Lime juice - smrookies/NCT #doten

ลำดับตอนที่ #3 : 31 days before today

31 days before today
(kim do young & ten)

bg music -   https://www.youtube.com/watch?v=usNLnMCDgX8

ปล. คิดพล็อตไว้นานมากๆ ตั้งใจจะลงวันเกิดคุงโดแน่ๆ แต่งานถมซะงั้น 

จะลงเป็นพาร์ทละ 10 วันนะคะ ไม่อยากแบ่งตอนเลยขออัพในนี้ครั้งเดียวเน้อ

วันที่หนึ่ง - ในวันปีใหม่ คิมโดยองมีโอกาสได้รู้จักเพื่อนร่วมงานที่ไม่เคยห็นหน้ากันมาก่อนในงานเลี้ยงของบริษัท คนที่ไม่ชอบความวุ่นวายในงานปาร์ตี้เหมือนกัน คนที่หนีออกมาเดินเล่นที่ชาายหาด เจ้าของผมสั้นกับหน้าม้าเต๋อๆ เส้นสีดำสนิท ดวงตากลมที่พราวระยิบระยับเหมือนซุกซ่อนดวงดาวเอาไว้ในนั้นนับพันนับล้านดวง เจ้าของรอยยิ้มสว่างจ้าเจ้าของชื่อ เตนล์ ที่คนเกาหลีอย่างเขาค่อนข้างจะออกเสียงอยากอยู่สักหน่อย เขาทวน ท่องไปท่องมาและมันคงจะดูตลกมาก อีกฝ่ายถึงได้ยิ้มตาหยีแล้วบอกกับเขาว่างั้นเรียกยังไงก็ได้ โอเค คราวนี้โดยองเลยตั้งชื่อให้เสียเลย เท็นจัง?โดยมีเจ้าตัวพยักหน้ายินดีอยู่ข้างๆ อืม พึ่งมารู้ตอนที่ยกออกมาหามุมเงียบๆ นั่่นด้วยกันนั่นแหละว่าเท็นอายุเท่ากับเขา เกิดเดือนเดียวกัน จะต่างกันก็แค่ไม่กี่สิบวัน ก่อนที่หลังจากนั้นเองที่เราสองคนจะคุยกันเยอะแยะสัพเพเหระไปเรื่อย ตั้งแต่เรื่องเล็กเท่าขี้มดยาวไปจนถึงเรื่องใหญ่ๆ เหมือนเรือไททานิค แลกเปลี่ยนเรื่องชวนปวดหัวที่พบจอมาตลอดทั้งชีวิตลยด้วยซ้ำ หัวเราะ พูดคุยกันอย่างกับสนิทสนมกันมานาน เพลินเพลินเสียจนไม่รู้ตัวลยสักนิดว่าริมทะเล คลื่นน้ำกระทบฝั่ง เบียร์หวานๆ และเสียงหัวเราะเล็กๆ ของเพื่อนใหม่คนนี้ ... ทำให้โดยองยิ้มไม่หุบทั้งคืน

วันที่สอง -  หงุดหงิด เมื่อคืนกว่าจะกลับห้องก็ปาไปเกือบเช้า จะว่าบริษัทใจร้ายที่ไม่หยุดให้ร่างกายพักเลยก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะทันทีที่ลากสังขารลุกขึ้นมาจากเตียงเตรียมตัวทำงานด่วนที่บอสโทรปลุกหาตั้งแต่เก้าโมงเขาก็ต้องหลุดยิ้ม เมื่อเจอเท็น โบกมือให้เหมือนจะยืนคอยอยู่ที่รถก่อนแล้ว ...ตลกจริง สุดท้ายบอสก็เฉลยว่าเป็นเราทั้งคู่ที่ต้องขับกลับไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อจัดการงานด่วน เพราะดันเป็นผู้รอดชีวิตเพียงสองคนจากสนามเมื่อคืน อืม จากที่หงุดหงิด คิมโดยองเลยกลายเป็นผู้ชายที่อารมณ์ดีที่สุดในโลก เพราะมีตุ๊กตาน่ารถที่คอยพูดเจื้อยแจ้วให้ฟังจนหายง่วงตลอดเส้นทาง เท็นขี้เล่น มีมุกตลกที่ทำให้เขาขำจนท้องแข็งเป็นพันๆ ทว่าพอได้เริ่มงานกัน ก็จริงจังมากเสียจนเขาแอบทึ่ง ว่าตัวเล็กแค่นี้แต่เก่งไม่เบา นั่นแหละ พอแบบนี้แล้วเลยเผลอเก็บมาคิด ว่าไม่ว่าจะเป็นเท็นที่สดใส มีรอยยิ้มที่สว่างไสวเหมือนพระอาทิตย์ตอนเช้า หรือจะเป็นเท็นที่จริงจังกับงาน ก็เหมือนจะเป็นอะไรที่มีค่าเท่ากันทั้งนั้น ...หมายถึง ทำให้โดยองละสายตาไปไม่ได้เลยน่ะนะ 

