DESTINY ลิขิตรักนายฟันเหล็ก ^^

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

ณ คฤหาสน์อันต้อยติ๊ด  จ.ปลาแดดเดียว

“ที่บ้านนี้มันมีไรดีบ้างมั้ย...ไม่มีเลย ไม่มี” ถามเองตอบเองนี่ชั้นบ้าอ่ะเปล่าเนี่ย  -.,-

“แล้วแกจะอยู่เพื่อ...”

“เหอะ..แล้วแกจะให้ชั้นไปอยู่ที่ไหนยะ” ก็ชั้นไม่มีที่ไปจริงๆนี่น่า

“แกก็ย้ายไปอยู่กับข้าดิ..ง่ายๆ”

“จะดีหรอแก..ชั้นก็อยากอยู่อ่านะ..แต่รบกวนพ่อแม่แกอ่ะ” ชั้นอยากไปอยู่กะแกอยู่แล้วอ่ะ ^^

“ไม่เป็นไร..ข้าเต็มใจ..แกอ่ะเป็นเพื่อนรักข้าจะปล่อยให้ลำบากทรมาทรกรรมไม่ได้ แล้วพ่อแม่ชั้นก็อยากมีลูกสาวเพิ่มอีกคนจะตาย..อิอิ”

“มันจะดีหรอ...”

“เฮ้ยไอ้นี่..ย้ายไปโรงเรียนประจำนะเว้ย”

“แน่นะ”

“เออ ข้าเต็มใจ...มีแกไปอยู่ด้วย..สุดยอดดดดดดดดดด”

  สวัสดีค่ะชั้นชื่อ ปุยเมฆ ชีวิตของชั้นมันไม่ต่างอะไรจากนางซินผู้น่าสงสาร ชีวิตมันช่างลำบากทรมานเพราะยัยแม่เลี้ยงใจร้าย ซิกๆ Y_Y ตอนนี้ชั้นอยู่บ้านตัวเองไม่ได้แล้วค่ะ ยัยแม่มดบ้านั่นกะลูกสาวตัวร้ายวัย 4 ขวบ รุมหัวกันแกล้งแล้วก็ใส่ร้ายชั้นสารพัด พ่อชั้นก็ช่างรักมันหัวปลักหัวปลำเชื่อไปซะทุกอย่าง แล้วชั้นจะทนต่อไปได้อย่างไร หลังจากที่พ่อเลิกกะแม่ แม่ก็บินกลับไปญี่ปึ่ง(อ่อ..ลืมบอกชั้นเป็นลูกครึ่งค่ะ) ไปแต่งงานใหม่แล้วก็อยู่ที่นู้น พอปิดเทอมชั้นถึงจะได้ไปหา ซิกๆ Y_Y พ่อก็ไปคว้านังแม่มดมาทำภริยา(ชีวิตมันช่างเศร้าจริงๆ) ชั้นเลยตัดสินใจที่จะไปใช้ชีวิตอันมีค่าของชั้น(งั้นเหรอ)ที่โรงเรียนประจำ กะเพื่อนสุดที่รัก ยัยข้าวขาว ตอนนี้ชั้นกำลังขึ้น ม.5 กำลังน่ารักอยู่เลยทีเดียว อิอิ(หลงตัวเองจริงๆ) โรงเรียนที่ชั้นจะย้ายไปอยู่เป็นโรงเรียนอินเตอร์ค่ะ ชั้นดีใจมากกกก ที่ได้ไปอยู่และก็ไปให้พ้นๆจากบ้านนรกนี่ซักที..   

