ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
หลังจากที่ซานดาร่าจูบผมต่อหน้าสาธารณชนชอบเสือกทั้งหลาย ตอนนี้ข่าวคงกระจายไปทั่วคณะแล้วล่ะครับ
ผมรู้ได้ไงน่ะเหรอ?
หึ
"เฮ้ย จียงมึงทำได้ไงวะ ได้ซานดาร่าแสนสวยเป็นแฟน กูล่ะอิจฉา"
"ฮั่นแน่ จียงไม่เบานะเอ็ง"
"บ๊ะ เป็นแฟนกันตอนไหนวะ ไม่เห็นได้ข่าว"
"โห่ จียงทำไมไม่เป็นแฟนกับพี่ล่ะ"
"มีแฟนแล้วก็ไม่แคร์หรอก เชอะ"
แหม อะไรจะไวขนาดนี้ครับ
ยิ่งคุณยองเบ อันนี้โวยวายเป็นไก่ตาแตก
"เฮ้ยได้ไง มึงพึ่งรู้จักชื่อเขาเองนะ แล้ว เฮ้ย อะไร ยังไงวะ ไอ้จี!! #^%*}+*]^^]]*=*"
ส่วนโซฮี รายนั่นก็โวยวายลั่นคณะ กรี๊ดได้ยิ่งกว่านักแสดงในละคร ผมก็ทำไรไม่ถูกสิครับเลยต้องโทรเรียกคนที่บ้านมาลากกลับไป
ส่วนตอนนี้ผมก็หลบฝูงชนมาอยู่ที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัย (สาบานว่านี่หลบแล้ว?) ที่มีนักศึกษาในมหาลัยผมอยู่ในร้านเกินครึ่งกำลังจ้องมาที่ผม..
"อ่าวนายนั่งบื้อไรอยู่ได้ นี่นัดฉันมาทำไมเนี่ย"
กับยัยซานดาร่าตัวดี ที่ดูไม่เดือดร้อนอะไรกับเขาเลย
ทำอย่างกับว่าเมื่อตอนบ่ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เข้าเรื่องเลยละกัน"
"...."
"เนื่องจากสิ่งที่เธอทำไปเมื่อตอนบ่าย อาจทำให้โซฮีเชื่อว่าฉันกับเธอเป็นแฟนกัน แต่โซฮีไม่เชื่อสนิทใจหรอก นั่นแปลว่า โซฮีก็จะยิ่งตามติดตามดูว่าฉันกับเธอเป็นแฟนกันจริงรึเปล่า"
"แล้วไง"
"ฉะนั้น ต่อไปนี้เธอก็ต้องมาแกล้งเป็นแฟนกับฉัน"
"ไม่ มันไม่ใช่ธุระอะไรของฉันสักหน่อย ทำไมฉันต้องทำ"
"เธอต้องทำนะขอร้องงงงงนะดาร่าา"
"ไม่"
"ยังไงเธอก็ต้องทำ"
ซานดาร่าขมวดคิ้วทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก
โอ้โห้ ผู้หญิงอะไรวะทำอะไรก็น่ารัก
"มีอะไรมาแลกเปลี่ยน"
"..."
"งั้นแลกกับนายต้องทำอะไรก็ได้ตามที่ฉันสั่งโอเคป่ะ?"
"..ฉันให้แค่5ข้อ"
"อืมมม..10"
"5"
"บอกว่า10ไง งั้นไม่ทำ"
"โอเคๆๆ ตกลง10ข้อก็ได้ ทำไรบ้างอ่ะ"
"ขอฉันคิดดูก่อน"
"งั้นเป็นอันว่า ตกลง เธอต้องมาเป็นแฟนฉันแลกกับให้ฉันทำอะไรก็ได้10ข้อ"
"โอเค"
"เดี๋ยวนะ แล้วเธอไม่มีแฟนเหรอ"
"ไม่มี"
อ้าว ไอ้ยองเบ
"ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะ ไม่ว่าจะเพื่อนหรือใครก็ตามห้ามบอก"
"เออหน่าไม่บอกหรอก แล้วต้องทำนานแค่ไหน"
"ไม่มีกำหนด"
"นายห้ามปล้ำฉันนะ"
"จะบ้ารึไง"
"ก็เผื่อไว้ก่อน"
"ยัยบ้า"
"นี่นาย!!......"
