คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Little Kitten = 3 = เจ้าของขี้หวง
เจ้าของขี้หวง.
“เนียร่า”
“ฮะ?” ตอบรับเสียงเรียกจากเจบี แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับจอทีวีที่เปิดรายการเพลงที่เจ้าตัวชอบดูเอาไว้
“เดี๋ยวพี่ชายป๊าจะมา ห้ามซนนะรู้มั้ย ทำตัวดีๆ น่ารักๆด้วย”
“อื้อ”
“เนียร่า ฟังป๊าอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“ฟังอยู่ฮะ”
ถึงจะตอบอย่างนั้น แต่ตาแป๋วๆก็ยังคงจ้องอยู่บนทีวีไม่ละสายตาไปไหน จนสุดท้ายเจบีต้องจับปลายคางเล็กๆดึงให้หันมามองหน้ากัน
“งื้ออ ป๊า เนียร์จะดูทีวี”
“เด็กดื้อ เมื่อกี้ป๊าพูดว่าอะไร ฟังอยู่รึเปล่า”
“ก็บอกว่าฟังอยู่” เนียร่าเบะปาก “พี่ชายป๊าจะมา ห้ามซน ทำตัวดีๆ น่ารักๆ”
“ห้ามไปกัดเขาแบบที่กัดมินอาอีกนะ ไม่งั้นป๊าจะกัดเนียร่าบ้าง”
“มะ .. ไม่กัดแล้ว . ///.)”
“หึ เขินอะไร” มือหนาจับแก้มอีกคนเบาๆแล้วหัวเราะ “คิดอะไรอยู่ แก้มแดงเลย”
“ป๊า!”
“ฮ่าๆๆ”
“หยุดขำเลยนะ”
“เดี๋ยวนี้สั่งป๊าหรอ”
“ก็ป๊าแกล้งเนียร์อ่ะ!”
“แกล้งอะไร หืม”
“ป๊าหัวเราะเนียร์”
เนียร่าทำหน้ายุ่ง แต่เจ้าของอย่างเจบีกลับมองว่าน่ารักจนอดเอื้อมมือไปบีบแก้มนิ่มๆทั้งสองข้างด้วยความหมั่นเขี้ยวไม่ได้
“น่ารักจริงๆ”
“เนียร์น่ารัก แล้วป๊ารักเนียร์มั้ย?” ไอ้ตัวเล็กถามเสียงใส
เนียร่าเป็นแบบนี้เสมอ ถึงจะกลายเป็นคนบางเวลา แต่ก็มีนิสัยแบบแมวร้อยเปอร์เซ็นต์ บางทีก็น่ารัก บางทีก็กวนประสาท บางทีก็ขี้อ้อน บางครั้งก็เอาแต่ใจเหมือนตอนเป็นแมวไม่มีผิด แต่นิสัยอย่างหนึ่งของแมวน้อยตัวนี้ที่เจบีชอบมากก็คือ เนียร่าเป็นแมวที่ต้องการความรักตลอดเวลา ชอบให้เขากอด ชอบให้เขาลูบหัวเกาคางอะไรไปเรื่อย แต่ถ้าตอนเป็นคน เนียร่ามักจะชอบมาคลอเคลียข้างๆแล้วถามว่า รักเนียร์ไหม รักเนียร์ไหมอยู่อย่างนี้แทบทุกครั้ง จนเขาเองก็จินตนาการไม่ออกว่า ถ้าไม่มีเขาแล้ว เนียร่าจะเป็นยังไง?
