คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอม
จ่อกแจ่ก จ่อกแจ่ก
เสียงคุยเซ็งแซ่ของนักเรียนที่ดังระงมไปหมดทั่วบริเวณคือสิ่งที่ผมสัมผัสได้ในก้าวแรกที่ผมก้าวเข้ามาในรั้วโรงเรียนแห่งนี้โรงเรียนที่ผมศึกษาอยู่ในขณะนี้ นักเรียนแต่ละคนต่างนั่งกันเป็นกลุ่มบ้าง เดี่ยวบ้าง คู่บ้างกระจัดกระจายกันอยู่ในพื้นมี่ต่างๆในโรงเรียนและซึ่งที่นักเรียนทุกกลุ่มทำก็คือการเล่าประสบการณ์ที่ตนไปเจอมาในช่วงปิดเทอม บางคนก็เล่าด้วยสีหน้าราบเรียบ บางคนก็เล่าด้วยสีหน้าที่สนุกสาน ซึ่งอาจจะออกรสออกชาติจนเกินไปหรือที่ภาษาผู้ชายเค้าพูดๆกันก็คือ ‘โม้แดก’นั้นเอง ผมไม่ได้สนใจนักเรียนเหล่านั้นเท่าไหร่ ผมรีบเดินไปที่ตึกที่คุ้นตาก่อนจะรีบขึ้นตึกไปในทันทีเพื่อตรงไปที่ห้องประจำของผมทันที
แอ๊ดดดดดดดด
“ไอ้สัส”อื้อหือ เปิดเทอมพวกมึงก็ทักทายกูกันซะสุภาพเรียบร้อยเชียวนะมึง ผมส่งสายตาชิ้งๆใส่พวกมัน ตอนนี้ในห้องประจำผมมีแค่กลุ่มของพวกผมฮะ เพราะคนอื่นไปเข้าแถวที่สนามกันหมดแล้วครับ มีแต่กลุ่มพวกผมที่ยังอยู่ในห้องประจำฮะ หลายคนอาจจะสงสัยว่าผมเพิ่งมาถึงโรงเรียนไม่กี่นาทีเองไม่ใช่เหรอ ฮะ อย่างทีทุกคนคิดผมมาสายอิอิ ถึงพวกผมจะอยู่ห้องคิงแต่ก็ไม่จำเป็นที่พวกผมจะต้องทำตามระเบียบเป๊ะทุกอย่างนี้ฮะ ผมเดินเข้าไปภายในห้องที่มีเหล่าเพื่อนทั้งหลายของผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว กลุ่มผมจะมีประมาณ 8 คนรวมผมด้วย คือ ไอ้นัท ไอ้เก่ง ไอ้บอล ไอ้อาม ไอ้แมน ไอ้เต้ ไอ้บอมและผมฮะ
“เบสท์ มึงช่วยติวคณิตฯ ให้พวกกูหน่อยดิ”
“ห่ะ กูเนี่ยนะ”
“เออ มึงนั้นหล่ะ”
“ไมต้องเป็นกูว่ะ ก็ไปสถาบันกวดวิชาดิ หรือบ้านจนไม่มีปัญญาจ่ายว่างั้น”ผมบ่นยาวพรืดด้วยความหงุดหงิดสุดๆ
“ก็ถ้ากูเรียนที่สถาบันกวดวิชาแล้วรู้เรื่อง ก็คงไม่มาใช้ให้มึงสอนพวกกกกกกูหลอก”ไอ้นัทมันเถียงสุดฤทธิ์ฮะ ประโยคสุดท้ายมันกรีดนิ้วชี้ไปที่กลุ่มผมทุกคน
“ใช่ๆ อีกอย่างบ้านพวกกูรวย เรียนอีกสิบที่พวกกูก็ขนหน้าแข้งไม่ร่วง”ไอ้บอมมันโอ้อวดเต็มที่
“มึงจะช่วยพวกกูหรือไม่ช่วย”และรังสีกดดันที่แผ่มาจากไอ้เต้ค่อยๆแพร่กระจายไปจนทำให้ไอ้พวกที่เหลือเริ่มแผ่ออกมาบาง เอ่อ ชักหน้ากลัวแฮะ
“เออๆ ก็ได้ว่ะ แมร่ง”ผมเอ่ยออกไปด้วยความรำคาญ ไม่ใช่เพราะกลัวแต่อย่างใด ไม่ได้กลัวเลยนะครับอย่าเข้าใจผิด
ผมเดินกระทืบเท้าปึงปังไปที่โต๊ะแถวริมหน้าต่างที่กลุ่มผมนั่งกินพื้นที่ด้านหลัง ถ้านับจากข้างหลังผมนั่งอยู่ตัวที่ 4 พอดี กลางๆพอดีส่วน 4 ตัวหน้า ปกติเป็นของพวกเด็กเรียนครับแต่นี่เปิดเทอมไม่รู้พวกมันเปลี่ยนที่นั่งกันยัง ผมทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้แรงๆ โอ้ยยย เจ็บตูดโว้ย ผมนั่งหน้าบูดบึ้งแต่หูก็ฟังพวกมันคุยไปด้วยเพื่อมันนินทาผมอยู่ซักพักผมก็รู้สึกขึ้นได้ว่า 3 คาบแรกอาจจะว่างเพราะเปิดเทอมใหม่อาจารย์จะชอบเทศยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมเลยกะจะนอนพักเอาแรงไว้ไปสู้รบ เอ๊ย เรียนต่อในคาบบ่าย
ในตอนแรกๆผมก็หลับไม่ลงอ่ะครับเพราะพวกแมร่งคุยกันเสียงดังมากกกกกกก แต่ด้วยความง่วงที่ถาโถมมันทำให้ผมหลับลงไปอย่างง่ายดาย
.
