คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Little Kitten = 2 = แมวขี้หึง
เจบีรู้ว่าเนียร่าเป็นแมวขี้อ้อน เลยชอบมาคลอเคลียไม่ห่างตัวเขา
เจบีรู้ว่าเนียร่าเป็นแมวขาดความอบอุ่น เลยต้องให้ความอบอุ่นด้วยการคอยกอดคอยฟัดอยู่ตลอดเวลา
แต่เจบีไม่รู้ .. ว่าเนียร่าเป็นแมวขี้หึง แถมขี้หวงมาก .. มากๆเลยล่ะ
“เจบีก็เลี้ยงแมวหรอ เหมือนเราเลย เราก็เลี้ยงแมวไว้ที่บ้าน”
“อื้อ พอดีได้จากบ้านแจ็คสันมันน่ะ มันเลี้ยงไว้แล้วคลอดมาเลยขอมาตัวนึง” เจบีตอบยิ้มๆพลางใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องตัวเอง “ตอนนี้เพิ่งสี่ห้าเดือนเอง”
“จริงหรอ แมวที่บ้านเราหลายขวบแล้ว เราเลี้ยงมาหลายปี แต่เราชอบลูกแมวมากเลย”
ร่างสูงเปิดประตูเชื้อเชิญเพื่อนร่วมชั้นปีเข้ามาใน ห้อง สายตาก็มองหาลูกแมวตัวน้อยที่ปกติจะวิ่งเข้ามาหาเขาทันทีที่เปิดประตู แต่วันนี้กลับเงียบเชียบผิดปกติ
“แมวเจบีชื่อเนียร่าหรอ”
“อืม แปลกแฮะ ปกติจะวิ่งเข้ามาหาตั้งแต่ได้ยินเสียงเปิดประตูแล้ว วันนี้หายไปไหนของเขา”
“อยู่ในห้องนอนรึเปล่า”
“ไม่รู้ดิ” ร่างสูงส่ายหัว “เดี๋ยวเราเดินไปดูก่อน มินอาตามสบายนะ”
“จ้ะ”
สาวสวยยิ้มหวานหยดให้ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาหน้าทีวีด้วยท่าทีสวยงามประหนึ่งว่าฝึกซ้อมมาเป็นอย่าง ดี วันนี้เธออาศัยรถเจบีมาด้วยกันหลังจากเลิกเรียน โดยให้เหตุผลว่าจะมายืมหนังสือที่เธอจำได้รางๆว่าเคยเห็นเจบีถือไปที่คลาส และแน่นอน ว่าเจบีไม่ปฏิเสธ เธอจึงได้นวยนาดเข้ามาอยู่ในห้องได้อย่างเนียนๆ
“เนียร่า เนียร่าอยู่ไหน”
เจบีส่งเสียงเรียกแมวตัวน้อย พลางเปิดประตูห้องนอนเข้าไปหา ก่อนจะพบแมวน้อยนอนขดเป็นก้อนกลมอยู่บนที่นอนแมวใกล้ๆเตียงนอนของเขา เดี๋ยวนี้เนียร่าจะกลายเป็นคนก็ต่อเมื่ออยู่กับเขาสองคนเท่านั้น หากมีคนอื่นมาบ้านก็จะกลายเป็นแมวเหมือนเดิม หรืออยู่กันสองคนแต่เนียร่าไม่พอใจอะไรเขาขึ้นมา ก็กลับไปเป็นแมววิ่งหนีเขาหลบเข้าใต้เตียงไปเสียอย่างนั้น
“ทำไมวันนี้มาหลบอยู่นี่ล่ะ ..โอ๊ย! ” มือหนาช้อนร่างลูกแมวตัวน้อยมาอุ้มไว้ ก่อนจะก้มลงจุ๊บเข้าที่ปลายจมูกเล็กเบาๆอย่างที่เคยทำเป็นปกติ แต่วันนี้เนียร่ากลับใช้อุ้งเท้าเล็กๆตะปบเข้าที่หน้าเขาแรงๆทีหนึ่งแล้ว ร้องแง้วๆดิ้นลงไปจากอ้อมแขนเขา ก่อนจะวิ่งหนีเข้าใต้เตียงอย่างไม่สบอารมณ์
“เนียร่า! เป็นอะไร ข่วนป๊าทำไม”
“..”
