คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Memories -12-
Black Memories
-12-
มินซอกเหลือบมองร่างโปร่งของลู่หานที่หลับสนิททันทีที่ล้มตัวถึงเตียงนอนราวกับคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน พรางถอนหายใจออกมาแผ่วเบายามเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อบนรถคำพูดที่มินซอกไม่ควรเก็บเอามาใส่ใจให้มากแต่กลับมีอิทธิผลกับเขามากเสียจนนอนไม่หลับทั้งๆนี้ก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่าแล้วแท้ๆ
‘ก็แค่สงสาร’
“.....” มินซอกสะบัดความคิดทั้งหมดทิ้งพรางยันตัวลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนที่รุ่นน้องชื่อจื่อเทาคนนั้นของลู่หานให้ยืมใช้ไปพรางดูเหมือนจื่อเทาจะออกไปดื่มกับจงอินและเซฮุนและคาดว่าคงจะกลับมาตอนเช้าๆได้ จึงทำให้มินซอกกล้าที่จะเดินออกจากห้องนอนได้ทั่วได้โดยที่ไม่มีลู่หาน
ขาเรียวขาวที่โผล่พ้นกางเกงนอนขาสั้นของลู่หานที่โดนบังคับให้ใส่นอนแม้จะรู้สึกสั้นไปแต่ก็เลือกที่จะยอมอ่อนตามเพราะเถียงไปยังไงอีกฝ่ายก็คงจะดึงดันให้ใส่อยู่ดี มินซอกล้มตัวลงนั่งโซฟายาวเยียดพรางจ้องมองแก้วน้ำในมือ โพงปากอิ่มอมน้ำที่กระดกเข้าก่อนจะกลืนลงลำคอจนหมดแต่ดูเหมือนมันไม่ได้ทำให้เขาลดความคิดเรื่องคำพูดของลู่หานไปเลย
กริ๊ง กริ๊ง
“.....” เสียงกริงที่ดังขึ้นเนินนานจนกลายเป็นเสียงแรงทุบและสั่นบานประตูห้องอย่างแรงจนมินซอกหลุดจากภวังค์
ปัง ปัง ครืดด ครืด ปังง
“เปิด.. ช้า” ทันทีที่บานประตูเปิดกว้างร่างสูงหนาของจื่อเทาก็ทำให้มินซอกอดหวั่นไม่ได้ ใบหน้าคมคายยื่นเข้ามาใกล้จนเขาต้องถอยหนีเพราะทั้งกลิ่นแอลกอฮอล์และท่าทีจาบจ้วงของรุ่นน้องคนนี้
“ข ขอโทษ ฉันไม่ได้ยิน”
CUT
“อืม.. ผลั๊ก!!” อีกเพียงนิดเดียวที่กำลังจะดันปลายแกนกลางใหญ่เพื่อเข้าไปในช่องทางสวรรค์ของจื่อเทาก็กลับกันโดยสิ้นเชิงเมื่อจู่ๆก็เกิดมีแรงกระแทกแบบรุนแรงที่ไหล่ขวาจนเสียหลักล้มลงไปกองบนพื้น
“เหี้ยอะไร.. พ พี่ลู่!” ใบหน้าคมสะบัดกลับมามองยังตนแรงด้วยความแค้นเคืองแต่ก็ต้องหน้าซีดเผือกลงทันทีเมื่อพบเจ้าของแรงที่กำลังยืนกำหมัดแน่น ใบหน้าที่เคยหวานสวยบัดนี้มันดูน่ากลัวเสียจนจื่อเทายังแอบหวั่น
“มึงคิดจะทำอะไรเมียกู” น้ำเสียงทุ้มเอยเสียงต่ำราวกับต้องการระงับอารมณ์ที่พุ่งพล่านเสียจนสามารถฆ่าคนให้ตายได้ลง
“ก ก็ตามที่พี่เคยให้สัญญาไว้ไง ฉันก็แค่.. ผลั๊ก” ไม่ทันได้แก้ตัวหมัดหนักๆจากคนสูงโปร่งอย่างลู่หานที่ปรี่เข้ามากระหน่ำซัดอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง
“กูบอกแล้วไง ว่าอย่ายุ่งกับเมียกูมึงยังเห็นกูเป็นพี่อยู่มั้ย? ไอ้เทา!!”
