คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : safe and sound.
Just close your eyes
The sun is going down
You'll be alright
No one can hurt you now
Come morning light
You and I'll be safe and sound
“พ่อ อย่า! อย่าทำผม! พ่อ!! อย่า .. ฮึก”
เสียงโวยวายดังขึ้นเบาๆจากในห้องนอน ผมวิ่งเข้าไปคว้าคนที่นอนยกมือปัดป่ายไปมาในอากาศมากอดไว้ ลูบแผ่นหลังบางชื้นเหงื่อไปมาเบาๆเพื่อปลอบโยนอยู่นานกว่าที่คนในอ้อมกอดจะสงบลง
“ตั้ม ใจเย็นๆ นี่กูเอง”
“ภูมิ ..” เรียกชื่อผมเสียงแหบพร่าพลางขยับแขนผอมๆขึ้นมากอดรอบคอผมแล้วเอาหน้าซุกไว้อย่างต้องการที่พึ่ง ผมได้แต่กอดเขาตอบแล้วโยกไปมาเบาๆ “กู ..กูฝันร้าย”
“อือ รู้แล้ว”
“กูกลัว ..ฮึก”
“ไม่เอา ไม่ต้องร้อง”
ผมปรามเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะร้องไห้ออกมาทั้งที่ยังกอดผมแน่นอยู่แบบนั้น ผมจับตั้มมานั่งตักให้หลังเขาพิงอกผมเอาไว้แล้วก้มหน้าลงไปเช็ดน้ำตาให้
ตั้มตัวเล็กกว่าผมมาก ทั้งๆที่อายุมากกว่าผมตั้งเป็นปี ตัวเขาสูงไม่เกินไหล่ผมด้วยซ้ำ รูปร่างผอมๆ ผิวขาวจัดจนซีด ดวงตากลมใสที่ฉายแววเศร้าอยู่ตลอดเวลายิ่งทำให้เขาดูเปราะบางมากขึ้นไปอีก
“อยู่กับกู ไม่ต้องกลัว”
“ภูมิ..”
“หืม”
ผมขานรับ ขณะที่เกยคางไว้บนลาดไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามตัวใหญ่ของผมที่ตั้มใส่อยู่ มือสั่นๆของตั้มบีบมือผมที่กอดเอวเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหายไป
“มึงจะไม่ทำร้ายกู แบบที่พวกนั้นทำ ..ใช่มั้ย”
“เชื่อใจกูมั้ย”
“…”
“…”
“อืม”
ร่างเล็กพยักหน้า ทำท่าจะลุกออกจากตักผมเพื่อไปนอนต่อซึ่งผมก็ปล่อยเขาไปแต่โดยดี ตั้มล้มตัวลงนอนพลางดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ผมขยับไปนอนตะแคงมองหน้าเขาโดยที่ไม่พูดอะไร ตั้มเองก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน นอกจากแหงนหน้าขึ้นมามองตาผมเงียบๆ
ผมชอบตาตั้ม .. มันกลมใสเหมือนลูกแก้ว แต่กลับมีความรู้สึกมากมายที่ซ่อนอยู่ภายในนั้นเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยพูดมันออกมา แววตาหม่นๆอย่างคนคิดมากที่มักจะเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง แม้เวลายิ้ม ดวงตาของเขาก็ยังสะท้อนความเศร้าออกมาเสมอ จนผมนึกอยากจะทำให้เขายิ้มออกมาจริงๆดูสักครั้ง มันคงสดใสน่าดู
รู้ตัวอีกทีผมก็เลื่อนหน้าเข้าไปจูบเขาซะแล้ว
“อือ ..”
