ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
Chapter 7
‘ห้ามทิ้งฉันนะ...’
‘ต้องรักฉันให้มากๆ...’
ไม่อยากจะเชื่อเลย คำพูดพวกนี้หลุดมาจากปากผู้หญิงที่ชื่อซานดาร่าปาร์คได้ยังไงนะ
ควอนจียงยังสงสัย
แต่แล้วไง? ไม่เห็นน่าสนใจ เรื่องที่น่าสนใจตอนนี้คือ
เขามีแฟนแล้ว
แฟนสวยด้วย
ต้องเอาไปอวดยองเบ
ฮิฮิ
ชายหนุ่มเดินยิ้มแป้นเข้ามาในมหาลัย ปกติจียงที่มีคนมองอยู่แล้ว วันนี้ก็ยิ่งมองกันเข้าไปใหญ่
จะไม่ให้มองได้ไงปกติหน้าบึ้งจะตาย
ใช่มั้ย..?
นี่คือสิ่งที่จียงคิดว่าพวกที่มองเขาอยู่คงคิดแบบเดียวกัน
แต่เปล่า..
คนพวกนั้นไม่ได้คิดแบบจียง...
จียงทำเป็นไม่สนใจรีบเดินผ่านสายตาพวกนั้นมาหาเพื่อนรักที่กำลังนั่งกดมือถืออยู่ไม่สนใจใคร
“ไง...”
จียงส่งเสียงทักทายแล้วนั่งลงตรงข้ามยองเบ
“ไงอะไรของแก แหมมีแฟนแล้วอารมณ์ดียิ้มแป้นมาเชียวนะ ยิ้มทีนี่ถ้าหมาเห็นมันก็คงอยากจะยิ้มตามอ่ะ”
ยองเบบอกปัด แล้วก้มหน้าสนใจมือถือของตนต่อ
อะไรของมัน รู้ได้ไงเนี่ย? ยังไม่ทันบอกเลย
“เห? ยองเบแกรู้ได้ไงวะ ฉันยังไม่ได้เล่าให้แกนี่นา ยังไม่ได้บอกใครด้วย..”
ยองเบเงยหน้ามามองเพื่อนอีกครั้ง พลางกระตุกยิ้ม
“หึหึ เขารู้กันทั่วมหาลัยแล้วครับคุณควอน”
“เฮ้ยยย ได้ไง อะไรนี่ฉันพึ่งคบกันเมื่อวานเองนะ!”
“เว็บมหาลัยไง มีคนเอามาลง”
“แล้วพวกนั้นก็เชื่อ แค่บทความธรรมดาเนี่ยนะ”
“อืมถ้าสำหรับคนอื่นมันก็คงจะธรรมดาแหละ แต่นี่มันจียงนะครับควอนจียงคนดังกับสาวสวยซานดาร่า แถมมีภาพประกอบ ตอนนี้ข่าวแกดังสุดเลยนะ ยินดีด้วยว่ะ”
“ภาพประกอบ?”
“เออสิครับ หันเข้าไปเช็คดูบ้างนะมึงนะ ถึงเวลาเรียนแหละไปก่อนนะครับคุณเพื่อน”
ยองเบลุกขึ้นตบบ่าจียงตามประสาเพื่อนแล้วเดินหายไปในตึก
ทิ้งให้จียงจมอยู่กับความสงสัย
กะว่าจะให้เป็นความลับสักหน่อย หมดกัน
--------------------------
เมื่อยองเบเข้าเรียนไปแล้วจียงก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องนั่งทนสายตามหาชน
ระหว่างที่กำลังจะลุก แต่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเรียกเอาไว้ก่อน
“เฮ้!!”
เชวซึงฮยอนกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาจียง
“....”
“นาย?”
“อะไร?”
“เป็นแฟนกับดาร่าแล้วจริงๆเหรอวะ”
“อืม”
“....บอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้าทำดาร่าของฉันเสียใจ นายตายแน่ๆว่ะจียง มาบอกแค่นี้แหละไปล่ะ”
ซึงฮยอนบอกแค่นั้นแล้วเดินหายไป
อะไรของเขา
จียงเดินออกมาจากมหาลัยตรงไปที่ร้านมินิมาร์ท ว่าจะซื้อของกินไปไว้ในห้องบ้าง ก็ทำให้นึกถึงอีกคนที่อยู่ในห้อง คิดได้อย่างนั้นจียงก็คว้าโทรศัพท์โทรหาคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนทันที
แฟนจริงๆ
‘ว่าไง’
“ทำไรอยู่ ฉันจะไปมินิมาร์ทน่ะจะเอาอะไรมั้ย?”
