คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Practical Joke - Wang Lan Yin
ขอนำเสนอเพลงประกอบซีรี่ย์เรื่องโปรดของเรา 'แกล้งจุ๊บให้รู้ว่ารัก' ค่ะ เชื่อว่าหลายๆคนคงเคยฟังเพลงนี้ ฮ่าๆ เราชอบมากกก เพลงที่เลือกคือ Practical Joke - Wang Lan Yin ค่ะ หวังว่าจะชอบกันนะคะ วันนี้แอบเกิน 800 คำด้วยค่ะ ฮ่าๆ แต่งเพลิน
+++++++++++++++++++++++++++++++
“เอากลับไปเถอะ ฉันไม่ต้องการ” คนพูดใช้มือดันกล่องของขวัญที่ถูกยื่นมาให้กลับไป คำพูดนั้นช่างราบเรียบ ทว่าสามารถทำให้คนฟังเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี
“รับไว้หน่อยไม่ได้เหรอ แล้วจะเอาไปทิ้งหรือไปทำอะไรก็แล้วแต่นายเลย”
“นายพูดเองนะ” จบประโยคนั้น กล่องของขวัญในมือก็ถูกคว้าไปถือเอาไว้ รอยยิ้มแห่งความดีใจของผู้ให้ปรากฏขึ้นมาในทันที แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะกล่องของขวัญที่เคยอยู่ในมือของคนตรงหน้า กำลังลอยละลิ่วไปในอากาศ ก่อนจะตกลงถังขยะไปอย่างสวยงาม
“พอใจแล้วใช่มั้ย?” ถามด้วยรอยยิ้มเย้ยยัน หมุนตัวเดินจากไปทันที ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าการกระทำแสนหยาบคายเมื่อครู่นั้นทำร้ายจิตใจของคนที่ยืนมองอยู่มากมายเพียงใด
มาร์คแค่นยิ้มให้กับตัวเอง ไม่ได้นึกโกรธอะไรกับการกระทำเมื่อครู่ ในเมื่อเขาเป็นคนบอกกับอีกคนเองว่าให้ทำแบบนั้นได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย
บอกตามตรงว่าตอนนี้เจ็บมาก...
เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมาก็เท่านั้น มาร์คเลือกที่จะทำแบบนี้เอง โทษใครไม่ได้หรอก และทั้งๆที่อีกคนก็ใจร้ายมาตลอด แต่มาร์คก็ยังไม่สามารถตัดใจลงได้เสียที
ปาร์คจินยองมีอะไรดีกันนะ ถึงได้ทำให้มาร์คต้วนยอมได้ถึงขนาดนี้
มาร์คเหลือบมองกล่องขวัญที่นอนนิ่งอยู่ในถึงขยะ ก่อนเท้าทั้งสองข้างจะก้าวออกไปจากตรงนั้
หลับหลังมาร์ค ร่างของใครบางคนก็ก้าวเข้ามา กล่องของขวัญที่วางอยู่ในถังขยะถูกหยิบขึ้นมา ก่อนมันจะถูกปัดเบาๆอย่างทะนุถนอม
“อ๊า! ให้ตายสิ กล่องบุบด้วย” เสียงโอดครวญดังขึ้นมาเมื่อพบว่ากล่องนั้นได้รับความเสียหายพอสมควร เหลือบมองซ้ายมองขวาเพื่อดูให้แน่ชัดว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น เมื่อพบว่ามีเพียงแค่ความว่างเปล่าเขาก็คลี่ยิ้มออกมา
ถ้ามาร์ครู้ว่าถูกเขา ‘แกล้ง’ จะทำยังไงนะ?
จินยองตั้งคำถามให้กับตัวเอง อันที่จริงก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่จินยองเป็นพวกจำฝังใจ ตอนเด็กๆเขามักจะโดนมาร์คแกล้งอยู่บ่อยๆ แล้ววันดีคืนดีอีกคนก็มาสารภาพว่าชอบ จินยองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
ตีกันมาตั้งหลายปี อยู่ๆมาบอกว่าชอบเนี่ยนะ ใครเขาจะไปเชื่อกันเล่า!
แต่เท่าที่เห็นถึงความพยายามของมาร์ค จินยองเองก็รู้แล้วว่ามาร์คกำลังชอบเขาจริงๆ ไม่ใช่โกหกออกมาเพื่อต้องการจะแกล้ง นั่นทำให้จินยองเลือกที่จะเปิดใจบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ทั้งหมด เขาเลยเลือกที่จะแกล้งมาร์คคืนบ้าง รู้ว่าการเอาความรู้สึกมาล้อเล่นนั้นมันเป็นสิ่งไม่ดี แต่ขอเอาคืนสักหน่อยละกัน
ไว้คราวหน้าสัญญาว่าจะเลิกแกล้ง โอเคมั้ย?