.
.
.
.
.
ผมค่อยลืมตาตื้นขึ้นมาหลังจากหลับอย่างเต็มอิ่มครับ ผมค่อยๆหันไปมองรอบๆ อ่าาาา เพื่อนๆเต็มห้องเลย สงสัยเสร็จจากการโดนเทศแล้ว ผมหันไปมองด้านข้างเห็นไอ้นัทกำลังกำลังขมักเขมนกับการเล่นไอพอด อิอิ กวนสมาธิมันหน่อยดีกว่า
“นักเรียนเคารพ”
“เฮ้ย เอ้ย อะไรว่ะ”ไอ้นัทมันรีบหันรีหันขวางทันทีเมื่อสิ้นเสียงไอ้โจหัวหน้าห้องที่เพิ่งบอกทำความเคารพเสร็จไปเมื้อโดยที่ผมส่งโทรจิตไปเตี๊ยมมัน อ๊ะ ไม่ใช่ล่ะ มันนั่งอยู่หน้าผมฮะ และทุกอย่างทำให้เพื่อนๆงงๆบ้างแต่พอผมกะไอ้โจหัวเราะกันเสียงดังมวกกกกกกกกกกก จนเพื่อนๆที่เริ่มเก็ทก็หัวเราะตามกันเป็นแถว ส่วนไอ้นัทมันคงเริ่มรู้ตัวแล้วว่าโดนแกล้ง
“ไอ้เชี่ยเบสท์ ไอ้ห่าโจ เล่นไรว่ากูจะได้ล้านอยู่แล้วนะมึง”
“กากว่ะ พวกกูไป 5 ล้านและเหอะ”ผมกอดอกแล้วเชิดหน้าใส่ไอ้นัท
“เออๆ มึงก็ได้ 5 ล้านแล้วใช่ป่ะ ไอ้เบสท์ แท็ก”ผมกะไอ้โจแท็กมือกันก่อนที่ผมจะหันไปทำหน้าเยาะเย้ยใส่ไอ้นัทแล้วส่งสายตาประมาณ ‘ไอ้อ่อนเอ๊ย’
“ระวังตัวไว้นะมึง”ไอ้นัทมองผมด้วยสายตาคาดโทษ แล้วชี้หน้าผมพร้อมกับทำปากขมุบขมิบ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงกู-_-”
“กูไม่ได้เป็นห่วงมึง โอ้ยย อะไรว่ะ ทำไมกูเถียงไม่เคยชนะมึงเลยว่ะ ฮึ่ยย”ในขณะที่ไอ้นัทกำลังหัวเสียอยู่ ผมก็เหลือบไปเห็นบุคคลที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้อง ผมเลยสะกิดบอกเพื่อนๆว่า อาจารย์อยู่แถวๆ หน้าห้อง
ฟรึ่บ
ภายในห้องเงียบสงัดอาจารย์ค่อยๆเดินเข้ามา ในขณะที่ทุกคนนั่งนิ่งตัวตรงแด้วแต่กลับมีเพื่อนผมคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้าก้มตา ละเลงนิ้วมือลงบนไอพอดเพื่อเล่นไลน์ ไอ้นัทซวยไปเถอะมัวแต่ม่อสาวอยู่ได้
“นักเรียนเคารพ”
“อะไรของมึง ไอ้โจจะแกล้งอะไรกูนักหนาว่ะ ห่ะ”ไอ้นัทมันลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าไอ้โจที่นั่งอยู่หน้าผม โดยที่ไม่ได้แหกตาดูเล้ยยย ว่า’จารย์ ยืนหัวโด่อยู่หน้าห้อง ไอ้ฟายยยย ซวยไปเหอะมึง
“นัทๆๆๆๆๆ นั่งๆ มึงนั่งลง”
“อะไรไอ้เบสท์ มึงหุบปากไปเลยนะ ไหนใครสมรู้ร่วมคิดกะมึงอีก หะ”ไอ้นัทมันหันไปหาไอ้บอมและไอ้อามที่นั่งอยู่ด้านหลังแล้วชี้หน้ามันทั้ง 2 ตัว ผมแอบเห็นไอ้บอลกับไอ้อามหันหน้าเข้าหากันแล้วทำปากขมุบขมิบประมาณว่า ‘ซวยแล้ว ไอ้นัท’
