[FIC GOT7] #วันละเพลงกับเจเค [MarkJin]

ลำดับตอนที่ #4 : Love like the beginning - Khắc Việt

ขอนำเสนอเพลง Yêu Lại Từ Đầu - Khắc Việt เพลงเวียดนามที่แจบอมร่วมร้องในคอนเสิร์ตของ music bank ที่ฮานอยค่ะ ขอเตือนว่าเรื่องนี้ค่อนข้างหยาบคาย ฮ่าๆ เพิ่งเคยแต่งแบนนี้ เนื้อหาอาจไม่สอดคล้องเท่าไหร่ อิอิ หวังว่าจะชอบกันนะคะ 

 

คำแปล: http://tl.gd/n_1sm7pj6 

+++++++++++++++++++++++++++++++



 

“ก็บอกว่ามันไม่มีอะไรไง ฟังกันบ้างสิวะ!” เสียงหวานแหวลั่น ยกมือขึ้นขยี้ผมด้วยความหงุดหงิด

หงุดหงิดกับความงี่เง่าของคนตรงหน้า

“มึงเห็นกูโง่มากนักใช่มั้ย การที่มึงหายไปกับมันสองต่อสองตั้งแต่เมื่อวานแล้วก็เพิ่งกลับมาตอนเช้ามืดของวันนี้ มึงจะบอกว่ามึงกับมันไม่ได้มีอะไรกันเลยงั้นสิ อ๋อ พวกมึงไปนั่งจ้องตากันเฉยๆสินะ” ถ้อยคำประชดประชันหลุดออกมาจากปากของอีกคน ตามด้วยรอยยิ้มกวนประสาทที่ถูกส่งมาให้

“มึงอย่ามากวนตีน กูบอกว่าไม่มีก็คือไม่มี”

“แต่กูไม่เชื่อ!” 

“นั่นมันก็เรื่องของมึง มึงอยากจะคิดอะไรก็คิดไป กูเบื่อจะเถียงกับมึงแล้ว” ปาร์คจินยองบอกอย่างเหนื่อยใจ หันหลังเดินหนีไปทันที

“มึงจะไปไหนจินยอง!” มาร์คต้วนตะโกนถาม ก่อนจะวิ่งมากระชากแขนจินยองเอาไว้ 

“เรื่องของกู!” จินยองตวาดกลับด้วยอารมณ์คุกรุ่น ทั้งหงุดหงิดกับการเถียงกันเมื่อก่อนหน้า ไหนจะยังความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากการโดนกระชากแขนอีก

“แต่มึงเป็นเมียกู เรื่องของมึงก็เหมือนเรื่องของกู” 

“เสือก!” จินยองกระแทกเสียงใส่ให้มาร์คได้รู้สึกเจ็บแสบ ก่อนจะสะบัดมือออก คราวนี้จินยองเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่มาร์คกลับไม่ยอมให้จินยองเดินหนีไปได้ง่ายๆ มาร์ควิ่งไปคว้าข้อมือของจินยองอีกครั้ง ก่อนจะเหวี่ยงอีกคนไปกระแทกกำแพง ตามด้วยท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ถูกนำไปท้าวกับผนังเพื่อกังขังไม่ให้จินยองหนีไปไหนได้อีก

“บอกมาว่าจะไปไหน มึงจะไปหามันใช่มั้ย?” 

“เออ กูจะไปหาแจ็คสัน กูจะไปนอนกับมัน ได้คำตอบแล้วก็ปล่อยกูซะที” จินยองประชดออกไป เบนหน้าหนีเพื่อซ่อนดวงตากลมที่เริ่มมีน้ำใสๆมาคลอ ตอนนี้ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจที่มาร์คไม่เชื่อในสิ่งที่เขาบอก 

เขากับแจ็คสันไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าเพื่อนร่วมงานเลย ที่ว่าหายไปด้วยกันทั้งคืนก็เพราะต้องแก้งานที่ถูกลูกค้าตีกลับมา ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ยังไม่ได้นอนพักเลยด้วยซ้ำ กลับมาห้องก็มาเจออะไรแบบนี้เข้าอีก 

“เลิกกันมั้ยมาร์ค กูเหนื่อยแล้วว่ะ กูว่าเราสองคนคงไปกันไม่รอดหรอก” จินยองบอกไปอย่างที่คิด ตอนนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆ ลำพังงานที่ทำก็เครียดมากพออยู่แล้ว ยังต้องมาเจอความอารมณ์ร้ายของคนรักอีก 

