น้ำแข็งใส กับ ใจปอนปอน

ลำดับตอนที่ #6 : ความจริงที่ล่วงรู้^^

ฉันรีบเก็บอุปกรณ์กีฬาอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินออกมา วันนี้เป็นวันที่ฉันตัวเหนียวเหนอะ สกปรก เลอะเทอะ มอมแมมอย่างกะลูกหมาแหน่ะ ทั้งหมดนี่ก็มาจากนายตัวซวยคนเดียว แถมมือฉันยังเจ็บมากอีกตะหาก ฉันคิดว่าพรุ่งนี้มือฉันคงช้ำแล้วก็ เขียวปี๋แหงๆเลย


วันนี้ฉันเดินออกมาทางประตูหลังโรงเรียนเพราะว่าทางลงบันไดของโรงยิมอยู่ใกล้ประตูหลังมากกว่า แต่ระหว่างทางที่ฉันกำลังจะเดินออกนอกโรงเรียนก็ได้ยินเสียงชายหญิงคู่หนึ่งกำลังทะเลาะกันอยู่ ฉันไม่รู้จะทำยังไง ทำอะไรไม่ถูกเลยไปหลบอยู่หลังต้นไม้ก่อน  


แหม….มาทะเลาะอะไรกันตรงทางออกโรงเรียนเนี่ย ฉันอยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้วเว้ย ไปทะเลาะกันที่อื่น  ไป๊ ชิ่ว ชิ่ว



"ก็เพราะคุณเป็นอย่างนี้ไง เราถึงได้ทะเลาะกัน" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังโมโหผู้ชายคนหนึ่งอยู่



ร้อนจริงๆเลย ทะเลาะกันเสร็จรึยังเนี่ย  อยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้ว อยากอาบน้ำ >_<



"คุณผิดนัดฉันตลอดเลย คุณเคยแคร์ความรู้สึกของฉันบ้างมั้ย"



-O- แล้วแกหล่ะเคยแคร์ความรู้สึกของฉันบ้างมั้ยที่ต้องมายืนฟังพวกแกทะเลาะกันอยู่ตรงหลังต้นไม้ แทนที่จะได้กลับบ้าน  รู้มั้ยว่ามันร้อนมากแค่ไหน ร้อนจะตายอยู่แล้วนะเว้ย!!!



"ในเมื่อบาสเป็นอย่างนี้เราจะไปกันได้หรอค่ะ"



ห๊ะ!!!! ตะกี้ฉันได้ยินชื่อบาสรึป่าว ใช่สิ หูฉันไม่ได้ฝาดแน่ๆ ฉันแอบชะโงกหน้าออกไปจากหลังต้นไม้เพื่อไปดูโดยอัตโนมัติหลังจากที่ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผู้ชายคนหนึ่งว่า "บาส"



และแล้ว……ฉันก็มั่นใจได้เลยว่าบาสที่ผู้หญิงคนนั้นเรียกคืออีตาประธานนักเรียนปากร้ายนั่นแน่ๆ




เอ๊ะ!! แต่ผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆนะ เหมือนฉันเคยเห็นเธอที่ไหน




+คิด

++คิด

+++คิด

++++คิด

+++++คิด

++++++คิด

+++++++คิด





อ๋อ……!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!…………………



และแล้วฉันก็ถึงบางอ้อทันทีเลยว่าเธอคือพี่พลอยพี่สาวของยายแพรเพื่อนสนิทฉันเอง^O^



แหม……..สมองปลากัดของฉันทำงานได้ดีเยี่ยมใช่มั้ย???ขนาดเคยเจอพี่พลอยแค่แวบเดียวเองยังจำได้เลย



พี่พลอยเธอเป็นผู้หญิงที่สวยงามปานนางฟ้ามาจุติก็ว่าได้<จะเวอร์ไปมั้ยเนี่ยฉัน >O< >เธอเป็นที่รู้จักในโรงเรียนอย่างมากหรือเรียกว่า ป๊อปปูล่า นั่นแหละ แถมยังเป็นดาวโรงเรียนอีก เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั่วไป ประมาณว่า เรียนดี  กีฬาเด่น  เน้นรักเธอ <เอ่อ….แบบว่าประโยคหลังนี่ไม่เกี่ยวนะเจ้าคะเติมไปเพื่อนความหนุกหนานของผู้อ่านอ่ะคะ> (โอ้โฮะ!! ช่าง Perfectอะไรเช่นนี้ แอบ….ตาร้อนเลยค่า *_* )



ส่วนรายละเอียดอื่นๆเกี่ยวกับตัวเธอนั้น ฉันก็ไม่รู้อะไรมากนัก เพราะฉันเคยเจอเธอแค่แวบเดียวเองตอนที่เธอมาหายายแพรที่ห้อง