“นักเรียน! เคารพ!”ไอ้โจมันเตือนไอ้นัททางอ้อมด้วยการสั่งทำความเคารพเสียงดังๆอีกรอบ
“สวัสดีคร้าบบบบบบ”
“สวัสดีจ้ะ”
“ณัฐรัตน์ เป็นอะไรจ้ะ นั่งลงสิ”ไอ้นัทสะดุ้งเฮือกก่อนจะค่อยๆหันไปที่หน้าห้องเมื่อมันเห็นอาจารย์มันก็หน้าถอดสี มันรีบยกมือไหว้อาจารย์แล้วรีบทรุดตัวนั่งลงทันที
“อ่าาา~ ถ้าไม่มีอะไรแล้วอาจารย์ขออนุญาต แนะนำนะจ้ะ นี่คือ อาจารย์นิสิตที่จะมาฝึกสอนพวกเราในเทอมนี้ แนะนำตัวจ้ะ”ประโยคสุดท้ายอาจารย์รุจิลา ที่ปรึกษาของพวกผมหันไปกระซิบ(ตะโกน)ใส่นิสิต
“ครับ อาจารย์ชื่อจักรพันธุ์ นามสกุลxxx จะมาสอนวิชา คณิตศาสตร์เพิ่มเติม ให้กับพวกเราในเทอมนี้นะครับ”
“ในฐานะที่ปรึกษาของพวกเธออาจารย์ ขอบอกไว้เลยนะจ้ะ ถ้าอาจารย์จักรพันธุ์ เขามาฟ้องว่าพวกเธอไม่ตั้งใจเรียนหรืออะไรก็ตาม โดนนะจ้ะ โดน และจักรพันธุ์ ถ้านักเรียนมาฟ้องนะว่าเธอผิดกฎระเบียบอะไร โดนมั๊ยจ้ะ”
“โดนนนนนนน”พวกผมแหกปากตะโกนลั่นห้องเลยฮะ เสียงพวกผมทั้งห้องอ่ะดังชนิดที่ว่าใครที่เดินแบบชิลๆผ่านห้องผมนะ ถึงกะสะดุ้งเลยที่เดียวเชียว
“ดีมากจ้ะ J” เจ้แกยังไม่รู้ฮะว่าพวกผมประชดแก ยังยิ้มหน้าชื่นตาบานที่เหล่าลูกศิษย์ที่รักให้ความร่วมมืออย่างดี เฮ้อออ~ เชื่อแกเลยจริงๆ กับความซื่อของเจ้แก
“อ่าาา ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราก็มาเช็คชื่อกันดีกว่านะจ้ะ”
“เกรียติศักดิ์”
“มาคับ”
“กมลเกรียติ”
“มาคับ”
“กร...บลาาาาาๆๆๆ”
“อัฐวิชชชชช”
ครืดดด
“มาฮะ”
“มาฮะไม่ได้จ้ะ ต้องมาครับ”
“มาครับ”
“ดังๆจ้ะ”
“มาคร้าบบบบบบ”
“นี่เธอ อาจารย์บอกให้ พูดดังๆไม่ใช่พูดเสียงยานนนนน ขนาดน้านนนน”เสียงหลอนได้ใจมากเจ้
“มา! ครับ!”ผมเน้นทีละคำ
“เฟอร์เฟ็กมากจ้ะ” มีที่ไหนว่ะเฟอร์เฟ็ก
“-_- ฮะ ขอบคุณฮะ”ผมนั่งลงแล้วมองออกนอกหน้าต่าง ทำMV ฮะ ทำMV
ยิก ยิก
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดแฮะ ฟรึ่บ ผมสะบัดหน้าไปหาต้นตอที่สะกิดผมเมื่อกี้ สรุปคือไอ้นัทมันสะกิดผมฮะ
“มีไรมึง”
“ครูเรียกพบมึง” ผมหันไปหน้าห้องสังเกตเห็นว่า’จารย์ไม่อยู่แล้ว เรียกผมงั้นเหรอ เรียกไมอ่ะ เรียกเพื่อ?
