คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Feel your heart
"หันมามองข้างหลังสิ" ข้อความในกระดาษชิ้นเล็ก ทำให้มัลฟอยต้องขมวดคิ้วย่น เขารีบหันกลับมา และสบสายตากับคนที่เกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
ส่งสายตาวิบวับนั่นมาทำไม แถมยังจะยักคิ้วอีก รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเยาะเย้ยอะไรซักอย่าง ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ยจะหาเรื่องอะไรแต่เช้า อยากจะมีเรื่องนักใช่มั้ย ได้ รอให้ออกจากห้องโถงใหญ่ก่อนเหอะ
"นายยิ้มอะไรแฮร์รี่ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว" ใบหน้าตกกระถามด้วยความมึนงง ผมสีแดงเพลิงดูจะยุ่งขึ้นไปอีก
"หะ หะ ก็แค่ตลกอะไรนิดหน่อยเท่านั้นแหละ" คิดถึงหน้าซีดๆกับผมบลอนด์ที่หันมามองอย่างชิงชังแล้วก็ยิ่งขำหนักเข้าไปอีก รอยยิ้มกระตุกตรงมุมปากอีกครั้ง รอไปก่อนเถอะ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะชนะ
"แหนะ นายยิ้มอะไรอีกแล้ว ช่วงนี้นายทำตัวมีความลับจังนะ ไม่รู้จักเล่าให้เพื่อนฟัง" ประโยคหลังหนุ่มน้อยร่างกายเก้งก้างพูดกับตัวเองจนไม่มีใครได้ยิน ส่วนแฮร์รี่ก็ไม่สนใจจะตอบคำถามใดๆ เขายังคงจมอยู่ในความคิดคำนึงของตัวเองเท่านั้น
"โอ๊ย มาแล้ว เหนื่อยชะมัด บอกให้รอก็ไม่รู้จักรอ" สาวผมฟูฟ่องสะบัดหน้าไปมาเพื่อให้ผมยุ่งเลิกตกมาระหน้า แก้มใสเป็นสีแดงก่ำเพราะออกแรงวิ่งข้ามสนาม ทั้งยังหอบหนังสือกองโตมาด้วย
"แล้วเธอจะรีบไปหอบหนังสือที่ห้องสมุดทำไมแต่เช้าล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าง้ำเมื่อถูกเหน็บแนม
"รอน แล้วทำไมนายไม่รู้จักขยันเรียนบ้างล่ะ ฉันจะไม่ให้นายอ่านสมุดจดแล้ว" สาวน้อยรีบสาวท้าวยาวๆหนีไปทั้งที่ยังเหนื่อยหอบ ผมสะบัดไปข้างหลังตามแรงลม
"เฮ้ เดี๋ยวซี่ อย่างอนเลยหน่า" รอนรีบวิ่งตามไปแล้วโอบเฮอร์ไมโอนี่จากทางด้านหลัง เธอพยายามดิ้นให้หลุดออก แต่บนใบหน้ากลับเปื้อนรอยยิ้ม
เด็กหนุ่มยิ้มกับภาพเพื่อนรักทั้งสอง คราวนี้ก็ถึงตาเราแล้วสินะ ในสายตาของเขาจ้องมองไปยังเจ้าของผมเรียบแปล้สีซีดจางที่ห่างออกไปไม่ไกล เขารีบตามไปให้ทัน หึหึ มัวแต่เดินเก๊กแบบนี้ หนูยังวิ่งเร็วกว่าเล้ย แฮร์รี่เอื้อมไปสะกิดไหล่คนข้างหน้า
"เอามือสกปรกของแกออกไปนะเว้ย" ดวงตาสีเทาขุ่นเคือง นิ้วเรียวยาวชี้มาใกล้จนเกือบจะทิ่มตา แต่ดวงตาสีเขียวกลับตรงกันข้าม เขาไม่ได้มีท่าทีโกรธอะไรเลย แถมยังยิ้มแปลกๆแบบที่ไม่เคยเห็น