“รักสิครับ”
มือแกร่งรั้งคออีกคนมาใกล้แล้วขยี้ผมเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น
“พี่ชายป๊ามาแล้วมั้ง กลับไปเป็นแมวไปเนียร่า ถ้าหมอนั่นมาเห็นเนียร่าตอนเป็นคนเดี๋ยวช็อคตายคาห้อง”
“ฮะ~”
เนียร่ายิ้มหวานจนตาปิดก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนไป ส่วนเจบีก็เดินออกมาเปิดประตูรับแขกที่หน้าห้อง
“ไงไอ้น้อง”
“ดีพี่”
เจบียกมือทักจินอุน ลูกพี่ลูกน้องที่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน จินอุนเรียนอยู่คณะสัตวแพทย์คณะเดียวกับแจ็คสันและพักอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของเขาเท่าไหร่
“ไอ้แจ็คสันบอกว่ามึงขอแมวมันมาเลี้ยง อยู่ไหนวะ”
“ตกลงมาหาน้องหรือมาหาแมววะ” เจบีหัวเราะ เพราะรู้อยู่แล้วว่าที่จินอุนมาก็คงเพราะไปได้ยินแจ็คสันโม้เรื่องแมวให้ฟัง ถึงได้ถ่อมาหาเขาถึงที่ พี่ชายของเขาคนนี้เป็นโรคคลั่งแมวขนาดหนัก เป็นทาสแมวโดยแท้จริง
“มาหาแมวดิวะ อยู่ไหนล่ะ”
“รักษาน้ำใจน้องบ้างก็ได้”
“ฮ่าๆๆ เฮ้ย นั่นใช่มั้ยน่ะ”
จินอุนหัวเราะขำ ก่อนจะสะดุดตากับลูกแมวตัวเล็กขนฟูสีเทาหม่นๆที่เดินเตาะแตะออกมาจากห้องนอน ร่างสูงพุ่งตัวเข้าไปหาก่อนจะก้มลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมากอดไว้
“น่ารักว่ะ เหมือนแมวที่บ้านไอ้แจ็คเลย”
“ก็มันเป็นแมวพี่น้องกัน”
“เออ น่ารักชิบ” พูดไปก็เกาคางเล็กๆไปอย่างเอ็นดู “ชื่อไรวะ”
“เนียร่า”
“ชื่อโคตรแบ๊ว”
“เรียกๆไปเถอะน่า”
“เนียร่า~”
เมี้ยว~~
เจ้าตัวเล็กทำตัวดีสมที่เจบีสั่งไว้ จินอุนเรียกที เนียร่าก็ร้องเมี้ยวๆรับทีอย่างน่ารักน่าชัง ทำเอาคนรักแมวอย่างจินอุนแทบละลายคาโซฟาที่นั่งอยู่
“โคตรขี้อ้อนเลยว่ะ”
“อือ น่ารักป่ะล่ะ”
“แม่ง อยากได้ว่ะ เสียดายตอนแม่มันคลอดฉันไม่อยู่ ไอ้แจ็คเลยยกให้มึงเฉยเลย”
“ฮ่าๆๆ มันยกให้เพราะเนียร่าเดินตามผมมาต่างหาก”
“โม้”
“พูดจริงพี่ เนอะเนียร่าเนอะ”
พูดแล้วก็พยักเพยิดกับเจ้าแมวตัวเล็กอย่างรู้กัน แต่เนียร่าเองก็ได้แค่ร้องเมี้ยวๆใส่เท่านั้น
“เนียร่า หิวมั้ยลูก” มือแกร่งเกาคางแมวน้อยเบาๆพลางยกขึ้นมาสบตา “เจบีมันให้หนูอดอาหารใช่มั้ย ตัวเล็กนิดเดียวแบบนี้”
