SERENDIPITY - KAIHUN

SERENDIPITY – [N.] บังเอิญเจอเรื่องดีๆอย่างไม่คาดคิด

และเรื่องดีๆของผมคือ ‘ โอเซฮุน’

#serenkh

♡

                เกลียดที่สุดคือการทีเพื่อนมาไม่ตรงเวลานัดครับ ผมนัดไอชานยอลไว้ทีห้างใกล้ๆที่ทำงานของเรา นี่ก็บ่ายโมงจะบ่ายสองแล้ว จำได้ว่านัดกันบ่ายโมงครึ่ง ชานยอลเป็นเพื่อนสนิทของผม เราสนิทกันมานานมากๆแล้วครับ ตั้งแต่ประถมปลายเลย เรียนที่เดียวกันตลอด จนถึงตอนนี้เราก็ทำงานที่เดียวกันครับ ผมเป็นหัวหน้าแผนกบัญชี ส่วนชานยอลมันก็เป็นหัวหน้าแผนกกฎหมายของบริษัทนี้ครับ เงินเดือนก็ถือว่าใช้ได้ครับ พวกผมไม่ค่อยซีเรียสเท่าไหร่เพราะฐานะทางบ้านของเราทั้งสองก็ค่อนข้างดี แถมพวกเรายังเล่นหุ้นมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแล้วครับ เรื่องเงินเลยไม่ใช่ปัญหาของเราทั้งสองคน

                “ฮัลโหล คุณมึงอยู่ไหนแล้วครับ ผมนี่รอคุณจนรากงอกแล้ว” ผมรอมันนานมากจนคิดมันไม่ปกติ เลยตัดสินใจโทรหามันดีกว่า ปกติมันไม่เลทขนาดนี้

                “จงอินมึง กูเพิ่งคุยกับคุณชินเสร็จวะ มึงมาเจอกูที่ร้านกาแฟร้านนึงได้มั้ย ไม่ไกลจากห้างมากหรอก กูขี้เกียจเข้าไปที่ห้างแล้ว”

                “เออๆก็ได้ รานไหนของมึงละครับ”

                “กูก็ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยไปเหมือนกัน แต่พวกพี่ๆที่ทำงานเขาแนะนำมา” เชื่อคนง่ายจังครับคุณชานยอล

                “เออกูได้หมดอะ รอนานแล้ว กูหิว”

                “เออโอเคๆ เดี๋ยวกูแชร์โลเคชั่นให้ในไลน์นะ”

                หลังจากนั้นผมก็ตบปากรับคำกับมันก่อนที่จะวางสายแล้วก็เปิดไลน์ตัวเองดู จิ้มเข้าไปที่โลเคชั่นที่ชานยอลเพิ่งส่งมา ‘SEREN STORE’ ไม่เคยได้ยินแฮะ แต่ไม่รอช้า ผมก็เดินตามทางที่โทรศัพท์ผมบอก อ่อ ลืมแนะนำตัวครับ ผมชื่อคิมจงอิน อย่างที่บอกไปครับ ทำงานแล้ว โสดด้วยนะครับ :)

            ใช้เวลาไม่นานผมก็ถึงร้านที่ชานยอลบอก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกทีก็เห็นชานยอลส่งไลน์มาเมื่อสองนาทีก่อนว่า ‘เข้ามามึงเห็นกูเลย นั่งอยู่ในสุด’  ก็อย่างที่มันบอกครับ เปิดประตูร้านเข้าไปก็เห็นมันนั่งหูกางอยู่ตรงมุมลึกในสุดของร้าน ไม่รอช้าผมก็เดินไปหามัน นั่งเก้าอี้ตรงข้ามมันก่อนที่จะมีเด็กสาว(ที่สงสัยว่าจะเรียนอยู่เลยเพราะหน้าเธอเด็กมาก)เดินมาที่โต๊ะพร้อมกับยื่นเมนูให้ผม

                “เอาลาเต้เย็นกับเบอเกอร์เนื้อครับ” ผมหันไปสั่งอาหารกับเด็กสาวคนนั้นแล้วยิ้มให้เธอ น้องเขาไม่พูดอะไรมากแค่ยิ้มตอบแล้วก็เดินหายไป

                “คนที่มารับออเดอร์กูแม่งน่ารักสัด” พอน้องเขาเดินไปจากโต๊ะไม่นาน ไอชานยอลก็เปิดประเด็นคุยกับผมก่อนเลย

                “คนมะกี้อะหรอ”

                “ไม่ใช่ๆ คนละคน เดี๋ยวถ้าเขาเดินมาจะชี้ให้ดู น่าหิ้วกลับบ้านสัดๆอะ”

                “หรอวะ จีบเขาสิ” ผมตอบมันแล้วก็ยิ้มหัวเราใส่ มันเองก็แค่ยิ้มขำก่อนที่เราจะเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องต่างๆนานา อาจจะมีเรื่องงานปนๆมาบ้าง แต่ส่วนมากจะเป็นเรื่องไร้สาระมากกว่าครับ 555

                ไม่นานนักก็มีคนเดินมาเสิร์ฟลาเต้เย็นของผม มันก็ปกติใช่มั้ยครับที่เวลามีคนเดินมาเสิร์ฟของที่โต๊ะคุณ คุณก็ต้องมองเขาเป็นธรรมดา

                แต่ทำไมคนนี้…

                ผมกลับจ้องมองเขานานมาก…

                มองถึงขั้นว่าไม่อยากละสายตาออกจากเขาเลยละครับ J

Talk ;

มาละคั้บฟิคไคฮุน 5555 เรื่องนี้จะขอ

ดราม่าให้น้อยที่สุดละกัน55555 เน้นแฮปปี้ๆมากกว่า

เดี๋ยวจะให้เขินด้วยนะ อิอิ ฝากฟินเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยน้า

อย่าลืมแท็กนะค้าบ #serenkh จุ้บๆ