HaeEun เริ่มจากคำว่าเพื่อน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฉันเกลียดคำว่าเพื่อน ... นี้คือคำพูดของดงเฮ

เนื้อเรื่อง

“นี้ ‘ดงเฮ’ นายเต้นให้มันดีๆหน่อยได้ไหมฟังจังหวะหน่อยสิ”เสียงคนออกแบบท่าเต้นบ่น

“ผมก็พยายามอยู่นี้ไง”

“คนอื่นเค้ากลับหอกันไปหมดแล้ว เหลือนายอยู่เนี่ยทำไมยังเต้นไม่ได้อีกฮะ”

“ผมรู้แล้วหน่า”

“นี้ ให้ผมช่วยไหมครับ”อยู่ๆคนร่างบางก็ตะโกนมาจากริมหน้าต่าง

“นายรอฉันเฉยๆอยู่ตรงนั้นละดีแล้ว”ดงเฮว่า

“ก็ฉันเบื่ออ่ะให้ทำไงได้ รอนายเฉยๆฉันก็เบื่อเป็นนะโว้ยยย”ร่างบางเริ่มโวย

“นั้นสิฉันก็ต้องไปธุระต่อด้วยสิ”เสียงคนออกแบบท่าพูดขึ้น

“งั้นก็ไปเถอะครับ เดี๋ยวผมอยู่สอนมันเอง”

“งั้นครูฝากด้วยนะ ‘ฮยอกแจ’ นายนี้รักเพื่อนจริงๆ”พูดจบก็เดินออกจากห้องเลย

“เฮอะ เพื่อนงั้นหรอ….”

“เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะดงเฮ”

“เปล่าซะหน่อย”ใครจะบอกให้นายรู้กันเหล่า

“นี้ฉันมีเทคนิคมาบอกไอ้ตอนที่นายกระโดดแล้วลงมาไม่พร้อมพวกฉันอะ ให้นายนับ 1 2 3 แล้วกระโดด ลงมาตอนนับถึง 5 แค่นี้แหละง่ายๆ”

“เออๆรู้แลวหน่าๆ”

“รู้แล้วกทำดิว่ะ”

ผ่านไป 30 นาที

“โอ้ยยยยย ได้ซะทีโว้ยยยยย”เสียงดงเฮตะโกนแล้วทั้วคู่ก็ทรุดตัวนั่งลงเพราะความเมื่อย

“เมื่อยชะมัดเลยว่ะ”ฮยอกแจพูด

“เมื่อยอะไรนายมั่วแต่บ่นจะมาเมื่อยอะไร”

“ก็นายมันไม่ได้เรื่องไงเลยบ่น”
“เออ ฉันมันไม่ได้เรื่อง”

“นี้ดงเฮ ทำไมนายไม่มีแฟนซะทีอะ”อยู่ๆฮยอกแจก็ถามขึ้น

“ทำไมอยากให้ฉันมีมากรึไง”

“ก็เปล่านิ”
“ฮ่า ๆๆ นายไม่อยากให้ฉันมีแฟน J”

“เออ นายอยากจะมีก็เรื่องของนายดิว่ะ”

“โอ๋ๆ ๆ  อย่างอลนะ”

“ไม่ได้งอลโว้ยย”

“นี้ นายว่าความรักแบบเจ๊ซินนี่กับซีวอนนายว่าไงอ่ะ”

“ก็น่ารักดีนะ คู่ซองมินฮยอกกับคยูฮยอนก็น่ารักนะ”

“นายยอมรับเรื่องชายรักชายสินะ”
“ฉันมันคนสมัยใหม่เว้ยมาจะแคบไม่ได้แล้ว”

“แล้วนายละไม่สนผู้ชายหน่อยหรอ”

“ไม่บอกเว้ย :p”

“นายรู้ไหมว่าฉันเกลียดคำว่าไรมากที่สุด”

“คำว่าไรละ”ฮยอกแจถามหน้าซื่อ

“คำว่า เพื่อน..”