ไม่มีเสียงตอบรับจากแมวที่ท่านเรียก
“เด็กดื้อ ทำผิดก็ยอมรับว่าตัวเองทำผิดสิ อย่าหลบเข้าไปอยู่ใต้เตียงแบบนั้น”
“…”
“ป๊าโกรธแล้วนะ”
“…”
“…”
เจบีแกล้งทำเป็นเงียบ ไม่กี่อึดใจก็เห็นขนฟูๆสีเทาโผล่ออกมาทีละนิดจากใต้เตียง เนียร่าตัวน้อยค่อยๆโผล่หัวออกมาหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม ตรงมาที่เท้าเขาแล้วพันแข้งพันขาอย่างออดอ้อนพลางช้อนตามองเขาตาแป๋ว แบบที่พนันได้เลยว่าถ้าตอนนี้เนียร่าเป็นคน จะต้องคลอเคลียเขาแล้วพูดว่าอย่าโกรธเนียร์เลยนะ เนียร์ผิดไปแล้ว และสุดท้ายเจบีก็ใจอ่อนไปตามสเต็ป
“วันนี้เพื่อนป๊ามาบ้าน ต้องทำตัวดีๆรู้มั้ยครับ” ร่างสูงก้มลงไปอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาอีกครั้ง “แล้วป๊าจะไม่โกรธ”
“เมี้ยว~”
“ถือว่าตกลงแล้วนะ”
เจบียิ้มร่า ก่อนจะอุ้มเจ้าเหมียวน้อยออกไปพร้อมกับไม่ลืมหยิบหนังสือเล่มที่มินอาเอ่ยปากขอยืมออกไปให้เธอด้วย
“อ๊า นั่นแมวเจบีหรอ น่ารักจัง”
“อื้อ น่ารักใช่มั้ยล่ะ”
“ขอเราอุ้มได้มั้ย”
“เอาสิ”
เจบีส่งลูกแมวน้อยให้มินอารับไปอุ้ม ท่าทางหญิงสาวก็คล่องแคล่วไม่มีการรังเกียจหรือกลัวใดๆก็ทำให้เจบีเต็มใจจะ ส่งเนียร่าให้เธอไปเล่นด้วย
“เราจะไปเอาเครื่องดื่มมาให้ มินอาอยากดื่มอะไรมั้ย
“อะไรก็ได้จ้ะ” เธอยิ้มหวาน ก่อนจะก้มหน้าลงไปเล่นกับลูกแมวน้อยด้วยความเอ็นดู ส่วนเจบีก็เดินเข้าครัวไปเทน้ำผลไม้ที่มีติดตู้เอาไว้ใส่แก้วมาให้ แต่ยังไม่ทันจะเรียบร้อยดีก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องนั่งเล่นที่เดินออก มาเมื่อกี้เสียก่อน
“โอ๊ย!”
“มินอา เป็นอะไร!?”