จินยองไม่ใช่คนใจเย็น มาร์คยิ่งแล้วใหญ่ ทั้งขี้หึง ขี้โมโห เวลามีปากเสียงกันก็จัดหนักกันทั้งคู่ ไม่มีใครยอมใคร ทนคบกันไปก็มีแต่จะเสียใจ เสียสุขภาจิตกันทั้งสองฝ่าย

บางทีการเลิกกันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ 

“บอกเลิกกูเพื่อจะไปคบกันมันงั้นสิ?” 

“...” จินยองเงียบ ไม่ได้เถียงอะไรออกไป บอกแล้วว่าเขาเหนื่อย ลำพังแค่หายใจเข้าออกในตอนนี้จินยองก็คิดว่ามันยากมากแล้ว

“เอาสิ เลิกก็เลิก ตามใจมึง!” บอกก่อนจะผละออกไป จินยองเห็นมาร์คเดินดุ่มๆไปคว้ากระเป๋าเงินกับลูกกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไปทันที สิ้นเสียงปิดประตูดังสนั่นตามแรงโมโหของคนปิดจินยองทรุดตัวลงนั่งบนพื้น แค่นยิ้มสมเพชตัวเอง 

ปากดีเหลือเกิน...เป็นฝ่ายบอกเลิกเขาแท้ๆ แต่กลับมานั่งเสียใจเอง

ชีวิตจะหรรษาไปไหนกันจินยอง…

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความคิด เขากับมาร์คเลิกกันแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายกันเดินไปคนละทาง 

ความจริงชีวิตโสดมันก็ไม่ได้แย่อะไรนัก 

อยากไปไหนก็ไป อยากกินอะไรก็กิน ไม่ต้องมัวมาเถียงกันว่ากูจะกินอันนั้นมึงจะกินอันนี้ 

จินยองว่ามันก็โอเคดี...

แต่ตอนมีมาร์คต้วนอยู่ด้วยจินยองว่ามันโอเคกว่า 

มือขาวผลักประตูห้องเข้าไป ทันทีที่ไฟในห้องสว่างวาบ จินยองก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ

กุหลาบ...ดอกกุหลาบวางเรียงอยู่เต็มห้องเลย

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!

“มาแล้วเหรอ ทำไมกลับมาช้านักวะ?” น้ำเสียงคุ้นเคยที่จินยองจำได้ดีดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้ามาใกล้

“ทำอะไรของมึงน่ะ?” จินยองถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็จีบมึงไง”

“จีบกู?” 

“เออดิ ก็เราเพิ่งเลิกกันไป กูก็เลยต้องเริ่มจีบมึงใหม่”

“...”

“มันแย่ว่ะจินยอง ไม่มีมึงแล้วชีวิตแม่งเคว้ง เหมือนจะขาดใจตายยังไงก็ไม่รู้”

“อือ กูก็เหมือนกัน”

“รักกูอ่ะดิ” มาร์คถามเสียงทะเล้น

“เออ กูรักมึง รักไปได้ไงไม่รู้ ทั้งปากหมา ขี้หึง ไร้เหตุผล”

“ไม่ต้องมาหลอกด่ากูเลย...กูก็รักมึงว่ะจินยอง รักโคตรๆ รักกว่าหมาที่บ้านกูอีก”

“กูควรดีใจสินะที่มึงรักกูมากกว่าหมาที่บ้าน”

“เออดิ มึงก็รู้ว่ากูรักหมาขนาดไหน”

“เออๆ กูรู้แล้ว” จินยองอมยิ้มกับสิ่งที่มาร์คบอก 

ถึงมันจะไม่ใช่การบอกรักกันด้วยถ้อยคำที่น่าฟังเท่าไหร่นัก 

แต่ทว่ามันก็ออกมาจากใจของพวกเขาทั้งคู่

“’งั้นคบกันใหม่นะ”

“เอาสิ คบก็คบ ตามใจมึง!” 

เราควรจะเอ่ยคำลาเพื่อให้รู้ว่าเรายังรักกันอยู่ไหม

เราเดินไปบนทางที่แตกต่างกันเพื่อให้รู้ว่าเส้นทางไหนที่ยาวกว่ากัน

END