ห้องส่วนตัวประสา Ani-jigo

ลำดับตอนที่ #6 : [Crystal War] Feiling Vanessa

"ครอบครัว...มันเป็นยังไงกันนะ..."

ชื่อ-สกุล :   เฟยหลิง วาเนซซ่า (飛灵(Feiling จิตวิญญาณแห่งการโบยบิน) Vanessa)

ชื่อเล่น : เฟย

เพศ : ชาย

อายุ : 18

น้ำหนัก-ส่วนสูง : 62 - 178

ลักษณะรูปร่างหน้าตา : เป็นเด็กหนุ่มท่วงท่าดูบอบบาง  ใบหน้าดูสำอางคล้ายผู้หญิง  ผิวขาวเกือบซีด  มองผ่านๆอาจเข้าใจว่าเป็นคนขี้โรค  เส้นผมสีเงินยวงสไลด์ยาถึงกลางหลัง  นัยน์ตาสีขี้เถ้าและมีกลีบปากบาง  มองภายนอก(ขณะที่ยังไม่เข้าไปคุย) ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนเงียบๆ

นิสัย : มองภายนอกคล้ายเป็นคนเงียบขรึม  ทว่าหากมีคนเข้าไปชวนคุยเขาก็คุยนะ  แค่ว่าต้องให้อีกฝ่ายเป็นคนเริ่มเรื่องเท่านั้นล่ะ (เพราะฉะนั้นพยายามอย่าให้เขาอยู่กับคนที่เริ่มคุยไม่เก่ง  ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นการพูดคำตอบคำ อีกอย่างคือเขาคุยได้กับทุกคน  ไม่ว่าจะเป็นคนที่ไว้ใจหรือไม่ก็ตาม  ถ้ามีให้ไหลได้เขาจะไหลน้ำไหลไฟดับเลยล่ะ)  เฟยคล้ายมักถูกมองเหมือนไร้ตัวตนเวลาอยู่เงียบๆเสมอ  แต่เมื่อเข้าสนามรบ  ความสามารถของเขาคือความเร็วและการรุกที่ดุดันรุนแรง  เรียกได้ว่าเป็นสายบู๊โดยตรงเลยทีเดียว  และเนื่องจากเขาตัวขาว  ผมขาว  ตาเทา  เขาเลยมักจะชอบสวมชุดสีดำดิ้นลายทองเพื่อให้ตัวเองดูเด่นขึ้นมา

เฟยเป็นคนที่โหยหาความรัก  แต่เขาก็ไม่เคยที่จะแสดงออกนอกจากเวลาที่ถึงขีดสุด  หรือก็คือเป็นคนเก็บกดนั่นแหละ  ถึงเวลานั้นใครก็อย่ามาเข้าใกล้  มีสิทธิ์เจ็บตัวกันหมด

อีกอย่างคือเขาเป็นคนที่ชอบเอาขาจุ่มน้ำ  ให้ตายยังไง  อากาศเย็นขนาดไหนถ้าไม่ได้เอาขาจุ่มน้ำในสระหรือในบ่อที่อยู่กลางแจ้งและใหญ่พอจะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว  กินไม่ได้นอนไม่หลับ

อาหารที่เขาชอบที่สุดคือปลา  แต่เขาเป็นคนเลือกกิน  ส่วนใหญ่เลยมักเป็นคนที่ทำอาหารเองเพราะรู้สึกว่าเวลาคนอื่นทำมันอาหารไม่ค่อยถูกปากเท่าที่ตัวเองทำ