‘.....ซื้ออาหารแมวมา แล้วก็ฝากซื้อกาแฟหน่อย แค่นี้นะจะอาบน้ำให้ซานยง’
อะไร บอกจะไปมินิมาร์ทนะไม่ใช้ร้านกาแฟ นี่เขาต้องเดินย้อนไปอีกเหรอ จริงๆเลย..
จียงเลือกซื้อของใช้นู่นนี่สักพักพอเสร็จก็เดินย้อนกลับไปที่ร้านกาแฟร้านเดิมที่เคยมากับดาร่า และมันมีอยู่ร้านเดียว
จียงเดินเข้ามาในร้านไม่ได้สนใจเท่าไร มุ่งมาที่เคาท์เตอร์สั่งกาแฟอย่างเดียว ไม่ได้สังเกตภายในร้าน
จึงไม่เห็น..
“รับอะไรดีครับ..”
“ลาเต้กับมอคค่าครับ”
เขายังจำได้ว่าคราวก่อนดาร่าสั่งอะไร
“ครับ”
จ่ายเงินเรียบร้อยจียงก็เดินมานั่งรอกาแฟที่โต๊ะริมกระจกร้าน วันนี้ไม่มีอีกคนมานั่งด้วย ฝั่งตรงข้ามไม่มีใครนั่งอยู่
“สั่งไปให้ใครคะตั้ง2แก้ว...?”
จียงสะดุ้งหลุดจากภวังค์ หันมองตามเสียง
!!!
“โซฮี...”
“สวัสดีค่ะพี่จียง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”
โซฮีเดินมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จียงไม่รู้ มาอยู่ในร้านนี้ตอนไหน จียงก็ไม่รู้ และตอนนี้เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็ไม่ว่างเปล่าอีกแล้ว
“อะ เอ่อ อืมช่วงนี้ไม่ได้เจอกันเลยเนอะ..”
ทำไมวันนี้กาแฟถึงช้าแบบนี้นะ..
“ค่ะ พอดีที่บ้านมีธุระต้องไปต่างจังหวัดน่ะค่ะ พี่จียงสบายดีมั้ย ฉันคิดถึงพี่มากเลย”เสียงหวานเอ่ยอย่างสดใส แต่จียงกลับไม่ได้รู้สึกสดใสไปด้วยเลย หน้าแปลกทำไมวันนี้ดื้อไม่อะไรเลย รู้สึกน่ากลัวกว่าเดิมอีก
“อ่อ...พี่สบายดี แล้วมาทำอะไรแถวนี้เหรอ”
“ก็มาหาพี่ไงคะ”
โซฮีเอ่ยยิ้มๆ
กาแฟ..กาแฟ...
จียงได้แต่ยิ้มตอบกลับไปไม่พูดอะไรต่อ
“ทำไมทำหนัาแบบนั้นคะ พี่คิดว่าฉันจะมาก่อกวนอีกรึไง”
“เปล่านี่..”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่ด้วยค่ะ วันนี้ไปทานอาหารด้วยกันนะคะ”
“เอ่อ...”
“นะคะ ไม่รบกวนนานหรอกค่ะ”
“แต่ว่า...”
“นะคะ แค่ไปทานข้าวเย็นกับน้องสาวไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลยจริงมั้ยคะ”
“.....”