“อึก! ข ขอโทษพี่” มือหยาบขยำปกเสื้อแพงจนมันยับยู่ยี่ ใบหน้าคมคายของจื่อเทาที่เคยดูดีกลับบิดเบี้ยวเริ่มไม่เป็นทรงเพราะลู่หานที่ยกหมัดขึ้นกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่าไร้ความปรานี เขาลืมไปชั่วขณะว่าผู้ชายตรงหน้าคือรุ่นน้องที่เขาสนิทด้วยที่สุดเพราะการกระทำที่เกินให้อภัย
“กูสาบานเลยว่าถ้าไม่ใช่มึงกูจะฆ่าให้ตายคามือ!!” ตะคอกเสียงสั่นเครือแทบไม่อยากจะหันไปมองร่างของมินซอกที่กำลังอยู่ในสภาพเช่นไร ยิ่งคิดยิ่งอยากจะฆ่าไอ้รุ่นน้องตรงหน้าให้ตายคามือ
“มึงไม่เห็นหรอ? มินซอกร้องไห้หนักขนาดนี้มึงยังทำลงได้ยังไง?”
“ฉ ฉันขอโทษ.. ฉันไม่คิดว่าพี่จะจริงจังกับมินซอกมากขนาดนี้” จื่อเทาที่เริ่มสร่างจากฤทธิ์แอลกอฮอล์กล่าวเสียงสั่นด้วยความสำนึกผิด เพราะความเมาและอยากเล่นสนุกถึงได้ทำลงไปเช่นนั้น ลู่หานกำหมัดแน่นง้างก่อนจะสวนเข้าอีกรอบ
ผลั๊ก!
“อึก..” ดวงตาคล้ำที่พยายามหลับตาปี๋รับหมัดค่อยๆเปิดมองทีละน้อยจึงได้รู้ว่าลู่หานจงใจกระแทกหมัดลงบนพื้นซึ่งเฉียดใบหน้าเข้าไปเพียงไม่กี่เซ็น ร่างโปร่งยันตัวลุกขึ้นเดินไปหยุดตรงร่างมินซอกที่กำลังสลบไหลด้วยใบหน้าอาบท้วมน้ำตา คนมองรู้สึกถูกบีบหัวใจจนแทบไม่มีแรงยืนลำแขนแกร่งค่อยๆช้อนร่างขาวเนียนตรงหน้าขึ้นแผ่วเบา จื่อเทารีบจัดการรูปซิปกางเกงตัวเองให้มันเข้าที่เข้าทางโดยเร็วที่สุด
“มึงคิดว่า...” ลู่หานเอยขึ้นโดยที่ไม่ยอมหันกลับไปมองยังรุ่นน้องของเขา มือหนากระชับร่างเปื่อยเปล่าในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“.....”
“ที่กูช่วยมินซอกทั้งๆที่รู้ว่าอี้ฟานมันมีอำนาจคับแผ่นดินเพราะแค่กูสงสารหรือเพราะแค่กูอยากเอาชนะงั้นหรอ?”
“.....”
“ที่กูทำลงไปทั้งหมด เพราะกูก็แค่คิดว่า..บางทีกูกำลังรู้สึกดีกับมินซอกที่ไม่ใช่แค่ต้องการมาสนองความใคร่ไม่ได้ต้องการเอาชนะกูแค่ไม่อยากเห็นน้ำตาของมินซอก อย่างนี้เรียกว่าจริงจังได้มั้ย?”
