ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โลกแห่งความเป็นจริง
ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!
เสียงกดกริ่งแต่เช้าตรู่ ทำให้หญิงสาววัย 17 ปี อันมีนามว่า "จันเจ้า" ต้องลุกจำใจจาก
เตียงอันเล็กๆแสนสบาย ในห้องขนาดเล็ก เพื่อเดินไปเปิดประตู
'ฮึ่ม ๆ คอยดูนะถ้าเป็นพวกเซลล์ขายของล่ะก็ แม่จะไล่ตะเพิดเสียเลยนี่' หญิงสาวคิดในใจอย่างหงุดหงิด นั่นมันก็ช่วยไม่ได้ ก็เพราะวันนี้เป็นวันหยุดอันแสนสบาย ที่นาน ๆ ทีเธอจะมีนี่นา หญิงสาวยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด จนอดจะขยี้ผมของเธอไม่ได้ จนตอนนี้หัวของเธอยุ่งเหยิงไปหมด
ติ๊งต่อง! ติ๊งต่องๆๆๆๆๆ เสียงกดกริ่งดังขึ้นไม่หยุดแถมรัวอีกต่างหาก
"ค่า ๆ ไปแล้วค่า" จะกดอะไรกันหนาเนี่ย จันเจ้าอยากกรีดร้องงง ออกมาเป็นภาษาเปรูสุดๆ
"แอ๊ด" เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมประตูที่กำลังจะเปิดออก หญิงสาวได้โผล่หัวออกไปมองรอบๆ ทว่ากลับไม่เจอใคร
"ใครกันนะ ที่มาเล่นแบบนี้ ลองมาเล่นอีกดิแม่จะชกให้หน้าคว่ำเลยคอยดู" จันเจ้าพูดไม่พอยังทำท่าชกไปชกมา เหมือนนักมวยก็ไม่ปาน
พอโชว์ท่าชกมวยเสร็จ หญิงสาวก็หันหลังกลับไปหยิบกุญแจเพื่อจะปิดประตู โดยที่ไม่รู้ว่ามี บุคคลที่สองตามเธอเข้ามา และตอนนี้กำลังอยู่ด้านหลังเธอ ไม่ทันที่จะได้กรีดร้องบุคคลที่สองก็เอามือปิดปากของหล่อนไว้ พร้อมกับล็อกตัวไม่ให้เธอขยับไปไหน
หญิงสาวตกใจสุดขีดพร้อมกับดิ้นไปมาเหมือนปลาขาดน้ำ แต่ก็คิดได้ว่า ถ้าเธอยังดิ้นอยู่อย่างนี้ อาจจะทำให้เจ้าโจรนี่ เกิดรำคาญแล้วอาจจะต่อยท้องเธอก็เป็นได้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็แกล้งทำเป็นดิ้นนิดนึง เพื่อให้โจรมันตายใจ พอทำอย่างนั้นแล้ว
ก็อาศัยจังหวะเผลอจากนั้นก็. .