งานอดิเรก : ทำอาหาร  นั่งเหม่อระหว่างแช่ขาอยู่ในน้ำ

ความถนัด/ความสามารถพิเศษ : ทำอาหาร

ประวัติ : เฟยไม่ใช่มนุษย์มาแต่กำเนิด

เขาเคยเป็นกระเรียนขาวมาก่อน  ชีวิตในช่วงนั้นคือการระหกระเหิน  ไม่รู้แม้กระทั่งว่าใครเป็นคนทำให้ตนเองเกิดมา  เรียนรู้ชีวิตและโลกภายนอกด้วยตนเอง  จนกระทั่งเผลอกินผลไม้ชนิดหนึ่งที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเข้าไป  เขาจึงกลายมาเป็นมนุษย์  เคยคิดที่จะกลับไปกินผลไม้นั้นอีกครั้งเพื่อทำให้ตนเองกลับมาเป็นเหมือนเดิม  แต่เมื่อกลับไปที่ที่ต้นไม้ต้นนั้นเคยอยู่กลับพบว่ามันหายไป  ไม่มีแม้กระทั่งร่องรายการขุดทำลายเอาไว้  ลองออกตามหาต้นไม้ชนิดเดียวกันอยู่แรมปีแต่ก็ไม่พบ  ระหว่างนั้นเขาหลงเข้าไปในเมือง  ด้วยสภาพเนื้อตัวมอมแมม  คล้ายขอทาน  ด้วยเมืองนี้เป็นเมืองที่ร่ำรวย  ทุกคนจึงต่างพากันหลีกหนีด้วยทั้งหวาดกลัวและรังเกียจ  หนึ่งคือกลัวว่าจะเป็นโจร  และรังเกียจที่เป็นเพียงเด็กโสโครกคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้เลยว่าเฟยเองก็หวาดกลัวมนุษย์  ด้วยเคยเป็นกระเรียน  ย่อมไม่พ้นเคยถูกมนุษย์ตามล่าอยู่แล้ว

เฟยที่ไม่รู้จะไปที่ไหนตัดสินใจออกจากเมืองนั้นขณะที่ทนอยู่มาได้เพียงวันกว่า  ยอมระหกระเหินต่อไปในโลกภายนอกยังดีว่าอยู่ในเมืองที่ตนไม่อาจลงหลักปักฐานใดๆได้

ชีวิตระหว่างนั้นเหมือนจะลำบากขึ้นกว่าเดิม  ปีกที่เคยใช้เดินทางได้อย่างรวดเร็วหายไป  การเดินเท้าที่ไม่เคยชินกลับมาแทนที่  หลายครั้งพบเจอกับสัตว์ป่าดุร้ายจนต้องหนี  หลายครั้งที่เจอสัตว์เล็กใหญ่ที่เป็นมิตร  ด้วยเคยเป็นสัตว์มาก่อน  การจะเข้ากับสัตว์เหล่านั้นได้จึงไม่ใช่เรื่องยาก  แต่ด้วยความแตกต่างที่เด่นชัด  ความรู้สึกที่เฟยเก็บงำเอาไว้จึงเป็นความโดดเดี่ยวต้องการและโหยหาความรัก

ระหว่างที่อาศัยอยู่ในป่าก็ทำให้เฟยได้ฝึกฝนร่างกายด้วยตนเอง  ความเร็วคือสิ่งแรกที่เขาฝึกฝน  เนื่องจากการต้องหนีสัตว์ร้ายในป่า  ต่อมาคือวิชาป้องกันตัวที่ต้องใช้ในการปกป้องเปล่าสัตว์เล็กใหญ่ที่มาอยู่เป็นเพื่อนจากสัตว์ร้าย  บางกระบวนเกิดจากการลอกเลียนแบบและนำมาประยุกต์จากสัตว์ต่างๆ  บางท่วงท่าคิดค้นขึ้นมาเองด้วยการคิดต่อจากสิ่งที่เห็นและสิ่งที่สัมผัสอยู่เป็นนิจ  วิชาของเขาจึงดูแปลกประหลาดพิสดารยากเข้าใจ

เผ่าพันธุ์ : กระเรียนขาว

พลัง : การเหาะเหินเดินอากาศและบนน้ำ

อาวุธ : ดาบสั้นสองมือ  มีดสั้น(ใช้เป็นอาวุธลับ)

สิ่งที่ไม่ชอบ : ช่วงน้ำแล้ง  เนื้อสัตว์ปีกและสัตว์ใหญ่

สิ่งที่ชอบ : เนื้อปลา  การเอาขาจุ่มน้ำ

ความใฝ่ฝัน : การมีครอบครัวที่อบอุ่น  แต่ไม่ใช่แบบแฟนหรอกนะ...

อื่นๆ : ทำไมต้องมีล่ะ ขอแค่มีความฝัน  อะไรก็สามารถข้ามผ่านมันไปได้(?)