ห้องส่วนตัวประสา Ani-jigo

ลำดับตอนที่ #30 : ซอล ออร์แลนโด (Sol Orlando)

ชื่อ Sol Orlando ซอล ออร์แลนโด

ชื่อเล่น ซอล

พลัง Cyrokinesis มีพลังในการควบคุมความเย็น

ลักษณะพลัง Cyrokinesis เป็นพลังที่สามารถควบคุมความเย็นได้ จะสร้างน้ำแข็งหรือจะแผ่เพียงไอเย็นออกมาโจมตีก็ได้หมด ขีดจำกัดของซอลหากนับจากการแช่แข็งร่างมนุษย์ตั้งแต่ภายในจนสร้างน้ำแข็งเลยขึ้นมาจากร่างเหยื่อประมาณสามนิ้ว เขาสามารถทำได้ทั้งหมดสี่คนในหนึ่งวัน และถ้าใช้พลังเกินลิมิตร่างกายของซอลจะเริ่มเย็นลงจนเข้าสู่สภาวะจำศีล เขาจะหลับไปอย่างน้อยๆหนึ่งวัน และขณะที่หลับไปร่างกายของเขาจะมีน้ำแข็งชั้นบางๆผุดออกมาจากรูขุมขน แม้แต่ขนตาเองก็ยังมีน้ำแข็งเกาะพราว  แต่ลิมิตของพลังของเขายังสามารถพัฒนาได้อีก

เพศ ชาย

อายุ 15 ปี (โดยรวมอยู่ในคุกมาประมาณสองปี)

ลักษณะภายนอก ซอลดูเป็นหนุ่มน้อยหน้าสวยที่ออกจะนิ่งๆ นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายคล้ายน้ำแข็ง แต่ก็อย่างคำที่ว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจและเป็นส่วนที่ปกปิดความรู้สึกมากที่สุด ไม่ว่าซอลจะพยายามปิดบังความรู้สึกขนาดไหนมันก็ยังมีเล็ดลอดออกมาให้สังเกตเห็นได้อยู่ดี แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ก็อาจจะทำให้ซอลอารมณ์เสียได้ถ้ามีคนจับความรู้สึกเขาได้ เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีเส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้นระต้นคอ ล้อมกรอบใบหน้าที่มีปากนิดจมูกหน่อย ดูคล้ายผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย  รูปร่างของซอลค่อนข้างเล็กและบาง ถ้ามองเผินๆก็อาจจะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิงได้ง่ายๆเลย ยิ่งรวมกับใบหน้าด้วยแล้วก็ระวังสายตาให้ดีๆล่ะ

ถ้าเป็นความเย็นจะมาฟีลแบบกำลังเพลินๆอยู่ๆก็รู้สึกว่ามีอะไรเย็นวาบๆมาจากแผ่นหลังแล้วก็มีอาการโดนน้ำแข็งกัดรุนแรงจนต้องดิ้นพราดออกไป