"ย๊ากกก ตายซะไอ้บ้า" เธอพูดไปพร้อมกับเตะเข้าที่ท้องของโจรคนนี้สุดกำลัง
"อ๊ากกกก" เสียงร้องของโจรคนนี้ดังลั่น ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปที่พื้น
"อย่างแกต้องตายยยยย" เธอทำท่าจะซ้ำอีกที แต่ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นใต้หน้ากากสีดำของโจรคนนี้
"ทำอะไรของเธอฮะ ยัยบ้าาา" เอ๊ะ!เสียงมันคุ้นๆแหะ ฉันคิด
"ใครอ่ะ" เธอลองถามดู เสียงของโจรฟังดูคุ้นๆแหะ
"โอยย~ ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียว ลืมเพื่อนของเธอแล้วรึไง" แน่ะ ไอ้โจรนี่ บุกรุกเข้าห้องเธอยังไม่พอ ยังมากระแนะกระแหนเธออีก
เอ๊ะ! แต่เสียงอย่างนี้ ชอบพูดจิกกัดอย่างนี้ เล่นพิเรนท์อย่างนี้ มีอยู่คนเดียวแน่นอน ไม่ต้องบอก
ก็รู้ว่าโจรนี่เป็นใคร เธอรู้ยันชื่อพ่อแม่ของมันเลยด้วยซ้ำ
"อืม ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใคร แต่ตำรวจคงจะรู้แน่ๆ" ฉันทำท่าจะเข้าไปหยิบโทรศัพท์
โจรก็ทำท่าร้อนตัวขึ้นมา
"เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งไป" เขาเดินมาขวางทาง พร้อมถอดหน้ากากออก
เผยให้เห็นใบหน้าเรียวยาว ที่ประกอบไปด้วย จมูกที่เป็นสัน ดวงตาเรียวคม และริมฝีปากหยักได้
รูป เฮ้อ~เพื่อนฉันนี่มันหล่อจริงๆ
"ฉันกะแล้วว่าต้องเป็นนาย" ฉันทำหน้ากวนประสาทเขานิดๆ และยิ้มอย่างผู้มีชัย
"เธอรู้! แล้วเตะฉันทำไมหะ ยัยบ้า" เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม แล้วถามฉัน แสดงว่าอารมณ์
ตอนนี้คงใกล้ระเบิดเต็มที
อ้อ! ทุกคนอาจสงสัยว่านายนี่ชื่ออะไร ขอแนะนำว่านายนี่ 'เบส' เป็นเพื่อนชายคนเดียวของ
ฉันเอง เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ
"ก็นายเล่นพิเรนท์ก่อนนี่ ถ้าฉันตกใจหัวใจวายตายขึ้นมานายจะทำยังไง"
"อย่างเธอน่ะไม่ตายหรอก ถ้าจะตายก็ขึ้นคานตายมากกว่า" แน่ะๆ ยังมีหน้ามาเหน็บอีก
"อย่างฉันน่ะเหรอจะขึ้นคานตาย ไม่มีวันซะหรอก" ใช่ๆ เธอออกจะสวย แถมเก่งอย่างนี้ ถ้า
คานยังไม่หักให้มันรู้ไป
"แล้วเธอเคยเห็นผู้ชายคนไหน เข้าใกล้เธอบ้างไหม" อืม จะว่าไปแล้วตั้งแต่ฉันไปโชว์ท่า
จระเข้ฟาดหาง ใส่ผู้ชายคนนึง ที่วันปฐมนิเทศ ก็ไม่เคยมีใครเข้าใกล้ฉันเลยนี่หว่า นอกจากนาย
เบสเนี่ย
"เชอะ อย่างฉันถ้าจะขึ้นคานล่ะก็นะ ฉันก็ต้องเลือกที่จะขึ้นเองไม่ใช่รึไง"
"ครับ ๆ คุณผู้หญิง" เบสทำหน้าเอือมหน่อยๆ แต่ก็มิวายหันมากระซิบอีกว่า
"แต่ถ้าสนใจจะลงจากคานเมื่อไหร่ ติดต่อผมได้นะคร้าบ" ไอ้นี่! จะหาว่าเธอไม่มีปัญญาหา
แฟนขนาดนั้นเลยรึไง
"ไม่ต้องมาโฆษณาย่ะ ให้ตายฉันก็ไม่เอานายเป็นแฟนหรอก"
"ทำไมอ่ะ ฉันออกจะหล่อ รวย สาวๆกรี๊ด ซะขนาดเนี้ย เธอยังเรื่องมากอีกเหรอ"
"จ้าๆ เอาไว้ฉันอยากลงจากคานเมื่อไรจะติดต่อนายคนแรกเลย พ่อรูปหล่อ พ่อรวย สาวๆกรี๊ด"
ฮ่า ฮ่า ดูทำหน้าเข้าสิ แค่แซวนิดแซวหน่อยเล่นทำหน้าบูดเป็นตูดหมาเลย ผู้ชายอาไร้ ขี้
น้อยใจชะมัด อยากให้สาวๆที่อีตานี่ป้อไว้มาเห็นสภาพนี้จริงๆ
"เธออาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล่นๆ. . .แต่ฉันคิดจริงๆนะ" เสียงพูดของเขาแผ่วลงแต่ทว่ากลับ
ดูหนักแน่่นและจริงจัง เบส. . .นี่นาย. . .