“โหพี่ ใส่ร้ายว่ะ ผมให้กินตลอดเหอะ”
“มีขนมอะไรให้แมวมั้ยวะ อยากป้อนว่ะ”
“มีพี่ แป๊บนะ”
เจบีพยักหน้าก่อนจะเดินหายเข้าครัวไป ไม่นานก็ออกมาพร้อมซองขนมสำหรับลูกแมวในมือ จินอุนรับซองขนมมาแกะก่อนจะหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วส่งเข้าปากเล็กๆของเนียร่า
“กินใหญ่เลย ท่าทางจะหิว”
“ไม่หรอก” เจบีหัวเราะ “ผมเพิ่งให้กินนมไปเอง เขาชอบแทะเล่นมากกว่า”
“โอ๊ยแม่ง อยากเลี้ยงแมวโว้ย”
“ไปขอไอ้แจ็คดิพี่”
เจบีบอกขำๆ ยื่นมือออกไปหาเจ้าตัวเล็กหวังให้แมวน้อยเดินกลับมาหาตัวเอง แต่ก็ต้องคอยเก้อเมื่อเนียร่าเอาแต่ซุกอยู่กับมือใหญ่ๆของจินอุนที่ป้อนขนมไปเกาคางไปอย่างเพลิดเพลิน
“ถ้าไอ้แจ็คมันให้ง่ายๆกูคงไม่มาแทะโลมแมวชาวบ้านเล่นงี้หรอกไอ้น้อง” จินอุนถอนหายใจพรืด “รู้มั้ยว่ามันบอกว่าตอนมันยกเนียร่าให้มึง มันนอนร้องไห้อยู่สามวันสามคืน”
“พี่เชื่อมันหรอ”
“แม่มันถ่ายคลิปไว้ ฮ่าๆๆ ตอนแรกก็ไม่เชื่อ แต่แม่มันเอาคลิปมาเปิดให้ดู โคตรตลก”
“จริงดิพี่” เจบีตาโต “มันก็ดูเศร้าๆนะตอนยกเนียร่าให้ผม แต่ตั้งแต่ได้เนียร่ามาผมก็ไม่ได้ไปบ้านมันเลย เจอที่มอก็ไม่บ่อย เลยไม่ค่อยได้คุย”
“เออ ไว้วันไหนลองไปบ้านมันดิ เดี๋ยวแม่มันก็เปิดให้ดูเองอ่ะ ตลกสัด ผู้ชายตัวเท่าหมีนั่งร้องไห้กระซิกๆเพราะคิดถึงแมว”
จินอุนพูดขำๆ ก่อนจะยกตัวเนียร่าขึ้นมาจ้องหน้า “แจ็คสันมันคิดถึงหนูจนร้องไห้ แล้วเนียร่าคิดถึงไอ้แจ็คมันมั่งมั้ยเนี่ย”
เมี้ยว~
“เฮ้ย เนียร่าตอบด้วยว่ะ” ร่างสูงตาโตเมื่อเนียร่าร้องเหมียวตอบกลับมา
“หึๆ”
“เก่งจังเลยตัวเล็ก”
“พี่รู้หรอว่าเขาตอบว่าอะไร”
“ใครจะไปรู้วะ เรียนสัตวแพทย์ก็ไม่ได้แปลว่าจะฟังแมวพูดรู้เรื่องนะเฮ้ย” จินอุนโวยวาย “ไหน หนูพูดอีกทีซิ เมื่อกี้หนูพูดว่าไงนะครับ”
เหมียว~
เนียร่าร้องคราง แลบลิ้นเล็กๆเลียปลายจมูกจินอุนอย่างน่ารักจนคนมองอย่างเจบีชักจะรู้สึกแปลกๆขึ้นมาตงิดๆ
ทั้งๆที่คราวก่อนแค่มินอาจับไปเล่นด้วยแค่แป๊บเดียว เจ้าตัวแสบก็แผลงฤทธิ์กัดมือสาวเสียจนได้เลือด แต่กับจินอุน ตั้งแต่เดินเข้าห้องมาเนียร่าก็ทำกิริยาน่ารักน่าฟัดจนจินอุนร่ำๆอยากจะขโมยกลับบ้านอยู่ทุกห้านาที
แมวสองมาตรฐาน!!