“ฉัน..ขอโทษ” จื่อเทาเอยเสียงแผ่วพอเจอคำพูดที่แสนจริงจังของลู่หานก็ทำให้เขาไปไม่เป็น อยากจะย้อนเวลากลับไปเพื่อหยุดทุกอย่าง เขาไม่น่าให้ความยากและฤทธิ์แอลกอฮอล์มาทำร้ายคนตัวเล็กนั้นเลย ไม่น่าเลยจริงๆ
ลู่หานไม่ได้เอยต่ออะไรทั้งสิ้นเขาเพียงเดินพาร่างตัวเองและมินซอกหายกลับเข้าไปในห้องนอน ทิ้งให้คนเป็นรุ่นน้องได้นั่งสำนึกผิดกับความสนุกที่แล่นเข้ามาเพียงไม่กี่นาทีอย่างจื่อเทา
ลู่หานจัดแจงเสื้อผ้าของมินซอกให้เข้าที่มากขึ้นกว่าเดิม มือหนายกขึ้นปาดคราบน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาอย่างต่อเนื่องอยากจะกลับไปฆ่ารุ่นน้องตนให้ตายแต่ก็ได้เพียงข่มอารมณ์ไว้เท่านั้น
เขาตื่นขึ้นมาคว้านหาร่างบางที่นอนกอดมาทั้งคืนไม่พบ พบเพียงความว่างเปล่าหันมองจนทั่วก็ไร้วี่แววของมินซอกบวกกับเสียงกุกกักจึงลุกขึ้นไปดู แต่ภาพที่เห็นแทบทำให้ไปไม่เป็นร่างของคนเป็นรุ่นน้องที่กำลังอยู่ในท่าทางล่อแหลมและไหนจะมินซอกที่แม้แสงจะสลัวแต่เขาสามารถเห็นได้ชัดว่ามีน้ำตาเยอะแค่ไหนเยอะเสียจนสลบไป ไวเท่าความคิดเท้าหนักๆจึงถูกส่งเข้าไปเต็มไหล่ขวาร่างจื่อเทาที่คล่อมบนกายเล็กจนมันล่วงลงไปบนพื้น
บางทีที่นี้อาจจะไม่ปลอดภัยต่อทั้งมินซอกและมิตรภาพของเขาเองเช่นกัน ลู่หานล้มตัวลงนอนข้างๆร่างมินซอกที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติและค่อยๆเข้าสู่นิทราตามคนตัวเล็กไปติดๆ
“อื้อ ลู่หานปล่อยฉันนะ ปล่อย!!” และเป็นอีกครั้งที่เขาต้องงัวเงียตื่นขึ้นเพราะทั้งหมัดและเท้าเล็กๆที่ไม่หนักมากแต่ก็ทำให้เจ็บจี๊ดๆได้ไม่ยากกำลังกระหน่ำรัวใส่เขาไม่ยั้ง
“ฉันเจ็บ จะดิ้นทำไม.. เพี๊ยะ!” ทันทีที่คลายอ้อมแขนออกผ่ามือเล็กก็ปะทะเข้าข้างแก้มเรียวเสียจนตาสว่าง ลู่หานหันกลับมามองด้วยใบหน้าไม่เข้าใจแต่ก็ต้องเบิกกว้างเพราะดวงตาเล็กที่กำลังเริ่มมีน้ำเอ่อคลอที่หน่วยตาและกลิ้งร่วงลงมาเรื่อยๆ
“ฮึก ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า!!”
“มินซอก มินซอกนายเป็นอะไร?” เขาคว้ามินซอกกลับเข้าอ้อมกอดอีกครั้งเพราะคนตัวเล็กที่ดูเหมือนกำลังโกธรและหวาดกลัวจนทำให้ลู่หานอดเป็นห่วงไม่ได้
“กอดฉันทำไม!!... จะกอดฉันทำไม แค่นี้มันยังสกปรกไม่พอหรอนายถึงได้โยนฉันไปให้ให้ต่อใครแบบนี้.. นายทำกับฉันได้ยังไงลู่หาน ฮือออ” แรงดีดดิ้นเมื่อคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นอยู่นิ่งๆในอ้อมกอดของเขา เสียงอู้อี้และแรงสะอื้นหนักส่งผลให้ลู่หานยิ่งร้อนรนเข้าไปอีก
“ม ไม่ใช่ มินซอกฟังฉันนะ ฟัง ผลั๊ก!” พอเปลี่ยนเป็นหมุนให้ปะทะหน้ากันตรงๆจากผ่ามือก็เปลี่ยนเป็นหมัดเล็กที่กระแทกเข้าจมูกเต็มแรงรับรู้ได้ถึงของเหลวข้นที่เริ่มย้อยลงมาจับดูถึงได้รู้ว่าเป็นเลือดแต่ใครจะสนกันละ
“นายไปทำสัญญาบ้าๆอะไรกับพวกนั้นกันละ!!!”
