คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : STORY3 : VAMP {CT2} (50%)
[SF]
VAMP CT2.
“เฮ้อ..รู้แล้วหรอครับเนี่ย? ยังอยากจะเก็บไว้อยู่นะเนี่ย..”
คนตรงหน้าที่ดูไม่สะทกสะท้านกับคำที่ผมพึ่งพูดออกมาเมื่อกี้เลยซักนิดแถมยังดูสบายใจกว่าเดิมซะอีก
คนบ้าอะไรวะเนี่ย? ไม่สิ..ไม่ใช่คน คิดได้ดังนั้นผมก็ลุกขึ้นและทำทุกอย่างให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็วแล้วถอยห่างออกจากคนอันตรายตรงหน้าสองเมตรครึ่งรวดเร็วปานจรวดนาซ่า
“ม..เมื่อกี้มันอ..อะไร?”
“ก็รู้อยู่แล้วจะถามทำไมอีก?”
คนตรงหน้าดูจะไม่ได้สนใจกับคำพูดของผมแถมยังตอบกลับด้วยภาษาน่าถีบนั้นอีก..ให้ตายเหอะ อยากออกไปจากห้องของไอ้บ้านี้เร็วๆจริงเลย นี้ผมพึ่งโดนข่มขืนมาแน่หรอ(?) ข่มขืนหรอ? ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองสมยอมยังไงก็ไม่รู้.. แล้วไอ้บ้านี้คิดว่าตัวเองพึ่งตื่นรึไง? ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรเลยเหอะ อยากโดนใช่มั้ย?..
“นี้คุณคิมฮันบิน.. ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ล่ะ?”
เจ้าของชื่อเรียกละสายตาจากโน๊ตบุ้คที่เปิดหน้าอะไรซักอย่างอยู่หันมาหาผมแบบเบื่อโลกก่อนจะแสยะยิ้มออกมาแล้วลุกขึ้น เขาค่อยๆ สืบเท้าเข้ามาใกล้จนตอนนี้พวกผมอยู่ห่างกันแค่คืบ
“ก็คุณน่ารัก”
“แล้วผมก็อยากให้คุณมาเป็นพวกกับผมด้วยนะ..”
“แต่ผมคงต้องขอบายแหละเนอะ แล้วก็ค่าที่ทำผมเมื่อกี้..”
“..?”
ขาของผมที่เคยทำหน้าที่พยุงตัวของผมเองให้ยืนอยู่ได้แต่ตอนนี้มันคงต้องมีหน้าที่ใหม่แล้วล่ะ..
ปัก!!
“โอ้ย!!!!!”
“อย่าเอาน้องชายไปเสียบใครมั่วซั่ว เข้าใจมั้ยฮะ!?”
ผมเดินปึงปังออกจากห้องโดยทิ้งคนที่อาจจะเสียน้องชายไว้ในห้องคนเดียว เมื่อเดินมาถึงห้องโถงก็เห็นนายชเวยืนอยู่คนเดียวแต่เขาดูแปลกใจนิดหน่อยเมื่อเห็นผมเดินลงมา วางแผนกันใช่มั้ยล่ะ? หึ..
“มีเรื่องอะไรกันรึป่าวครับ?” ลีโฮไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าตื่นตระหนกจอมปลอม
“ไปบอกเจ้านายคุณด้วยนะ ว่าอย่าไปทำบ้าๆแบบนี้กับใครอีก”
เมื่อพูดจบก็รีบวิ่งออกมาจากคฤหาสน์นั้นทันที น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ค่อย ๆ ไหลออกมาจนสุดท้ายก็หยดลงบนผืนดินที่กำลังเหยียบอยู่ไม่ขาดสาย.. ริมฝีปากที่บวมเจ่อจากเหตุการณ์เมื่อซักครู่มันกำลังบอกกับผม
สัญญาที่เคยให้ไว้กับคุณแม่ ผมกำลังทำผิด..
ทำผิด..