วันที่สาม - จะว่าเวอร์ก็ได้ แต่เขาเฝ้าฝันว่าพรุ่งนี้จะได้เจอเท็นทั้งคืน พอตื่นเช้ามาถึงได้รู้สึกเกิดความขยันอยากทำงานจนยอมละทิ้งข้าวเช้าอร่อยๆ จากคุณแม่เลยทีดียว โดยองไม่อยากสรุปอาการตัวเองหรอกว่าหนักแค่ไหน แต่เอาเป็นว่าเขามั่นใจแน่ว่าตกหลุมรักเจ้าของร่างเล็กๆ คนนั้นตั้งแต่ 8.2 วินาทีที่ได้คุยกันแล้ว ช่วงเวลาต่อจากนี้น่าจะเป็นขั้นของการทบทวนความรู้สึกต่อไปต่างหาก ว่าคนที่ห่างหายจากเรื่องหัวใจมานานอย่างเขาจะตกหลุมรักอีกฝ่ายแบบผิวเผินหรือไม่หรือว่ามันจะพัฒนาไปได้มากกว่านั้นหรือเปล่า แต่ก็นั่นแหละ โชคชะตาดูเหมือนจะไม่เข้าข้างกันเลย ....วันนี้โดยองไม่เจอเท็นตลอดทั้งวัน ทั้งๆ ที่จากเดิมสนใจใครเสียที่ไหน จากปกติที่นั่งทำงานที่โต๊ะตัวเองเงียบๆ พร้อมหูฟังคู่หนึ่ง ก็ลาขาด กวาดสายตามองหาคนตัวเล็กตลอดทั้งวนจนบอสถึงกับเอ่ยปากถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า? มีปัญหาในการทำงานไหม? และใช่ ถ้าใจไม่ปลาซิวโดยองคงถามบอสไปแล้วว่าเท็นไปไหน แต่เขามันกากไง เลยได้แต่เดินคอตกกลับบ้านคนเดียวหงอยๆ เช่นเดิม ไปไหนของเขานะ  

วันที่สี่ - และเพราะเมื่อวานหวังไว้แบบนั้นแล้วไม่เป็นไปอย่างที่หวังวันนี้คิมโดยองเลยไม่ได้ให้ใจ ...หมายถึงก็ยังหวังอยู่นั่นแหละ แต่ไม่มากขนาดนั้น อาทิเช่น ก็ไม่ได้คอยแต่งหล่อเพื่อรอเจอคนตัวเล็กนั่นอย่างใจจดใจจ่ออย่าเมื่อวาน และหากเมื่อไหร่ที่มีโอากาสพัก เดินไปซื้อกาแฟ เดินออกไปสูบบุหรี่ หรือไปเข้าห้องน้ำ  เขาก็มักจะชะเง้อคอมองหาอีกฝ่ายบ้าง เดินไปมองไป มองเหมือนว่าเท็นจะออกมาจ๊ะเอ๋เหมือนตอนที่เราเล่นกันที่ปั๊มน้ำมันวันนั้น แล้วอีกฝ่ายก็จะหัวเราะเสียงดังเอิ๊กอ๊าก ตาปิดจนกลายเป็นสระอิ หรือไม่ก็ มีจดหมายปริศนาโผล่มาที่โต๊ะของเขา เผื่อบอกเล่าว่าเท็นหายไปไหนอะรแบบนั้น ... เฮ้อ เข้าขั้นเพ้อเจ้อแล้ว โดยองพบว่าเขาจมอยู่กับคนๆ นั้นมากเกินไป เลยรู้ว่าอาการน่าจะอยู่ในขั้นตกหลุมรักแบบจริงจังระดับหนึ่ง เป็นระดับที่อยากพูดคุย อยากให้เท็นใช้ชีวิตอยู่รอบๆ ตัว อยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา คอยเล่นมุกตลกให้เขาได้หัวเราะ และพอลองถามเรื่องนี้กับพี่ชายที่แก่กว่าไม่กี่ปี ไอ้พี่บ้านั่นกลับหัวเราะลั่นบ้านจนเขาปาหมอนใส่มันแทบไม่ทันเพราะอับอาย สุดท้ายเลยจบลงด้วยการที่พี่ชายบอกว่าให้จีบเถอะ ขนาดนี้แล้ว โดยองอยากจะหัวเราะ จีบบ้าบอคอแตกอะไร เท็นจังไปไหนเขายังไม่รู้เลย จะให้จีบในจินตนาการเหรอ