“เนียร่าบอกว่าเบื่อพี่แล้ว เมื่อไหร่จะกลับ”
“แกรู้ได้ไง ฟังภาษาแมวรู้เรื่องหรือไง”
“เออ”
“ถุย”
“ฮ่าๆๆๆ”
เนียร่ามองคนสองคนที่คุยกันไปทะเลาะกันไปอย่างไม่เข้าใจก่อนจะซุกหัวเข้ากับมืออุ่นๆของจินอุนที่คอยลูบหัวเกาคางอยู่ไม่ขาด ดวงตากลมหลับพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้มจนเจ้าของตัวจริงนึกหมั่นไส้ เขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าพวกที่เรียนสัตวแพทย์ ส่วนมากจะมีออร่ารักสัตว์เปล่งประกายออกมาจนสัตว์ตัวไหนๆก็รู้สึกได้ อย่างแจ็คสันเพื่อนรัก รายนั้นแค่เดินผ่านหมา หมายังวิ่งตามกันเกรียวด้วยความรักเลย
พอคิดได้แบบนั้น มือแกร่งเลยเอื้อมออกไปดึงตัวเล็กๆกลับมาไว้ที่ตักตัวเองแล้วเอ่ยปากไล่พี่ชายคนสนิทอย่างถือวิสาสะ
“พี่กลับไปได้แล้วไป เดี๋ยวผมจะออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว”
“เอ๊า ไรของมึงเนี่ยเจบี ไหนวันนี้บอกไม่ได้ไปไหน”
“เพิ่งมีธุระเมื่อกี้”
เจบีตอบหน้าตาย
“ไอ้บ้านี่ นึกจะไล่ก็ไล่ นี่พี่นะโว้ย”
“นี่ก็น้องไง” เจบียิ้มหวาน ลุกขึ้นยืนนำไปที่ประตูโดยไม่ถามความสมัครใจแขกแม้แต่น้อย
“เออ ไปก็ได้วะ”
ขายาวก้าวตามเจบีออกมาที่หน้าห้อง ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรออกแล้วล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้ที่แบกมาด้วย
“อะไรวะพี่”
“ของขวัญ”
“ให้ผม?”
“ให้มึงทำไม”
“แล้วให้ใครล่ะ”
เจบีขมวดคิ้ว มองตุ๊กตาสีขาวในมือพี่ชายด้วยความสงสัย
“ให้เนียร่า”
“เฮ้อ”
คนเป็นน้องชายแสร้งถอนหายใจยาวอย่างกวนประสาท “กับน้องกับนุ่งเคยนึกถึงแบบนี้มั่งมั้ยเนี่ย”
“ไว้มึงไปเป็นแมวก่อนค่อยพูดกัน” จินอุนหัวเราะจนตาปิดแล้วยัดตุ๊กตาใส่ในมือเจบีแล้วกำชับ “เอาให้เนียร่าด้วย”
“ไปได้แล้วไป”
“เออ ไปแล้วๆ เจอกันที่มอเว้ย”
“ครับ เจอกัน”
เจบียืนส่งพี่ชายจนเห็นว่าจินอุนเดินเข้าลิฟต์ไปแล้วถึงเดินกลับเข้ามาในห้อง มองไปที่โซฟาหน้าทีวีก็เห็นเนียร่าในร่างคนมีเสื้อผ้าเรียบร้อยนั่งตาแป๋วอยู่ ทันทีที่เดินเข้าไปนั่งข้างๆ เนียร่าก็หันมาส่งคำถามทันที
“ทำไมป๊าให้จินอุนกลับเร็วจัง”
“อยากให้จินอุนอยู่นานๆหรอ”
ร่างสูงถามเสียงขุ่น แต่แมวน้อยในร่างคนกลับไม่สนใจเท่าที่ควรเพราะมัวแต่จ้องทีวี ปากก็ตอบตามที่คิด
“อื้อ จินอุนใจดี เนียร์ชอบ”
“ไปอยู่กับเขาเลยมั้ย”
“งื้อ ทำไมป๊าถามแบบนี้อ่า” เจ้าตัวแสบหันมาถามเสียงอ่อย เลิกสนใจทีวีชั่วคราวเมื่อเริ่มสัมผัสได้ว่าเจ้าของรูปหล่อกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“ก็เห็นชอบเขานี่นา ป๊าก็ถามเฉยๆ”
“ก็ .. ก็ชอบเฉยๆนี่นา ชอบไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ไงเนียร่า”
เจบีตอบห้วนๆ ทำเอาอีกฝ่ายหงอจนแทบไม่กล้ามองหน้า
“ป๊าโกรธเนียร์หรอ..”
“.. ทำไมล่ะ ก็ป๊าบอกเองไม่ใช่หรอว่าให้เนียร์ทำตัวดีๆกับจินอุน” เนียร่าถามเสียงเบา “เนียร์ก็ทำแล้ว แล้ว .. แล้วทำไมป๊าถึงโกรธล่ะ เนียร์ทำอะไรผิด”
“เนียร่า..”