เอายังไงดีล่ะ แค่อาหารมื้อเดียวไม่เป็นอะไรหรอกมั้งจียง แต่ดาร่าล่ะกาแฟนี่อีก แวะเอาไปให้ก่อนดีมั้ย
“แต่พี่ต้องเอากาแฟไปให้”
“ฉันทานให้เองก็ได้นะคะ กาแฟนั่น ฉันไม่ให้พี่เอาไปใครหรอกนะ ฉันรีบ”
ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
จังหวะเดียวกับที่จียงกำลังลังเลพนักงานก็มาเสิร์ฟกาแฟพอดี
“ไม่ได้หรอก ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะโซฮี”
“อ่ะ พี่ยองเบ”
โซฮีไม่สนใจที่จียงพูด แล้วดึงกาแฟออกจากมือจียง
“กาแฟนี่พี่จะเอาไปให้ใครคะ ฉันจะฝากพี่ยองเบให้เอาไปให้”
เอ๊ะ ดื้อจริงๆ
“พี่บอกว่าไม่ได้ไง”
“พี่จียง...”
โอ้ยให้ตายสิ
“เราคุยกันที่นี่ก็ได้นะโซฮี พี่ยังไม่หิว”
“...ก็ได้ค่ะ”
“....”
“คือฉันจะลาพี่นะคะ ฉันกลับเมกาแล้ว”
“อ่าว จะกลับแล้วงั้นเหรอ”
“ค่ะ พี่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ไม่ต้องคิดถึงฉันมากไปล่ะ แล้วก็รักกับพี่ดาร่านานๆนะคะ ฉันคงไม่มายุ่งกับพี่แล้ว..”
ฮืม?
“ขอกอดพี่ครั้งสุดท้ายได้มั้ย?”
....
ก็พี่น้องกันนี่เนอะไม่เห็นต้องคิดมาก
“ได้สิ”
ทั้งสองคนลุกขึ้นกอดกันสักพัก โซฮีก็คลายอ้อมกอดไป บอกลาจียงอีกครั้ง แล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายไปคนละทาง
ทั้งสองคนกอดกันแบบพี่น้องน่ะใช่ จียงรู้อยู่แล้ว
แต่คนอื่นน่ะสิ..
------------------------------------------
ก๊อก ก๊อก
ย๊า กาแฟละลายหมดแล้ว จืดแหงๆ
จียงเดินกลับมาที่หอพักเข้าห้องไปวางของ ตอนนี้กำลังยืนเคาะประตูที่ห้องตรงข้าม
ยังไม่เปิด
ทำไมช้าจัง ทำอะไรอยู่
จียงลงมือเคาะอีกครั้ง
คราวนี้ประตูค่อยๆเปิดออก คนตัวเล็กในห้องทำสีหน้าเรียบเฉยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ก็ถอยหลังให้จียงเข้ามา
“เป็นอะไรรึเปล่า”
จียงวางอาหารแมวไว้ที่โต๊ะเล็กๆในห้อง แล้วถามดาร่าที่กำลังเตรียมชามอาหารให้แมวตัวน้อย
“....”
“ดาร่า..?”
“หืม..”
“นี่กาแฟ..มัน เอ่อ ละลายหมดแล้ว แต่น่าจะยังดื่มได้นะ หรือว่าไม่เอาแล้ว?”
“...ทำอะไรคุยกับใครอยู่ล่ะ มันถึงละลายน่ะ”
“เห?”
“...ฉันรอตั้งนานนะรู้มั้ย ซานยงก็ด้วย”
“.....ขอโทษนะ พอดีเจอโซฮีแล้วมีเรื่องคุยกันนิดหน่อย”
“กอดกันด้วย...”
“เธอรู้? หึงหรือไงฮืม?”
“ก็เปล่า..”
“โกรธเหรอ?”
“เปล่า”
หึหึ
“งั้นก็คงไม่อยากรู้สินะว่าคุยอะไรกัน”
เห็นคนโกรธต้องแกล้งแหย่ทุกทีสินะ..
“....ถ้านายไม่บอกก็ไม่ต้องมายุ่งกัยฉันเลยนะควอนจียง”
“ฮะๆหึงก็บอกมาสิว่าหึง จริงๆเลยนะเธอเนี่ย”
“อะไรเล่า..ตกลงคุยอะไรกันบอกมานะ”
“ก็...โซฮีกำลังจะกลับเมกาน่ะเลยมาลาแล้วก็ขอกอดพี่ชายเป็นครั้งสุดท้าย ไม่น่าเชื่อเลยนะจะมีคนหึง หึหึ”
“ย๊า ก็มันไม่รู้นี่กอดกันซะขนาดนั้น..”
“แล้วเธอรู้ได้ไง?”