“เนีย .. เนียร่ากัดเราอ่ะ” สาวสวยบอกเสียงอ่อย พร้อมชูมือขาวๆที่มีรอยเขี้ยวเล็กๆฝังอยู่ให้เห็นเด่นชัดพร้อมเลือดซิบๆที่ ปากแผล บ่งบอกได้ว่าเจ้าแมวน้อยของเขาไม่ได้แค่แกล้งงับเพื่อหยอกเล่น แต่เป็นการตั้งใจกัดเลยมากกว่า
“เจ็บมากมั้ย รอแป๊บนะ เดี๋ยวเราทำแผลให้”
“เนียร่าเล่นแรงจังนะ เห็นตัวแค่นั้น แต่กัดเจ็บชะมัดเลย”
มินอาพูดขึ้นเบาๆท่ามกลางความเงียบ ระหว่างที่เจ้าของห้องกำลังขะมักเขม้นทำแผลให้เธออยู่
“ปกติเนียร่าไม่กัดใครนะ แต่วันนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ สงสัยอารมณ์ไม่ดีน่ะ”
“เนียร่าคงไม่ชอบเรามั้ง”
“ฮ่ะๆๆ ไม่หรอก คิดมาก” ร่างสูงหัวเราะขำๆ ก่อนจะปิดพลาสเตอร์บนมือขาวเป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้วยิ้มให้ “เราขอโทษแทนเนียร่าด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ”
“แล้วมินอาจะกลับเลยรึเปล่า เราเอาหนังสือออกมาให้แล้ว”
สาวสวยหน้าเสียเล็กๆ เพราะใจเธออยากจะอยู่ต่ออีกสักนิด แต่ในเมื่อเจ้าของห้องพูดเหมือนจะไล่เธอกลับกลายๆแบบนี้ ใครล่ะจะกล้าอยู่ต่อ
“กลับเลยก็ได้จ้ะ”
“เดี๋ยวเราไปส่ง”
.
.
.
.
“เนียร่า เนียร่า! อยู่ไหน”
หลังจาก เดินลงไปส่งมินอาที่ล็อบบี้ชั้นล่างเรียบร้อยแล้ว เจ้าของห้องสุดหล่อก็กลับขึ้นมาบนห้องพร้อมกับเตรียมคิดบัญชีกับเจ้าแมวดื้อ ที่ทำเรื่องเอาไว้ ขายาวก้าวเร็วๆไปที่ห้องนอนและก็พบกับเจ้าของร่างขาวผ่องที่นั่งกอดเข่าอยู่ บนเตียง แพขนตายาวเปียกชื้นเพราะหยาดน้ำตา แถมเสียงสะอื้นเบาๆที่เจ้าตัวกลั้นไว้ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารไปกันใหญ่
“ร้องไห้ทำไม”
“ก็ .. ก็ .. ป๊าจะดุเนียร์” ร่างเล็กสะอื้นฮัก ดวงตาที่สบตาเขาแดงก่ำน่าสงสาร
“ยังไม่ได้ดุเลย”
“เดี๋ยวก็ดุ”
“รู้ตัวด้วยหรอว่าจะโดนดุ”
ร่างสูงยืนกอดอกพิงกรอบประตู มองหน้าคนบนเตียงด้วยแววตาดุๆ ต่างจากปกติที่มักจะมองเจ้าตัวเล็กด้วยสายตาเอ็นดูเสมอ
“รู้..”
“รู้ว่าอะไร”
“เนียร์ทำตัวไม่ดี ป๊าจะดุเนียร์”
“ก็รู้ว่าทำตัวไม่ดี แล้วทำทำไม”
“ก็เนียร์หวงป๊า .. ฮึก ป๊าไม่เคยพาใครมาบ้านของเราเลยนี่นา ..ฮึก” เนียร่าสะอื้นจนตัวโยน “ผู้หญิงคนนั้นชอบป๊า เนียร์ไม่ชอบ ไม่ชอบ ฮืออ”
“หยุดร้องได้แล้ว”
ถึงปากจะพูดห้วนๆ แต่ร่างกายกลับทำตรงกันข้าม เจบีทรุดตัวลงนั่งข้างๆเนียร่า ดึงร่างเล็กกว่าเข้ามากอดแล้วเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
“ฮึก..”
“แล้วไปกัดเขาทำไม พี่เขาเจ็บนะรู้มั้ย”
“ไม่รู้” เจ้าตัวตอบทันควัน ริมฝีปากบางเชิดรั้นอย่างคนเอาแต่ใจ แม้ว่าที่แก้มยังมีคราบน้ำตาอยู่เลยก็ตาม
“เนียร่า..”