“เนียร์ทำตาม ..ที่ .. ฮึก .. ที่ป๊าบอก แล้วทำไมป๊าถึงโกรธล่ะ ป๊าไม่รักเนียร์แล้ว .. หรอ.. ฮือ”
“ป๊าขอโทษ ไม่ร้องนะ ชู่ว”
เจบีบอกแล้วดึงตัวขาวๆเข้ามากอด เนียร่าสะอื้นเบาๆอยู่กับอก กอดเอวเจบีไว้แน่น
“เนียร์อยากให้ป๊ารักเนียร์เลยทำตัวดีๆแบบที่ป๊าบอก แต่ .. แต่ถ้าป๊าไม่ชอบ เนียร์จะไม่ทำ ป๊าอย่าโกรธเนียร์นะ ฮือ”
“ไอ้ตัวเล็กเอ๊ย” เจบีพูดยิ้มๆ ทั้งรักทั้งเอ็นดูจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ได้แต่ขยี้กลุ่มผมนิ่มเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “เมื่อกี้ป๊างี่เง่าเองแหละ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรฮะ”
“ไม่โกรธป๊าใช่มั้ย”
“ไม่โกรธ” เนียร่าพึมพำ ซุกหน้ากับไหล่เจบีอย่างอ้อนๆ “แต่เสียใจ”
“เสียใจเรื่องอะไร”
“ป๊าดุเนียร์”
“ป๊าขอโทษนะ”
เจบีพูดอย่างรู้สึกผิด เขาน่าจะคิดได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เนียร่าทำ ก็ทำเพราะรักเขาทั้งนั้น ไม่มีเหตุผลอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย เนียร่าไม่ใช่คน ความรู้สึกไม่ซับซ้อนเท่าคนอย่างเขาอยู่แล้ว รักแล้วก็คือรัก ไม่มีวันเปลี่ยนใจ
ยิ่งคิดแบบนี้เจบียิ่งรู้สึกผิดจนต้องกอดเนียร่าเอาไว้แน่นขึ้น
“เนียร่ารักป๊ามั้ย”
คนถูกถามชะงัก เพราะเจบีไม่เคยถามคำถามนี้เลยสักครั้ง แต่ก็ตอบออกไป
“รัก”
“ป๊าก็รักเนียร่า” ร่างสูงพึมพำข้างใบหูขาว ก่อนจะพูดประโยคต่อมาที่เนียร่ามักจะพูดอยู่เสมอยามเป็นคน แต่เขากลับไม่เคยพูดมันเลยสักครั้ง
.
.
.
.
“รักที่สุดเลย”
END.
เหตุเกิดจากรูปนี้
(รูปใหญ่มาก ร้องไห้แป๊บ T_T)
พี่จินอุนเกาคางน้องแมวจินยอง <3
น่ารักเนอะะะะ อยากได้ HQ รูปนี้มากๆ เมื่อไหร่จะออกกก 55555555555555
พอเถอะ ไร้สาระอ่ะ 5555 คืออยากให้ทุกคนอ่านทอล์คนี้นิดนึงนะๆ มีเรื่องชี้แจงเล็กน้อย
เนื่องจากว่าฟิค little kitten ตอนแรกเราไม่ได้จะแต่งเป็นเรื่องยาว คือกะจะแต่งแค่ตอนเดียวแล้วจบ(ซึ่งก็คือตอนที่1)
แต่แต่งไปสักพัก โมเม้นเหมียวน้อยก็กลับมา จินยองเหมือนแมวขึ้นทุกวันๆๆ อดไม่ไหวจนต้องมาเปิดแยกเรื่องT_T
สิ่งที่อยากจะบอกก็คือ ฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่ฟิคยาวนะคะ เป็นเรื่องสั้นที่จบในตอน แต่ว่ามีหลายตอนแล้วแต่โมเม้นที่จินยองจะประทานมาให้ ._.
เข้าใจกันเนอะ ใครไม่เข้าใจก็ ปล่อยเบลอนะคะ ช่างมันเถอะ 55555
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ ~ >_<
เจอกันในแท็ก #ficlittlekitten ค่ะ :D
ความคิดเห็น