“ฉ ฉัน..”
“หึ! เงียบทำไม ตอบฉันสิ! เมื่อคืนรุ่นน้องของนายก็ได้ไปแล้วคนหนึ่งยังเหลืออีกสองคนไม่ใช่หรอ อยู่ไหนละเรียกมาสิ! ตอนนี้ฉันก็ไม่มีอะไรให้เสียแล้วนี่ ฮึก..ไม่มีอีกแล้ว” คำพูดแดกดันประชดแผ่วลงตรงท้ายพร้อมกับทรุดใบหน้าลงบนไหล่กว้างของลู่หานอย่างอ่อนแรง ก้อนน้ำลายเหนียวหนืดลงลำคอแห้งผากอย่างยากลำบาก คำพูดทั้งหมดของมินซอกมันทำเขาจุกเสียจนพูดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น
“มินซอก ฉันขอโทษ..แต่นั้นมันแค่ฉันพูดออกไปเล่นๆแต่ไม่คิดว่าพวกมันจะจริงจังกัน”
“เล่นๆหรอ? นายเห็นค่าของฉันแค่เล่นๆงี้หรอ?”
“ไม่..ฉัน”
“นายมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากอี้ฟาน..” คำพูดตัดพ้อของมินซอกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างมารัดแน่นที่อกซ้ายของเขารุนแรง ยิ่งน้ำเสียงและแววตาที่กำลังมองมามันกำลังทำให้ลู่หานคนนี้กำลังอ่อนแอ กำลังอ่อนแอเพราะคำพูดตัดพ้อที่เอยออกมาจากปากของผู้ชายในอ้อมกอดนี้
“.....”
“ที่อยากช่วยเพราะแค่เล่นๆอีกใช่มั้ย? เพราะสงสารเพราะสมเพชใช่มั้ย?” มินซอกก็กำลังอ่อนแอไม่ต่างจากลู่หานนักหรอกแต่เพราะความอ่อนแอกำลังทำให้เขาร้องไห้อย่างคนบ้าเช่นนี้
“มินซอกนายกำลังเข้าใจฉันผิดนะ”
“อยากรู้ใช่มั้ย อดีตของฉันกับอี้ฟานนะ.. จะบอกให้ก็ได้นะ พอพ่อกับแม่ของฉันตายตระกูลของอี้ฟานก็รับฉันไปเลี้ยงแหละ รู้อะไรมั้ย? ตอนนั้นฉันเหมือนคนที่กำลังหลงทาง ฉันมืดแปดด้านไปหมดฉันสูญเสียทุกๆอย่างทั้งๆที่พึ่งไม่กี่ขวบ”
“.....”
“แต่พวกเขาเหมือนคนที่ดึงฉันขึ้นมา วันแรกที่ฉันเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่นั้นพี่ชายที่เดินเข้ามากอดฉัน และบอกว่าจะปกป้องฉันมันทำให้ฉันหลงดีใจว่าเขารักฉันจริงๆ... แต่สุดท้าย”
“.....”
“ต แต่สุดท้าย... ฮึก ข เขาก็ใช้มัน ใช้คำว่ารักอ้างเพื่อทำลายทุกอย่างของฉัน รวมไปถึง...ค คนที่ฉันรักมากที่สุด ฮ ฮือ..”