“ไม่รู้ๆๆ”
เจบีมอง คนตรงหน้าด้วยสายตาดุๆ แต่เนียร่าก็ยังคงส่ายหน้าจนผมเผ้ากระจายไม่ยอมรับความผิด สุดท้ายก็เลยต้องลงโทษแมวดื้อด้วยวิธีของเขาเอง ..
“อ๊ะ ป๊า จะ .. จะทำอะไรเนียร์”
ร่างบาง ถามเสียงสั่น เมื่อเจบีดันร่างเขาจนชิดหัวเตียง ก่อนที่วงแขนแกร่งจะทาบทับลงมาไม่ให้หนีไปไหนได้ แววตาซุกซนต่างจากยามปกติสบตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนที่จะก้มหน้าลงจนชิดซอกคอขาว ริมฝีปากบางออกแรงขบเม้มดูดดึงจนเกิดรอยสีแดงจางๆขึ้นที่ผิวเนื้อขาวจัดแล้ว ผละออก เนียร่าผู้ถูกกระทำได้แต่นั่งเม้มปากมองเจบีด้วยแววตาตื่นๆ
“ม .. เมื่อกี้ ป๊าทำอะไร เนียร์เจ็บนะ”
“ตอนเนียร่าไปกัดพี่เขา พี่เขาก็เจ็บเหมือนกัน”
“แต่เนียร์ไม่ได้ทำแบบนั้นซะหน่อย!”
เจ้าตัวแสบยังคงเถียงทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่เหมือน”
“อย่าเถียงป๊านะ” เจบีบอกเสียงดุ “เรายังไม่ได้เคลียร์กันเลย ทำไมวันนี้เนียร่าดื้อกับป๊า”
“ก็ .. ก็บอกแล้วไง”
“ว่า?”
“ก็เนียร์หวงป๊านี่!”
ร่างสูง ยิ้มขำกับคำตอบที่เนียร่าแง้วๆตอบเหมือนตอนยังเป็นลูกแมว ได้ยินคำตอบแบบนี้เขาเองก็โกรธไม่ลง เนียร่าไม่มีใครนอกจากเขา พอเห็นว่าเขาพาบุคคลที่สามเข้ามาก็คงหวงเป็นธรรมดา เจบีรั้งร่างเล็กเข้ามากอดกลางลูบหัวเบาๆแบบที่เจ้าตัวชอบให้ทำ แล้วพูด
“หวงก็ทำแบบนั้นไม่ได้ รู้มั้ย”
“ไม่รู้”
“ว่าไงนะ”
“รู้ฮะ ..” ร่างบางตอบเสียงอ่อย
“มินอาเป็นเพื่อนป๊า”
“อื้อ..”
“ไม่มีอะไร”
“ฮะ”
“ห้ามทำแบบนั้นกับใครอีกนะ เนียร่าของป๊าต้องเป็นเด็กดี ป๊าจะได้รัก”
“ถ้าเนียร์เป็นเด็กดี แล้วป๊าจะรักหรอ”
“อืม”
“งั้น .. งั้นป๊าก็เหมือนกันนะ” เจ้าตัวเล็กพูดเสียงแผ่ว พึมพำอยู่กับอกเจบีจนฟังไม่รู้เรื่อง
“อะไรเหมือนกัน?”
เนียร่า จิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อได้ยินเสียงเจบีถามกลับมาแบบงงๆ ก่อนที่มือบางจะคว้ามือเจบีขึ้นมาวางทาบลงบนรอยแดงจางๆที่เจ้าตัวเป็นคนทำ ไว้แล้วบอก
“ห้าม ..ทำแบบนี้กับใครอีกนะ ทำกับเนียร์ได้คนเดียว”
เพราะเนียร์ก็จะรักป๊าคนเดียวเหมือนกัน ..
END
ความคิดเห็น