ADORE (DARAGON)

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5

Chapter 5

 

 

บ้า ควอนจียงนี่มันบ้าชัดๆ กล้าดียังไงมาทำให้คนอย่างซานดาร่าหวั่นไหว หะ!?

 

 

ดาร่ากลับมาที่ห้องแล้ว เปิดประตูมาก็เจอสิ่งมีชีวิตมาพันแข้งพันขา

"ซานยง หิวใช่ม้าา ขอโทษน้าหายไปทั้งคืนเลย.."

แค่คิดก็หน้าแดงแล้วให้ตายสิ!

หลังจากเถอาหารแมววิสกัสให้ซานยงแล้วดาร่าก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปมหาลัย

แต่เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน ดาร่าเลยนั่งเล่นกับแมวน้อยไปพลาง

"นี่.."

ดาร่าเกาคางแมวตัวเล็กเล่นพลางพูดลอยๆ ราวกับว่าเจ้าแมวจะเข้าใจและตอบกลับมาได้..

"รู้มั้ยซานยง..ปะป๊านายนี่มันบ้าชัดๆฉันไม่ชอบเขาเลย ทำยังไงดีล่ะ"

"เมี๊ยว~"

"ถ้ายังอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ฉันต้องหวั่นไหวแน่ๆเลย! ทำยังไงดี หืมมมม"

"...เมี๊ยว.."

"หรือว่า..ฉันจะชอบนายนั่น..บ้า!ไม่ใช่หรอก!"

"ถ้าซานยงน้อยพูดได้ก็คงดี ซานยงต้องเข้าข้างม๊าเข้าใจมั้ย?!"

 

ก๊อก ก๊อก

"นี่ดาร่าทำอะไรอยู่ไม่ไปเรียนรึไง! ยืนรอนานแล้วนะ!"

ดาร่าสะดุ้ง อยู่ๆคนที่พูดถึงก็ส่งเสียงตะโกนเข้ามาในห้อง

"..ซานยงว่าเขาจะได้ยินที่ฉันพูดมั้ย"

ยังอุตส่าห์มากระซิบให้แมวน้อยฟัง

 

"นี่!!ทำอะไรอยู!! ได้ยินมั้ยเนี่ย"

 

 

"รู้แล้วๆจะออกไปแล้ว"

 

 

ดาร่าก็ยังคงกังวลกลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยินสิ่งที่พูด (ทั้งๆที่ตัวเองพูดเสียงเบามาก..)

"ทำอะไรอยู่นานเป็นบ้า"

"แล้วใครใช้ให้รอเล่า!"

จียงยักไหล่แล้วคว้าตัวดาร่าไปเหมือนเช่นเคย

"ทำไมนายชอบกอดคอฉันจัง มันอึดอัดนะ!"

"อบอุ่นดีออก เธอไม่ชอบเหรอ.."

จียงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆดาร่า ได้เห็นหน้ากันชัดๆ จมูกแทบจะติดกันอยู่แล้วถ้าดาร่าไม่เสหน้าหลบเสียก่อน

น่ารักชะมัดเลยผู้หญิงอะไรเนี่ย..

ดาร่าหน้าแดงอย่างปิดไม่มิด

"อะ..เอ่อ..ก็.."

"ไม่เป็นไรไม่ต้องตอบฉันรู้ว่าเธอชอบ"

"บ้า ไม่ได้ชอบสักหน่อย"

"ฮึฮึ"

 

ระหว่างทางไปมหาลัยก็ไม่เจออะไรอย่างที่จียงระแวง ดาร่าเลยขอไปนั่งที่ร้านกาแฟร้านเดิมก่อนเพราะยังไงก็ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน

"นี่นาย จะดื่มอะไรมั้ย?"

"เอาลาเต้"

"ลาเต้กับมอคค่าค่ะ"

 

"จียง ควอนจียง.."

อยู่ๆก็มีเสียงใสปริศนาเรียกจียง ตรงหน้าเขาคือนักศึกษาหน้าตาน่ารักคนหนึ่งในมหาลัยเดียว เคยเห็นหน้าอยู่แต่จำไม่ได้ รู้สึกจะชื่อ..อะไรสักอย่างจำไม่ได้

"..?"

"คือ..ฉันเจสสิก้านะ"

"อ๋อ..มีอะไรเหรอ"

ที่แท้ก็เจสสิก้าที่เคยมาขอเขาเป็นแฟนนี่เอง..

"เย็นนี้ว่างมั้ย ไป.."