“ลูกห้ามให้ใครแตะต้องริมฝีปากนี้นะลูก” คุณแม่อายุราว 40 พูดไปพร้อมๆกับที่นิ้วหยาบกร้านจิ้มลงมาที่ปากของลูกน้อยในมือ เด็กน้อยงงงวยกับสิ่งที่คุณแม่พูด ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัยตามประสาเด็กไร้เดียงสา
“ทำไมล่ะครับแม่?” คนอายุมากยิ้มออกมาอย่างนึกขำกับความน่ารักจากลูกของตน ก่อนจะเอ่ยตอบไปเพื่อบอกให้คนเป็นลูกได้รับรู้
“เพราะถ้าลูกจะต้องโดนจูบหรือจะจูบ ลูกต้องจูบกับคนที่ลูกรักเท่านั้นนะ”
เด็กน้อยที่พอได้ยินแบบนั้นแล้ว แต่ก็ยังไม่คลายความสงสัยในอกออกเพราะคำว่าจูบนั้น แม่ที่พอเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อคลายความงงของเด็กน้อยขี้สงสัย
จุ๊บ..
“แบบนี้ไงจ้ะ..”
“อ๋อ! ผมเข้าใจแล้ว! งั้นผมก็จูบได้แค่พ่อกับแม่ คุณย่า แล้วก็พี่ใช่มั้ยฮะ? ก็เพราะผมรักสี่คนนี้ที่สุดในโลกเลย!” เด็กน้อยไร้เดียงสาอ้าแขนออกกว้างเพื่อจะสื่อถึงความรักที่มีต่อทั้งสี่คน ทำให้คุณแม่อดยิ้มไว้ไม่ได้
“จ้ะ.. แต่เมื่อลูกโตขึ้นลูกจะได้เจอคนที่ลูกรักเท่าๆกับคุณพ่อคุณแม่คุณย่า แล้วก็พี่อีกนะ..”
หืม? จะมีแน่หรอ?
“เอ้า.. อยู่นี้เองผมก็นึกว่าหายไปไหน พ่อเค้าเรียกให้ไปกินข้าวน่ะครับ”
เสียงของคนอายุ 16 ดังขึ้น ทำให้ไม่รอช้าที่เด็กน้อยจะลุกขึ้นจากตักแม่อย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งเข้าไป จุ๊บ กับคนมาใหม่แบบเร็วๆ
“ทำอะไรเนี่ย?”
“แสดงความรักไง แม่บอกว่าถ้ารักใครให้ทำแบบนี้ คิคิ”
“แม่ไปสอนอะไรน้องครับเนี่ย?”
“ไม่เป็นหรอกครับพี่ ก็ผมรักพี่ที่สุดในโลกเลย จูบก็ไม่เห็นเป็นไรนี้ครับ ><”
ภาพในอดีตที่แล่นเข้ามาในหัวอย่างไม่ขาดสายทำให้รู้สึกเวียนหัวแทบบ้า อะไรกันเนี่ย? ไม่นานภาพของพี่ชายที่ยิ้มแป้นเตรียมจะถ่ายรูปพร้อมๆกับที่ตัวเองก็โดนคนเป็นพี่ดึงให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนเสียงชัตเตอร์จะดังขึ้นพร้อมๆกับที่ความรู้สึกหยุ่นๆตรงแก้มที่ทำให้สะดุ้งเฮือก
“พี่ทำอะไรเนี่ย!?”
“แสดงความรักไง ก็จินนี่เคยบอกพี่ไม่ใช่หรอ?”
“ไม่คุยด้วยแล่ว!”
เสียงหัวเราะของคุณพ่อและคุณแม่ดังขึ้นเพราะภาพของเด็กชายสองคนกำลังไล่กันอยู่บนชายหาดที่แทบจะไม่มีคนแล้วเพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน
เอี้ยด!!
ปัง!!
ภาพของรถที่รู้สึกไม่ชินตา คว่ำหรอ? อะไรเนี่ย? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พวกเขาเป็นใคร..
“โอ้ย!!!”
และไม่นานสติก็ดับวูบไป..
ผมลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดมิด คงอยู่ป่าสินะ.. ไม่ไหวเลยเรา.. แต่ทำไมดินป่านี้นุ่มจังเนอะ เหมือนนอนอยู่บนเตียง.. เตียง? และเมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืดก็ทำให้ผมแจ่มแจ้งเลยทีเดียว นี้มันห้องไอ้บ้าที่เข้าพึ่งทำหมันไปให้มันไม่ใช่หรอ!? แล้วมันอยู่ไหนวะเนี่ย? แต่ก็ไม่ต้องไปหาไกลเพราะเมื่อผมหันไปอีกทางก็เจอกับคนบ้ากามที่นั่งอ่านหนังสืออะไรซักอย่างอยู่บนโต๊ะอย่างตั้งอกตั้งใจ
แต่แล้วภาพที่ทำให้ปวดหัวแทบระเบิดก็ฉายขึ้นอีกครั้ง..
