คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Always Being Very Quiet - Ah Sang
วันนี้เพลง Always Being Very Quiet - Ah Sang เป็นเพลงที่ชอบมากค่ะ ประกอบละครจีนเรื่องเซียนกระบี่พิชิตมาร ใครเคยดูคงได้ฟังผ่านหูมาบ้าง เนื้อหาอาจไม่ค่อยเกี่ยวข้องนัก หวังว่าจะชอบกันนะคะ
คำแปล: http://www.manager.co.th/China/ViewNews.aspx?NewsID=9520000045060
+++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่มาร์คครับ วันนี้ทำงานเป็นไงบ้างครับ เหนื่อยหรือ...” เสียงหวานขาดหายไป ลูกแก้วสีน้ำตาลเข้มทำได้เพียงแค่จ้องมองคนรักที่เดินผ่านหน้าไปราวกับอีกคนไม่ได้ยินในสิ่งที่ตนพูดเลยสักนิด ปาร์ค จินยอง ข่มความน้อยใจที่มีเอาไว้ให้จมลึกลงไปเท่าที่จะทำได้
พี่มาร์คคงเหนื่อยจากการทำงานน่ะ อย่าคิดมากสิจินยอง...
นั่นคือสิ่งที่จินยองเฝ้าบอกกับตัวเองในทุกๆวัน ถึงแม้จะรู้ว่านั่นเป็นการหลอกตัวเองก็ตาม แต่จินยองก็ยังเลือกที่จะทำมัน เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม มาร์ค ต้วน ถึงได้เมินเฉย และดูเย็นชากับเขาเสียเหลือเกิน
นั่นคือคำถามที่จินยองตั้งขึ้นมา หากแต่เขากลับไม่กล้าที่จะหาคำตอบของมัน
เพราะจินยองกำลังกลัว...กลัวว่าคำตอบนั้นจะทำให้ตนเองเจ็บปวดเจียนตาย
ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนดำเนินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรกันนะ...
จุด...ที่ระยะห่างระหว่างกันและกันมันมีมากเกินกว่าที่จะทำให้มันลดลงได้แล้ว
เป็นอีกคืนที่จินยองต้องพยายามข่มตานอน หากแต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ ดวงตากลมจ้องมองแผ่นหลังของคนรักที่นอนอยู่ข้างกาย อีกฝ่ายคงหลับไปแล้ว คงเหลือเพียงจินยองที่ยังคงลืมตาอยู่ภายในความมืดนี้ ทั้งที่วันนี้อากาศออกจะดีเสียด้วยซ้ำ แต่จินยองกลับรู้สึกว่ามันเหน็บหนาวเหลือเกิน
ไม่มีอ้อมกอดแสนอบอุ่นจากอีกคน ไร้ซึ่งคำบอกราตรีสวัสดิ์ จุมพิตแสนอ่อนโยนที่หน้าผากอย่างเช่นที่มาร์คเคยมอบให้มาตลอดห้าปีก็ไม่มี
น้ำใสๆที่เอ่อคลอในดวงตาค่อยๆไหลรินออกมา จินยองยกมือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย จินยองไม่อยากทำตัวงี่เง่าแบบนี้ ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอที่เอาแต่ร้องไห้ หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินจะรับไหวจริงๆ
ใครกันที่บอกว่าจะไม่ทำให้เขาต้องร้องไห้
ใครกันที่สัญญาว่าจะทำให้เขาเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก
ใครคนนั้น...ใช่คนคนเดียวกันกับคนที่ทำให้เขาต้องนอนร้องไห้และเจ็บปวดใจอย่างที่เป็นในตอนนี้หรือเปล่านะ?
ไม่รักจินยองแล้วเหรอครับ...พี่มาร์ค…
แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านทำให้จินยองรู้สึกตัวขึ้นมา ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้น ยกมือขึ้นบังแสงแดดที่แยงตา เหลือบมองข้างกายก็พบเพียงความว่างเปล่า จินยองแค่นยิ้มน้อยๆให้กับโชคชะตาที่น่าเศร้าของตน หากเป็นเมื่อก่อนจินยองคงลืมตาขึ้นมาพบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคนรักเป็นสิ่งแรก ก่อนจะตามมาด้วยจูบแสนหวานต้อนรับอรุณ
ทว่าตอนนี้คงไม่มีอะไรแบบนั้นอีกแล้ว
เขาและมาร์คคงไม่สามารถกลับไปสู่จุดๆนั้นได้แล้ว...