ฉันจำรูปหน้าเธอได้แม่นเลย รูปหน้าทรงไข่ ตาก็หว้าน หวาน คิ้วนี่ก็เข๊ม เข้ม จมูกโด่งอย่างกะฝรั่ง ปากเล็กได้รูป ผิวขาวประดุจดั่งสตอเบอรรี่ผสมกับโยเกริต์     แบบว่ามันสวยติดตาเลย ^O^



"ผมขอโทษ"



"คุณขอโทษแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ทุกครั้ง ทุกครั้งเลย เป็นแบบนี้ตลอดและก็ยังเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย"



"เห็นฉันสำคัญบ้างมั้ย"



"ฉันถามว่าเห็นฉันสำคัญบ้างมั้ย" หญิงสาวร่างสวยพูดด้วยความโมโหพร้อมกับเขย่าตัวนายโรคจิตอย่างรุนแรง



จะว่าไปฉันก็สงสารนายนะ แต่สมน้ำหน้าละกัน เหอะๆๆ>_<



ทำไมดูนิสัยของเขาในตอนนี้ช่างต่างกับตอนที่อยู่กับฉันลี้ลับ แบบว่าฟ้ากะดินก็ว่าได้ เขาดูขรึมๆมากเลย นิ่งมากๆ



"ในเมื่อคุณไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ดูแลฉัน ฉันก็จะไม่สนคุณเหมือนกัน"



"ฉันยังมีผู้ชายดีๆอีกเยอะที่รอฉันอยู่ คนที่ดีกว่าคุณ คนที่พร้อมจะดูแลใส่ใจฉัน อย่างคุณน่ะหรอ ฉันไม่คิดจะสนใจด้วยซ้ำ ฉันน่ะ…..พร้อมจะสลัดคุณทิ้งได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว"



เอ่อ……แบบว่าพี่พลอยขา รักษาภาพพจน์นิดนึงเถอะคะ  ทำไมตอนนี้คนสวยประดุจนางฟ้าแปลงร่างเป็นนางร้ายไปแล้วหล่ะคะ TT O TT



"คุณคอยดูละกัน ฉันจะหาแฟนใหม่ที่ดีกว่าคุณมาให้ดู" พี่พลอยพูดด้วยน้ำเสียงประชดชัน



"นี่คุณประชดผมหรอ    พลอย" นายโรคจิตพูดด้วยเสียงหล่อ<รึป่าวหว่า>



"ฉันเปล่าประชด ฉันทำจริงๆแน่คุณคอยดูละกัน"




O__O

O__O       O__O

O__O       O__O       O__O





ฉันอ้าปากค้างแบบว่าอึ้งอย่างมากกับสิ่งที่ได้เห็น



ฉันเห็นอะไรรู้มั้ยย……….....



อุจาดตาที่สุดเลย



ไร้มารยาทอย่างรุนแรง



นี่มันที่สาธารณะนะเว้ย ไอบ้า



ก็ฉันเห็นนายโรคจิตดึงพี่พลอยเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดและปะทะริมฝีปากเข้าอย่างรุนแรง หรือจะเรียกจูบนั่นแหละ< --__--" ทำไมฉันต้องไปดูเขาด้วยเนี่ย   ฉันรู้สึกตัวเองเหมือนพวกถ้ำมองเลย>



"เพี้ย!!"  พี่พลอยสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของนายโรคจิตอย่างรุนแรงแล้วตบหน้าเขาอย่างรุนแรง ทำให้ตอนนี้ที่ใบหน้าเขาแดงและมองเห็นเป็นรอยมือของหญิงสาวอย่างชัดเจน



"เราเลิกกัน" นางร้าย เอ้ย!!พี่พลอยพูดเสียงดังอย่างเฉียบขาดมากๆออกมาแล้ววิ่งออกไปจากโรงเรียนตามสไตล์นางเอกหนังน้ำเน่าทั่วไปที่มีอยู่หลังข่าวตอนดึกๆ



"ว้าย!!" ฉันอุทานอย่างตกใจเมื่อมีความรู้สึกว่ามีตัวอะไรมาเกาะที่แขนฉันก็ไม่รู้ ฉันรับสะบัดๆแขนแล้วรีบวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ด้วยความตกใจจนลืมว่าเมื่อสักครู่นี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ <กำลังแอบดูเขานั่นเอง --__-- >



พอฉันออกมาสมองปลากัดของฉันก็เริ่มทำงานโดยทันที สติฉันกลับมา………………………………



โอย……….ตายแหงๆเลยตรู ไม่น่าไปหลบดูเขาอยู่หลังต้นไม้เล้ย ทำไงดีหล่ะคราวนี้   พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด ลูกไม่ตั้งใจจะแอบดูเขาจริงๆๆนะ สาบานเลยจ้า เป็นไปด้วยความบังเอิญจริงๆน้า ^_^"



ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองเขาก็เห็นเขายืนมองฉันอยู่ก่อนแล้วด้วยท่าทางที่บอกไม่ถูกอ่ะ ใบหน้าเขาดูน่ากลัวมากเลย



เอ่อ >_< แบบว่า ยังไงดีหล่ะ เอาไงดี เอาไงดี จะบอกเขายังไงดี พูดไม่ออกบอกไม่ถูก



"แหะ แหะ แหะ " ฉันหัวเราะแห้งๆให้เขา แล้วก็ส่งยิ้มแหยๆให้เขาเพื่อเป็นการแก้เขินแต่เขากลับส่งสายตาน่ากลัวกลับมา ไม่พูดอะไรสักคำ=O=



แล้วฉันจะรอดมั้ยเนี่ย!!!  รีบหาทางเผ่นดีกว่าหว่ะ



"เอ่อ………แบบว่า……..คือ…..ฉันไม่ได้….ตั้งใจจะแอบฟังนาย  นายอย่าเข้าใจผิดนะ"



"ฉันแค่กำลังจะกลับบ้าน แล้วคือ…..จะกลับประตูหลังเพราะว่า…มันใกล้โรงยิมมากกว่า….แล้ว….แล้วคือแบบว่ามันเป็นทางผ่าน ฉันเลยผ่านมา แล้ว……แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังจะผ่านไปแล้ว"





………………………………………………เงียบ………………………………………….

…………………………………..



……………………………………….



…………………………………………….



………………………………………………………





ฉันอธิบายตะกุกตะกักด้วยความกลัวเขาอย่างมาก ตอนนี้เขาดูขรึมและน่ากลัวสุดๆเลย



"เออใช่…..ฉันกำลังจะกลับบ้าน กลับบ้าน"



"เอ่อ…ฉันกลับก่อนนะ บาย แล้วไว้เจอกัน" ฉันบอกเร็วๆรัวๆแล้วรีบวิ่งออกมาจากบริเวณนั้น บริเวณซึ่งตอนนี้มีรังสีอำมหิตแผดเผาไปทั่ว ตอนนี้สายตาเขาโหดเ-หี้-ย-มอย่างมากต่างจากคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก เคยทะเลาะด้วยอย่างสิ้นเชิง เพราะฉะนั้นถ้าฉันยังยืนอยู่อีกต่อไปเขาอาจจะจับฉันฆ่าหมกโรงเรียนก็เป็นได้



อี๋…..คิดแล้วสยิว ฉันไม่อยากเป็นผีเฝ้าโรงเรียนน้า



เวลาโกรธขึ้นมาอีตานั่นก็ดูขรึมมากเหมือนกันนะเนี่ยดูเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ดูเอาจริงเอาจัง ดุร้าย น่ากลัวและที่สำคัญดูเย็นชามาก



โอ๊ยฉันไม่น่าเลยแล้วไอตัวบ้าอะไรวะเนี่ยทำเสียเรื่องหมดเลย จะออกมาตอนไหนก็ไม่มีบอกกล่าวเล่นออกมาดื้อๆยังเงี้ย   แมร่ง!!! แล้วออกมาไม่ได้ดูจังหวะเล้ยว่ามันสมควรมั้ย นึกจะออกมากเกาะก็เกาะไอสัตว์บ้า ไอสัตว์ไร้มารยาท<แล้วทำไมฉันต้องไปด่าว่าสัตว์ที่มันไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยหล่ะเนี่ย >O< >






^O^....พบกันตอนหน้านะจ้า



ขอบคุนนะคะที่คอมเม้นมาบ้างก็ยังทำให้รู้ว่ายังมีคนอ่านเรื่องของเรา ^^

แบบว่ารู้ตัวค่ะ หายไปนานมาก ตอนนี้กลับมาแล้ว โทษทีนะค่ะ ที่หายไปก็เพราะมีเหตุบางประการนิดหน่อย

ไงก็ช่วยติดตามหน่อยนะค่ะ ^O^

คาดว่าคนที่เคยอ่านเรื่องนี้คงจะไม่ได้เข้ามาอ่านแล้วแน่เลย 555ก็เล่นหายไปเป็นปีนี่ ใครจะรอ-*-

ยังไงก็คนที่เข้ามาใหม่อ่านแล้วเม้นหน่อยน้า จะรีบเอามาลงจ้า แต่ตอนนี้ทำสมุดที่แต่งหายไปอ่ะ ไงก็เม้นหน่อยนะ