“กรี้งๆๆๆๆๆๆ” (เสียงโทรศัพท์มือถือฉันเอง ช่วยจิตนาการแบบว่าโบราณหน่อย)

“หวาดดดดดีข้าวขาว”

(หวัดดีข้าถามจริงๆๆพ่อแกให้ไปง่ายๆๆอย่างงั้นเลยหรอ”

“เออดิ อีกคนอย่างพ่อเคยสนใจที่ไหนเล่า ตั้งแต่ได้นังนั่นมา”

( เออๆเอาเถอะ  ว่าแกเก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อยรึยัง พรุ่งนี้ข้าจะไปรับที่บ้าน)

“เสร็จแล้ว เออแต่ไปนอนหอโรงเรียนประจำอ่ะ พวกเรานอนห้องเดียวกันนะ”

(เออ อยู่แล้วยังไงข้าก็ไปปล่อยได้แกไปนอนห้องอื่นหรอก ไอ้ปุยเมฆขี้กลัว)

“แหมแกก็”

(พี่ข้าวกล้อง ก็เรียนที่เดียวกันด้วยนะ)

“พี่แกหรอโหยดีว่ะ”

(ดียังไงเล่า ซวยชะมัด)

“เอานะ ฉันละดีใจสุดๆๆได้ไปเรียนโรงเรียนประจำไม่ต้องเจอยัยแม่มดกับเด็กบ้านั่น”

“ปุยเมฆ!!!!!”  ตายยากจริงๆไอ้เด็กบ้านี่พูดถึงก็ตะโกนเรียกมาจากชั่นล่าง

“เออ แกแค่นี้ก่อนนะน้องฉันเรียก”

(เออ ริงๆนะหรอ นี่ๆอย่าทำร้ายเด็กนะมันไม่ดี ^^)

“ไอ้ข้าวขาว”

(แหๆ ^^")

“เออ”

ว่าแล้วฉันก็ลงไปหานังริงๆ(น้อง)กะยัยแม่มดหนังเหี่ยว(แม่เลี้ยง)

“มีอะไร”

“ฉันได้ยินมาว่าแกจะย้ายออกไปเรียนที่อื่น”

“ใช่ ไปอยู่โรงเรียนประจำ”

“ที่ไหนล่ะ”

“จังหวัดปลาสวรรค์(ทาโร่)”

“ดีเหมือนกันฉันเห็นหน้าแกแล้วรำคาญ อีกอย่างเราก็จะได้อยู่กัน3คน พ่อ แม่ ลูก อ้อไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาเลยนะยะ ไปให้พ้นๆ” มันแดกดันชั้นมากก

“โอ้ยอย่างกะฉันอยากอยู่ตาย”

“เออ มะกี้ริงๆว่าอะไรนะลูก”  นางแม่มดหันไปถามลูกสุดที่ร้ากก

“คุ้กกี้ แบบทำเองค่ะ” นางริงๆตอบเสียงกวนประสาท แล้วก็เบ้หน้าเละๆของหล่อนมาทางชั้น ประมาณว่า แกไปทำซิยะนางซินหน้าที่ของแกไม่รู้รึงัย

“แกไปทำสิ”  โหยมันจะมากไปแล้วนะยะต่อจากนี้แกจะไม่ได้มาสั่งชั้นอีก อีบร้า

“อยากกินก็ไปทำเองโว้ย” ชั้นพูดพลางทำหน้าเชิดสุดๆเท่าที่จะทำได้ เสร็จแล้ว ชั้นก็เดินออกมา ชิชิสะใจเป็นบ้า

    นี้แหละชีวิตอันแสนรันทด แต่วันนี้วันใหม่วันที่ฉันจะย้ายไปโรงเรียนประจำ ต่อไปคงไม่ทนทุกข์กับ 2 แม่ลูกคู่นี้อีกแล้ว \(^o^)/

  เช้านี้ยัยแม่มดพานังริงๆน้อยออกไปเรียนบัลเลย์ ไม่รู้จะให้มันเรียนเพื่อ หน้าเยี่ยงลิง หุ่นเยี่ยงฮิปโป ส่วนพ่ออยู่ส่งฉันที่บ้าน พอพ่อ-แม่ของข้าวขาวมารับพ่อก็ออกไปทำงานเลย(พ่อฉันเป็นหมอฟันด้วย โอ้ภูมิใจ)