“พี่มาร์คครับ ทำอะไรทานเหรอครับ หอมมากเลย~” จินยองถามเสียงสดใส ช่างขัดกับใบหน้าที่หมองเศร้าอย่างสิ้นเชิง ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆกับมาร์ค จ้องมองใบหน้าของคนรักสลับกับข้าวต้มหน้าตาน่าทานในชามตรงหน้า คลี่ยิ้มบางเมื่อเห็นว่ามันคือข้าวต้มกุ้งที่เขาชอบอ้อนให้อีกคนทำให้ทาน
มาร์คไม่ได้ตอบอะไรกลับมา สายตาคมยังคงจดจ้องหนังสือพิมพ์ในมือไม่ละไปไหน จินยองเม้มปากแน่นกับท่าทีของอีกคน ความรู้สึกดีใจเมื่อครู่จางหายไป ก่อนจะแทนด้วยความรู้สึกน้อยใจ
เขาควรจะทำใจให้ชินได้เสียที
แต่ทว่ามันก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี
“พี่มาร์คไม่ทานข้าวเหรอครับ?” จินยองถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าคนรักเอาแต่ยกกาแฟขึ้นจิบ มืออีกข้างก็ถือหนังสือพิมพ์เอาไว้
“ทานข้าวต้มรองท้องหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะ...”
เพล้ง!!!
จินยองสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆมาร์คก็ปาแก้วกาแฟในมือลงกับพื้น จนแก้วกระเบื้องนั้นแตกกระจายเต็มพื้น ก่อนจะเป็นหนังสือพิมพ์ที่ถูกปาตามลงไปติดๆ
“หยุดสักทีจินยอง...หยุดทำแบบนี้สักที!!!” มาร์คตะโกนลั่น มือเรียวปัดชามข้าวต้มที่วางอยู่จนร่วงลงบนพื้นแตกกระจายไม่ต่างจากแก้วกาแฟในตอนแรก
“ไปให้พ้นซะที...ฮึก...ออกไปจากหัวพี่ได้แล้ว…พี่เกลียดนาย! ได้ยินไหมว่าพี่เกลียดนาย...ฮื่อออ...” อยู่ๆมาร์คก็ปล่อยโฮออกมา เขายกมือทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จินยองเห็นแบบนั้นก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
จินยองไม่รู้ว่ามาร์คเป็นอะไรกันแน่ เขารู้เพียงแค่ว่าตอนนี้เขาต้องทำให้มาร์คหยุดทำร้ายตัวเองเสียที
จินยองเอื้อมมือเพื่อจะไปจับมือทั้งสองข้างของมาร์คออกจากศีรษะ
แต่ทว่าสิ่งที่จินยองสัมผัสได้นั้น
กลับมีเพียงแค่ความว่างเปล่า...
“นายมันใจร้ายจินยอง...ฮึก ฮื่อ นายมันใจร้าย ไหนบอกว่ารักพี่ไง แล้วทำไมถึงได้...ทิ้งกันไปอย่างนี้ล่ะ... ฮื่ออออ” มาร์คร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร เขาทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นอย่างคนหมดแรง จินยองเองก็ทรุดตัวลงไปนั่งข้างๆ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตาไม่ต่างจากมาร์ค ไหล่เล็กสั่นสะท้าน พยายามที่จะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบกอดคนรักเอาไว้ ทว่าก็ไม่สามารถทำได้
นั่นยิ่งทำให้จินยองเจ็บปวดกับความจริงที่เกิดขึ้น
ทำไมมาร์คถึงได้เมินเฉย และดูเย็นชากับเขาเสียเหลือเกิน
แท้จริงแล้วจินยองรับรู้คำตอบของคำถามนี้มาตลอด หากแต่เขาก็เลือกที่จะหลีกหนีมัน จินยองทำใจรับไม่ได้หรอก เขาไม่สามารถทำใจรับกับความเป็นจริงนี้ได้
ความจริงที่ว่า...
จินยองไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว...
“พี่รักนายจินยอง พี่รักนาย...ฮึก..พี่รักนาย นายได้ยินไหมจินยอง”
ได้ยินครับ...ผมได้ยินแล้ว
ผมก็รักพี่นะครับ...พี่มาร์ค
น่าเสียดาย ที่มาร์คไม่สามารถได้ยินในสิ่งที่จินยองบอก...
รักที่ผมมอบให้คุณคงยังเงียบงันอยู่เสมอ…
END
ความคิดเห็น