“เค้าบอกตอนไหน”
“ตอนที่มึง นั่งทำMV อยู่ไง”
“บอกว่าไรมั่ง”
“ น้องเบสท์จ้ะ น้องเบสท์เดี๋ยวไปพบอาจารย์ รุจิลา ที่ห้องพักครูคณิตฯนะจ้ะ”ไอ้นัทมันดัดให้เสียงแหลมๆ เหมือนเจ้แกเป๊ะๆ
“555+งั้นกูไปล่ะ”ผมค่อยลัดเลาะตึกไปที่ห้องพักครูหมวดคณิตที่อยู่ตึก 6 ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องพักครูหมวดคณิตฯจนได้
แอ๊ดดดดด
“ขออนุญาตครับ”ผมเปิดประตูแล้วค่อยแทรกตัวเข้าไป ซึ่งประตูมันทำจากอะไรไม่รู้หนักโคตรเลย
“ไง ^_^”ผมหันซ้าย หันขวามองหาอาจารย์รุจิลา ง่าาา~ อาจารย์ไม่อยู่อ่ะ แล้วเรียกกูมาเพื่อ? ผมทำท่าว่าจะเดินกลับไปแต่...
“เบสท์ เดี๋ยวก่อน”ผมหันไปตามเสียงเรียก ผมเห็นนิสิตชื่ออะไรสักอย่างจำไม่ได้และ นั่งยิ้มหน้าชื่นตาบานอยู่
“เนกไทด์อ่ะ ต่ำไปเปล่า ดึงขึ้นมาดีๆดิ๊”ผมก้มลงมองเนกไทด์ตัวเองด้วยสีหน้าหงุดหงิดฮะ จะอะไรนักหนากะอีแค่ไทด์ อ่อ ลืมบอกไปเลย ผมอยู่โรงเรียนเอกชนชายล้วนฮะ ชุดเครื่องแบบก็เสื้อเชิ้ตสีชาวทับด้วยสูทสีน้ำเงิน ไทด์สีน้ำเงินจุดขาว กางเกงขายาวสีน้ำเงิน ส่วนใหญ่นักเรียนที่นี่จะใส่สูทเฉพาะตอนเข้าแถวส่วนตอนอื่นๆถอดเพราะว่ามันร้อนถึงแม้ว่าห้องเรียนทุกห้องล้วนแต่ติดแอร์ก็เหอะ แต่อากาศเมืองไทยมันก็ร้อนมากๆอยู่ดี
“มัวแต่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ได้ มาดึงให้ก็ได้”
ชึบ
“อ๊ะ”ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ดีๆ ก็มีใครสักคนมาเลื่อนไทด์ให้ ผมค่อยเงยหน้ามองบุคคลที่ดึงเนกไทด์ให้ผมเมื่อกี้ใครอ่ะ (สาบานว่าแกลืมจริงๆ: J.Jay) ผมเอียงคอมองบุคคลปริศนาอย่างงงงวย
“นี่ ครูชื่อแบงค์นะที่เป็นนิสิตมาฝึกสอนไง ไม่เจอกันแปปเดียว ลืมแล้วเหรอ” นิสิต นิสิต นิสิต
“อ๋อ อาจารย์จักรพันธุ์น่ะเหรอครับ”
“อืม เรียกครูแบงค์ก็ได้ เรายังต้องเจอกันอีกนานสนิทกันไว้ถ้าจะดี ^_^”
“หมายความว่าไงอ่ะครับ”
“ก็หมายความว่า...อาจารย์ ได้เลือกน้องเบสท์มาเป็นตัวแทนของโรงเรียนไปสอบแข่งขัน M-Math น่ะสิจ้ะ”เจ้รุที่ไม่สามารถตรัสรู้ได้ว่าหายไปไหนมา จู่ๆก็เปิดประตูเข้ามาแล้วก็บอกในสิ่งที่ผมไม่อยากจะได้ยิน
“ทำไมเป็นผมล่ะครับ นักเรียนม. 5 เก่งๆมีตั้งเยอะแยะไป”
“แหมมม ก็เธอเป็นคนที่กวาดท็อปคณิตฯทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอจ้ะ แถมยังท็อประดับอีก”
“แต่ช่วงเย็นผมไม่ว่างนะฮะ ผมต้องช่วยติวคณิตฯให้เพื่อนๆ”
“เย็นไม่ได้ก็ดึกสิจ้ะJ”
“แต่แม่ผมไม่อนุญาต ให้กลับดึกน่ะฮะ-_-”
“ก็ไปติวที่บ้าน น้องเบสท์ไงจ้ะ อาจารย์โทร.ไปขออนุญาตแม่ของน้องเบสท์แล้ว”
“แต่อาจารย์จะลำบากนะฮะ”
“ไม่จ้ะ ครูแบงค์เค้าไม่ลำบากจ้ะก็บ้านเค้าอยู่ใกล้ๆบ้านน้องเบสท์นี่จ้ะไ
“หมายความว่า...”