ณ โรงเรียนปลากระดี่ ไฮสคูล

  พอมาถึงโรงเรียนบอกได้คำเดียวเลยค่ะว่า โอ้วพระเจ้า OoO มันช่างใหญ่โตมโหระทึกจริงๆ กว้างมากเหมือนย้ายกรุงโรมมาตั้งไว้เลยโห เวอร์โคตร แต่ละตึกก็สร้างแบบไสตล์ยุโรป พระเจ้าหรูโคตร (คิกๆๆไฝ่ฝัน) ตึกเรียนและตึกต่างๆอยู่ด้านหน้า ส่วนด้านหลังเป็นสนามกีฬา (ตรงนี้จะเป็นที่รวมของผู้ชายค่ะ..หื่นๆ) ด้านซ้ายเป็นหอพักชาย(อยากบุก) ด้านขวาเป็นหอพักหญิง  พอลงจากรถปุบพวกเราก็ออกตัวไปหอพักชายเฮ้ย!หอพักหญิง 

“นางขาว!!!” เสียงผู้ชายที่มายืนรอหน้าหอพักพูดขึ้น เรียกขาวนี้มันแปลกๆเนอะ ^^

“อ้าวพี่ข้าวกล้อง”

“ข้าว่าแล้ว แกต้องมาถึงก่อนโรงเรียนเปิดเทอมสัก2วัน พ่อพึ่งบอกข้าเมื่อวานเอง โหนี่แกเห็นข้าเป็นพี่ไมว่ะไม่มีบอก”

“ข้าเห็นพี่เป็นพี่เสมอ” (ซึ้งซึ้ง Y_Y)

“อ้าวแล้วนี้พ่วงใครมาด้วยคุณรถบรรทุก”

“เพื่อน ว่าแต่รถบรรทุกมันยังไง”

“เออนะ หวัดดีพี่ชื่อข้าวกล้องเป็นพี่ของยัยบ้านี่”

“สวัสดีค่ะปุยเมฆค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่ข้าวกล้องอย่างกุลสตรีไทยสุดๆ

“ดีๆมีเพื่อนมาอยุ่ด้วย เออข้าวขาวเดี๋ยวข้าไปรอที่โรงอาหารน3นะเก็บของเสร็จแล้วตามไปด้วย”

   พี่ข้าวกล้องเป็นคนหน้าตาดีที่เดียว  ม่ายอ่ะเข้าขั้นหล่อเลยแหละ นี่ชั้นคิดไรอยู่อ่ะ ส่วนข้าวขาวก็พอได้ไม่สิเค้าเรียกว่าสวยเลยอ่ะ (ฉันสิไม่สวย-นางเอกยอมรับความจริงได้) ข้าวขาวมีผมดำยาวววผิดกับฉันที่มีผมดำซอยสั้น อย่างที่บอกฉันเป็นลูกครึ่ง^^ถึงแม้จะออกมาไม่สวยก็เถอะ ส่วนยัยข้าวขาวเป็นครอบครัวแบบจีน บ้านนั้นมีลูกชายตั้ง 5 ลูกสาว 1 ข้าวขาวเป็นลูกคนที่5 มีน้องชายอีก 1

“นอนห้องนี้นะนู๋” ชั้นกะยัยข้าวขาวเดินตามครูที่ดูเนี้ยบมากต้อยๆ

“419” ฉันทวนชื่อห้องพักหลังจากที่ครูคุมหอมาส่ง

“นี้ถ้าได้อยู่ชั้น 5 ขาลากแน่แก” ข้าวขาวบ่น

  หอพัดหญิงมี 2 หอ ตึกที่ฉันอยู่มี 5 ชั้น ชั้นละ 20 ห้องด้วยกัน  พอเก็บของเสร็จเราก็มุ่งหน้าไปโรงอาหาร3 ว่าแต่ไอ้โรงอาหาร 3 นี้มันอยู่ตรงไหนละ