“พอแล้ว! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันขอโทษมินซอกฉันขอโทษจริงๆ...” ลู่หานยุติทุกอย่างโดยการดึงมินซอกเข้ามาสวมกอดแน่น คราแรกผลักไสแต่ก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นยอมโอนอ่อนอยู่ภายใต้วงแขนแสนแข็งแกร่งนี้นิ่งๆ ปลดปล่อยน้ำตาแห่งความอ่อนแอลงให้สิ้น
“ฮือ..ป ปล่อยฉัน ปล่อย..”
“.....”
“ฉันอุตสาห์หลงคิด หลงคิดว่านายอาจจะไม่เหมือนคนอื่นๆ..แต่สุดท้าย นายมันก็ อื้อ..” ลู่หานจัดการบดขยี้ปิดริมฝีปากเล็กที่กำลังตัดพ้อเสียงอ่อนออกมาไม่รู้ทำไมคำพวกนั้นมันเหมือนเข็มนับพันที่กำลังกระหน่ำแทงตัวเขาไม่ยั้ง เจ็บปวดจริงๆนะ ทันทีที่ผละจูบแผ่วเบาออกลู่หานก็เลื่อนใบหน้าไปฝังไว้บนไหล่แคบเล็กของมินซอก เอยเสียงอู้อี้ที่ทำให้มินซอกไปไม่เป็น ผู้ชายที่แสดงแต่ด้านแข็งกระด้างอย่างลู่หานกำลังขอร้อง ขอร้องเขาคนนี้
“มินซอก..นายจะตบจะตีจะด่าว่ายังไงฉันก็ได้แต่อย่าเกลียดฉันอย่าหนีฉันไปไหนเลยจะได้มั้ย?”
“.....”
“ขอร้องละ..ฉันคงทนไม่ได้ถ้านายจะหนีฉันไป”
“.....” มีวูบหนึ่งที่มินซอกใจอ่อนลงแต่ก็เพียงวูบเดียวเท่านั้น ผ่ามือเล็กดันแผ่นอกกว้างออกส่งผลให้ดวงตาทั้งคู่สบมองกันตรงๆอีกครั้ง
“ยังไม่เข้าใจอีกหรอ”
“.....”
“อี้ฟานไม่ใช่คนที่นายหรือใครทั้งนั้นต่อกรได้ ไม่มี..อย่าเอาชีวิตมาเสี่ยงเพราะแค่คำว่าสงสาร”
“ฉันไม่ได้บอกว่าสงสาร”
“นายบอก”
“ฉันแค่อยากปกป้องนาย”
“ในฐานะอะไร” พอถึงประโยคนี้คนที่ไปไม่เป็นคือลู่หานอีกครั้ง ใบหน้าติดหวานก้มนึกพรางใช้ความคิดอยู่ครู่ก่อนจะโน้มใบหน้าลงข้างกกหูขาวที่เอี่ยวตัวหลบเพราะตกใจเล็กน้อย
“.....”
“ยังนึกไม่ออก”
“อะไรนะ” คิ้วโค้งขมวดเข้าหากันแน่นด้วยความหงุดหงิดในสถานการณ์แบบนี้อีกฝ่ายยังจะมาเล่นลิ้น มันน่าฆ่าให้ตายเสียจริง
“นายหายโกธรฉันแล้วใช่มั้ย?” น้ำเสียงแผ่วเมื่อกี้กลับมาเป็นเช่นเดิมแถมยังยืนหน้าเข้ามาคลอเคลียที่ลำคอขาวพรางจูบซับเบาๆอดทำมินซอกใบหน้าเขินแดงไม่ได้แต่ก็ยังพอที่จะแสร้งทำหน้านิ่งก่อนยกผ่ามือขึ้นฟาดไหล่กว้างอย่างหัวเสีย
“นี่ลู่หานฉันจริงจังนะ นายอยากช่วยฉันเพราะเหตุผลที่มนุษย์พึ่งกระทำไม่ได้..นายทำแบบนั้นไม่ได้” แววตากลับมาจริงจังอีกครั้งส่งผลให้ใบหน้าติดหวานของร่างโปร่งเคลื่อนออกขึ้นสบตาเรียวรีตรงๆ ลู่หานแนบหน้าผากกว้างเข้ากับหน้าผากนู้นของคนตัวเล็กเหมือนต้องการถ่ายทอดความรู้สึกให้ส่งถึงกันและกัน
“มินซอก ฉันทำได้และฉันจะทำ”
“.....”
