คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: INTRO ::
ุเริ่ม้นอบาสิ่...........ที่้อมีุบ
“3”
“2”
“1”
“……..”
ารนับเลอผมสิ้นสุที่เล 1.......
ภาพบรรยาาศเหาๆอย่าเ่นทุวันอผู้นที่เินผ่านไปผ่านมาอย่าไม่มีใรสนใใรในย่านใลาเมือหลวที่ศิวิไล ผมมัวมาทำบ้าอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่มีสิ่ที่ผม้อารและไม่มีวันมี ผมเยหน้ามาท้อฟ้าสีหม่นอฤูร้อนที่วระสใสแ่ลับรึมเหมือนฝนใล้ะเ้าไปทุที ผมถอยหลัออห่าาภาพเิมๆที่ทนูมานเบื่อ ้มมอนาฬิาที่ี้บอเวลาที่ผมสมวรเินไปาที่นี่สัที
....ยืนรอไม่นานนัรถไฟฟ้า็เทียบานราผู้น่าู่ันออมาาประูทาออ บาน็เินนไหล่ผมไป บาน็มัวแ่้มอะไรบาอย่าแล้วยิ้มำอยู่นเียว เป็นอีสถานที่ที่ผมทนมอภาพเิมๆแบบนี้ทุวัน ผู้โยสารนสุท้าย้าวเท้าออานั้นผู้โยสารอีำนวนหนึ่็้าวึ้นบวนรถไฟฟ้าไปผมเอ็เป็นหนึ่ในนั้น ผมเลือที่ะยืนมอภาพนอระบานใสไปเรื่อยๆอย่าไรุ้หมาย แม้ะรู้สึถึสายาที่้อมอมาแ่ผมไม่ิะสนใ ใบหน้าและร่าายนี้มันเป็นเพียสิ่ภายนอที่ใระมอมา็ไ้ผมไม่เยหว แ่ผมไม่ำเป็น้อมอลับไปที่พวเาเพราะผมไม่ไ้อให้นพวนั้นมอมา ผม็ไม่ไ้ผิแปลาพวเา ผมมีร่าายรบสมบูร์เหมือนพวเา แ่มันอาะเป็นเพราะมนุษย์อบ้อมอสิ่ที่พวเาสนใ็ไ้พวเาึเอาแ่้อมอผม
“ สถานี่อไปเอมัย......” เสียประาศัเ้ามาในโสประสาทบอให้ผมเรียมัวบอลารถไฟฟ้าบวนนี้แล้ว้าวเินออไปเมื่อรถไฟเทียบานรา ุหมาย่อไปอผมหนีไม่พ้นที่ที่ใรๆ็สามารถูาวไปอย่าใล้ิ ผมมัะมาที่นี่ทุรั้ที่ผมอยาะยิ้ม.... มันเป็นเรื่อธรรมาอนิสิะศิลปรรมศาสร์อย่าผมที่บาที็อยาะหนีหายาวามวุ่นวายแล้วหาที่ที่สามารถมอรอยยิ้มที่แสนสใสไ้อย่าสบายใ
“ แม่ฮะๆ! ภูอยาเ้าไปูปลาในนั้นฮะ แม่พาภูไปหน่อยนะฮะ นะๆ!! ” เ็ายวัยอยารู้อยาเห็นเย่าแนแม่อนเอเพื่อให้พาไปูเหล่าสัว์น้ำในโมนาเล็ นเป็นแม่ยิ้มำับท่าทาอเ็ายแล้วึยิ้มพยัหน้าอบเ็ายัวเล็ ผมยืนมอภาพนั้นนทั้สอนหายเ้าไปในโม มุมปายยิ้มให้ับภาพที่ไ้เห็นานั้นสอเท้าอผม็พาผม้าวเินไปยัม้านั่ที่ไร้ผู้น ผมนั่มอภาพรอบรัวหลายรอบรัวที่พาเหล่าเ็ัวเล็มาเที่ยวูาวที่ท้อฟ้าำลอแห่นี้ มันเป็นภาพที่สวยมาเลยทีเียว รอยยิ้มแสนบริสุทธิ์อเหล่าเ็ๆทำให้ผมเผลอยิ้มามพวเา....
แปะ....แปะ....่า.....!!!
สายฝนพรั่พรูลมาอย่าไม่บอไม่ล่าว หลายๆน่าพาันหาที่หลบฝนและผม็เ่นัน เพียแ่ผมไม่รีบเร่ที่ะวิ่เหมือนพวเาเพราะไม่ำเป็น้อรีบเร่อะไร สำหรับผมมัน็แ่ฝน เปียแล้วเี๋ยว็แห้....
ผมไม่ใ่นแปล....แ่ิ่า มอในสิ่ที่นอื่นมอไม่เห็นและมัะทำในสิ่ที่อยาทำเท่านั้น แู่าสิ่ที่ผมเป็น...ีวิอผมมัน่าไร้สีสันสิ้นี หมุนวน้ำไป้ำมาอย่าไม่มีที่สิ้นสุ ผมวนเวียนอยู่ับวามว่าเปล่าที่บาที็่าเียบเหาและอาูไร้่าในสายาอบาน แ่ับารไม่เหลือใรเลยมันเป็นสิ่ที่ผมทำเพื่ออย้ำว่าผมยัหายใอยู่็ไ้ ไม่มีใรอยาสูเสีย....แ่เมื่อมันมาถึเราแ่้อยอมรับและปล่อยให้ทุสิ่ผ่านเลยไปอย่าไม่ย้อนืน
ทำไ้แ่ยืนมอภาพใบหน้าที่าวีเป็นรั้สุท้ายแล้วปล่อยพวเามสู่ห้วนิทราลอาล.....
ถึอนนี้มันลับลายเป็นแ่ภาพวามทรำที่ผมใล้ะลืมเลือนเ็มทีแล้ว และอีไม่นานมัน็ะถูเ็บไว้ในส่วนลึอผมและเลือนหายไปามาลเวลา ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ เห็นแ่เพียสายฝนเริ่มหายไป ผมเินมาหลบฝนในมุมเล็ๆที่พอะหลบฝนไ้เท่านั้น มือที่ว่าเปล่าถูสอเ้าไปในระเป๋าเสื้อโทแนยาวสีำเพราะทนวามหนาวเย็นาอาาศภายนอไม่ไหว.....
‘ แล้วเมื่อไหร่ฝนะหยุเสียทีนะ ’ .....นี่ือวามิอผมในอนนี้
เสียีาร์ลอเบาๆ็ัพลิ้วมาามลม
....แปลี....
ผมไ้แ่ยืนฟัมันเียบๆในมุมเล็ๆ ท่ามลาสายฝน แม้เสียมันะเบาแสนเบาแ่วามรู้สึบอผมว่ามัน่าเป็นเพลที่ไพเราะมา เสียใสๆอีาร์ราวับเพลล่อมเ็แ่บาที็ูหนัหน่วนเผลอใเ้นามัหวะเพล เป็นอีรั้อวันที่ผมเยหน้ามอท้อฟ้าที่ยัมีฝนพรำไม่หยุ ลาสัหร์ประหลาำลัเือนผมให้รู้ว่า.....
....บาสิ่ำลัเริ่มึ้น เมื่อสายฝนผ่านไป.....
ความคิดเห็น