“ใช่ครับ ครูจะเป็นคนติวให้เองฮะ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่แล้วจ้ะ” โว้ยยยยยย อะไรว่ะผมไม่อยากติวกะอาจารย์คนนี้อ่ะ คุณเคยเป็นป่ะที่ไม่ถูกชะตากะใครสักคนทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอครั้งแรกอ่ะ นั้นล่ะความรู้สึกผม ผมไม่ถูกชะตากะไอ้ครูแบงค์เนี่ยตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลยอ่ะ ผมขมวดคิ้วทำหน้าเครียดแบบสุดๆ
“อ่าาา~ อาจารย์ขอตัวนะ แบงค์ก็ทำความรู้จักกะน้องเบสท์เค้าไปนะ”
ปึงงงงง
เจ้รุแกรีบดอนลี่ออกไปจากห้องพักครูอย่างรวดเร็วและในตอนนี้ผมก็อยู่กะไอ้ครูแบงค์นี้สองคน
อ๊อดดดดดดดดดดดด
เสียงอ๊อดบอกหมดเวลาคาบสี่ ซึ่งพอหมดคาบสี่จะเป็นเวลากินข้าวกลางวันของม.ปลายฮะ ไปกินข้าวดีกว่าป่านนี้ไอ้พวกนั้นคงกำลังรีบลงมาจากห้องประจำแล้วมั๊ง
“ขอตัวนะฮะ”ผมหันไปบอกกะไอ้ครูแบงค์ก่อนที่ผมจะควักโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทร.ไปหาไอ้นัท จะได้นัดแนะกับมันว่าจะเจอกันที่ไหน
“โทร.หาใครอ่ะ”
“เพื่อน”
“โทรไปไมเหรอ”
“ก็จะถามว่าพวกมันอยู่ส่วนไหนของโรงอาหาร จะได้ไปกินข้าวกะพวกมัน อ๊ะ รับแล้ว”
ฟรึ่บบบบ
“ฮัลโหลลลลล เพื่อนน้องเบสท์ใช่ป่ะครับ น้องเบสท์จะไปกินข้าวกลางวันกะครูที่ห้องรับรองไม่ต้องรอนะครับ”
“อะไรของครูเนี่ย เอาโทสับผมคืนมานะ”
“ไปกินข้าวเที่ยงกะครูก่อนดิ”
“ไม่ว่าข้าวเที่ยง ข้าวกลางวัน ข้าวสาย บ่าย เย็น ผมก็ไม่ไปกะครู ผมจะไปหาเพื่อนผม เอาคืนมานะ”ผมพยายามจะแย่งโทรศัพท์คืนมาแต่ครูแบงค์มันสูงกว่าผมอ่ะ ผมจึงเขย่งปลายเท้าแต่ครูแบงค์มันยกโทรศัพท์ของผมขึ้นเหนือหัว
“ไปกินข้าวกะครูก่อนแล้วครูจะคืน” เอาไงดีแม่เพิ่งถอยเครื่องนี้ให้เองนะ ถ้าเปิดเทอมวันแรกแล้วไม่มีกลับบ้านเนี่ย ต้องโดนแม่ด่ายันลูกบวชชัวร์เอาไงดีง่ะ เอาว่ะไปก็ไป
“จิ๊ ไปก็ได้”ผมจิ๊ปากอย่างไม่พอใจก่อนจะตอบตกลงไป เฮ้ออออ เซ็งจุงเบย เบสท์อยากอยู่กะเพื่อนอ่ะ
ผมได้แต่บ่นในใจและเดินนำไอ้ครูแบงค์ไปที่ห้องรับรอง พอมาถึงห้องรับรองแล้วไอ้ครูแบงค์มันกลับลากผมลงไปที่ลานจอดรถใต้ถุนโดรงอาหารและลากผมไปต่อจนถึงจักรยานคันหนึ่ง
“ไหนว่าจะกินที่โรงอาหารไง”
“เปลี่ยนใจแล้ว ขึ้นดิ”ไอ้ครูแบงค์มันสั่งให้ผมขึ้นจักรยานขึ้นตรงไหน ให้กูปั่นหรือซ้อนว่ะ เออ ช่างแมร่งปั่นก็ปั่นว่ะสลายพุงไปในตัว ผมขึ้นไปคร่อมจักรยานตรงที่นั่งคนปั่น