“ข้าวขาว แกรู้มั้ยว่าโรงอาหาร 3 อยู่ที่ไหน”

“ข้าไม่รู้ง่า T-T”

“อ้าวแล้วทำไงละทีนี้”

ให้ตายเถอะโรงเรียนออกจะกว้างใหญ่จะหาเจอมั้ยละเนี่ย เมื่ยจะตายอยู่แล้วนะ อีกอย่างมันมีโรงอาหารตั้งหลายแห่ง แต่สุดท้ายเราก็เดินมั่วๆมาถึงโรงอาหารแห่งหนึ่ง

“เฮ้ยเมฆแกไปซื้อน้ำมาดิข้าเหนื่อย”  ว่าแล้วข้าวขาวก็ใช้ฉันไปต่อแถวซื้อที่ร้านขายน้ำ

“รับอะไรดีจ๊ะ”

“เออ น้ำโค้ก 2 แก้วค่ะ”

“ได้ยังว่ะ” เสียงของข้าวขาวที่ดังมาจากตะที่อยู่ด้านหลังด้วยความรีบฉันก็หันไปแล้วก็

ซ่า!!

  โค้ก2แก้วที่อยู่ในมือ มะกี้ไปปะทะกับเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดของนักเรียนชายคนหนึ่ง เวรแล้วไง ToTตายแน่ๆ(แอบเสียดายโค้ก)

“เออ ขอโทษค่ะ”

ฉันก้นหน้าก้มตารีบขอโทษเป็นยกใหญ่แต่คนข้างหน้ากลับค่อยๆหันหลังมาดูสภาพเสื้อนักเรียนตัวเอง

“ขอโทษแล้วมันหายมั้ย ยัยบ้าเอ้ย” เค้าสถบ ฉันค่อยๆเงยหน้ามองเค้าช้าๆ *o* โอ้หล่อเวอร์ กระชากวิญญาณชั้นไปเลยสิค่ะ ว้าวดัดฟันด้วยแต่มันดุตลกๆยังไงไม่รู้ แล้วเค้าหน้าจะเป็นลูกครึ่งนะ 55+

“นี้ยัยโง่!”

เค้าตวาดใส่ ฉันคืนสติมาได้ ว่าแต่ยัยอะไรนะ โง่งั้นหรอไม่เป็นไรแค่ยัยโง่ฉันสมควรโดนด่าแล้วละ

ถือว่าเจ๊ากะหน้าหล่อๆไปแล้วกัน (นางเอกหื่นอีกแล้ว..ไม่จริงนะค่ะ) ฉันเลยรีบขอโทษเค้าอีกรอบ

“ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษแล้วมันหายมั้ย อย่างเธอถือน้ำไม่ให้หกเรี่ยราดชาวบ้านยังทำไม่ได้เลย เธอโง่ป่ะ หรือปัญญาอ่อนกันแน่”

“อะไรกันฉันขอโทษแล้วนะนายจะเอาอะไร อีกอย่างฉันไม่ได้ปัญญาอ่อน”

“ไม่ปัญญาอ่อนงั้นก็บ้าไปแล้ว เธอมีตารึเปล่า หา”

“นี่นาย!”

ปกติฉันเป็นคนดีนะแต่วันนี้ขอเถอะ

“แล้วใครเค้าใช้ให้นายโง่มายืนข้างหลังฉันละ”

“เธอด่าฉันโง่หรอ”

“ใช่ ทั้งโง่ งี่เง่า ประสาท และก็ไอ้หน้าปลาดุกฟันเหล็ก”

อิอิใช่เวลาตานี่โกรธหน้าเหมือนปลาดุกผสมปลากระโห้เลย 55+ สะใจ(พระเอกเราหน้าตาแบบนั้นหรอToT)

“วะ วะว่าอะไรนะ!ปลาดุกฟันเหล็กงั้นหรอ”

