คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
CHAPTER 6
สองเดือน
กับอีกสองสัปดาห์
ผ่านไป
เร็วรึเปล่า..
ดาร่าไม่รู้
แต่ที่รู้คือหลายสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ มีสิ่งมีชีวิตเข้ามาในห้องบ่อยมาก เรียกได้ว่าถ้าย้ายมาอยู่ด้วยได้ ก็คงย้ายมาแล้ว
และตอนนี้สิ่งมีชีวิตที่กำลังพูดถึงนั้น..ก็กำลังนอนไม่สนใจโลกอยู่บนเตียง
จะเป็นใครได้นอกจาก..
ควอนจียง
นายนี่เดินเข้าเดินออกห้องของฉันราวกับเป็นห้องตัวเองเองค่ะ! หรือห้องนี้มันกลายเป็นห้องสาธารณะไปแล้ว ไม่รู้ไปแอบทำกุญแจมาตอนไหน แย่จริงๆ แต่ก็นั่นแหละค่ะ.. บ่นไปก็เท่านั้น บ่นให้ตายหมอนี่ก็ไม่ฟังอยู่ดี ถึงยังไงฉันก็ทำอะไรไม่ได้ จะห้ามก็ไม่ได้ จะไล่ก็ไม่ได้ เพราะไล่ยังไงก็ไม่เป็นผลกับคนอย่างจียง(พยายามลองไล่มาแล้วนับครั้งไม่ได้)
แต่ที่จริงการมีจียงเข้าออกห้องบ่อยๆก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก
บางครั้งมีงาน..
จียงก็จะคอยช่วยจนเสร็จ
บางครั้งเรียนหนัก ไม่มีเวลาเก็บทำความสะอาดห้อง..
จียงก็จะเข้ามาช่วยเก็บให้
บางครั้งลืมให้อาหารซานยง..
จียงก็ทำแทนให้ทุกอย่าง
และการที่อยู่ได้อยู่กับหมอนี่ใกล้ๆรู้จักหมอนี่จริงๆ
จียงก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย..
จียงดูแลกันดีมาก..
ดีจนบางครั้งดาร่าก็ลืมไปว่านี่คือการเป็นแฟนหลอกๆ
จียงทำหน้าที่ดีเกินไปด้วยซ้ำ
ดีมากเลยน่ากลัวว่าถ้าเกิดใจอ่อนหลงรักขึ้นมา คงแย่..
บ้า บ้าๆๆ คิดอะไรอย่างนั้นเล่า! ไม่มีทางหรอกน่า!
“นี่ คิดไรอ่ะ หน้าแดงเชียว ไม่สบายเหรอ”
จียงทักคนเหม่อลอย นั่งสังเกตมาสักพักแล้วคิดอะไรอยู่คนเดียว เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวขมวดคิ้ว ตลกจริงๆ
“ปะ..เปล่า เมื่อไหร่นายจะกลับห้อง”
“ไม่กลับ หิวมั้ย? เที่ยงแล้วนะ”
“.....”
“ว่าไง? หิวหรือเปล่า?”
“อ๋อ ไม่ๆไม่หิว”
“สติเพิ่งกลับมาหรือไง ยัยบ๊อง”
เดี๋ยวนะ เหมือนจะลืมอะไรไป..
…
การเป็นแฟนหลอกๆ..
มีข้อแลกเปลี่ยนอยู่นี่นา! ลืมได้ไงเนี่ย เสียเปรียบเป็นบ้าเลย
ทำอะไรก็ได้ 10 ข้อ..
จะใช้หมดมั้ยเนี่ย
“จียง”
“หื้อ?”
“นายลืมอะไรรึเปล่า”
“อะไร ลืมอะไร? ก็ไม่นะ”
“ข้อตกลงของเราไง”
“ข้อตกลง?”
“ย๊า ตาบ้า! ก็ที่เราเป็นแฟนกันไงนายต้องทำอะไรก็ได้ตามที่ฉันสั่ง10ข้ออ่ะ”
“อ่อ..แล้วยังไง จะสั่งอะไรดีครับคุณหนูปาร์ค”
“อืม.........ข้อหนึ่งนายต้องมาเป็นทาสฉัน โอเคนะ”
“...ฉันมีข้อแม้ ฉันต้องมีสิทธิ์ปฏิเสธในบางสิ่งที่ฉันทำไม่ได้”
“ก็ได้ ฉันให้สิทธิ์นั้น..2ครั้งต่อสัปดาห์”
“อะไรอ่ะ 1ครั้งต่อวันไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ นี่ให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ห้ามต่อลอง”
“ก็ได้ครับผม รับทราบ”
“ข้อสองนายห้ามจูบหรือหอมแก้มหรือกอด”
“อันนี้ท่าทางจะทำไม่ได้”
“ย๊า!”