นิสัย ซอล เด็กหนุ่มผู้สูญเสียวัยเด็กอันแสนสดใสไปกับคนในครอบครัวทำให้รู้สึกขาดความอบอุ่นและโหยหาความรัก เดิมทีเขามีนิสัยอ่อนโยนและเห็นอกเห็นใจผู้อื่น แต่หลังจากเกิดปมสมัยเด็กทำให้กลายเป็นคนพูดน้อย สันโดษ ขาดความรู้สึกปลอดภัยจึงกลายเป็นคนขี้ระแวงและความรู้สึกไว ทำให้เขามักจะมีท่าทีหวาดระแวงและระสับระส่ายอยู่บ่อยครั้ง  ซอลเป็นคนจำพวกที่ไม่อยากให้ใครมองว่าตัวเองอ่อนแอ จึงมักแสร้งทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าคนอื่นเสมอทำให้เขาดูเป็นคนเก็บอารมณ์ได้ดี แม้จะมีหลุดบ้างอะไรบ้างให้คนที่ไว้ใจหรือสนิทได้เห็น และเนื่องจากเรื่องราวที่เขาเผชิญมาในสมัยเด็ก ทำให้ซอลคิดว่าความรักคือการครอบครองและการร่วมรัก เขาไม่เคยเข้าใจในความรักอย่างแท้จริง เป็นผ้าใบสีขาวที่โดนสาดสีใส่จนจัดจ้านและเหลือพื้นที่สีขาวอยู่เพียงน้อยนิดไปด้านหนึ่ง ทว่าหากมีใครสนใจจะพลิกผ้าใบผืนนี้ดูสักนิดจะพบว่าด้านหลังของมันยังคงขาวสะอาด ไม่มีสิ่งใดแปดเปื้อน  เพราะสิ่งที่เผชิญในอดีตทำให้เด็กคนนี้ค่อนข้างกร้านโลก เจนโลกในเรื่องอย่างว่า ขี้ระแวง ไม่เปิดใจให้ใครง่ายๆ เขาจึงมันจะคอยมองคนอื่นอย่างมีความอดทน  ซอลมีความรับผิดชอบ มุ่งมั่นในสิ่งที่ตนยึดมั่น จะเรียกว่าเป็นตัวของตัวเองก็คงไม่ผิดนัก ทั้งยังเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบ และมีระเบียบทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีด้านที่ดูเป็นเด็กน้อยน่าเอ็นดูอยู่  และนั่นคือสาเหตุที่ซอลเป็นที่รักของคนในทีม ด้านที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของซอลเองก็ยังมีให้ได้เห็นบ้างเป็นครั้งคราว ยิ่งเวลาเจ้าเด็กคนนี้เขินคิดว่าหลายๆคนคงอยากเข้าไปฟัดไปกอดเพราะน่ารักซะไม่มี  ซอลมีอาการเก็บกดและซึมเศร้าที่ไม่มีใครรู้ ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจถ้าหากเห็นซอลโหดเป็นพิเศษบ้างเป็นครั้งคราวเมื่อเห็นคนที่ตนเองให้ความสำคัญบาดเจ็บหรือเจ็บปวด แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเขาก็ทำเพื่อปกป้องคนสำคัญเหล่านั้น แต่ส่วนหนึ่งก็เพื่อไม่ให้ตัวเองบ้า...อืม...อันที่จริงควรจะบอกว่าเป็นระบบป้องกันจิตสำนึกตัวเองของซอลก็ไม่ผิดนัก...

ชอบ ซอลชอบของที่มีอุณหภูมิค่อนข้างอุ่น อาจจะเพราะพลังของเขาด้วยจึงทำให้เขาชอบแม้กระทั่งอากาศอุ่นๆ ยิ่งไปกว่านั้นคือโหยหาความอบอุ่นจากการกอดมากเป็นพิเศษ(?)//สรุปก็ชอบการกอดมั้ยลูก...

เกลียด ซอลเกลียดพวกมนุษย์หื่นและของที่สามารถเอามาผูกหรือมัดอย่างพวกเชือกหรือโซ่

แพ้/กลัว ไม่มี

ข้อหาที่ถูกจับ ฆาตกรรม

ประวัติ  เขาเป็นลูกชายของนักการเมือง มีพี่ชายร่วมท้องอายุห่างกันสิบปีหนึ่งคน ตั้งแต่เล็กจนโตตัวพี่ชายเป็นคนที่ถูกคาดหวังตลอดมา ส่วนตัวเขาเป็นคนที่ถูกพ่อและแม่ที่เอาแต่ใส่ใจและตามใจลูกชายคนโตมองข้าม จะมีก็เพียงพี่ชายของเขาเท่านั้นที่ใส่ใจเขา...หึ มันก็แค่สิ่งลวงหลอกที่คนอื่นเข้าใจและเห็นเท่านั้น...