“จะปั่นเองเหรอ”
“ก็ครูไม่บอกอ่ะ ว่าจะให้ผมปั่นหรือซ้อน”
“คิดเองไม่เป็นไง มานี่เลยไม่ต้องเสล่อ”ไอ้แบงค์! มันใช้มือที่กางออกเต็มที่ของมันดันหน้าผมไปข้างหลังช้าๆฮะ ผมไม่พอใจอย่างแรงแต่ก็ทำไรมันไม่ได้ ผมได้แต่ชักสีหน้าหงุดหงิดใส่แล้วเถิบไปนั่งข้างหลัง ส่วนไอ้แบงค์ตอนนี้มันนั่งคร่อมจักรยานที่เป็นทรัพย์สินของโรงเรียนออกไปช้าๆ มันผ่านด่านรปภ.ได้อย่างง่ายดายเลยล่ะครับเพราะมันมีบัตรอ่ะไรสักอย่าง มันขับจักรยานลัดเลาะไปตรงริมฟุตบาตรฮะ แดดงี้แรงสุดๆเลยฮะร้อนโคตรๆ ไม่รู้จะร้อนไปไหน ผมยกมือขึ้นป้องหน้ากันแดดอะ
“นี่กอดเอวครูไว้ดิ เดี๋ยวก็ตกหรอก”
“ไม่อ่ะ มือผมไม่ว่า”
“ทำไรอยู่ถึงไม่ว่าง”
“ป้องหน้ากันแดดอ่ะ แดดแรง”
“งั้นก็เอาหน้าซบหลังครูไว้”
“ไม่เอาด้วยหรอก”
ปึก
ไอ้แบงค์มันปล่อยมือออกจากแฮนด์มาข้างนึงมาดึงศอกผมจนหน้าผมทิ่มไปชนหลังมันแล้วมันก็ดึงมือผมไปกอดเอวมันไว้หลวมๆทั้งสองข้างเลย มันมีความสามารถมากเลยนะฮะใช้มือข้างเดียวในการรวบมือผมทั้งสองข้างไปกอดเอวมันได้ เก่งสุดๆ!(ประชด) ผมผละหัวออกมาจากหลังมันนิดนึง
“อย่าเลิกซบนะ ไม่งั้นโยนโทรสับทิ้งจริงๆด้วย”
“ฮึ”
อั่ก
ผมโครกหัวลงไปกะหลังของไอ้แบงค์แรงๆทีนึง หึหึ เจ็บมั๊ยล่ะมึง สม
“แกล้งเหรอ แกล้งเหรอ” ก็เอออ่ะเดะ อิอิ ผมได้แต่ตอบมันในใจฮะ
“นี่แหนะ นี่แหนะ”ไอ้แบงค์มันแกล้งส่ายจักรยานไปมา
“เฮ้ยยยย เฮ้ยๆๆๆๆ เล่นไรเนี่ยครู ไม่เอาไม่เล่นแบบนี้ดิ เฮ้ยๆ”
“555+ เป็นไงขอโทษครูก่อนสิ”
“โทด”
“ขอโทษดีๆ”
“ขอโทษครับอาจารย์”
“ไม่เอาเรียกครูแบงค์สิ”
“แล้วครูกะอาจารย์มันต่างกันยังไงฮะ มันก็ความหมายเดียวกันไม่ใช่เหรอฮะ”
“ก็อาจารย์มันห่างเหินไปหนิ เราออกจะสนิทกันเนอะ”
“เนอะอะไร เราไม่ได้สนิทกันซะหน่อย”
“ไม่สนิทแล้วจะมากินข้าวด้วยกันได้ไงครับ”
“ก็ผมถูก...”
“ไม่ต้องบอกว่าถูกบังคับเลยนะ ใครเค้าบังคับเบสท์กัน ไม่มี้ ไม่มีซะหน่อย”
“ฮะ ไม่มีเลย ผมเต็มใจมาเอง”
“เห็นมะ” กูประชดโว้ยยย ประชดอ่ะเข้าใจมั๊ยโว้ยยยยย โว้ยยยยยย กูจะบ้าตากะแมร่ง แมร่งเอ๊ยยยยยย ผมได้แต่ประชดในใจเพราะพูดออกไปไม่ได้ ผมยังห่วงความปลอดภัยของน้องโฟนอยู่ฮะ
“ซบลงมาเหมือนเดิมเลย”ไอ้แบงค์มันพูดเรียบๆฮะ เออว่ะลืมไปเลยว่าตอนเถียงกะแมร่งผมเผลอดึงหัวออกมาฮะ เมื่อคิดได้ดังนนั้นจะช้าอยู่ใยครับผมรีบจัดการ ซบหัวลงไปที่หลังไอ้แบงค์อย่างเบาๆทันทีเลยฮะ
.
.
.