“จะพยายามแล้วกัน”
“นายมันไว้ใจไม่ได้ จียง”
“ฮึฮึ”
“ข้อสามนายห้ามเข้ามาในห้องฉัน ก่อนได้รับอนุญาต”
“ไม่เอาๆๆ ขอปฏิเสธข้อนี้”
ย๊า จริงๆเลย!
“อะไรกัน ฉันเป็นผู้หญิงนะเข้าออกห้องฉันอย่างกับห้องตัวเอง”
“คนเป็นแฟนกันก็ต้องอยากเห็นหน้ากันเป็นเรื่องธรรมดา..”
จียงบ่นในลำคอ ถึงจะได้ยินไม่ชัด แต่ก็ได้ยินนะ!
“อะไรนะ”
แกล้งถามไปงั้นแหละ..
“เปล่าๆ ข้อสามใช้ไม่ได้แล้วข้ามไปข้อสี่เลย”
“ข้อสี่นายห้ามไปเดทกับผู้หญิงคนอื่น ห้ามไปกับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะไปทำอะไรก็ตาม”
“คุณหนูปาร์คขี้หึงสินะ..”
“บ้า! ไม่ได้หึง ก็ ก็นายเป็นแฟนฉันน่ะ เอ่อ...หมายถึงแฟนหลอกๆแต่ถ้าคนอื่นเห็นเขาจะเข้าใจผิดไง..”
“แถไปเรื่อย”
“ย๊า!”
“ครับๆไม่ไปกับใครทั้งนั้นแหละ จะไปกับซานดาร่าคนเดียว”
พูดอะไรของนายเนี่ย..
“ฮะๆ หน้าแดงไปหมดแล้วดาร่า”
“ไม่ต้องยุ่งน่า ต่อไปข้อห้า”
“จะไม่เก็บไว้คิดหน่อยเหรอ จะเอาให้ครบ10ข้อวันนี้เลยเหรอ ฮืม?”
“งั้นไว้ฉันคิดก่อนก็ได้”
“ออกไปข้างนอกกัน”
“จะไปไหน ไม่เอา”
“วันหยุดทั้งทีจะอยู่แต่ในห้องรึไง อยากกินไอติมอ่ะ ไปกันเถอะ”
ประโยคที่พูดนั้น ไม่ใช่ประโยคขอร้องแน่นอนเพราะจียงไม่ฟังคำปฏิเสธของดาร่า แต่ลากดาร่าออกไปจากห้องแล้วเรียบร้อย
------------------------------------------------
“อากาศดีจะตาย น่าจะออกมาตั้งนานแล้ว”
“พูดมากน่า”
ทั้งสองคนเดินมาเรื่อยๆหลังจากซื้อไอติมเสร็จแล้ว เดินดูนู่นนี่ราวกับพึ่งเคยเห็น ทั้งๆที่ทั้งสองก็เดินแถวนี้จนเบื่อแล้ว
แต่ครั้งนี้จียงกลับไม่รู้สึกเบื่อ
อาจเป็นเพราะมีคนมาเดินด้วยมั้ง..
“อ๊ะ! จียงระวัง!”
“เฮ้ย!!”
อยู่ๆก็รถพุ่งเข้ามา ดีที่ดาร่าจับจียงไว้ทัน ไม่รู้เหม่ออะไร ตกใจหมดเลย บ้าเอ้ย!
คนขับรถคันนั้นเปิดกระจกโผล่หน้ามาสบถด่าทั้งสองคนก่อนจะขับหายไป
“เหม่ออะไรของนาย เกือบตายแล้วเห็นมั้ย!! ตกใจแทบแย่ นายนี่มัน”
“ขอโทษนะ”
“ขอโทษบ้าอะไรเล่า นี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
ดาร่าพูดพลางจับตัวจียงมาหมุนดูแผล แต่ไม่มี
“เฮ้..ร้องไห้ทำไม”
“บ้า..ใครร้อง อย่าพูดมากน่า ไปหาที่นั่งกันเถอะ”
ทั้งสองคนเดินมานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ
“นี่ร้องไห้ทำไม”
“ก็บอกว่าไม่ได้ร้องไง...”
