คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Next step
วันนี้เขาเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลย ตั้งแต่วิชาดูแลสัตว์วิเศษที่ถูก กรับบลี-แพลงค์ ส่งสายตาเขียวปั้ดมาให้ เมื่อเขาเดินเหม่อลอยเข้าไปใกล้ยูนิคอร์นจนพวกมันอารมณ์เสีย จนวิชาแปลงร่าง ศาสตราจารย์มักกอลนากัลก็ตวาดแว้ดเข้าให้ เพราะเขาเอาแต่นั่งหมุนไม้กายสิทธิ์เล่น ไม่ยอมซ้อมเสกคาถาซักที กลางวันก็กินอะไรไม่ลง เมื่อรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยจ้องมองตลอดเวลา
“คิดถึงนะ” “อยากเจอหน้านายจัง” “สักวัน ฉันจะโอบกอดนายไว้ในอ้อมแขน” ข้อความน่าสะอิดสะเอียนเหล่านี้ถูกส่งมาจากไอ้พอตเตอร์เป็นประจำ พักหลังๆมันเป็นบ้าอะไรของมันนะ
จ้อกกกกก เสียงน้ำชาถูกเทลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบ ระดับน้ำกำลังเอ่อเกือบเต็มถ้วย
....บางครั้งก็เป็นกลอนหวานน้ำตาลขึ้น หรือว่ามันจะแต่งเอง....
บ้าหน่า คนอย่างไอ้ซังกะบ๊วยนั่นน่ะนะ มันคงไปลอกมาจากหนังสือเลี่ยนๆซักเล่มมากกว่า
อืม...กลิ่นแปลกๆ กลิ่นหอมแปลกๆของนายนี่ช่างหอมติดจมูกจริงๆ ใช้อะไรอาบน้ำกันแน่ น่าไปแอบดูในห้องน้ำ อุ๊บ
จ้อกกกกก น้ำชาเริ่มปริ่มขึ้นมาที่ขอบถ้วย
เฮ่ย นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เลิกๆคิดเรื่องนี้ ใบหน้าของมัลฟอยกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ เขาส่ายหัวแรงๆไปมา คิดสิคิด จะคิดเรื่องอะไรดี จะได้หายฟุ้งซ่าน เออใช่ เรื่องที่ยัยแก่หนังเหี่ยวจะสอนทวนซ้ำตั้งแต่เรื่องทำนายใบชาไงล่ะ ไม่มีอะไรจะสอนแล้วซะมากกว่า มาอ้างว่าจะช่วยให้สอบ ว.พ.ร.ส. ได้ อย่านึกว่ารู้ไม่ทัน ว่าแต่เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย
จ้อกกกกก น้ำชาล้นออกมานอกถ้วยและไหลไปจนจะสุดขอบโต๊ะ มันกำลังจะหยดลงที่พื้น
“มิสเตอร์มัลฟอย” เสียงที่บ่งบอกความหงุดหงิดลอยมากระแทกหูอย่างจัง
“อ๊ะ ครับ” เด็กหนุ่มผมบลอนด์สะดุ้งตื่นจากภวังค์ แต่....