“ฉันยังไม่แน่ใจกับความรู้สึกจริงๆตอนนี้แต่ที่ฉันมั่นใจที่สุด.. ฉันอยากปกป้องนายทั้งหมดของฉันในตอนนี้มันก็มีเท่านี้”
“.....”
แม้มินซอกไม่ได้เอยอะไรต่อทั้งสิ้นแต่เพียงลำแขนเล็กที่ยกขึ้นกอดตอบเขาแน่นและหลับตาลงกลั้นเสียงสะอื้นไห้ มันก็นับเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับเขาแล้วว่า
มินซอกกำลังเปิดใจให้ลู่หานเข้ามาเพื่อปกป้องแล้ว
“พี่ลู่.. เอ่อ” ลู่หานเบนสายตามองยังจื่อเทาที่นั่งอยู่กับโซฟายาวโดยมีไอ้จงอินกับเซฮุนที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ไปทำอะไรมาวะพี่ ที่ดั้งอ่ะ” เซฮุนเอยขึ้นพรางยกนิ้วขึ้นชี้เขายกมือขึ้นปาดเลือดที่ดูท่าจะยังไม่หยุดไหลง่ายๆก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขาวกับน้ำแข็งเพื่อมาประกบ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆจงอินพรางส่งสายตานิ่งๆไปยังรุ่นน้องที่ยังนั่งสำนึกผิดอยู่
“โดนหมัดมินซอก”
“.....”
“.....” ทั้งห้องตกสู่ความเงียบเมื่อไม่มีใครคิดจะเอยอะไรออกไป จื่อเทานั่งคิดอยู่ครู่ก่อนจะเอยทำลายความเงียบในครั้งนี้
“พี่ลู่ เรื่องมินซอกฉันขอโทษจริงๆ..เมื่อคืน ฉันดื่มหนักไปหน่อย”
“ไอ้ส้นตีน ถ้ากูมาช้าไปกว่านี้มึงคงเสียบมินซอกไปแล้ว” คำพูดของเขาสองคนทำเอาอีกสองชีวิตนั่งนิ่งและเงียหูฟัง สงสัยตั้งแต่จื่อเทาที่มันมีแผลเต็มหน้าเค้นถามก็ปิดปากเงียบพอไอ้พี่ลู่เดินออกมาก็เลือดไหลที่ดั้งอีก
“ฉันไม่ได้ตั้งใจมันเมามากจริงๆ สาบานได้”
“มึงไปแก้ตัวกับมินซอกเอาเองเถอะ”
“.....”
“แต่กูไม่รับประกันเรื่องดั้งของมึงหรอกนะ ซี๊ด..ไอ้เหี้ย แสบ” ท้ายประโยคครางเสียงแผ่วกับความแสบของแผลและปวดหนึบๆจนเกือบชา จื่อเทามองสภาพคนเป็นรุ่นพี่ก็แอบหวั่นไม่หายหากเข้าไปคงไม่แคล้วโดนหักกระดูกจับโยนออกมาจากห้อง ก็เล่นทำไว้เยอะซะขนาดนั้นคิดแล้วอยากจะกระทืบตัวเองจริงๆที่ปล่อยให้ฤทธิ์สุราครอบงำจนขาดสติขั้นรุนแรงขนาดนั้น
“แล้วนี้พวกคุณสองคนไม่คิดจะเล่าให้บุคคลที่สามสี่อย่างพวกผมฟังมั้งหรอครับ?”