จียงจับหน้าดาร่าให้หันมาสบตา ดวงตาคู่สวยตอนนี้กำลังมีน้ำตาคลออยู่ชัดๆ
“นี่ไงก็เห็นอยู่ชัดๆว่าน้ำตามันคลอเบ้าอยู่เนี่ย ยังจะเถียงอีก”
“นี่ จะมาดุอะไรฉันเล่า ตัวเองนั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องน้ำตาคลอเบ้าอยู่นี่ไง”
“ขี้แงชะมัด ไม่เอาน่า ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกจะอยู่กวนซานดาร่าไปอีกนานๆเลย”
“รู้งี้น่าจะปล่อยให้รถชนไปเลย”
“ใจร้ายจัง แต่..เป็นห่วงฉันมากเลยล่ะสิ”
“ก็ ก็แค่ตกใจแหละน่า”
“จริงเหรอ”
“นี่เลิกถามได้แล้ว ที่หลังอย่าเหม่ออีกนะ บ้ารึเปล่ารถชนขึ้นมาจะทำยังไง ฉันแบกไปโรงพยาบาลไม่ไหวหรอกนะ”
“ฮ่าๆ เธอนี่มันจริงๆเลย”
“ขำบ้าอะไร ไม่ตลกนะ”
“อยากรู้มั้ยฉันเหม่ออะไร”
“ไม่อยากรู้”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากบอก ฉันเหม่อถึงเธอนั่นแหละ”
“.....แล้วยังไง จะบอกว่าฉันเป็นคนที่ทำให้นายเกือบโดนรถชนงั้นสิ”
“ยัยบ้า คิดอะไรอย่างนั้น หมดกันความโรแมนติก”
“นายนั่นแหละบ้า”
“รู้สึกดีจัง มีคนเป็นห่วงถึงขนาดนี้”
“รู้สึกดีบ้าอะไร เกือบจะตายเนี่ยนะ นายมันบ้าจริงๆด้วย”
หลังจากนั่งกันอยู่นาน จนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้ม ทั้งคู่ก็กลับมาที่หอพัก
คราวนี้ดาร่าไล่จียงให้กลับไปที่ห้องก่อน จียงก็กลับไปแต่โดยดี และสักพักก็เข้ามาในห้องดาร่าอีกอยู่ดี
ทั้งสองคนทานอาหารเย็นด้วยกันที่ห้องดาร่าเหมือนเคย เรียกได้ว่าทำจนชินแล้ว จียงมักจะมากินข้าวด้วยกันทุกวัน เสร็จแล้วก็นอนเล่นกับซานยง แล้วค่อยกลับห้อง ไม่เคยนอนค้างเพราะคนตัวเล็กไม่ให้ ถึงแม้บางครั้งจียงจะเคยแอบเข้ามานอนโดยที่ดาร่าไม่รู้ตัวก็เถอะ
นั่งเล่นกันอยู่สักพัก ดาร่าก็นึกอะไรขึ้นมาได้
เราสองคนเป็นแฟนหลอกๆกันงั้นเหรอ..
“นี่จียง”
“หือ?”
“เดี๋ยวนี้โซฮีก็ไม่ได้มายุ่งกับนายเลยนี่..”
“อย่าพูดให้เป็นลางสิ! เดี๋ยวก็มาจริงๆหรอก”
“ไม่ตลกนะ นี่จริงจัง ในเมื่อโซฮีก็ไม่ได้มากวนนายเลย แล้วทำไมเรายังต้องเล่นเป็นแฟนกันอยู่อีกล่ะ”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ทำแบบนี้จะได้ชินไง เวลาโซฮีมาจะได้เล่นได้เนียนๆ”
นายไม่เป็นไร แต่ฉันเป็นนี่นา ถ้าเกิดฉันชอบนายจริงๆขึ้นมาจะทำยังไง?
ดาร่าได้แต่คิดไปอย่างนั้น คงไม่กล้าถามไปตรงๆแน่
“แต่....”
“........”
ฉันไม่อยากหวั่นไหวเพราะนายอะ จียง........
“ยังไงมันก็ไม่จำเป็นนะ...ฉะ ฉันเล่นละครเก่งอยู่แล้วเชื่อสิ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ”
ดาร่าก้มหน้าหลบตาจียง แล้วมาจ้องพื้นแทน ทำไมรู้สึกกดดันยังไงก็ไม่รู้
“.....”
“.....”
ต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรเลย เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ
พูดอะไรหน่อยสิ ฉันเกร็งไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ย!
“งั้น.....”
จียงพูดขึ้น
“งั้นเรามาเป็นแฟนกันจริงๆเลยมั้ย?”