วันที่ห้า – ป่วยหรือเปล่านะ (ยังไงโดยองก็ยังวนๆ เวียนๆ เรื่องของเท็นอยู่ดี) เป็นความคิดที่เกิดขึ้นตอนรู้แล้วว่าอีกฝ่ายประจำอยู่โต๊ะไหนในบริษัทขนาดใหญ่แห่งนี้ ‘J’ มีเพียงโพสต์อิทอิโมติค่อนรอยยิ้มที่เห็นแล้วยิ้มตามแผ่นสีชมพูแปะอยู่หน้าจอคอม ตอนเที่ยงหลังจากกินข้าวเสร็จและสูบบุหรี่เสร็จเรียบร้อยโดยองก็พาตัวเองมานั่งที่นี่อย่างถือวิสาสะ ดีนะที่เราเป็นบริษัทขนาดใหญ่  ไม่ค่อยมีใครสนใจหรอกว่าใครจะทำอะไรถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับตัวเอง โดยองเลยสามารถนั่งดูโต๊ะทำงานของเท็นได้มากเท่าที่จะทำได้ เหมือนว่ามันจะช่วยทำให้รู้สึกผ่อนคลายจากอะไรบางอย่างที่เขาไม่กล้าลงรายละเอียด แต่ทุกคร้ัง โดยองชอบจับดินสอที่วางอยู่ข้างๆ คีย์บอร์ดของเจ้าของโต๊ะที่สุด รู้ดีว่ามันออกจะโรคจิตไปนิด แต่พอเขาจับทีไร ก็มักจะอมยิ้มขำเสมอเหมือนเห็นเท็นนั่งควงดินสอในรถเขาขณะที่เราเดินทางกลับมาที่บริษัทด้วยกันทั้งแหละ  ซนแต่ก็น่ารักเป็นบ้าเลย

วันที่หก - ....เฮ้อ ยังไงซะ เท็นก็ยังไม่โผล่มาให้เห็นอยู่ดี วันนี้ว่างจริง โดยองเลยได้แต่ฟุบหน้าลงที่โต๊ะคนตัวเล็กนั่น แล้วหัดควงดินสอทั้งวันจนเริ่มคล่อง เบื่อจัง เท็นไปไหนกันแน่นะ 

วันที่เจ็ด - อะไรวะ นี่เขาไม่เจอเท็นมาสองวันแล้วนะ 

วันที่แปด - ด้วยความที่ทนไม่ไหวแล้ว เลยกะว่าจะลองถามคนแถวๆ โต๊ะเท็นดู แต่คำตอบที่ได้มาคือก็ไม่รู้เหมือนกัน เท็นไม่ได้บอกไว้ว่าไปไหน แต่เหมือนจะเป็นคำสั่งบอสนั่นแหละ โดยองเลยถอนหายใจ อย่างน้องอีกฝ่ายก็ไม่ได้โดนไล่ออก ลาออก หรือเปลี่ยนที่ทำงาน เพียงแค่ไม่รู้กำหนดกลับบริษัทแค่นั้น และไม่รู้ว่าบอสใช้คนตัวเล็กนั่นไปทำอะไรที่ไหนด้วย ...อ่าว แล้วถ้าบอสสั่งไปเรียนต่อที่อื่นเป็นปีละ เขาจะไม่เหี่ยวตายเหรอ เท่านั้นโดยองที่เริ่มว่างจนจิตตกเดินวนๆ เวียนๆ หน้าห้องบอส  สุดท้ายสงสัยคุณจี เลขาของบอสคงจะทนไม่ไหว ถึงกับคอลเข้าไปหาแล้วเรียกบอสให้มาจัดการ นั่นแหละ เรียบร้อยเลย ไม่ใช่รู้เรื่องเท็นนะ แต่โดนบอสโยนงานมาให้กองเบ่อเร้อแบบเรียบร้อยไปเลย จะได้เลิกฟุ้งซ่านซะที 