พี่ชายของเขาไม่เคยใส่ใจเขาจนกระทั้งอีกฝ่ายอายุสิบห้า ในตอนนั้นอีกฝ่ายเป็นหนุ่มมากพอที่จะรู้ว่าเพศสัมพันธ์คืออะไร เด็กหนุ่มมัธยมปลายกับเด็กน้อยที่ยังไม่ขึ้นประถม ดูเป็นช่วงอายุที่ห่างกันจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพี่น้องท้องเดียวกันได้ แต่นั่นก็เป็นเรื่องจริง ตัวของเขาที่อายุได้เพียงห้าปีถูกเอาไปเปรียบเทียบกับพี่ชายในอดีตที่ดีเลิศไปเสียทุกอย่างจนสิ่งที่คนรอบข้างพูดถึงเขากลายเป็นแรงกดดัน และกลายเป็นการเก็บกดไปในที่สุด

ซอลไม่เคยคิดที่จะเข้าไปยุ่งกับพี่ชายผู้เพียบพร้อม เขาเพียงอยู่ในโลกส่วนตัวของตนเอง เอกสารที่ควรให้พ่อแม่เห็นก็ให้เห็น ที่ไม่จำเป็นก็ไม่ต้อง อย่างพวกใบคะแนนสอบ แน่นอนว่าสำหรับคนอื่นมันไม่ได้แย่ แต่เมื่อเทียบกับพี่ชายของเขาคะแนนเขาก็ไม่ต่างจากผลงานของสัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่ง

หลังจากที่พ่อและแม่เห็นคะแนนของเขา เพียงครั้งเดียว พวกเขาก็เลิกที่จะหันมามองเขาอีก

ซอลเก็บความน้อยใจไว้เงียบๆ ซุกซ่อนเอกสารหลายๆอย่างที่ไม่อยากให้พ่อแม่หรือใครก็ตามมาเห็นเอาไว้ใต้เตียงในส่วนที่ลึกที่สุด ทั้งยังเก็บลงกล่องล็อคอย่างดี และเชื่อว่าจะไม่มีใครเห็นมัน

แต่ความคิดของเด็กน้อยวัยเพียงห้าปีไม่มีทางที่จะตามทันพี่ชายที่เป็นทั้งอัจฉริยะและอายุมากกว่าเขาไปได้

พี่ชายของเขาเห็น และยกมันมาเป็นเครื่องต่อรอง

เป็นตอนนั้นเองที่ซอลเริ่มที่จะหวาดผวาและหวาดกลัวพี่ชายของตนเอง และได้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง

เขาถูกบังคับให้ทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ เขากลายเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์ใคร่ของอีกฝ่าย แต่ก็แลกมาด้วยการที่อีกฝ่ายให้ความสนใจในตัวเขาและไม่เอาสิ่งที่อีกฝ่ายพบไปให้คนอื่นได้เห็น

แต่มันก็เท่านั้น

จิตใจของเขาไม่ได้รู้สึกอบอุ่นขึ้น แต่กลับเย็นเฉียบยิ่งกว่าเดิม เย็นเฉียบราวกับหัวใจดวงนั้นได้กลายเป็นน้ำแข็ง...

มันเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆตามอายุที่มากขึ้นของอีกฝ่ายและตัวเขา และเมื่อซอลกลายเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบสามปีมันก็ไม่ใช่เพียงการร่วมประเวณีที่เพียงสอดใส่ สุขสมแล้วต่างแยกย้ายอีกต่อไป มันหนักข้อขึ้นอย่ารวดเร็วจนร่างกายของเด็กหนุ่มเริ่มอ่อนแอ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้มีใครสนใจเขามากไปกว่าอากาศธาตุในบ้าน

ซอลได้แต่เก็บงำความรู้สึกเอาไว้ ขณะที่เห็นร่างกายของตนเองถูกย่ำยีครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าเขาก็เพียงมองมันด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ได้รู้สึกอะไร ได้แต่เพียงแสดงความรู้สึกสุขสมอันเสแสร้งเพื่อชักนำอารมณ์ของพี่ชายให้ไปถึงจุดสูงสุด ได้แต่บังคับตนเองให้ทำให้อีกฝ่ายพอใจ และเพื่อไม่ให้ร่างกายของตนเองถูกทำร้ายเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