โครมมมมม......เพล้งงง.....ซ่าาาาา
“มิสเตอร์มัลฟอย”
ตอนนี้ถ้าพวกที่แอบหลับในห้องเรียนไม่ตื่นขึ้นมาก็บ้าแล้ว ในเมื่อเกิดเสียงดังสนั่นในห้องขนาดนี้ แม้แต่กลิ่นกำยานที่เคยเอียนชวนเวียนหัวยังทำอะไรพวกเขาไม่ได้
เนื่องจากมัลฟอยรีบสะดุ้งลุกขึ้นยืนมากเกินไปหน่อย เข่าของเขาจึงชนโต๊ะเข้าอย่างจัง ส่วนกาน้ำชาที่ถืออยู่ในมือก็ถูกยกส่ายไปมาเหนือหัวจนฝากาหลุดกระเด็นไปแตกละเอียดบนศีรษะของแพนซี่ ยิ่งของเหลวสีน้ำตาลที่อยู่ในกานั้นไม่ต้องพูดถึง เลวร้ายยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด มันถูกสาดไปบนใบหน้าของศาสตราจารย์ทรีลอนีย์เต็มๆโดยที่ไม่เหลือน้ำชาในกาซักหยดเดียว
“เอ่อ.....” ห้องทั้งห้องสัมผัสได้ถึงความเงียบก่อนพายุจะมา ถ้าลูกปัดหล่นซักเม็ดก็คงดังจนได้ยินไปถึงนอกห้อง
“มิสเตอร์มัลฟอย ชั้นยังไม่เคยถูกใครเอาน้ำชาสาดหน้ามาก่อนเลยนะ หักคะแนนบ้านสลีธิริน 30 คะแนน แล้ววันนี้เธอต้องถูกกักบริเวณกับฟิลช์ตั้งแต่อาหารเย็นจนถึง 2 ทุ่ม ข้อหาเหม่อในห้องเรียน และทำร้ายร่างกายชั้น” ดวงตาที่เคยดูเพ้อฝันเสมอ (ในความคิดของนักเรียนหลายคนคิดว่าดูโรคจิต) กลายเป็นดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโมโหที่พุ่งสูงเกินขีดจำกัด
“เลิกเรียนได้” แล้วเธอก็เดินลงส้นตึงๆกลับไปที่โต๊ะตนเอง
มัลฟอยเดินออกมานอกห้อง....นี่มันวันซวยอะไรวะ....
“เฮ้ย ถึงจะโดนหักคะแนน แต่ขอบใจนะเว้ยที่ทำให้ได้เลิกเรียนเร็วเป็นพิเศษตั้ง 15 นาที ฮ่าๆๆๆ” เด็กในบ้านสลีธิรินเดินเข้ามาตบหลังอย่างแรงหลังจากพูดจบ
โธ่ว้อยยยย ไอ้พอตเตอร์ เป็นเพราะแกน่ะแหละ
.......................................
เขากำลังยืนพิงกำแพงรอเข้าห้องเรียนอยู่ เมื่อได้ยินเสียงดังลั่นมาจากทางบันได
“ปั้ก ปั้ก ปั้ก” ผมสีบลอนด์กับใบหน้าบูดเบี้ยวปรากฏขึ้น มัลฟอยเดินกระแทกส้นลงมาในคุกใต้ดิน เด็กหนุ่มพุ่งตรงมายังเขาทันที
“พอตเตอร์ นายต้องชดใช้ที่ชั้นเป็นแบบนี้ รวมทั้งคะแนนที่หายไปของสลีธิรินด้วย” กำปั้นถูกชูขึ้นหมายจะต่อยหน้าแฮร์รี่ แต่ก็ต้องชะงักกึกกลางอากาศกับประโยคถัดมา
“นายคิดถึงชั้นมากขนาดต้องรีบเดินมาหาเชียวหรอ” พร้อมกับก้มมาซุกไซ้ซอกคอของมัลฟอยท่ามกลางสายตาใครต่อใคร เขาสะดุ้งถอยหลังออกมาจนเกือบสะดุดล้ม
“เฮ้ย ไอ้ๆๆ โว้ยยย” ดวงตาเทาซีดที่เดือดอยู่แล้ว ยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก จะด่าก็ด่าไม่ออก อะไรวะเนี่ย ไม่รู้จะด่ามันว่าอะไรแล้ว ความเยือกเย็นที่เคยมีมันหายไปไหนหมด “ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะต้องเอาคืนนายให้ได้ อย่าลืม ว่านี่มันวิชาปรุงยา วิชาของศาสตราจารย์สเนป” แม้ว่าจะยังหน้าแดงอยู่ แต่เขาก็ยังอุตส่าห์แค่นยิ้มชั่วร้ายออกมาได้ ท่าทางเยาะเย้ยนั่นทำให้แฮร์รี่ยิ่งกลั้นยิ้มไม่อยู่