"ไม่ว่าง!! ไม่ไปไหนทั้งนั้น!!"

ดาร่าที่ยืนอยู่ระหวางจียงและเจสสิก้าก็พูดขึ้นแล้วลากจียงออกไปจากร้านกาแฟทันที

ดาร่าลากจียงออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ ไม่มีใครพูดอะไร แต่จียงรู้..
 

ดาร่ากำลังหึง..

และกำลังเขินด้วย..

 

จียงยิ้มปล่อยให้คนตัวเล็กลากเขามาจนเจอยองเบนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ

จนนั่งลงที่โต๊ะแล้วดาร่าก็ยังไม่พูดไม่จานั่งก้มหน้าหลบตาจียงที่เอาแต่ยิ้ม แกล้งคนตัวเล็กนี่มันสนุกจริงๆ

ยองเบมองดาร่ากับจียงสลับกัน อีกคนยิ้มอีกคนก้มหน้าก้มตา มันเล่นอะไรกันวะ?

"เฮ้ย หายงอนแล้วหรา ไอ้จียง"

"อืม"

จียงพึมพัมตอบยองเบในลำคอ แต่สายตายังจ้องมาที่ดาร่า

ไม่สน โถ่ไอ้คุณเพื่อน!

"แล้วนี่ทำอะไรอ่ะ นั่งจ้องอย่างกับจะกินเขา"

 

"มีคนบางคนแถวนี้หึงฉันด้วยแหละ รู้ป่ะ"จียงยิ้มพลางแกล้งคนตัวเล็กต่อ

"กูจะไปรู้ได้ไง.."

ยองเบที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่ทำหน้างง จียงมันบ่นอะไรของมัน

"หึงแล้วก็ลากฉันออกมาจากร้านกาแฟ"

"พูดอะไรของแก"

"เออหน่าไม่ต้องรู้หรอก รับฟังอย่างเดียวพอ"

เอ่อะ ไอ้นี่มันบ้า..

ยองเบไม่สนใจก้มหน้ากินมื้อกลางวันของตัวเองต่อ

 

 

ย๊า ให้ตายสิ ตาบ้าแซวอยู่ได้ รู้อยู่แล้วน่าพูดทำไมซ้ำๆเนี่ย!

"ดาร่า! ทำไรอยู่อ่ะ"

เสียงทุ้มอันคุ้นหูดังขึ้น

สวรรค์ช่วย..

"เฮ้ยมองไรวะ!"

หรือแกล้งกันแน่..

อ๊าก ท็อปอย่าพึ่งมาสร้างปัญหาให้ฉันนะ

 

จียงไม่สนใจคนมาใหม่แต่อย่างใด ทำเป็นไม่เห็นเหมือนอีกคนเป็นธาตุอากาศ..

ซึ่งเรียกคะแนนโมโหได้มากทีเดียว..

 

"ดาร่ากินไรยัง หิวมั้ย"

ท็อปนั่งลงข้างๆดาร่า แล้วถามสาระทุกข์สุกดิบตามประสาคนเป็นเพื่อน

แต่..

"ยุ่ง!"

จียงพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

"อะไร ฉันคุยกับเพื่อนฉันเว้ย เอ็งแหละยุ่ง"

จียงยักไหล่

"กินแล้วท็อป มาทำไมเนี่ยไม่มีเรียนเหรอ"

"เดี๋ยวนี้มีแฟนแล้วมาหาไม่ได้ใช่ป่ะ"

โอว อยากจะบ้า

"บ้าไม่ได้หมายความว่างั้น แล้วไม่มีเรียนรึไง"

"เรียนเสร็จแล้ว"

"อ๋อ..แล้วบอมมี่อ่ะ"

"จะไปรู้ได้ไง"

"อืมงั้นฉันไปเรียนก่อนนะ"

"โอเคเรียนเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน"

"ไม่ได้! ดาร่ามีนัดแล้วกับฉัน!"จียงรีบเถียงขึ้นมาทันที

"อะไรของแกเนี่ย"

ดาร่าส่ายหัวแล้วรีบเดินออกไปจากโต๊ะทันที

"เฮ้ย พอๆจะทะเลาะกันทำไม!"