“.......พูด..อะ..อะไร..ขะ..ของ..นาย”
ดาร่านิ่งไปสักพักกว่าจะเรียกสติกลับมาได้ตั้งหลายนาที บ้าจริง หมอนี่พูดอะไรออกมาเนี่ย ล้อเล่นงั้นเหรอ ไม่ตลกนะ
“ว่าไง ฉันกำลังขอเธอเป็นแฟนอยู่นะ”
“.....”
“นี่มันไม่ตลกนะจียง เล่นอะไรเนี่ย..”
ดาร่าส่ายหัวอย่างไม่เชื่อว่าสิ่งที่จียงพูดออกมาจะจริงจัง ทั้งที่จริงๆแล้วใครจะรู้ว่าตอนนี้ดาร่าใจเต้นจนน่ากลัวจะหัวใจวายตายไปเสียก่อน
“ก็ไม่ตลกไง..ฉันพูดจริงๆ”
“.....”
“เป็นแฟนกันมั้ย เราจะได้ทำแบบนี้ในทุกๆวันโดยไม่ต้องนึกถึงว่าที่จริงแล้วมันคือการทำหลอกๆ”
“......”
“นี่รู้มั้ยดาร่า ที่ฉันทำอยู่ทุกวันนี้น่ะ ฉันไม่เคยคิดว่าเราเป็นแฟนหลอกๆเลยนะ เธอไม่รู้สึกเหรอ ทุกสิ่งที่ฉันทำมาจากใจจริงๆทั้งนั้นแหละ..ยัยบ๊องแค่นี้ก็ดูไม่ออกรึไง”
ดูออกสิ...แต่แค่ไม่แน่ใจเท่านั้นแหละ..
ถ้าดูไม่ออก..ฉันจะมานั่งหวั่นไหวแบบนี้ทำไม
“.....”
ดาร่ายังคงเงียบ คิดอะไรออก จะพูดก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“อืม..ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอไม่ได้ชอบฉันก็ไม่เป็นไร ลืมที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ก็แล้วกัน ฉันจะไม่มายุ่งกับเธออีกก็ได้นะ..”
จียงพูดน้ำเสียงเศร้า แต่บนใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้ม เดินช้าๆไปที่ประตู เอื้อมมือไปที่ประตูแต่แล้วก็ต้องชะงักไว้
“ห้ามทิ้งฉันนะ แล้วก็ต้องรักฉันให้มากๆ ไม่งั้นนายตายแน่ควอนจียง”
ดาร่าพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
ไม่มีใครพูดอะไรต่ออีกเลย จียงที่เมื่อกี้อยู่ที่ประตูก็วิ่งมากอดดาร่าหน้าตาเฉย ตอนแรกดาร่าพยายามขัดขืนแต่สักพักก็ปล่อยให้คนตัวสูงกว่ากอดอยู่แบบนั้น ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปกับอ้อมกอดอุ่น
“นี่..ลืมข้อตกลงข้อสองไปแล้วรึไง นายห้ามกอดฉันก่อนได้รับอนุญาตนะ..”
“ฉันไม่สนหรอก...”
“นายมันแย่ชะมัดเลยจียง”ดาร่าพูดไปแกล้งแหย่จียงไปงั้น เพราะยังไงเจ้าตัวก็ไม่สนใจหรอก
“เป็นแฟนฉันแล้วนะ” จียงพูดเสียงอู้อี้จับใจความไม่ได้แต่เพราะกอดกันอยู่แบบนี้ดาร่าถึงได้ยินชัดแจ้ว
“อือ...”
“ห้ามถอนคำพูดนะ”
“อือ...”
จียงค่อยๆคลายอ้อมกอดแล้วมามองหน้าดาร่าชัดๆ คนตัวเล็กตอนนี้หน้าแดง คนอะไรยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก แต่ก็ยังพยายามจ้องตาจียงกลับ
“ให้ตายสิฉันหลงเธอแล้วแหละซานดาร่า”
“บ้า...”
Writer talk
มาแล้ววววตอนที่หกมาเสิร์ฟแล้วค่า/-\
ตอนนี้ดาร่ากับจียงโซโล่เลย หิหิ
ขอให้เพลิดเพลินนะฮะ
*แถมรูปพลังงานล่อเลี้ยงหัวใจค่ะ แอร้ยย น่ารักมากๆเลยรูปคู่ จีดี&ซาน!! ♥
Let's COMMENT!
พูดคุยกับไรท์ได้ที่ทวิตเตอร์ @forKbutterfly ได้ตลอดเวลาเลยนะฮะ /-\
TBC
ความคิดเห็น