“อยากลองก็ได้นะ แต่ชั้นไม่ยอมแพ้นายง่ายๆหรอก” เด็กหนุ่มผมดำก้าวผ่านหน้าคนที่ยังหน้าแดงไม่หายเข้าไปในห้องเรียน
ชั้นเรียนที่ปกติเคยทำให้เขาทั้งเบื่อ และรู้สึกถึงความกดดัน กลายเป็นเรื่องสนุก เมื่อมัลฟอยพยายามส่งกระดาษล้อเลียนต่างๆนานามาให้ แต่ทุกครั้งเขาจะแค่วางมันอย่างทะนุถนอมไว้ข้างหม้อใหญ่ หรือบางทีก็แถมด้วยการส่งรอยยิ้มของคนเป็นต่อไปให้ เพิ่งรู้ว่าการได้แกล้งคนมันสนุกอย่างนี้นี่เอง ยิ่งเห็นท่าทางอารมณ์เสีย หงุดหงิดงุ่นง่านอย่างไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรของหนุ่มผิวซีด เขาก็ยิ่งอยากจะหัวเราะให้ลั่นห้อง ถ้าไม่ติดว่าสเนปคอยส่งสายตาจับผิดมาให้ตลอด
เวลาผ่านไปจนใกล้หมดเวลาเรียน สเนปเรียกให้ทุกคนตักน้ำยาไปส่งหน้าห้อง กริฟฟินดอร์และสลีธิรินตั้งแถวแยกจากกัน ความบาดหมางระหว่างบ้านมีได้ตลอด 24 ชม.
แฮร์รี่เลือกจะต่อแถวให้ตรงกับมัลฟอยพอดี แถวยาวยืดค่อยๆขยับเลื่อนไปช้าๆ โดยเฉพาะเมื่อถึงคิวของเนวิลล์ที่ถูกสเนปสวดไม่จบไม่สิ้น
“ไงล่ะ ไหนว่าจะเอาคืน ยังไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่” ดวงตาสีเขียวเป็นประกายสนุกสนานที่ได้ล้อเลียน ผิดกับมัลฟอยที่ยืนสะสมความโกรธแทบระงับไม่ไหว
“นึกถึงคืนที่พ่อแม่ตายสิ พอตเตอร์” แม้จะเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน แต่ก็ได้ผล รอยยิ้มเยาะเย้ยบนหน้าของแฮร์รี่เลื่อนหลุด ฝ่ายที่ได้ยิ้มกลายเป็นเด็กบ้านสลีธิรินแทน
“อย่าเอาพ่อแม่ชั้นมาเกี่ยว” เด็กหนุ่มกำลังจะชักไม้กายสิทธิ์ออกมา แต่ทว่า.....
“หักคะแนนกริฟฟินดอร์ 30 คะแนน ข้อหาพยายามทำร้ายร่างกาย” เสียงประกาสิทธิ์จาก สเนปผ่าอากาศตรงมาเหมือนสายฟ้าฟาด ทุกคนที่เคยจ้องดูเนวิลล์ หันกลับมาดูต้นเหตุ แฮร์รี่ได้แต่ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ
“เอาน้ำยามาส่งเร็วๆ แล้วก็เก็บของออกไปจากห้องได้แล้ว” ผ้าคลุมของสเนปสะบัดพลิ้วเมื่อเขาหันหลังเดินไปที่โต๊ะอาจารย์
“ไงล่ะ ทำไมถึงเงียบไปเล่าพอตเตอร์” รอยยิ้มเหยียดขึ้นที่มุมปาก เป็นทีของฉันบ้างแล้ว เอาซี่ ยิงคาถามาเลย บ้านนายจะได้ถูกหักอีก
“ชั้นว่าจะเว้นไว้ก่อนซักสองสามวันนะ แต่นายทำให้ชั้นย่นระยะเวลามาเร็วขึ้น แล้วคืนนี้เจอกัน คงรู้นะว่าชั้นอยากจะทำอะไร” ผลตอบสนองที่ไม่คาดฝันของแฮร์รี่ ทำให้เจ้าของผมเรียบสนิทต้องหุบยิ้มทันควัน แต่ก็ไม่ทันได้ต่อปากต่อคำอะไร เพราะผมดำเคลื่อนไปวางน้ำยาแล้วรีบเก็บของออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
.....มันจะมาไม้ไหนกันแน่นะ......
.......................................
ความคิดเห็น