"เอ่อ ที่นายมาหาฉันเนี่ยมีอะไรป่าว"
"เฮ้อ เธอนี่หาเรื่องขัดได้ตลอดเลยนะ" เขาทำหน้าเศร้าลงนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มกว้างเหมือน
ประมาณว่าอย่าสนใจเรื่องเมื่อกี้เลย
"ที่ฉันมาหาเธอในวันนี้ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอนะจันเจ้า" เบส มีสีหน้าที่ดูเครียดมากขึ้น
เหมือนไม่อยากจะพูดเรื่องนี้
"เธอจำเรื่องในวันนั้น ได้รึเปล่า" เขาค่อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ ราวกับว่าเรื่องนี้มันเป็น
เรื่องใหญ่มากๆ
"เรื่องวันที่ พี่ชายของเธอ. . ." และก็ใช่ เรื่องนี้ จริงๆด้วย. . .
พี่ชายของฉันตายตอนฉันอายุ 14 ปี โดยที่การตายของเขาฉันยังจำมันได้ดี ทั้งเรื่องในวัน
นั้นและก็เรื่องของผู้ชายคนนี้
พอเบส เห็นฉันเงียบลง ก็เลยเริ่มพูดต่อ
"ฉันได้เบาะแสมา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "เรื่อง...การตายของ...พี่ชายเธอ"
พอเบสพูดจบ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบและความกดดัน เหงื่อในมือของฉันชื้นขึ้นมา
อย่างน่าตกใจ ทั้งๆที่ห้องนี้มีอุณหภูมิที่เย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ บรรยากาศในห้อง
เงียบอย่างที่ไม่เคยเป็น มีแค่เสียงของแอร์ ที่กำลังดังเพราะกำลังถูกใช้งานอยู่
เบสปล่อยให้ฉันใช้ความคิดอยู่เงียบๆ เขารู้ว่าเรื่องนี้เปราะบางสำหรับ. . .ฉันมาก
แต่พอผ่านไปสักพักเขาก็เริ่มพูดต่อ
"เธออยากรู้รึเปล่า" เบส ถามด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ห่วงใยฉัน อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ถ้าไม่ ฉันจะลืมเรื่องนี้ให้หมด แต่ถ้าเธออยากรู้ล่ะก็...." เขาเงียบลงพร้อมถอนหายใจ
"ฉันจะเล่าทุกๆสิ่งทุกๆอย่างให้เธอฟังเอง"
ฉันควรจะรู้ดีไหมนะ. . . . ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นตัวฉันแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ฉันต้องดร็อป
เรียนไปปีนึง เพื่อรักษาสภาพจิตใจที่บอบช้ำ ฉันยังจำได้ดีว่าตอนนั้นทรมานขนาดไหน
ข้าวก็ไม่ยอมกิน วันๆเอาแต่ร้องไห้ กรีดร้องอย่างกับคนบ้า หน้าตาก็ดูไม่ได้ มันเป็น 1 ปี ที่แสน
ทรมานสำหรับฉันและครอบครัว แต่สุดท้ายฉันก็ผ่านมันไปได้. . .แล้วนี่มาจะให้ฉันรู้เรื่องทั้งหมด
เพื่อกลับไปทรมานเหมือนอย่างเก่าแล้วล่ะก็
นี่ถือเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่แสนจะอันตราย ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ
"ว่าไง" เขาถาม "อยากรู้รึเปล่า"
"ฉัน. . ." ว่าไงล่ะ จันเจ้า นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอแล้วนะ
"นายต้องเล่าทุกอย่างที่นายรู้ให้หมด" ฉันพูด "ไม่อย่างนั้นฉันฆ่านายแน่"
"ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งความเป็นจริง น้องสาว" เบสพูดยิ้มๆ เหมือนกับว่าดีใจที่
ฉันทำใจเรื่องนั้นได้แล้ว
จากนั้น เบสเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟัง โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตามมานั้น มันอาจจะ
สร้าง
บาดแผลในใจของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง. . .
