Because the heart belongs to you เพราะหัวใจเป็นของนาย

   วัย28ปีของชายหนุ่มมันหวือหวาฟูฟ่า แต่ก็ต้องแลกมาด้วยหลายอย่าง ชัชนันท์หลับตาลงอีกครั้ง กะจะนอนพักสักหน่อยจึงค่อยตามไปงานเลี้ยง

แต่แล้วเสียงประตูที่เปิดเข้ามาเบาๆทำให้เขาจำต้องปรือตาขึ้นมอง หนุ่มน้อยหน้าหวานก็ต้องหยุดชะงักอยู่กับที่เหมือนกันเมื่อหันมาเห็นเขาเข้า

"เอ่อ..." ธารน้ำอึกอัก ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างไม่คิดว่าชายหนุ่มจะยังอยู่ในห้องนี้ ก็เมื่อสักพักเขาเห็นทักษนัยออกไปแล้ว

ชัชนันท์ขยับตัวลุกนั่ง ตาคมกริบหรี่มองหนุ่มน้อย ดูเหมือนกันว่าเขาก็ชะงักค้างตรงประตูนั่นเอง เขาไม่เคยเห็นหนุ่มน้อยคนนี้มาก่อน ชัชนันท์บอกตัวเองหลังจากกวาดสายตาไปตามหน้าหวานใสนั้น ความฉุนโกรธวูบขึ้นมา เมื่อคิดว่าธารน้ำคงเป็นพวกแฟนเพลงที่เเอบเข้ามาหาเขา

ชัชนันท์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม มองจ้องอีกฝ่ายตรงๆ

"พอดีผม...ผม...ผมลืมของไว้น่ะครับ"ธารน้ำรีบบอกใจเต้นตูมตามเมื่อเห็นชัชนันท์จ้องมานิ่งๆ โอย...ธารน้ำครางในใจแต่ไม่กล้าขยับ รู้สึกขัดเขินจนทำอะไรไม่ถูก สายตาของชายหนุ่มตรึงธารน้ำไว้กับประตู

ชัชนันท์ยิ้มพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างขำๆ เออแฮะ...ลืมของไว้ข้ออ้างนี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน

"แล้วนายลืมอะไรล่ะหนุ่มน้อย" เสียงทุ้มถาม เรียวปากเข้มหยักยิ้ม