[Fic SNSD Yuri Taeny ft.Yuri]Miss you baby อยากให้รู้ว่าคิดถึงเธอ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

   

คิม แทยอน

"เธออยู่ที่ไหนกันนะ...จะรู้บ้างมั้ยว่าฉันกำลังรอเธออยู่ที่ตรงนี้ที่เดิมของเรา"










 
ฮวัง มิยอง(ทิฟฟานี่)

"ฉันขอโทษนะ ฉันจำคุณไม่ได้จริงๆ"

เนื้อเรื่อง

 “เธอไปอยู่ที่ไหนกันนะ มิยอง  เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าฉันยังรอเธออยู่ตรงนี้ที่เดิม ที่ๆเราเคยมีความทรงจำดีๆด้วยกัน”

ร่างเล็กพึมพำเบาๆกับรูปที่เขาถ่ายคู่กับอีกคนอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมของคอนโดเล็กๆแห่งหนึ่ง หลังจากที่ร่างบางของอีกคนได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเมื่อ4ปีก่อน ผ่านมาจนทุกวันนี้ร่างเล็กก็ไม่ได้รับการติดต่อจากร่างบางอีกเลย แต่เขาก็ยังคงรอวันแล้ววันเล่าจนเวลาล่วงเลยมา4ปีแล้ว เขาก็ยังรอเธออยู่ไม่ยอมเปิดใจรับใครเข้ามา ไม่เคยมีใครอื่นเลยนอกจากเธอคนนั้น ฮวัง มิยอง

สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่าน ฉันคิม แทยอน พนักงานบริษัทธรรมดาๆคนนึงที่กำลังรอคนที่ฉันรักที่สุดกลับมา

นี่ก็วันศุกร์แล้ว ผ่านไปอีก1อาทิตย์แล้วสินะ ที่ฉันรอเธอกลับมา บางทีฉันก็คิดนะว่าเธออาจจะลืมฉันไปแล้วก็ได้ แต่มันก็แค่ความคิดล่ะนะ ในเมื่อฉันไม่เคยสั่งหัวใจฉันไม่ให้เฝ้ารอเธอได้เลย เฮ้อ~เอาล่ะ ไหนๆวันนี้ก็วันศุกร์ทั้งที ไปผับกับซูยองหน่อยละกัน เผื่อมันจะทำให้ฉันมีความสุขสมชื่อวันบ้าง

                ใช้เวลาไม่นานร่างเล็กและร่างสูงได้มาถึงผับแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากที่พักของร่างเล็กเท่าไหร่ สั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เสร็จ ร่างสูงจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งร่างเล็กให้นั่งเฝ้าโต๊ะอยู่เพียงลำพัง สายตาสาดส่องไปบริเวณฟลอว์ที่มีผู้คนจำนวนไม่น้อยขึ้นไปเต้นกันยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาดื่นดับกระหายพลันสายตาเหลือบไปเห็นร่างบางซึ่งดูคุ้นตาและคุ้นเคยกำลังเต้นอยู่บนฟลอว์ด้วย

“มิยอง…...”

เอ่ยชื่ออีกคนตามความเคยชิน สองขาก้าวออกจากโต๊ะเพื่อไปหาร่างบางซึ่งเขารอมานานถึง4ปีเต็มๆ แต่สองขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างสูงเดินเข้ามาสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลังทั้งสองหยอกล้อกันอย่างมีความสุขโดยไม่แค่ร์สายตาใครทั้งนั้น ผิดกับร่างเล็กซึ่งตอนนี้รู้สึกเหมือนพึ่งโดนหมัดหนักๆเสยเข้าที่คาง มือไม้สั่นไปหมด เม้มริมฝีปากแน่น ขอบตาร้อนผ่าวด้วยความพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมากับภาพที่เห็นตรงหน้า กว่าจะหาเรี่ยวแรงเดินกลับมาที่โต๊ะได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร เห็นเพื่อนรักที่กลับจากห้องน้ำมาแล้วนั่งเหล่สาวๆที่เดินไปเดินมาแถวนั้น

 “แท ไปไหนมาอ่ะ แทนที่จะเฝ้าโต๊ะ”

“หยองฉันกลับแล้วนะ”

“อ้าว เห้ย ไอ่นี่ เป็นอะไรของมันอีกว้ะเนี่ย”

                ร่างสูงพูดพลางเกาหัวแกร่กๆ ไม่เข้าใจกิริยาของร่างเล็กที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าแบบนี้!! อะไรของมันว้ะเนี่ย หายไปไหนมาก็ไม่รู้ กลับมาถึงก็ทำหน้าเป็นหมาป่วย แล้วก็เดินจากไป หยอง งง!!

แกร๊ก

ร่างเล็กเปิดประตูเข้ามาในห้องพักของตนเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงตรงไปยังเตียงนอนกลางห้อง แล้วฟุบหน้าลงกับหมอนอย่างเหนื่อยอ่อน ในใจภาวนาขอให้เรื่องที่เจอเมื่อกี้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อภาพมันยังติดตาอยู่จนตอนนี้

 





_________________________________________________________

กร๊ากกกกกกก>< เราหนีมาเปิดเรื่องใหม่(อีกแล้ว- -)
เรื่องนี้เราจะแต่งให้เศร้าแหละ แต่ไม่รู้มันจะเศร้ารึป่าวนะ
อาจจะมีเวลาอัพไม่มาก แต่เราจะพยายามมาอัพนะ^^v


ปล.เม้นให้เราบ้างก็ดีนะ เราต้องการกำลังใจ^[+++++]^