เป็นอีกครั้งที่ของขวัญถูกยื่นมาตรงหน้า คราวนี้จินยองไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาทำเพียงแค่รับมันมาถือเอาไว้ มาร์คกลั้นหายใจ เพราะคิดว่าอย่างไรเสีย อีกไม่นานมันจะต้องลอยไปลงถังขยะแน่ๆ
“ขอบคุณนะ” คำขอบคุณที่ออกมาจากปากของจินยองทำเอามาร์คแปลกใจมาก
“มะ...ไม่โยนทิ้งแล้วเหรอ?”
“โยนทิ้งทำไม เสียดายออก” จินยองบอกยิ้มๆพร้อมกับยกมือที่ไม่ได้ถือของขวัญขึ้นลูบท้ายทอย นั่นทำให้มาร์คได้เห็นบางอย่างเข้า
สร้อยข้อมือ...เหมือนกับที่เขาซื้อให้จินยองครั้งที่แล้วเลย
แต่มันถูกทิ้งไปแล้วนี่นา...ทำไมตอนนี้ถึงได้มาอยู่บนข้อมือของอีกคนกัน
“สร้อยนั่น...”
“ใช่ อย่างที่นายคิดแหละ มันเป็นสร้อยที่นายซื้อให้ฉัน แล้วฉันก็มีอะไรจะสารภาพ อันที่จริงของขวัญที่นายเคยให้ ฉันเก็บเอาไว้หมดนั่นแหละ ก็แค่อยากรู้ว่านายชอบฉันจริงๆหรือเปล่า หรือแค่อยากจะแกล้งเหมือนตอนเด็กๆ” จินยองสารภาพ ลอบมองว่ามาร์คจะทำอย่างไรต่อ ก่อนจะผงะเมื่ออยู่ๆมาร์คก็เดินเข้ามาใกล้ๆ
“นายกำลังทำให้ฉันโกรธมากรู้ตัวมั้ยจินยอง...” มาร์คบอกเสียงเย็น จินยองรู้สึกว่าขนกายลุกเกรียว ก่อนจะหลับตาปี๋บีบกล่องของขวัญในมือแน่นเมื่อมาร์คยื่นมือออกมา จินยองกะว่ามาร์คจะต้องต่อยหน้าเขาแน่ๆ แต่มันกลับไม่เป็นแบบที่คาดไว้
มาร์คส่งมือไปรั้งท้ายทอยของจินยองเข้ามาใกล้ ก่อนเขาจะประกบริมฝีปากลงบนตำแหน่งเดียวกันของอีกฝ่าย จุมพิตที่ไม่ได้ลุกล้ำอะไร แต่ทำเอาหัวใจของจินยองสั่นไหวได้เป็นอย่างดี
มาร์คผละออกมา ก่อนจะเอ่ยบอกบางอย่าง
“นี่คือการเอาคืนที่นายแกล้งฉัน...แล้วฉันก็มีบางอย่างจะบอกกับนายเหมือนกัน ฉันรู้ความจริงตั้งแต่ครั้งแรกที่นายทิ้งของที่ฉันให้แล้ว โชคดีที่ฉันลืมทำกุญแจร่วงหาย เลยคิดว่ามันอาจจะตกอยู่แถวนี้ ฉันเลยย้อนกลับมาดู แล้วก็เห็นว่านายเก็บของที่ฉันให้ขึ้นมาจากถังขยะ...”
“นี่นาย...แกล้งฉันเหรอ!?”
“ทำไม? โกรธเหรอ? นายโกรธฉันไม่ได้นะจินยอง นายเองก็แกล้งฉันเหมือนกัน…”
“...”
“’งั้นถือว่าหายกันแล้วนะ” มาร์คบอกยิ้มๆ จินยองฟึดฟัดเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ายอมรับ
“นายนี่มันประหลาดคนจริงๆ ยอมทั้งๆที่รู้ว่าฉันแกล้งมาตลอดเนี่ยนะ”
“ฉันยอมให้ก็แค่นายคนเดียวเท่านั้นล่ะ...ปาร์คจินยอง”
ฉันเต็มใจที่จะกระโจนเข้าสู่การกลั่นแกล้งที่เธอมอบให้
END
ความคิดเห็น