"....."
"นาย..."
"..?"
"นายชื่อไรอ่ะ?"
ขุ่นพระ คุยกันมาตั้งนานชื่อยังไม่รู้เลยหรือนี่
"จียง ควอนจียง"
ครืด ครืด~
'โซฮี'
ตายห่า โทรมาทำไมครับเนี่ย
"รับสิ"จียงยื่นโทรศัพท์เครื่องสวยมาให้ดาร่า
"หือ? ฉัน?"
"อืม โซฮีโทรมา"
"อ๋อ มาๆฉันจัดการเอง"
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"
'..นี่ใคร แกเป็นใคร!! โทรศัพท์ของพี่จียงไปอยู่กับแกได้ยังไง!! พี่จียงของฉันอยู่ไหน!!'
โซฮีแผดเสียงลั่นโทรศัพท์ ดาร่าเบ้ปาก
"จียงหลับอยู่ ที่ห้องฉันเองแหละ มีอะไรเหรอเดี๋ยวฉันบอกจียงให้"
'กรี๊ด แกเป็นใคร พี่จียงไปอยู่กับแกได้ยังไง'
"อะไรจำฉันไม่ได้เหรอ เมื่อตอนบ่ายยังคุยกันอยู่เลยน้า ฉันซานดาร่าคนที่จูบกับพี่จียงของเธอไง"
ดาร่าเน้นคำว่าจูบให้อีกคนได้ยินอย่างชัดเจน
'ยัยซานดาร่า กรี๊ด ฉันจะคุยกับพี่จียงของฉัน!!'
"ก็บอกว่าหลับอยู่ แค่นี้นะ บาย"
จียงมองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
ไม่เบาจริงๆ
ซานดาราส่งโทรศัพท์คืนจียงอย่างกับไม่มีไรเกิดขึ้น
"นายจ่ายนะ"
แล้วดาร่าก็ลุกขึ้นเก็บสัมภาระ
"จะไปไหนอ่ะ"
"ทำไมต้องบอกนาย"
"ก็เราเป็นแฟนกันนี่"
จียงลุกขึ้นเดินไปกอดคอคนตัวเล็กอย่างสนิทสนม
"ให้มันน้อยๆหน่อย ถอยไปฉันจะกลับหอ"
"ไปด้วย เราอยู่หอเดียวกันนะรู้รึเปล่า"
"เหรอ ไม่เห็นอยากรู้"
จียงทำเป็นไม่สนใจคนในอ้อมแขนแล้วเดินไปจ่ายเงินค่ากาแฟ
"ป่ะ ที่รักกลับหอกันเถอะ"
"ย้าส์ควอนจียง"
แกล้งคนนี่มันสนุกจริงๆ
ระหว่างทางเดินไปหอ ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ผมและซานดาร่า อย่างกับเป็นสิ่งแปลกประหลาด
อะไรวะไม่เคยเห็นคนรักกันรึไง โถ่
"นี่นายเมื่อไหร่จะปล่อย คนเขามองอ่ะเห็นป่ะ"
"แล้วไง ไม่เห็นต้องสน"
ดาร่าถอนหายใจอย่างปลงๆ
"อยู่ห้องไรอ่ะ"
"อยู่ห้องตรงข้ามกับนายนั้นแหละ"
"ฮืม?"
"ไม่เคยสังเกตเลยสิ"
"ไม่อ่ะ"
ณ หน้าห้องซานดาร่า ที่อยู่ตรงข้ามกับห้องผมจริงๆ
"เข้าไปสิ"ดาร่ายืนนิ่งไม่เปิดประตูสักที
"นายก็กลับห้องนายไปสิ"
ดาร่าเปิดประตูห้อง และจียงก็เดินเข้าไปด้วยหน้าตาเฉย
"เข้ามาทำไม กลับห้องไปปปปปป"
จียงทิ้งตัวใส่เตียงนุ่ม
"นอนด้วยดิ"
"ไม่!! ลุกขึ้นเลยนะแล้วก็กลับห้องไป"
จียงได้แต่หัวเราะ สนุกที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก
"ฮ่าๆ กลับก็ได้ ฝันดีนะที่รัก"
"นี่!!"
