เมื่ออัจ(ฉริยะ)กินเบส

ลำดับตอนที่ #2 : สารที่ 1 บทเริ่มต้นของความซวย

�


------------- ย้อนไปก่อนหน้านี่ไม่นาน(ฉากก่อนหน้า)-------------
�

ขณะที่อาจารย์สาวกำลังสอนเกี่ยวกับกรด – เบส ละสารในห้องทดลอง

“นักเรียน ตั้งใจหน่อยสิ� สารบางชนิดในห้องทดลองสามารถทานได้นะ เช่น น้ำแป้งสุก น้ำส้ม น้ำฝรั่ง แต่พวกเธอคงไม่อยากทานจากบิ๊กเกอร์ที่สัมผัสสารอันตรายมานักต่อนักแล้วใช่ไหมจ๊ะ”

����������� การสอนที่กำลังดำเนินไปเรื่อยๆ กลับต้องหยุดลงเมื่อ... ด.ช.อัจ(ฉริยะ) ที่กำลัง(เกือบ)ตั้งใจเรียนเหลือบไปเห็นสารบางอย่างอยู่ในบิ๊กเกอร์ �โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นเบสแก่ ก็ย่อง(?)เข้าไปหยิบแล้วชูขึ้นราวกับตนนั้นเป็นเทพีเสรีภาพ พลางกล่าวว่า “ครูครับ สารพวกนี้กินได้ใช่ไหมครับ งั้นผมกินล่ะนะครับ”

�

------------- กลับมาที่สถานการณ์ปัจจุบัน-------------

“นักเรียน!!! ครูจะไปตามรถพยาบาล ช่วยกันปฐมพยาบาลอัจไปก่อนนะ”

�

เหล่าเพื่อน(โง่)ทั้งหลาย จึงช่วยกันเปิดหนังสือวิทยาศาสตร์หาวิธีการการปฐมพยาบาลผู้ที่กลืนเบสเข้าไป ได้ความว่า ให้ผู้ป่วยกลืนกรดอ่อนๆ หรือ น้ำสะอาดเข้าไป แล้วรีบนำส่งโรงพยาบาล และเมื่ออ่านจบแล้วเพื่อนคนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “อย่าลืมนะว่าอัจกินเบสแก่เข้าไป ดังนั้นไม่ต้องไปสนใจคำว่าอ่อนๆในหนังสือนะ” �“โอเค” ทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียง (โง่จริงๆ)

�

����������� เพื่อนคนหนึ่งพุ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหาของที่ต้องการ แล้วกลับออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมบอกว่า”ทุกคน ฉันได้กรดแก่มาแล้ว” ก่อนจะชูขวดสีชมพูหวานแหววที่มีชื่อเขียนไว้ว่าเป็ดโปร และข้างๆกันก็มีสัญลักษณ์สีแดงกำกับไว้อย่างชัดเจนว่า อันตราย ห้ามรับประทาน

“อัจแกอย่าตายนะ อ่าปากไว้เพื่อน ฉันจะช่วยแกเอง” เพื่อน(โง่)คนเดิมกล่าว เมื่อเห็นขวดเป็ดโปรในมือเพื่อน(โง่)คนนั้นกัดป้องอย่างสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล และทำให้เพื่อน(โง่)ทั้งหลายคิดว่าอัจกำลังจะชัก จึงพูดขึ้นว่า “อัจ นายทำใจดีๆไว้นะ ตั้งสติไว้ อย่าหลับนะ” พลางเอาเชือกมามัดอัจไว้(เอามาจากไหนว่ะ) และรีบเอาเป็ดดปรกรอกปากอัจโดยทันที แล้วเพื่อน(โง่)อีกคนก็พูดขึ้นว่า “มันจะพอเหรอ พอดีเราหยิกมาจิกคลีนมาด้วย เราว่าน่าจะหั้จกินด้วยนะ”� “จริงด้วย” เพื่อน(โง่)คนเดิมกล่าว
---------------------------เเค่นี้ก่อนเดี๋ยวมาต่อ----------------------------