ยองเบพูดออกมาอย่างเหลืออด

ไอ้คุณเพื่อนเขานี่ก็เก๋าจัง ปากดีจริงจริ๊ง

"ฝากไว้ก่อนเหอะ"

ท็อปพูดแค่นั้นแล้วก็ลุกออกไป

"หึ"

"ปากดีจังเลยยย เก่งนักหราาา"

"หุบปากไปเลย"

"แค่นี้ทำดุ"

 

 

 

----------------------------------

 

 

ดาร่าเรียนเสร็จแล้วพร้อมกับการบ้านมากกว่าคนอื่นในคาสเพราะดันเผลอหลับ

ก็ทำไงได้ อาจารย์อธิบายน่าเบื่อซะขนาดนี้

"เป็นไงเผลอหลับเหรอเรา ง่วงมากรึไง?"จียงพูดพลางขยี้ผมคนตัวเล็ก

"อือ ก็มันง่วงอ่ะ"

"กลับหอกัน"

"ไม่กินไรก่อนเหรอ หิวแล้ว"

"ต้มบะหมี่กินเอา"

"โห่ไรอ่ะ รู้งี้ไปกับท็อปดีกว่า"

"ฉันต้มบะหมี่เก่งน้าา"

"ตาบ้า"

ดาร่าผลักหน้าจียงออก เนื่องจากหมั่นไส้..

"นี่จียง"

"หืม"

"..ไม่มีไรหรอก"

"มีไรรึเปล่า"

"ม่ายยยยยมี"

"ว้า วันนี้ฉันน่าจะไปกับเจสสิก้าเนอะ ว่ามั้ยยย"

"อยากไปก็ไปสิ!"

"ก็อยากไปนะ..แต่แฟนไม่ให้ไปอ่ะทำไงดี"

"เลิกพูดได้แล้วน่า"

"ฮ่าๆ เธอหึงฉันใช่ม้าา"

"เปล่าซะหน่อย! แค่ แค่ จะให้นายอยู่ช่วยดูแลซานยงตอนฉันทำงานเท่านั้นแหละ!"

"หึงก็บอกว่าหึงเซ่~"

"ไม่ได้หึง!"

"เธอหึง~"

"ไม่ได้หึง!!"

"ฮ่าๆโอเคๆไม่หึงก็ไม่หึง งั้นคงจะไม่ว่าอะไรถ้าฉันไปกับเจสสิก้าหรือคนอื่นๆที่ชวน?"

"ไม่ได้!"

"ยัยขี้หึง!"

"ย๊า ไอ้บ้าควอนจียง!"

 

"จีย๊งงงง"

สาวสวยเจสสิก้ายังคงไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ยืนโบกไม้โบกมือให้จียงอยู่หน้าหอพัก

ดาร่าเห็นอย่างงั้นก็ตาโตหันมามองจียงที่กำลังยักคิ้วพลางพูดว่า

"ฉันไปกับเขาดีมั้ยนะ"

"ไม่ได้!"

ดาร่าตอบทันที

จียงรู้อยู่แล้วว่าคนตัวเล็กจะไม่ให้ไป แต่ถึงให้ไป จียงก็ไม่ไปอยู่ดี

 

"ตกลงว่างมั้ย?"

ขณะที่ดาร่ากำลังอ้าปากจะเถียง จียงก็พูดขึ้นมาซะก่อน

"ไม่ว่างหรอก ต้องอยู่กับแฟนน่ะ ขอโทษนะ"

จียงปฏิเสธอย่างสุภาพ ส่วนดาร่าก็เขินซะจนหน้าแดง

บ้า แค่พูดแค่นี้จะหน้าแดงทำไมเนี่ยดาร่า!

ดาร่าคิดในใจ อยากจะยกมือขึ้นมาทึงหัวตัวเอง

"อ๋อ..เอ่อ..โอเค งั้นไว้โอกาสหน้า.."เจสสิก้ายังคงพยายามต่อไป

"คงไม่มีโอกาสหน้าหรอก ขอโทษนะ"

ดาร่ายิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่

 

จียงยิ้มแล้วจับมือดาร่าเดินเข้าหอไป

ทิ้งให้เจสสิก้าคนสวยยืนผิดหวังกับความพยายาม

 

"ฉันเป็นแฟนที่ดีมั้ยล้าา"จียงแกล้งแหย่ดาร่า

"ไม่เห็นจะดีตรงไหน.."

"ดีสิ เพราะแฟนฉันน่ารักแถมขี้หึงฉันเลยไม่ไปกับคนอื่นไง~"

"บ้า"

"ฉันล่ะชอบเธอจริงๆเล้ยย"

"อะไรนะ?"

"เปล่าา"

 

คิดว่าไม่ได้ยินรึไง เขินจะแย่อยู่แล้ว ให้ตายสิ หมอนี่จะได้ยินเสียงหัวใจของฉันมั้ยนะ แย่ แย่แล้วซานดาร่า!
 