“พี่ฮะ! ทำอะไรหรอ? ให้ผมช่วยป่าว?”
เด็กชายตัวน้อยที่นอนอยู่บนที่ลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง เรื่องอะไรน่ะหรอ? ก็พี่ชายตัวโตของเขานั้นแหละนั่งอ่านหนังสือเล่มนั้นมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ทำไมไม่มาเล่นกับเขาสักที ใครกันที่ทำให้พี่ชายที่แสนดีของผมต้องไปขลุกอยู่กับหนังสือที่กองพเนินกันเป็นภูเขา
“นี้มันคณิตนะ แกทำไม่ได้หรอก”
พี่ชายที่ละความสนใจจากโจทย์คณิตสุดหินของอาจารย์แว่นหน้าเตอะแล้วหันมาหาน้องชายของตัวเองแล้วบอกสิ่งที่ทำให้น้องชายตัวดีหน้ายู่ได้ไม่ยากก่อนที่ตัวเองจะต้องเดินไปง้อคนเป็นน้องอย่างรวดเร็ว ปล่อยไว้นานกว่านี้มีหวังไม่มีคนคุยด้วยแหงเหอะพรุ่งนี้
“โอ๋ โกรธพี่หรอคะ. ให้ทำยังไงให้หายงอนคะ?” คนตัวเล็กที่หันหลังให้คนข้างหลังเพื่อให้รู้ว่างอน แต่เมื่อรู้ว่าพี่ชายตัวแสบของตัวเองทำตามหน้าที่แล้ว(?) ก็หันมาหาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“คิดเอง.”
คนเป็นพี่มองคนตัวเล็กไม่ละสายตา ก่อนจะก้มลงจุ๊บปากคนตัวเล็กไปหนึ่งทีแต่ดูเหมือนคนโดนจะไม่ค่อยพอใจ เอาไงดีวะเนี่ย? แต่ยังไม่ทันที่คนตัวใหญ่กว่าจะได้คิดกว่านี้ คนเจ้าเล่ห์ก็คล้องคอคนตรงหน้าเข้ามาใกล้แล้วจุ๊บปากเหมือนที่เคยทำแต่ดูเหมือนมันจะแปลกกว่าเดิมก็เพราะปากของทั้งสองคนที่แตะกันไว้นานขึ้นและปากเล็กที่เริ่มขยับไปมาแต่ก็สั่นเพราะความไม่เคยทำให้คนเป็นพี่ต้องสอนเพิ่มให้แบบเต็มใจสุดๆ
“พอแล้วพี่.. ฮ่า”
มือเล็กที่ดันอกคนตรงหน้าออกเพื่อให้พี่ชายหยุดการกระทำอุกอาจของตัวเองไว้แค่นั้นและก็ได้ผล คนนิสัยไม่ดีก็ผละออกก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆแล้วยีหัวคนตัวเล็กจนยุ่งเหยิง..
“โอ้ย!” อาการปวดหัวจี้ดที่เหมือนกับเมื่อตอนเย็นไม่มีผิดกำลังโจมตีผมอีกครั้ง กุมขมับตัวเองแน่นคิดว่ามันอาจจะทำให้บรรเทาความเจ็บลงบ้างแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย ภาพอดีตที่แล่นเข้ามาในหัวมันอาจจะดูเหมือนความทรงจำดีๆ แต่นั้นไม่ใช่สำหรับผมตอนนี้ ฮันบินลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาทางผมเนิบๆ.. แวบหนึ่งภาพของพี่ชายคนนั้นกับคิมฮันบินซ้อนทับกันจนแทบจะเป็นคนเดียวกัน คล้าย..
ทำไม..
“เป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว..”
“ผม..”
“ให้พี่ช่วยมั้ย?”
ทอลค์ๆ:
สวัสดีค่ะหลายคนอาจจะแปลกตากับฟ้อนนี้เนอะ
คือมีปัญหากับฟ้อนที่ใช้ปกตินิดหน่อย
เดี๋ยวตอนหน้าถ้ายังไงชอบฟ้อนนี้หรือฟ้อนเดิมอ่านง่ายกว่าก็เม้นเลยเนอะ ></.
เรื่องนี้จะจบในตอนนี้นะจ้ะ ใครอยากได้ฟิคแนวไหนบอกได้เลยเดี๋ยวจิจวดให้ -3-
ซีอเกนเน็กอเดย์ เจอปืนคว้าบ.
ความคิดเห็น