“มีคนถ่ายรูปแล้วลงเว็บน่ะ”
“อีกแล้ว? คนพวกนี้นี่วันๆไม่ทำอะไรกันแล้วรึไงนะ แล้วเธอก็เชื่อ ในข่าวมันเขียนว่ายังไงล่ะ”
“ก็...รูปมันฟ้องนี่..จริงๆฉันก็ไม่อยากเชื่อหรอกนะ...”
กลายเป็นเขาเองที่โกรธ
“ไม่เชื่อใจกันเลยรึไง..”
“...ขอโทษนะจียง...”
ดาร่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้น้ำตาคลอเบ้าเตรียมไหล..ใครจะโกรธลง...
จียงถอนหายใจ ดึงดาร่าเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“เชื่อใจฉันสิ เธอต้องเชื่อใจฉันไม่ว่ารูปหลุดมากี่ครั้ง ควรถามฉันก่อนนะเข้าใจรึเปล่า”
“อือออ..นายพูดเหมือนมันหลุดมาเรื่อยๆงั้นแหละ..”
“ก็แค่พูดไว้เฉยๆ มีแฟนขี้หึงแบบเธออะไรก็คาดเดาไม่ได้”
“ย๊า..”
“แค่เชื่อใจฉันก็พอ...”
“อืม..รู้แล้วน่าปล่อยได้แล้ว”
จียงค่อยๆปล่อยดาร่า แล้วโน้มริมผีปากลงที่หน้าผากสวย
ดาร่าหน้าแดงทันทีไม่สบตาจียง
“เฮ้อ ฉันรักเธอจัง”
จียงขยี้ผมดาร่าเบาพลางยิ้ม
“ฉันก็รักนายนะ....”
-------------------------
“นี่บอม”
“หือ?”
“หยุดกินสักทีสิ”
ท็อปมานั่งเล่นห้องบอมแทบทุกวัน ตอนนี้ก็อยู่ที่ห้องบอมนั่งจ้องอีกคนกินขนม กินไม่หยุด
“ก็มันอร่อย นายกินมั้ย?”
“ยังจะมาชวนอีก! อ้วนแล้วอย่าหาว่าไม่เตือน”
“อะไร กินแค่นี้ไม่เห็นต้องดุ..”
“แค่นี้อะไร..อย่าให้ฉันต้องพูดนะว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง เธอกินไปกี่อย่างแล้วบอม”
“นิดหน่อยเอง....”
บอมพูดเสียงเบาพลางวางขนมในมือ นั่งอยู่สักพักก็หยิบขึ้นมากินอีก!! ท็อปส่ายหัวขำ
“นี่จียงกับดาร่าคบกันแล้วรู้มั้ย?”ท็อปถามบอม
“รู้สิดาร่าเพื่อนสนิทฉันนะ”
อ่าว อะไรอ่ะ แล้วฉันล่ะ ฉันก็เพื่อนนี่ ทำไมฉันรู้จากข่าว ไม่ยุติธรรม!
ท็อปคิดในใจ
“แล้วนายยอมรึไง ปกติหวงยัยดาร่าจะตายไม่ใช่เหรอ”
“หวงน่ะใช่ แต่ก็แค่ไม่อยากเห็นยัยนั้นเสียใจเท่านั้นแหละ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งอะไรขนาดนั้นหรอก”
บอมพยักหน้าตามสื่อว่าเข้าใจแล้ว..
“นี่ถ้าเราไม่สนิทกันนะ ฉันก็คิดว่านายชอบดาร่าไปแล้ว”
“เหรอ ฉันห่วงดาร่าขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อืม...”
“หึหึ ก็เรารู้จักกันมานานแล้วน่ะสิ ดาร่าน่ะอกหักทีร้องไห้หนักจะตาย เธอก็น่าจะรู้นี่บอม”
“...”
“แล้วอีกอย่าง ฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้วด้วยนะ..”
“....เหรอ”
“อืม ไปก่อนนะ ดึกแล้วหยุดกินได้แล้วเข้าใจมั้ย”
“อืม....”
ท็อปเดินออกไปจากห้องแล้ว
ใครกันนะผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น...?
Talk.
มาแล้วฮะ-/\-
มาแล้วฮะ-/\-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น