 

"ขอเข้าไปเล่นกับซานยงหน่อยสิ"

"ไม่ได้ ไม่ให้เล่นด้วยหรอกกลับห้องไปได้แล้ว"

"ไหงงี้อ่ะ ซานยงต้องคิดถึงปะป๊าแน่เลย~"

"ไม่คิดถึงหรอกกก กลับห้องไปเลยยยย"

ดาร่าหยิบกุญแจไขประตูห้อง ไม่สนใจจียงที่ไม่ยอมกลับเข้าห้องตัวเองไปสักที

"ดาร่า"

คนถูกเรียกหันมามองคนเรียก

แต่ก็ต้องเขินจนหน้าแดงอีกรอบ

จียงรีบยื่นมาหอมแก้มคนตัวเล็ก ที่ได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูก

"ฝันดีนะ ฝันถึงฉันด้วย"

 

กว่าจะได้สติจียงก็หายเข้าไปในห้องตัวเองแล้ว และก็ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ดาร่าโดยไม่รู้ตัว..

 

บ้าที่สุดเลยให้ตายสิ!

 

ครืด

โทรศัพท์เครื่องสวยสั่น มีข้อความเข้า

จาก

จียงที่รักของซานดาร่า

 

'เลิกเขินแล้วเข้าห้องไปได้แล้ว'

                             --จียง--

 

บ้า!!





 

หลังจากอ่านข้อความของจียงเสร็จดาร่าก็เห็นว่ามีข้อความก่อนหน้านี้ที่ยังไม่ได้อ่าน

จากบอม

 

'วันนี้ไม่สบายฉันไม่ได้เข้าเรียนนะ ไม่เป็นอะไรมากหรอกไม่ต้องห่วง'

 

แต่ถึงพูดว่าไม่เป็นอะไรมาก คนเป็นเพื่อนอย่างดาร่าก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เลยโทรไปบอกท็อปให้ไปดูเพื่อนตัวเองหน่อย เนื่องจากท็อปอยู่ห้องใกล้บอม

 

 

 

 

.

.

.

.

.

ก๊อก ก๊อก

"....."

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"....."

อะไรกันคนไม่สบายอยู่เนี่ย ใครนะที่มาเคาะประตูตอนนี้ ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญแม่จะด่าให้!

 

บอมเดินโซเซมาเปิดประตู เจอคนตัวสูงยืนอยู่

"เปิดประตูได้ ไม่เป็นอะไรมากนี่"

เสียงทุ้มเอ่ย พลางยื่นมือมาแตะหน้าผาก

"ก็แค่มีไข้ แล้วรู้ได้ไงว่าไม่สบาย"

"มีสาย"

"ไร้สาระ มาแค่นี้ใช่มั้.."

อยู่บอมก็หน้ามืด เกือบล้มลงไป ดีที่ท็อปรับไว้ทัน

"เป็นอะไรมากมั้ย กินยายัง ไปนอนในห้องก่อนๆ"

ท็อปค่อยๆพาบอมมาที่เตียง แล้วก็วิ่งวุ่นหาผ้าหาน้ำมาเช็ดหน้าให้

"อือ ไม่เป็นอะไรหรอก นายกลับไปเถอะ.."

"ก็เห็นๆอยู่ว่าเกือบเป็นลม เดี๋ยวฉันจะอยู่นี่แหละจนกว่าเธอจะหลับ"

"....ขอบคุณนะ"

"อืม กินยาซะ"

"ไม่สบายทำไมไม่ไปหาหมอ ชอบทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วง"

"นายเป็นห่วงฉันเหรอ?"

"ก็ใช่สิ นอนไปเลยมัวแต่พูดมาก"

 

พูดมาขนาดนี้ ใครจะนอนลงกัน..

 

 

 

 

 

 

 

Writer talk

หิหิ มาแล้วค่าาหายไปนานเยย /พร้อมรับโทษT__T ตอนนี้เค้าแอบๆพาทอปบมมาด้วยน้าา

ช่วงนี้ไรท์เหมือนจะว่าง แต่ก็ไม่ว่าง(เอ๊ะยังไง) รีบปั่นมาให้เลยแง
ตอนนี้สั้นมากเลย ฮรือ เดี๋ยวตอนหน้าจะทดแทนให้นะฮะ! 

ยังไงก็ขอให้เพลิดเพลินนะฮาฟ

ขออภัยอีกครั้งกับการหายไปนาน หงิง;A;