To Be continued
เสียงกดกริ่งแต่เช้าตรู่ ทำให้หญิงสาววัย 17 ปี อันมีนามว่า "จันเจ้า" ต้องลุกจำใจจาก
เตียงอันเล็กๆแสนสบาย ในห้องขนาดเล็ก เพื่อเดินไปเปิดประตู
'ฮึ่ม ๆ คอยดูนะถ้าเป็นพวกเซลล์ขายของล่ะก็ แม่จะไล่ตะเพิดเสียเลยนี่' หญิงสาวคิดในใจอย่างหงุดหงิด นั่นมันก็ช่วยไม่ได้ ก็เพราะวันนี้เป็นวันหยุดอันแสนสบาย ที่นาน ๆ ทีเธอจะมีนี่นา หญิงสาวยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด จนอดจะขยี้ผมของเธอไม่ได้ จนตอนนี้หัวของเธอยุ่งเหยิงไปหมด
ติ๊งต่อง! ติ๊งต่องๆๆๆๆๆ เสียงกดกริ่งดังขึ้นไม่หยุดแถมรัวอีกต่างหาก
"ค่า ๆ ไปแล้วค่า" จะกดอะไรกันหนาเนี่ย จันเจ้าอยากกรีดร้องงง ออกมาเป็นภาษาเปรูสุดๆ
"แอ๊ด" เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมประตูที่กำลังจะเปิดออก หญิงสาวได้โผล่หัวออกไปมองรอบๆ ทว่ากลับไม่เจอใคร
"ใครกันนะ ที่มาเล่นแบบนี้ ลองมาเล่นอีกดิแม่จะชกให้หน้าคว่ำเลยคอยดู" จันเจ้าพูดไม่พอยังทำท่าชกไปชกมา เหมือนนักมวยก็ไม่ปาน
พอโชว์ท่าชกมวยเสร็จ หญิงสาวก็หันหลังกลับไปหยิบกุญแจเพื่อจะปิดประตู โดยที่ไม่รู้ว่ามี บุคคลที่สองตามเธอเข้ามา และตอนนี้กำลังอยู่ด้านหลังเธอ ไม่ทันที่จะได้กรีดร้องบุคคลที่สองก็เอามือปิดปากของหล่อนไว้ พร้อมกับล็อกตัวไม่ให้เธอขยับไปไหน
หญิงสาวตกใจสุดขีดพร้อมกับดิ้นไปมาเหมือนปลาขาดน้ำ แต่ก็คิดได้ว่า ถ้าเธอยังดิ้นอยู่อย่างนี้ อาจจะทำให้เจ้าโจรนี่ เกิดรำคาญแล้วอาจจะต่อยท้องเธอก็เป็นได้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็แกล้งทำเป็นดิ้นนิดนึง เพื่อให้โจรมันตายใจ พอทำอย่างนั้นแล้ว
ก็อาศัยจังหวะเผลอจากนั้นก็. .