"อ้อ!! แล้วก็ตอนเช้าไปปลุกด้วยนะ"
"ทำไมต้อง.."
"ห้ามปฏิเสธนะครับ เอาโทรศัพท์มา"
"จะทำอะไร"
"เอามาเหอะน่า"
ดาร่าส่งโทรศัพท์ให้จียง จียงก็กดนู่นนี่อยู่สักพักก็ส่งคืน
ครืด ครืด
'จียงแฟนสุดที่รักของซานดาร่า'
มีชื่อประหลาดปรากฎที่หน้าจอโทรศัพท์ของดาร่า
"นี่เบอร์ฉันนะ"
"ไม่ได้ขอ"
"เป็นแฟนกันก็ต้องมีเบอร์ไว้ด้วยสิจ๊ะ"
ดาร่าทำท่าจะขว้างหมอนใส่จียง
จียงก็วิ่งออกมาจากห้องทันที
และต่างคนก็ต่างเข้าห้องตัวเอง
----------------------------------------------------------------
ก๊อก ก๊อก
"จียง"
"...."
"นี่ควอนจียง"
"....."
ย้าส์นี่ฉันยืนเรียกนานแล้วนะ
สุดท้ายดาร่าก็ลองบิดลูกบิดประตูห้องของจียงเข้าไป
อ้าว ไม่ได้ล็อค นี่ก็ยืนเคาะอยู่ตั้งนาน
"นายจียง ตื่นได้แล้ว"
"...."
"เฮ้"
ดาร่าเดินไปที่เตียง
แต่
"อ้าว ไม่อยู่"
"เฮ้ย!!"
ดาร่าสะดุ้ง อยู่ดีๆจียงก็เดินออกมาจากห้องน้ำเจอคนตัวเล็กยืนอยู่ที่เตียง
จียงเดินออกมาในสภาพทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวปิดท่อนล่าง
"เข้ามาได้ไงเนี่ย"
"...เอ่อ ก็นายไม่ล็อคประตูอ่ะ!!"
"อ้าวเหรอ"
แล้วจียงก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าผ่านดาร่าไปหน้าตาเฉย
"เอ้าแล้วเธอยืนทำไรอยู่อ่ะจะดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ ฮึฮึ"
"ย้าส์ ไอ้บ้าควอนจียง"
ดาร่าหยิบหมอนที่เตียง ปาใส่จียงทันทีแล้วเดินออกไปรอข้างนอก
ได้แกล้งคนแต่เช้าเลยวันนี้
เมื่อแต่งตัวเสร็จจียงก็เดินมากอดคอซานดาร่าเหมือนที่เคยทำ
"ไปกันเถอะยัยตัวเล็ก"
"ตัวฉันกับนายก็พอๆกันนั่นแหละ"
"ไม่ๆ ฉันสูงกว่าเธอ ตัวฉันใหญ่กว่าเธอเห็นๆอ่ะ"
"ผู้ชายอะไรตัวเตี้ยชะมัด"
"เจอยองเบแล้วจะไม่พูดแบบนี้"อันนี้จียงพูดให้ตัวเองได้ยิน
ทั้งสองคนเดินมามหาลัยผ่านสายตาสาธารณชนชอบเสือกกันอีกแล้ว
"โอ้โห้ เดินกอดคอกันมาเลยน้า"
"อิจฉาว่ะ"
และอื่นๆอีกมากมายขี้เกียจฟัง
"เฮ้ ยองเบ!!"
"ไอ้จี!? กับดาร่า?"
