คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : What if - EXO
เพลงที่จะนำเสนอคือเพลง What if - EXO ค่ะ เพลงช้าๆเศร้าๆ และบีบหัวใจ ไม่ขอพูดอะไรมาก นอกจากบอกว่าเตรียมผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ด้วยนะคะ เผื่อว่าจะเอาไว้ซับน้ำตาให้ใครบางคนค่ะ ฮึก หวังว่าจะชอบกันนะคะ คนเขียนไม่รับรองเท้าและข้าวของใดๆนะคะ โปรดอย่างขว้างปามา ;_;
+++++++++++++++++++++++++++++++
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ สีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขของ ‘ปาร์คจินยอง’ ทำให้ ‘มาร์คต้วน’ รู้สึกเจ็บปวดจนอยากจะเดินหนีไปให้ไกลๆ หากแต่เขาก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
และทั้งๆที่มันเจ็บปวด แต่มาร์คก็ยังเลือกที่จะมองภาพเหล่านั้นต่อไป
ภาพจินยองกำลังยืนคุยกับใครสักคน…
ใครสักคนที่ทำให้จินยองยิ้มได้อย่างมีความสุข
ที่ตรงนั้น...มัน ‘เคย’ เป็นของเขา
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเหล่านั้นก็เคยเป็นของเขา
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว...
ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเขาเอง เพียงเพราะความมักมาก ไม่รู้จักยับยั้งช่างใจ ทำให้เขาต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตไป
“พี่มาร์ค...ทำไมทำแบบนี้” น้ำเสียงสั่นๆและแววตาแดงก่ำของจินยองในตอนนั้นมาร์คยังจำมันได้ดี
คืนนั้นเขาเมามาก แล้วก็มีหนุ่มน้อยหน้าหวานเดินเข้ามาชวนคุย มาร์คเองก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไร ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่วิ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือด บวกกับอารมณ์เหงาๆที่ไม่ได้เจอกับคนรักมาหลายวันเพราะจินยองเดินทางไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ทำให้มาร์คและหนุ่มน้อยไม่ได้หยุดอยู่แค่การคุยกันที่ผับ
ทุกอย่างมันจบลงที่บนเตียงในห้องของเขาและจินยอง
มาร์ครู้สึกผิดไม่น้อยที่เผลอนอกกายคนรัก แต่เขาก็บอกกับตัวเองว่ามันก็แค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน อย่างไรเสียที่หนึ่งใจในของมาร์คก็คือจินยอง
หนุ่มน้อยก็ดูจะเข้าใจในความสัมพันธ์ พวกเขาตกลงกันเสร็จสรรพว่าขอให้เรื่องทั้งหมดจบลงเพียงเท่านี้
ทุกอย่างดูจะเรียบร้อย…หากประตูห้องไม่ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของปาร์คจินยองเสียก่อน
ทุกอย่างมันเกินความคาดหมาย มาร์คไม่คิดว่าจินยองจะกลับมาในตอนนี้ สมองของเขาหยุดทำงานไปชั่วขณะ จินยองไม่ได้โวยวาย ไม่ได้เข้ามาทุบตีหรือทำร้ายเขาและคนที่นอนอยู่ข้างๆ
จินยองทำเพียงแค่เอ่ยปากถามสั้นๆ พร้อมกับยืนมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง มาร์ครู้สึกเหมือนหัวใจถูกกรีดเฉือนยามที่ใบหน้าหวานนั้นอาบไปด้วยน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินออกมา ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
สมองของมาร์คกลับมาทำงานอีกครั้งหลังจากที่ประตูห้องถูกปิดลงพร้อมกับไหล่เล็กๆที่กำลังสั่นสะท้านถูกเลือนหายไปหลังบานประตูนั้น
“ตามไปง้อสิพี่” เสียงของเด็กหนุ่มข้างกายช่วยเตือนสติ มาร์ครีบลุกขึ้นจากเตียง หยิบกางเกงยีนส์และเสื้อที่ถอดทิ้งไว้ข้างเตียงขึ้นมาใส่ลวกๆ ก่อนจะวิ่งออกจากห้องเพื่อตามจินยองไป
แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน
และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบกับจินยอง...
เพื่อนของเขาโทรมาบอกว่าจินยองบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว นั่นทำเอามาร์คหัวใจสลาย เขาไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะเลวร้ายขนาดนี้ มันไม่ใช่ปัญหาหากมาร์คจะบินตามจินยองไป เขาควรจะตามไปขอโทษ ไม่ควรปล่อยให้เรื่องมันค้างคาอยู่แบบนี้
แต่ความผิดติดตัวที่มีก็ทำให้มาร์คไม่กล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับจินยอง เขาคิดแค่ว่าเดี๋ยวจินยองก็คงลืมมันไปเอง จินยองของเขาใจดีจะตาย ไม่นานก็คงหายโกรธ
ทว่ามาร์คก็คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป
ความผิดที่เขาทำนั้นมันยากเกินจะให้อภัย…
มาร์คยังคงเอาแต่จ้องมองจินยองอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ขยับกายไปไหน ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเขาอยากจะเดินเข้าไปรวบตัวของอีกคนเข้ามากอดแน่นๆ อยากบอกว่าคิดถึงมากเหลือเกิน อยากเอ่ยคำขอโทษให้จินยองได้ฟัง
แต่มันสายเกินไปแล้ว...
ทุกอย่างมันสายจนเกินจะแก้ไขอะไรได้แล้ว…
.
..
...
จินยองกำลังจะแต่งงาน...กำลังจะมีครอบครัว มีชีวิตที่ดี
อยู่ๆคนที่มาร์คกำลังเฝ้ามองก็หันมา สายตาของทั้งคู่สอดประสานกันอย่างพอดี จินยองส่งยิ้มบางมาให้เขา รอยยิ้มที่ทำให้มาร์คมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็น
หากแต่ตอนนี้มันกลับทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน
เพราะในแววตาของจินยองนั้นไม่ได้สะท้อนภาพของเขาอีกต่อไปแล้ว
มาร์คส่งยิ้มกลับไปให้จินยอง รอยยิ้มที่มาร์คคิดว่ามันคงน่าเกลียดน่าดู เพราะมันไม่ได้ออกมาจากใจของเขา มาร์คตั้งใจจะเอ่ยบอกบางอย่าง หากแต่ไม่ทันที่ริมฝีปากจะได้ขยับ จินยองก็เบนสายตาหนีไปเสียแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้นมาร์คก็เลือกที่จะเอ่ยมันออกไปอยู่ดี
ถึงแม้มันจะแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ
และคนฟังไม่สามารถได้ยินมันแล้วก็ตาม
‘ขอโทษนะจินยอง...ขอโทษจริงๆ’
'พี่รักนาย'
สมมติว่าคนตรงหน้าคุณเป็นผมล่ะ
สมมติว่าภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของคุณคือผม
แต่ถึงอย่างไรแล้ว มันก็คงเป็นได้แค่เรื่อง ‘สมมติ’
ไม่มีทางจะเป็นจริงได้อยู่ดี
END
ความคิดเห็น