"ย๊ากกก ตายซะไอ้บ้า" เธอพูดไปพร้อมกับเตะเข้าที่ท้องของโจรคนนี้สุดกำลัง
"อ๊ากกกก" เสียงร้องของโจรคนนี้ดังลั่น ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปที่พื้น
"อย่างแกต้องตายยยยย" เธอทำท่าจะซ้ำอีกที แต่ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นใต้หน้ากากสีดำของโจรคนนี้
"ทำอะไรของเธอฮะ ยัยบ้าาา" เอ๊ะ!เสียงมันคุ้นๆแหะ ฉันคิด
"ใครอ่ะ" เธอลองถามดู เสียงของโจรฟังดูคุ้นๆแหะ
"โอยย~ ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียว ลืมเพื่อนของเธอแล้วรึไง" แน่ะ ไอ้โจรนี่ บุกรุกเข้าห้องเธอยังไม่พอ ยังมากระแนะกระแหนเธออีก
เอ๊ะ! แต่เสียงอย่างนี้ ชอบพูดจิกกัดอย่างนี้ เล่นพิเรนท์อย่างนี้ มีอยู่คนเดียวแน่นอน ไม่ต้องบอก
ก็รู้ว่าโจรนี่เป็นใคร เธอรู้ยันชื่อพ่อแม่ของมันเลยด้วยซ้ำ
"อืม ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใคร แต่ตำรวจคงจะรู้แน่ๆ" ฉันทำท่าจะเข้าไปหยิบโทรศัพท์
โจรก็ทำท่าร้อนตัวขึ้นมา
"เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งไป" เขาเดินมาขวางทาง พร้อมถอดหน้ากากออก
เผยให้เห็นใบหน้าเรียวยาว ที่ประกอบไปด้วย จมูกที่เป็นสัน ดวงตาเรียวคม และริมฝีปากหยักได้
รูป เฮ้อ~เพื่อนฉันนี่มันหล่อจริงๆ
"ฉันกะแล้วว่าต้องเป็นนาย" ฉันทำหน้ากวนประสาทเขานิดๆ และยิ้มอย่างผู้มีชัย
"เธอรู้! แล้วเตะฉันทำไมหะ ยัยบ้า" เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม แล้วถามฉัน แสดงว่าอารมณ์
ตอนนี้คงใกล้ระเบิดเต็มที
อ้อ! ทุกคนอาจสงสัยว่านายนี่ชื่ออะไร ขอแนะนำว่านายนี่ 'เบส' เป็นเพื่อนชายคนเดียวของ
ฉันเอง เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ
"ก็นายเล่นพิเรนท์ก่อนนี่ ถ้าฉันตกใจหัวใจวายตายขึ้นมานายจะทำยังไง"
"อย่างเธอน่ะไม่ตายหรอก ถ้าจะตายก็ขึ้นคานตายมากกว่า" แน่ะๆ ยังมีหน้ามาเหน็บอีก
"อย่างฉันน่ะเหรอจะขึ้นคานตาย ไม่มีวันซะหรอก" ใช่ๆ เธอออกจะสวย แถมเก่งอย่างนี้ ถ้า
คานยังไม่หักให้มันรู้ไป
"แล้วเธอเคยเห็นผู้ชายคนไหน เข้าใกล้เธอบ้างไหม" อืม จะว่าไปแล้วตั้งแต่ฉันไปโชว์ท่า
จระเข้ฟาดหาง ใส่ผู้ชายคนนึง ที่วันปฐมนิเทศ ก็ไม่เคยมีใครเข้าใกล้ฉันเลยนี่หว่า นอกจากนาย
เบสเนี่ย
"เชอะ อย่างฉันถ้าจะขึ้นคานล่ะก็นะ ฉันก็ต้องเลือกที่จะขึ้นเองไม่ใช่รึไง"
"ครับ ๆ คุณผู้หญิง" เบสทำหน้าเอือมหน่อยๆ แต่ก็มิวายหันมากระซิบอีกว่า
"แต่ถ้าสนใจจะลงจากคานเมื่อไหร่ ติดต่อผมได้นะคร้าบ" ไอ้นี่! จะหาว่าเธอไม่มีปัญญาหา
แฟนขนาดนั้นเลยรึไง
"ไม่ต้องมาโฆษณาย่ะ ให้ตายฉันก็ไม่เอานายเป็นแฟนหรอก"
"ทำไมอ่ะ ฉันออกจะหล่อ รวย สาวๆกรี๊ด ซะขนาดเนี้ย เธอยังเรื่องมากอีกเหรอ"
"จ้าๆ เอาไว้ฉันอยากลงจากคานเมื่อไรจะติดต่อนายคนแรกเลย พ่อรูปหล่อ พ่อรวย สาวๆกรี๊ด"
ฮ่า ฮ่า ดูทำหน้าเข้าสิ แค่แซวนิดแซวหน่อยเล่นทำหน้าบูดเป็นตูดหมาเลย ผู้ชายอาไร้ ขี้
น้อยใจชะมัด อยากให้สาวๆที่อีตานี่ป้อไว้มาเห็นสภาพนี้จริงๆ
"เธออาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล่นๆ. . .แต่ฉันคิดจริงๆนะ" เสียงพูดของเขาแผ่วลงแต่ทว่ากลับ
ดูหนักแน่่นและจริงจัง เบส. . .นี่นาย. . .