ทว่ายิ่งปล่อยไว้นานก็ราวกับอีกฝ่ายยิ่งย่ามใจ จากเพียงแค่ความสัมพันธ์แปลกประหลาดที่คล้ายจะเป็นมนุษย์และเครื่องระบายอารมณ์ความใคร่ กลับกลายเป็นราวกับผู้คุมและนักโทษ

ซอลถูกขัง แต่ก็ยังไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขาหายไป ร่างกายเริ่มถูกทำร้ายด้วยวิธีสารพัด อีกฝ่ายระบายความโกรธ ความเกลียด ความผิดหวังทั้งหมดลงบนร่างของเขา บาดแผลเพิ่มขึ้นทุกวันๆ ร่างกายก็อ่อนแอลงทุกวันๆ แต่ทุกอย่างก็ยังคงโถมเข้าใส่ จิตใจที่ถูกทำให้เป็นน้ำแข็งราวกับถูกกะเทาะ ไอเย็นยะเยือกแผ่ลามทั่วร่างขณะที่อีกฝ่ายยังคงลงทุกอย่างลงกับร่างของเขา สุดท้ายแล้วมันก็ระเบิดออกเป็นความเย็นที่เกินต้านทานจนพาให้ของเหลวรอบกายกลายเป็นของแข็ง และมันก็ค่อยๆลามขึ้นไปบนร่างของพี่ชาย

เขาจำเสียงกรีดร้องของพี่ชายในตอนนั้นได้ดี เขาเห็นร่างของพี่ชายที่กรีดร้องและพยายามหาทางหนีจากน้ำแข็งที่กำลังลามขึ้นไป แต่มันก็เปล่าประโยชน์ เขาเห็นอีกฝ่ายหันมาขอความช่วยเหลือด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว ทว่าในตอนนั้นเขากลับยิ้ม...

ซอลมองร่างของพี่ชายกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งไปต่อหน้าต่อตา ทว่าเสียงกรีดร้องของพี่ชายของเขาก็ดังมากพอที่จะเรียกให้ทั้งพ่อ แม่ และคนรับใช้ในบ้านวิ่งขึ้นมาทันเห็นปลายนิ้วของอีกฝ่ายกลายเป็นน้ำแข็ง

ในตอนนั้นเขาเห็นทุกคนตะลึงงัน ก่อนที่สายตาของพ่อและแม่จะเลื่อนมาทางเขา สายตาของพ่อและแม่แท้ๆที่ไม่เคยมอบความรักใดๆให้กลับกลายเป็นหวาดกลัว เกลียดชัง และเคียดแค้น...

หลังจากนั้นเขาก็ถูกพาไปขังอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้เป็นเพียงห้องหนึ่งห้องใดในบ้านที่ยังสามารถเห็นแสงตะวัน แต่กลับเป็นห้องที่ถูกตีกรงขังและมีระบบรักษาความปลอดภัยสูงสุด เป็นสถานที่ไร้ซึ่งอิสรภาพ ไม่มีแม้กระทั่งแสงตะวัน...

คุกหลวงของรัฐบาลคือสิ่งแรกที่พ่อเขาส่งตัวเขาไป

เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีอะไรดึงดูดให้พวกคนคุกด้วยกันหลายๆคนเข้าหา และเป็นตอนนั้นเองที่เขาไม่อาจหยุดตัวเอง และเริ่มที่จะสนุกกับการมีสัมพันธ์เพียงข้ามคืนและฆ่าคนพวกนั้นทิ้งระหว่างที่สีหน้ากำลังอยู่ในช่วงที่หื่นกามมากที่สุด

หลังจากที่นักโทษถูกแช่แข็งไปหลายราย ในที่สุดเขาก็ถูกย้ายตัวไปที่อื่น กลับกลายเป็นไปอยู่ในห้องขังเดี่ยวที่เข้มงวดยิ่งกว่า และยังมีอุปกรณ์ที่สามารถระงับพลังของเขาได้ แต่ตัวซอลเองก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว...

...จะอยู่ที่ไหนก็เหมือนกันหมด...

จิตใจของเขามันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...