ตั้มจูบตอบผมอย่างช้าๆ ผมรั้งร่างเล็กๆของเขาเข้ามาใกล้แล้วกอดเอาไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว อีกมือก็ดันท้ายทอยเขาขึ้นมาให้รับจูบของผมได้ถนัดขึ้น เรียวลิ้นเล็กบดเบียดหยอกล้อกับลิ้นผมอย่างกล้าๆกลัวๆ สองมือของเขาจับบ่าผมไว้แน่นเหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้าย และก่อนที่เราสองคนจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น เมื่อมือของผมวนเวียนอยู่แถวสะโพกเขา ตั้มก็สะดุ้งแล้วเกร็งไปทั้งตัวก่อนจะร้องออกมา
“อย่า!!” มือเล็กๆผลักผมออกด้วยสัญชาตญาณ เสียงหอบเบาๆบนเสียงสะอื้นดังเข้ามาแทนที่เสียงคราง เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาตามไรผมจนชื้น
“กูขอโทษ”
“ม .. ไม่เป็นไร” ตั้มตอบ ก่อนจะพลิกตัวกลับไปนอนที่เดิม ห่างจากตัวผมเล็กน้อย ผมยิ้มบางๆเมื่อแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมเห็นว่าแก้มกับปากแดงๆของอีกฝ่ายมันดูน่ารักแค่ไหน “กูแค่ตกใจ”
“ขอโทษ ไม่ทำแล้ว”
ผมบอกอย่างรู้สึกผิด ผมน่าจะเข้าใจว่าตั้มคงยังหลอนกับเหตุการณ์ที่เพิ่งถูกกระทำโดยพ่อเลี้ยงของตัวเอง การจะถูกสัมผัสอะไรแบบนี้เลยยังค่อนข้างน่าหวาดกลัวสำหรับเขา
“อือ ไม่เป็นไร”
“นอนเถอะ”
“อืม”
ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ตั้ม แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายจับข้อมือผมเอาไว้แล้วช้อนตาขึ้นมามอง
“นอน ..เป็นเพื่อนกูก่อน ....ได้มั้ย”
“เอาดิ”
ตั้มปล่อยข้อมือผม ให้ผมได้สอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา ผมนอนจับมือเขาเอาไว้เฉยๆโดยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ให้เขารู้สึกว่าผมยังอยู่กับเขาเท่านั้น
“พรุ่งนี้ ..”
“…?”
“..มึงยังจะอยู่กับกูใช่มั้ย”
“กูไม่ไปไหนหรอก” ผมตอบเบาๆ ลูบมือเล็กๆของเขาไปด้วย ตั้มขี้กังวลแบบนี้เสมอ เพราะเขาถูกทอดทิ้งมาตลอดชีวิต
“มึง ..”
“นอนได้แล้ว พูดมาก”
“ก็กู ..”
“นอน” ผมสั่ง ตั้มเม้มปากแน่นอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยอมหลับตาลงแต่โดยดี ผมขยับเข้าไปใกล้เขาแล้วเช็ดคราบน้ำตาที่ยังเหลืออยู่ให้อย่างแผ่วเบา ก้มลงจูบหน้าผากเนียนเบาๆก่อนจะบอก
“นอนซะ พรุ่งนี้มึงตื่นมาก็จะยังเห็นกู ..กูจะอยู่กับมึง แล้วจะไม่มีใครทำอะไรมึงได้”
“…”
“กูรักมึงนะ”
“อืม..”
.
.
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นรอยยิ้มของตั้ม
END.
ช่วงนี้กำลังติดเพลงนี้พอดี
บวกกับชอบคาแรกเตอร์ตั้มในคืนสีน้ำเงินมาก เลยเขียนออกมาเป็นแบบนี้
ตั้มดูเป็นคนที่มีความสับสนในตัวเองสูงน่ะ ดูเป็นคนมีอะไรในใจ สายตาเศร้าๆ ชอบมากเลย
แต่ไม่ชอบคาแรกเตอร์ภูมิ ฮา เลยเขียนออกมาใหม่เป็นแบบนี้ ดูอบอุ่นขึ้นเย้อะะะ
ไม่งงกันใช่มั้ยอ่ะที่มีทั้ง ภูมิ - ตั้ม และ โอบ-กัน (เผื่อคนงงว่าแบบภูมิตั้มนี่ใคร แต่คนที่จิ้นคู่นี้ก็คงเคยดูซีรี่ย์มาแล้วอ่ะเนอะ55)
ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมได้นะคะ เรื่องหน้าคงจะเป็นโอบ-กันจริงๆละ แฮ่
ความคิดเห็น