เออ ลืมสนิทว่าไอ้ห่าสองตัวมันอยู่ด้วย
“ลู่.. นาย!” มินซอกหันไปมองผู้มาใหม่รอยยิ้มที่คลี่ถูกหุบลงอย่างรวดเร็วทันทีเมื่อบุคคลมาใหม่ไม่ใช่ผู้ชายหน้าหวานอย่างที่คิด ใบหน้าคมคายดูดีที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำทำให้อดสงสัยไม่ได้แต่ยังไงซะสิ่งที่มินซอกควรจะทำมากที่สุดคืออยู่ให้ห่างผู้ชายตรงหน้านี้
“มินซอกคือฉัน”
“เข้ามาทำไม..อ ออกไปนะ ลู่หาน ลู่หาน!!” หมอนใบโตถูกเหวี่ยงไปยังบุคคลตรงหน้าพรางตะโกนเรียกชื่ออีกคนจนดั่งก้องห้อง ไม่นานร่างโปร่งของลู่หานก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าตื่นๆมือยังกำผ้าห่อน้ำแข็งประกบจมูกตัวเองอยู่เลย
“ไอ้เทา มึงทำอะไรมินซอก!!” เหลือบเห็นคนตัวเล็กที่ถดกายจนติดหัวเตียงไม่ทันได้ฟังอะไรลู่หานกระพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อคนเป็นรุ่นน้องเตรียมปล่อยหมัดลงแต่เสียงห้ามจากคนบนเตียงก็ดังขึ้นเสียก่อน
“เดี๋ยวลู่หาน เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน”
“อ้าว”
“นายให้รุ่นน้องของนายออกไปที ฉันไม่อยากเห็นหน้า” พอลู่หานเดินเข้ามาใกล้มือเรียวก็รีบคว้ากอดเอวแกร่งเพื่อเป็นเกาะกำบัง คนถูกกอดอดอมยิ้มเล็กๆไม่ได้แต่พอเห็นใบหน้าสำนึกผิดของจื่อเทาจึงรีบกลืนรอยยิ้มแล้วหันมาปลอบมินซอกให้คลายความกังวล
“มินซอก ไอ้เทามันอยากขอโทษนาย”
“กองไว้ตรงนั้นแหละ”
“.....” จื่อเทาหน้าหม่นลงทันทีเมื่อจบประโยคไร้เยื่อใยของคนตัวเล็ก ขนาดลู่หานที่เคยโดนด่าสารพัดมาแล้วยังรู้สึกจี๊ดเบาๆกับคำนี้มินซอกเลย
“ฉันเมามาก ฉันขอโทษถ้าย้อนกลับไปได้ฉันจะไม่ทำแบบนั้นเลย ขอโทษจริงๆ” จื่อเทาก้มลงจนสุดก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยมีสายตาลู่หานมองไล่หลังไปติดๆ พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนมันก็น่ากระทืบจริงๆนั้นแหละ แต่เอาเข้าจริงๆก็อดสงสารมันนิดๆไม่ได้
“นี่มินซอกฉันว่า..”
“ถ้าจะมากล่อมฉันละก็ช่วยไสหัวออกไปจากห้องเถอะ นายไม่ใช่ฉันนายไม่รู้หรอกความจริงฉันต้องโกธรนายด้วยที่ผีเจอะปากให้ไปพูดทำสัญญาบ้าๆแบบนั้น”
“โถ่ มินซอก..ฉันขอโทษ” ไม่คิดว่ามันจะย้อนเข้าตัวเองเลยจริงๆเขาล้มตัวลงนอนบนตักเล็กแต่ก็ถูกมือบางผลักออกอย่างแรงจนคอแทบเคล็ดดีที่ยังตกลงบนเตียงนุ่ม แกล้งร้องโอ๊ยเรียกร้องความสนใจมินซอกก็ล้มตัวลงนอนคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมโปงหนีแบบไม่แยแสสักนิดเดียว
“มินซอก”
“ออกไป”
“.....”
“ฝากบอกรุ่นน้องของนายด้วยฉันให้อภัยแต่จะดีมากถ้าพยายามไม่มาให้ฉันเห็นหน้า”
“มินซอกฉัน..”