“ทำไมว่ะ”

“เพราะมันทำให้ฉันไม่กล้าทที่จะบอกรักไง”

“นี้นายชอบเพื่อนหรอ ใครอ่ะ? ใครกัน ผู้หญิงคนไหนทำไมฉันไม่รู้เลยว่ะ”

“นี้ฮยอกแจทำไมนายไม่มีแฟนซะทีละ”

“นี้นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ!!”

“ตอบฉันมาก่อนเถอะหน่า”

“ไม่รู้ดิ ฉันว่าอยู่กับนายก็ไม่ต้องการไรแล้วอ่ะ มันรู้สึกปลอดภัยรู้สึกไม่ต้องการใครแล้วว่ะ”

“นี้นายชอบฉันปะเนี่ย”ดงเฮถามขำๆ แต่ข้างในลึกอยากให้ตอบว่าใช่

“ไม่บอกเว้ย :p”

“นายจะไม่บอกหน่อยหรอ…”

“เมื่อกี้นายว่าไงนะฉันไม่ทันได้ฟังว่ะ”

“ช่างเถอะๆ”มันไม่สำคัญกับนายหรอก..

“นี้ดงเฮนายดูมีความลับเยอะจังนะ”

“เยอะไรละฉันก็บอกนายหมดแหละ นายนั้นแหละมีความลับเยอะ”

“โอ้ยยย ง่วงชะมัดเลย”ฮยอกแจหาว

“ก็ไปนอนสิ”
“สบายจัง”อยู่ๆฮยอกแจก็เอาหัวมาพิงที่ไหร่ดงเฮ

“นี้ ฉันให้นายกลับไปนอนที่หอนะ”

“เงียบๆสิ คนจะนอน”

แล้วทั้งสองกเงียบไป 20 นาที

“นี้ ฮยอกแจ ๆ นี้นายหลับจริงๆ หรอเนี่ย เชื่อเลย เหอะ”

“….”

“รู้ไหมทำไมฉันถึงเกลียดคำว่าเพื่อน เพราะมันทำให้ฉันบอกรักนายไม่ได้นะสิ และคำว่าเพื่อนมันทำให้ฉันทนฝืนอยู่กับนายโดยที่ไม่ให้หัวใจฉันสั่นไหวและเต้นแรงไปมากกว่านี้ ท่าทีของนายก็ไม่เคยบอกให้ฉันได้รู้เลยว่านายคิดยังไง ถ้าฉันบอกนายไป ฉันกลัว กลัวว่านายจะหนีหายไป ฉันรักนายนะฮยอกแจ ฉันรักนายในแบบที่ไม่ใช่เพื่อนรักกัน ฉันรักนายอึนฮยอกแจ….”

แล้วน้ำตาใสๆก็หยดลงมา

“ฉันกรักนายดงเฮ ฉันก็รักนายในแบบที่ไม่ใช่คำว่าเพื่อน”

“นะ…นายว่าไงนะนี้นายยังไม่หลับหรอกหรอ”

“ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้นายจะพูดสักทีไม ดงเฮ”
“ฉันแค่กลัว”แล้วอยู่ๆฮยอกแจก็ปิดปากดงเฮด้วยริมฝีปากทั้งสองสัมผัสถึงความหมายในหลายๆอย่างโดยไม่ต้องพูด ดงเฮรั้งท้ายถอยของฮยอกแจเอาไหว และเริ่มรุก ความรู้สึกหลากหลายได้ออกมาด้วยจูบนี้

“อืออ”เสียงฮยอกแจคางออกมา

“นี้ดงเฮนายจะ….”แล้วอยู่ๆซีวอนก็เดประตูมาพร้อมกับฮีชอล

ฮยอกแจเห็นก็รีบผลักดงเฮออกแต่ดงเฮก็ไม่ยอมปล่อย

“เอ่อ…ไปกันเถอะที่รัก”แล้วฮีชอลเลยพาซีวอนเดินออกไป

แล้วดงเฮก็ปล่อยฮยอกแจ

“นายนี้จริงๆเลยนะ”ฮยอกแจว่า

“แต่นายก็ชอบไม่ใช่หรอ”

…….. The End……

เอ่อออ เม้นบ้างไรบ้างไรเตอร์คนนี้ก็ไม่ว่าไรหรอกนะ J