"เอ่อ ที่นายมาหาฉันเนี่ยมีอะไรป่าว"
"เฮ้อ เธอนี่หาเรื่องขัดได้ตลอดเลยนะ" เขาทำหน้าเศร้าลงนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มกว้างเหมือน
ประมาณว่าอย่าสนใจเรื่องเมื่อกี้เลย
"ที่ฉันมาหาเธอในวันนี้ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอนะจันเจ้า" เบส มีสีหน้าที่ดูเครียดมากขึ้น
เหมือนไม่อยากจะพูดเรื่องนี้
"เธอจำเรื่องในวันนั้น ได้รึเปล่า" เขาค่อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ ราวกับว่าเรื่องนี้มันเป็น
เรื่องใหญ่มากๆ
"เรื่องวันที่ พี่ชายของเธอ. . ." และก็ใช่ เรื่องนี้ จริงๆด้วย. . .
พี่ชายของฉันตายตอนฉันอายุ 14 ปี โดยที่การตายของเขาฉันยังจำมันได้ดี ทั้งเรื่องในวัน
นั้นและก็เรื่องของผู้ชายคนนี้
พอเบส เห็นฉันเงียบลง ก็เลยเริ่มพูดต่อ
"ฉันได้เบาะแสมา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "เรื่อง...การตายของ...พี่ชายเธอ"
พอเบสพูดจบ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบและความกดดัน เหงื่อในมือของฉันชื้นขึ้นมา
อย่างน่าตกใจ ทั้งๆที่ห้องนี้มีอุณหภูมิที่เย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ บรรยากาศในห้อง
เงียบอย่างที่ไม่เคยเป็น มีแค่เสียงของแอร์ ที่กำลังดังเพราะกำลังถูกใช้งานอยู่
เบสปล่อยให้ฉันใช้ความคิดอยู่เงียบๆ เขารู้ว่าเรื่องนี้เปราะบางสำหรับ. . .ฉันมาก
แต่พอผ่านไปสักพักเขาก็เริ่มพูดต่อ
"เธออยากรู้รึเปล่า" เบส ถามด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ห่วงใยฉัน อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ถ้าไม่ ฉันจะลืมเรื่องนี้ให้หมด แต่ถ้าเธออยากรู้ล่ะก็...." เขาเงียบลงพร้อมถอนหายใจ
"ฉันจะเล่าทุกๆสิ่งทุกๆอย่างให้เธอฟังเอง"
ฉันควรจะรู้ดีไหมนะ. . . . ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นตัวฉันแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ฉันต้องดร็อป
เรียนไปปีนึง เพื่อรักษาสภาพจิตใจที่บอบช้ำ ฉันยังจำได้ดีว่าตอนนั้นทรมานขนาดไหน
ข้าวก็ไม่ยอมกิน วันๆเอาแต่ร้องไห้ กรีดร้องอย่างกับคนบ้า หน้าตาก็ดูไม่ได้ มันเป็น 1 ปี ที่แสน
ทรมานสำหรับฉันและครอบครัว แต่สุดท้ายฉันก็ผ่านมันไปได้. . .แล้วนี่มาจะให้ฉันรู้เรื่องทั้งหมด
เพื่อกลับไปทรมานเหมือนอย่างเก่าแล้วล่ะก็
นี่ถือเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่แสนจะอันตราย ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ
"ว่าไง" เขาถาม "อยากรู้รึเปล่า"
"ฉัน. . ." ว่าไงล่ะ จันเจ้า นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอแล้วนะ
"นายต้องเล่าทุกอย่างที่นายรู้ให้หมด" ฉันพูด "ไม่อย่างนั้นฉันฆ่านายแน่"
"ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งความเป็นจริง น้องสาว" เบสพูดยิ้มๆ เหมือนกับว่าดีใจที่
ฉันทำใจเรื่องนั้นได้แล้ว
จากนั้น เบสเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟัง โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตามมานั้น มันอาจจะ
สร้าง
บาดแผลในใจของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง. . .
To Be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น