“ขอฉันอยู่คนเดียวสักพักนะลู่หาน” ด้วยทั้งน้ำเสียงที่แผ่วเบาทำให้ลู่หานยอมแพ้ครางรับเสียงเบาก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ พอเดินออกมาก็เจอไอ้เทานั่งหง่อยเป็นหมาโดยมีไอ้สองตัวที่เหลือมองด้วยสายตาสงสารปนสมเพชเล็กๆพอรู้เรื่องเข้าดูเหมือนไอ้ความคิดที่จะจับมินซอกทำเมียมันจะหายไปจากสมองพวกมันจนเกลี้ยงดีทีเดียว
“มินซอกว่าไงมั่งวะพี่ ไอ้เทาถึงได้นั่งหง่อยขนาดนี้” จงอินถามด้วยความอยากรู้ทันทีเมื่อเห็นร่างโปร่งเดินออกจากห้องโดยพึงสังเกตว่าเขาก็หง่อยพอๆกับไอ้จื่อเทานั้นแหละ
“มินซอกโกธรกูด้วย สัด” ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหัวเสีย จงอินหันไปยิ้มแห้งๆกับเซฮุนเมื่อรู้สึกบรรยากาศมันมาคุพิกล
“ฉันย้ายไปอยู่คอนโดไอ้สองตัวนี้ก่อนก็ได้นะถ้ามินซอกไม่อยากเห็นหน้าจริงๆนะ”
“กูยืมอยู่สักพักแล้วจะคืนให้แล้วกัน” ถึงจะดูแปลกไปบ้างที่เจ้าของคอนโดอย่างจื่อเทาจะยอมสละไปอยู่ที่อื่นให้ผู้อาศัยอย่างพวกเขาแต่จะทำไงได้ ความจริงคนที่มีส่วนผิดเต็มๆนะมันเขาที่ดันไปให้สัญญาบ้าๆแบบนั้นโดยไม่ทันคิด
“ความจริงมินซอกให้อภัยมึงแต่เขาแค่ยังไม่อยากเห็นหน้ามึง มึงเข้าใจนะ”
“เข้าใจ” จื่อเทาพยักหน้าเบาๆแสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจคนตัวเล็กดี เป็นเขาเขาก็คงแทบไม่อยากจะหายใจร่วมกันด้วยซ้ำกับผู้ชายที่ทำเรื่องไม่น่าให้อภัยเช่นตนเอง
TBC.
✤✤✤
แกรฉันชอบอู้อีกแล้วล่ะ ถถถถถถ
คราวนี้หายไปกี่สัปดาห์ไม่รู้ ฉันไม่ได้นับ #ซอรี่ -..-
เทาหมิน เรียกว่าฟินได้มั้ย? ไม่ลงคัทเพราะมันไม่มีอัลไลเล่ออออ
ฮอลลลลล ไม่รู้จะแต่งไงให้ฟิน บอกก่อนแอบชิปเทาหมิน #ได้ข่าวมึงชิปทุกคู่แหล่ะ
แง่งงง -///-
ป.ล. เปิดฟิคสั้นใหม่แต่งร่วมกับพี่สาว ออลหมินแวะไปชมกันได้นะ แต่ถ้าแอบอ่านทุกตอน
แต่ไม่คิดเม้นท์ฉันจะสาปแช่งแกร #พึมพัม
คลิก
เพิ่มเติม**
โทษษ ฉันลืมแปะแท็กให้ ฮอลล
#ฟิคคจสีดำ
เพิ่มเติม2***
พอดีมีผู้หวังดีมากๆสักกี่คนก็มิอาจรู้ได้ พวกคุณๆเหล่านั้นเจียดเวลามาอ่านฟิค
แล้วเห็นตอนไม่สมควรเลยกดแบนแบบรัวๆถึง 3 ตอนเด้ง #เริด
ยังไงก็ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงนะคะ ถ้าเจอจะขอจับมือหอมแก้มซ้ายขวา
เอาเถอะค่ะ
ใครต้องการฉากคัทเข้าทวิตไรท์ที่แปะอยู่หน้าบทความนะคะ ลิ้งค์คัทอยู่ในทวิตแล้ว
ส่วนใครที่หาไม่เจอเมนชั่นมานะคะ เดี๋ยวไรท์จิส่งไปให้ จบค่ะ
ความคิดเห็น