วันที่เก้า - และใช่ โดยองเลิกฟุ้งซ่านจริง แต่ก็ยังวนๆ เวียนๆ เข้าไปหาโต๊ะทำงานของเท็นเหมือนเดิมนั่นแหละ ส่วนจุดจบ ก็เหมือนเดิม คอตก เดินกลับมาทำงานงกๆ ให้บอส ...ถ้าวันนั้น ตัดสินใจขอเบอร์ไว้ก็คงดีกว่านี้สินะ อย่างน้อย ถึงได้เบอร์มาแล้วปอดไม่กล้าโทรถามว่าเท็นหายไปไหน แต่แกล้งโทรไปเป็นเบอร์ผิดให้ได้ยินเสียงน่ารักๆ ของอีกฝ่ายก็ยังดี 

วันที่สิบ - โดยองแทบจะกลายเป็นซอมบี้ให้วอคกิ้งเดท สภาพที่ต่อสู้ทั้งกับงานของบอสและความคิดถึงเท็นของตัวเองที่มันลำบากดีจริงๆ จำได้ว่าทั้งคืนเขาทำงานและควงปากกา (ของเท็น ที่เขาขโมยกลับบ้านมา) จนเกือบเช้า และโอเค ถึงงานของบอสจะเสร็จสมบูรณ์ตามที่คาดหวังไว้ แต่จิตใจโดยองห่อเหี่ยว เหมือนผักลืมรดน้ำ และต้องการพลังงานเพื่อจะได้มีแรงยิ้มต่อไป ...แต่ เท็นก็ยังไม่มาอีก ในสภาวะที่เริ่มว่างอีกแล้ว ก็เริ่มฟุ้งซ่านตาม ตอนแรกของานบอสไปจะได้ไม่ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปไหนอีก บอสก็ดันไม่ให้ บอกว่าให้กลับไปพักไม่ก็ไปซื้อกาแฟมากินเพราะสภาพตอนนี้โดยองเหมือนพร้อมจะน็อคกลางอาการได้ทุกเมื่อ เฮ้อ ไม่จริงสักหน่อย เลยมาจบที่ smoking zone เงียบๆ เหงาๆ เหมือนเดิม โดยองนั่งดูคลิปตลกเพื่อผ่อนคลายสมอง แต่ยิ่งดูยิ่งพบว่ารายการพวกนี้แม่งกาก มุกฝืดแบบนี้เล่นมาได้ไงไม่ขำเลยสักนิด เท็นเจ๋งกว่าอีก ...แหน่ะ คิดถึงเขาอีกแล้ว อาการหนักขนาดนี้โดนยาเสน่ห์มาหรือไงก็ไม่รู้ สุดท้ายเลยตัดสินใจว่าจะกลับไปโต๊ะประจำดีกว่า ทว่าพอหันหลังกลับมาก็เหมือนถูกน้ำเย็นๆ สาดเข้ามาที่หน้า แต่ไม่มันไม่ใช่น้ำ มันคือรอยยิ้มที่เขาโหยหามาตลอดหลายวันนั่นเอง ดวงตาคู่นั้นที่มองมาที่เขา และน้ำเสียงที่น่ารักทั้งประโยคทั้งคนพูดอย่าง หวัดดีครับคุณโดยอง ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก ซึ่งอ่า ...อยากจะตอบกลับไปชะมัดว่าใช่ครับ ผมดีใจที่สุดเลย ขอบคุณที่มาให้เจออีกครั้งนะครับคุณเท็น แต่สิ่งที่ทำกลับเป็นการระบายยิ้มโง่ๆ ออกไป พออีกฝ่ายขอต่อบุหรี่ด้วยก็พยักหน้าเร็วๆ จนเท็นจังหลุดขำออกมาแล้วถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ดูคุณโดยองเกร็งๆ จัง โอ้โห ผมนี่ปฏิเสธแทบไม่ทันเลยว่าเปล่าครับ ผมแค่ดีใจที่ได้หัวใจกลับคืน (สาบานเลยว่าถ้าไอ้พี่ชายมันได้ยินต้องบอกว่าปล่อยให้พ่อจีบแม่เถอะ มุกเก่ากึกขนาดนี้)  

แล้วไง

เก่าแต่เก๋าโว้ย อย่างน้อยเท็นจังก็ยิ้มจนตาหยีล่ะกว่า

ปั๊ดโถ่เอ้ย คนอะไรน่ารักยันท่าพ่นควันบุหรี่

(LOADING FOR 20 DAYS)

#เลเม่อนโดเตนล์

(c)              Chess theme