"แกจะยิ้มอะไรของแกหา" หนุ่มร่างเล็กกว่ายิ่งโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง มีอะไรก็พูดมาซี่ไอ้พอตเตอร์
"คุณชายเลือดบริสุทธิ์ยินดีจะตามผมมาคุยกันตามลำพังรึเปล่าล่ะครับ" มันต้องวางแผนอะไรไว้แน่ แฮร์รี่แทบกลั้นขำไม่อยู่ เมื่อพอจะเดาความคิดฝ่ายตรงข้ามออก
"หรือว่ากลัว ที่จะต้องไม่มียักษ์สองตัวคอยเดินตาม" พลันสายตาตวัดไปมองแครบกับกอล์ยที่ยืนเอ๋อไม่รู้จะทำอะไรดีอยู่เบื้องหลัง
"ใครว่าชั้นกลัว คนอย่างชั้นไม่มีทางกลัวอะไรง่ายๆ" จมูกสีขาวเชิดรั้นขึ้นในอากาศ "แครบกับกอล์ย นายคอยอยู่ที่นี่ ไว้ชั้นเสร็จธุระกับคุณพอตเตอร์นี่ก่อน" สายตาชิงชังถูกประเคนไปยังแฮร์รี่เต็มๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำตามที่พวกบ้านกริฟฟินดอร์พูด รู้แต่ว่าหากไม่ทำก็เหมือนถูกหยามเกียรติ
"งั้นก็ตามมาสิ" เด็กหนุ่มใส่แว่นเดินนำลิ่วออกไปก่อน ปล่อยให้อีกคนก้าวตามมาข้างหลัง เขาตรงไปยังชายป่าต้องห้าม ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรในนั้นอีกแล้ว หลังจากเจออะไรต่อมิอะไรตลอด 4 ปี ที่ผ่านมา นี่ขึ้นปีที่ 5 แล้ว แค่ป่าเวลากลางวันมันจะกลายเป็นสถานที่ลับตาคนอย่างดีสำหรับเขาเสียอีก
…พอตเตอร์มันจะไปไหนของมัน....
ทันใดนั้นร่างข้างหน้าก็หันมาโอบอีกคนไว้ในอ้อมแขน ลมหายใจอุ่นๆรดผิวหน้า ดวงตาที่จ้องมองห่างกันนิดเดียวเท่านั้น ร่างที่เล็กกว่าอึ้งไป ก่อนจะได้สติกลับคืน
"เฮ้ย อะไรของแก ปล่อย" แฮร์รี่ปล่อยให้มัลฟอยหลุดออกง่ายดาย เด็กหนุ่มผิวซีดกำลังจะวิ่งหนีไป แต่ก็ถูกคนข้างหลังเหนี่ยวรั้งไว้อีกครั้ง เร็วเสี้ยววินาที เขาประทับริมฝีปากกลิ่นมะกอกลงบนแก้มที่กลายเป็นสีแดงของอีกฝ่าย
"คราวหน้า ชั้นจะไม่ปล่อยนายหลุดไปง่ายๆแบบนี้อีกแล้ว เตรียมตัวได้เลย" หนุ่มผมดำยุ่งเหยิงกำลังโน้มตัวลงมาอีกครั้ง ถ้าไม่...
ผัวะ!!
"อย่ามาทำบ้าแบบนี้กับชั้น ไอ้คนโสโครก" ดวงตาสีขุ่นยิ่งมัวลงไปอีก เมื่อในความคิดเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งโกรธแค้น โมโห อับอาย และ.....กลัว กลัวว่าคนข้างหน้าจะทำตามที่พูดจริงๆ ใบหน้าที่บัดนี้เปลี่ยนสีจากเดิมไปสิ้นเชิงส่งความเกลียดมาให้อีกครั้ง ก่อนวิ่งหนีออกไปจากป่า
"ชั้นจะทำบ้ากับนายไปเรื่อยๆ" แฮร์รี่ตะโกนตามไป ก่อนนึกขำกับตัวเองอีกครั้ง แกล้งมัลฟอยแบบนี้ก็สนุกดี ดูท่าหมอนั่นจะทำอะไรไม่เป็นเลยเมื่อถูกเขากอด
...อืม ทำไมเราถึงอยากกอดคนๆนั้นอีกแล้วล่ะ อยากจะกอดอีกสักครั้ง...
ความคิดเห็น