“ถึงละ” ไอ้แบงค์มันเรียกฮะ ผมจึงค่อยๆพงกหัวขึ้นมาจากหลังมันฮะ อ่าาาา~ นี่มันร้านอาหารตามสั่งแถวๆโรงเรียนผมหนิ ปกติเดินมา 5 นาทีก็ถึงแล้วนะแล้วทำไมไอ้แบงคืมันปั่นมาถึงช้าจังว่ะ มัวแต่ขับกินลมชมวิวอยู่หรือไงว่ะ
“ลงมาดิ”ผมค่อยก้าวลงจากจักรยานแล้วตรงไปที่โต๊ะประจำทันที ผมหย่อนสะโพกลงโดยที่ไม่สนใจเลยว่าไอ้แบงค์มันจะอยากนั่งโต๊ะนี้มั๊ย ก็กูจะนั่งอ่ะ มีไรมะ
“อ้าววว เบสท์วันนี้ทานไรดีลูก”
“เหมือนเดิมละกันฮะ”
“แล้ว...”
“แบงค์ฮะ ผมเป็นครูนิสิตฝึกสอนของน้องเบสท์ครับ”
“จ้ะ น้องแบงค์รับอะไรดีจ้ะ”
“เอาข้าวผัดหมูแล้วกันครับ”
“เบสท์เอาน้ำเหมือนเดิมมั๊ยจ้ะ”
“ฮะ”
“ผมขอเหมือนน้องเบสท์นะครับ”ไอ้แบงค์รีบชิงตอบเมื่อป้าเล็กเจ้าของร้านสุดใจดีที่สนิทกะกลุ่มผมทุกคนเลยฮะเพราะพวกผมเป็นขาประจำ หันมาทางมัน
“ฮ้าวววววว ง่วงอ่ะ”
“อะไรกันแปปเดียวง่วงแล้วเหรอ”
“ช่ายยยยยยยยย ง่วงมากๆเลยล่ะ”ผมและไอ้แบงค์ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเองคิดนู้นนี่นั้นเรื่อยเปลื่อย
“มาแล้วน้องเบสท์”เสียงของป้าเล็กปลุกผมจากห้วงความคิด ผมรีบหันไปรับอาหารและน้ำมาจากป้าเล็ก ผมรีบลงมือกินทันทีเพราะว่ายังมีคาบบ่ายรอผมอยู่
“รีบไปไหนเนี่ย”
“อ๋มอังอีอาบอ่ายอออู่อ๊ะ (ผมยังมีคาบบ่ายรออยู่นะ)”ผมรีบตอบทั้งๆที่ยังเคี้ยวไม่เสร็จ ก็รีบอ่ะ อย่ามองผมด้วยสายตางั้นสิ ._____ .
“แต่ครูไม่มีสอนหนิ”ไอ้แบงค์มันแดกอย่างละเมียดละไมไม่สนใจใครทั้งนั้น ไอ้เลว
“ครูอ้ะ”
“งั้นก็ลองอ้อนครูดูสิ”ชิ คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะอ้อนใครไม่เป็น ถึงผมจะชอบใครคนมาอ้อนแต่ผมก็ชอบอ้อนคนอื่นมากกว่า
“นะฮะ ครูรีบทานแล้วเรากลับโรงเรียนกันนะฮะ *___________*”
“อ่ะ เอางั้นก็ได้”อิอิ ถึงกับอึ้งไปเลยล่ะซี้ ฮิฮิ ผมรีบกินข้าวต่อฮะ ผมรีบกินข้าวแบบปัจจุบันทันด้วนมากกกกกกกก
ฟรืดดดดดดด
ผมรีบดูดน้ำแล้วเงยหน้าขึ้นมองไอ้แบงค์ปรากฏว่ามันกำลังมองหน้าผมอยู่ฮะโดยที่จานข้าวของมันเรียบไร้ร่องรอย นี่มันกินเสร็จก่อนผมอีกเหรอเนี่ยยยย
มันพยักหน้าให้ผมก่อนจะวางตังค์ไว้บนโต๊ะ 500 บาทถ้วน ผมไม่ได้สนใจไรมากรีบซ้อนท้ายจักรยานมันโดยที่มันคงรู้มั๊งฮะว่าผมรีบมันรีบปั่นจักรยานแบบเร็วสุดจนผมเองกลัวว่าตัวเองจะผลัดตกจักรยานขึ้นมาเลยรีบกอดเอวมันแน่นเลยฮะ ความเร็วที่มันปั่นทำให้ผมถึงโรงเรียนได้ภายใน 3 นาทีโดยประมาณ ผมรีบลงจากจักรยานแล้ววิ่งขึ้นตึกโดยที่ไม่ได้สนใจไอ้ครูแบงค์เลยฮะ ผมวิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงหน้าห้องประจำของผม
ครืนนนน
ผมเลื่อนประตูให้เปิดออกพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องเพื่อนั่งที่ประจำของผม ผมเดินผ่านเพื่อนๆในห้อง มีแต่คนมองผมแปลกง่ะ ทำไมอ่อ ผมรีบๆเดินไปให้ถึงที่นั่งของตัวเองเร็วๆ ฮ้าาา~ ถึงซะที เมื่อผมนั่งเสร็จผมจึงหันไปหาไอ้นัททันที
