Me & My Friend

ลำดับตอนที่ #1 : Mild of mine

                “ฝากคืนมายด์หน่อยสิ…”

                “มายด์ไหนล่ะ…”

                ไม่ชอบเลย คำพูดแบบนี้ ถึงจะรู้ว่าจริงๆเพื่อนๆก็ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ฉันเจ็บใจหรอกนะ แต่ยังไงก็ยังทำใจให้ไม่นึกถึงไม่ได้อยู่ดี ฉันนี่แย่จริงๆ

                แถมฉันจะยิ่งเกลียดคำพูดนี้มากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่ออยู่กับเพื่อนสนิทคนนั้น เธอก็เป็นค่อนข้างจะเป็นคนดีแล้วก็ฉลาดด้วย แล้วก็ดูเหมือนว่าจะยึดตัวเองเป็นหลักไม่ใช่น้อย แต่ว่านิสัยของเธอน่ะ ไม่ใช่ประเด็นหรอก เอาจริงๆก็คือเธอมีชื่อเล่นเหมือนฉัน เวลาเพื่อนเรียกก็จะหันกันทั้งสองคนนั้นแหละ แรกๆก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะรู้ดีว่าชื่อของฉันมันโหลจะตาย แถมตอนอยู่โรงเรียนเก่าก็เป็นแบบนี้ แต่พอผ่านไปสักพักก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนค่อยๆถูกลืมไปเสียแบบนั้น เวลาฉันอยู่กับเธอกับเพื่อนๆคนอื่น ก็ดูเหมือนว่าใครๆก็จะให้ความสำคัญกับเธอไปหมด

                เอาง่ายๆก็คือฉันอิจฉา จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอนะ

                ยิ่งกลุ่มเพื่อนใหญ่ขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองโดนลืมขึ้นไปทุกทีๆ แต่ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ ก็ฉันไม่ได้เป็นคนที่มีความน่าสนใจอะไรนี่นา แถมออกจะเป็นคนขึ้น้อยใจด้วยซ้ำไป ดังนั้นใครจะมาแคร์ฉันกันล่ะ

                ชื่อของฉันในปัจจุบันก็เหมือนไม่ใช่ชื่อของฉันนั้นแหละ ถ้าพูดถึง ‘มายด์’ ใครๆก็จะหมายถึงเธอทั้งนั้น แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะดูเหมือนว่าเพื่อนทุกคนน่ะติดที่จะเรียกฉันด้วยชื่ออื่นแล้วล่ะ ชื่ออื่นแทนชื่อจริงๆของฉัน…

                จริงๆแล้วเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แถมยังเป็นเรื่องที่สามารถพบได้ทั่วไปในห้องที่มีเพื่อนชื่อซ้ำกันหลายๆคน แต่ในบรรดาทั้งหมดนั้นจะมีเพียงคนเดียวที่จะได้ใช้ชื่อจริงๆ ที่เหลือก็จะค่อยๆแตกต่างออกไป ฉันคงจะบ้าแน่ๆที่เอาเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้มานั่งคิดให้ตัวเองเศร้า แต่ก็ยังหวังอยู่เหมือนกันนะ

                ว่าคงจะมีสักวันที่จะมีคนเรียกชื่อของฉัน…

                เหมือนคนขี้อิจฉาเหลือเกินจริงๆ แต่ฉันก็ยังอยากเป็นที่หนึ่งอยู่นะ ถึงจะรู้ก็เถอะว่าความคิดแบบนี้มันไม่ดีเอาซะเลย แต่ยังไงก็สลัดมันไม่ออก เหมือนมันเป็นความคิดที่ฝังรากลึกเกินจะถอนเสียแล้ว

                แย่จริงๆ…