"ไปนั่งกับไอ้ยองเบกัน"จียงหันมาชวนกึ่งบังคับดาร่า
"ไม่ ฉันจะไปหาเพื่อนฉัน"
"แปปเดียว"
"พวกแกเป็นแฟนกันจริงๆเหรอวะเนี่ย"
"เออ"
จียงตอบอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหยิบชีทจากมือยองเบมาดู
ยองเบเลยหันมาที่ดาร่า ดาร่าก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วพยักหน้า
"เฮ้ยเป็นไปได้ไง ไอ้เชี่ยจีคุยกับกูก่อน"
"อะไร ก็เป็นแฟนกันไง คุยอะไรวะ วุ่นวายจริงไอ้นี่"
"บอม!!"
ดาร่าตะโกนเรียกปาร์คบอมเพื่อนตัวเองทันทีเมื่อเห็น
บอมตาโตเมื่อเห็นเพื่อนสาวตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมแขนใครก็ไม่รู้
"ย้าส์ ดาร่านี่ใครอ่ะ"
"นี่จียง"
"แล้ว..??"
ปาร์คบอมมองไปที่แขนที่วางอยู่บนไหล่ดาร่าอย่างงงๆ
"อ่อ เราเป็นแฟนกันน่ะ"
"ห๊า!?"
"ตกใจใช่มั้ยล่ะ ฉันก็ตกใจ"ยองเบรีบเสริม
"ได้ไงเนี่ย"
"เอ่อ แหะๆ"
ดาร่าเลือกที่เงียบดีกว่า
"อธิบายมานะ"
"จียง ฉันว่าเราบอกให้เพื่อนเรารู้กันเหอะนะ"ดาร่าหันมากระซิบกับจียง
"..."
"นะ"
ถ้าใครมาอยู่ตรงจุดที่จียงอยู่แล้วทุกคนจะรู้ ดาร่ากำลังอ้อนผมด้วยสายตา โอ้มายก้อด ตายตายกูตายยย
"บ..บอกก็ได้"
ใครจะทนได้วะ
แล้วดาร่าก็เริ่มอธิบายให้บอมกับยองเบฟัง โดยจียงก็นั่งเฉยๆปล่อยให้คนตัวเล็กพูด
"แค่แกล้งทำ?"บอมถาม
"อืม"
"ย้าส์ แล้วทำไมต้องทำเหมือนจริงขนาดนี้ล่ะ เอามือออกไปเลยนะนายจียง"บอมหันควับมาหาจียง
"จะทำไม ก็เราเป็นแฟนกันนี่เนอะ"
ดาร่ากรอกตาอย่างเซ็งๆ
"โถ่แล้วก็ไม่บอกกู ปล่อยให้งง"ยองเบพูดบ้าง
"เออหน่า แล้วก็ห้ามไปบอกใครนะเข้าใจ? โดยเฉพาะโซฮี"จียงบอกยองเบ
"เออๆ"
"นี่ดาร่าแล้วบอกท๊อปยังอ่ะ?"บอมถามดาร่า
"ยังอ่ะ"
"เดี๋ยวก็โดนเข้าใจผิด หมอนั่นยิ่งหวงๆเธออยู่"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"ฉันเตือนแล้วน้า"
จียงขมวดคิ้ว หันมาหายองเบ และขยับปากถามยองเบ
'ท๊อป คือ ใคร'
'ซึง ฮ ยอน ไง'
อ๋อซึงฮยอน
ไหนว่าไม่มีแฟน
"ดาร่า!!"อยู่ๆเสียงทุ่มก็ดังมาจากทิศไหนก็ไม่รู้ และก็มีมือใหญ่ๆมาคว้าแขนจียงออกจากไหล่บาง
"เฮ้ย"
อยู่ๆก็มีไอ้หน้าหล่อที่ไหนไม่รู้มาดึงมือผมออก
"แกเป็นใครวะ?!"ไอ้หน้าหล่อถามผม
"ท๊อป!!"
Writer talk
จบไปแล้วกับตอนที่2เฮ้เป็นไงกันบ้างเอ่ย
ตอนนี้ตัวละครเริ่มมีบทบาทขึ้นเรื่อยๆเริ่มรู้จักกันแล้ว
มาอัพวันต่อวันกันเลยทีเดียว แต่สั้นจริงๆ /โดนเตะ
ขอให้เพลิดเพลินนะคะ
Let's COMMENT !
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น