“นัท ไอ้นัทหน้ากูมีไรติดป่ะว่ะ”ผมโน้มตัวไปใกล้ๆให้ไอ้นัทได้มองถนัด
“เปล่านะ ไมอ่ะ”
“ก็มึงดูดิ มีแต่คนมองกูแปลกๆ”ไอ้นัทมันกวาดสายตามองเพื่อนๆในห้องที่ยังมองผมอยู่แล้วเบนสายตากลับมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว นี้ถ้าเป็นคนอื่นแล้วมามองผมงี้นะผมต่อยไปนานล่ะ
“โห ก็ดูมึงดิโคตรยั่วเลยว่ะ เหงื่อเปียกโชกจนเห็นผิวขาวๆของมึงหมดล่ะ ไหนจะหน้าแดงๆนี่อีก ไปแตกแดดที่ไหนมาว่ะ ไปแดกข้าวกับครูใหม่ที่ห้องพักครูไม่ใช่ไง”
“ห้องรับร้องเชี่ยไรล่ะ เนี่ยนะมึงรู้ป่ะว่า บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมเริ่มเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ในห้องพักครู(ยกเว้นเรื่องไทด์นะ)จนไปถึงเหตุการณ์ ณ บัดนาวทั้งหมดให้ไอ้นัทเพื่อนสนิทที่สุดของผมฟัง
“งี้ โทสับมึงก็อยู่ที่ไอ้ครูแบงค์น่ะสิ”
“เออว่ะ ลืมไปเลยเดี๋ยวตอนเย็นค่อยไปเอาล่ะกัน”
ฟรึ่บ
“นักเรียน! เคารพ!”เสียงอันทรงพลังของไอ้โจดังขึ้น เตือนว่าพวกผมควรจะหุบปากแล้วตั้งใจเรียนซะเพราะครูมาแล้ว
“สวัสดีคร้าบบบบบบบ”
“สวัสดีจ้ะ นักเรียนวันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง บลาๆๆๆๆๆๆ”
.
.
.
.
.
.
เย็นแว้วววววววว
เมื่อหมดคาบสุดท้ายผมรีบออกจากห้องเพื่อไปห้องพักครูหมวดคณิตฯ ทันที เดินได้ไม่นานผมก็มาถึงห้องพักครูหมวดคณิตฯและ
แอ๊ดดดดด
“ไงน้องเบสท์ ไม่เจอกันแปปเดี๋ยยวคิดถึงครูแล้วเหรอ”
“ผมคิดถึงน้องโฟนของผมตะหาก”
“อ๋อ อันนี้น่ะเหรอ ให้ครูไปส่งที่บ้านดิแล้วครูจะคืนให้”
“มากไปแล้วนะ”ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วฮะ”
“อะไรเหรอ”ไอ้แบงค์แกล้งทำหน้าซื่อ แอ๊บจนเหมือนโง่
“จิ๊ จะไปก็รีบไปดิ”ผมเดินนำไอ้แบงค์ออกมาจากห้องพักครู แล้วรีบตรงไปที่ล้านจอดรถใต้ถุนโรงเรียนทันที
“น้องเบสท์ๆ ทางนี้ๆๆ”ไอ้แบงค์มันยืนอยู่ข้างรถยนต์คันนึงฮะ ไมมันมาถึงก่อนว่ะ
“ก็ครูลงลิฟท์มานี่ครับ ครูไม่ลงบันไดให้มันเหนื่อยเหมือนน้องเบสท์หรอก”เหมือนมันรู้แฮะว่าผมคิดไรอยู่
“ขึ้นสิครับ”ไอ้แบงค์มันเปิดประตูฝั่งของมันแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งทันที ผมเลยทำมั่ง
ไอ้ครูแบงค์มันมันขับรถแบบชิลมากครับแต่ไม่น่าเชื่อนะครับว่าบ้านมันจะอยู่ใกล้ๆกับบ้านผม ผมไม่เห็นจะเคยเจอมันเลยนี้หน่า
.
.
.
.
.
.
“ถึงแล้วครับอ่ะนี่โทรสับ”ผมยื่นมือไปรับงงๆว่ามันรู้จักบ้านผมได้ไง
“ทำไงก่อน”
“ขอบคุนคับ”
“ไหว้สวยๆด้วยสิ”
“(-/\-) ขอบคุนครับ”ผมยกมือไหว้อย่างสวยงามแล้วรีบรับโทรศัพท์มาถือไว้ก่อนจะค่อยๆลงจากรถ
ความคิดเห็น