แล้วเค้าก็ผลักฉันล้มไปจมกับก้องโค้ก โอ้ยชั้นเจ็บนะยะ นายกล้าผลักสาวน่าตาดีหุ่นผอมบางลงมาแบบนี้ได้งัยกันนะ=O=

“นายกล้ามากนะไอ้หน้าปลาดุก”  ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันลุกแล้วกระชากแก้วน้ำส้มน้ำแดงจากเด็กข้างๆที่ยืนเอ๋อยู่กับเหตุการณ์มะกี้นี้แล้วสาดใส่ไอ้บ้านี่

ซ่า! และ ซ่า! >O<

“ธะ ธะ เธอ!” OoO

“เสียใจด้วยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงจิ๊ง แบบว่ามันลื่นอ่ะ ขอโทษอีกครั้งนะ ขอโทษษษษค่ะ”ประโยคสุดท้ายชั้นตั้งใจตะคอกใส่หน้าของเค้าเต็มๆ5555555555+

“...” อึ้ง O_O

“โอ้ยต้ายตาย ชั้นนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยอ่ะ ขอโทษอีกทีแล้วกันนะค่ะ” สะใจโว้ย

“เธอตายแน่!!!”  ว่าแล้วไม่พูดเปล่าๆเค้าจับไหล่ชั้นเขย่าๆๆๆๆ (สั้นสะท้านนนนนนน)

“โอ้ย ชั้นเจ็บนะ อีตาบ้า อีปลาดุกฟันเหล็ก ปล่อยชั้นนนน”

“เฮ้ย ปล่อยเพื่อนข้านะเว้ย” โหข้าวขาวกว่าแกจะมาได้ มาถึงก็ตีๆๆแขนอีตาบ้านี่ โหพระเจ้าดูแขนเค้าสิ หล่อล่ำ >///<

“ปล่อยน้องกู!!”

“ขะ ขะ ข้าวกล้อง” เสียงพี่ข้าวกล้องดังตั้งแต่ระยะร้อยเมตร(เชื่อมะ)ทำเอาคนทั้งโรงอาหารหันไปมองเป็นตาเดียวเลยแหละ พออีตาเหล็กดัดนี่เห็นหน้าหล่อๆของพี่ข้าวกล้องก็รีบปล่อยชั้นกับข้าวขาวทันที โหยเดี่ยวนี่พี่ข้าวกล้องเป็นนักเลงไปแล้วหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆนะ แล้วเทพบุตรปลาดุกดัดฟันก็ยื่นหน้าของเข้ามาใกล้ชั้น โอ้ยชั้นเขินนะ O//O

“ฝากไว้ก่อนนะยัยบ้าคราวหน้าชั้นจะส่งเธอไปหาดาวเทียมนอกโลกเลยคอยดู” พูดเสร็จก็เดินแบกหน้าหล่อๆไปเลย โอ้ยอะไรมันจะซวยขนาดนี้นะ มาวันแรกก็มีเรื่องแล้วหรอเนี่ย ชั้นหนีแมวน้ำปะทะสิงโตทะเลป่าวเนี่ย

“แกไปมีเรื่องไรกับมันว่ะ” ข้าวขาวถามชั้น

“ชั้นแค่ทำน้ำหกใส่แค่นั้นเอง” แค่นั้นเองจริงๆนะ ขอโทษแล้วด้วยอ่ะ ไม่น่าจะเป็นเรื่องขนาดนี้เล้ย

“ปุยเมฆเป็นรัยรึเปล่า” โอ้ย พี่กล้องเป็นห่วงชั้นด้วย \^^/

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ชั้นควรจะแกล้งเป็นลมแล้วให้พี่อุ้มไปส่งที่ห้องดีมั้ยเนี่ย (คิดไรว่ะเรา)

“ก็ดีแล้ว อยู่ห่างๆหมอนั่นไว้ก็แล้วกันนะ” มันเป็นคำเตือนหรือคำสั่งกันแน่ล่ะเนี่ย—“

..............................................