ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
CHAPTER 4
หลังจากวันที่โซฮีบุกมาหาผมที่หอ ตอนนี้ก็ผ่านมา2อาทิตย์แล้ว ที่..ผมไม่ได้เจอทั้งโซฮีและดาร่า 2อาทิตย์ที่ผ่านมาทุกคนมัวแต่เรียนเวลาไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่ ว่าง่ายๆไม่ตรงกันเลย ผมแทบไม่ได้เจอหน้าดาร่า หรือบอม หรือไอ้คุณซึงฮยอน แต่ก็ยังได้เห็นหน้ากันบ้างเวลากลับมาหอ หรือที่คณะแต่ไม่ได้คุยกัน เหงาเป็นบ้า ถึงแม้จะมีไอ้ยองเบคอยกวนก็ตาม ก็ยังเหงา...
คิดถึง
"จียง"
"จียงงง"
"ไอ้จี!!"
"เฮ้ย! ไอ้เชี่ยจี!!"
"อะไร เรียกดีๆไม่เป็นไง ชื่อกูมีไม่ เชี่ย นำหน้าเว้ย"
"โอ้โห้ กูเรียกมึงดีๆ3รอบล่ะ ไม่หัน เหม่อห่าไรอยู่ได้"
"อือๆ แล้วเรียกทำไม"
"จะไปร้านกาแฟหน้ามหาลัย ไปมั้ย?"
"ไปดิ"
บางทีผมก็หวังนิดๆ ว่าเดินเข้าไปในร้านจะเจอคนตัวเล็กนั่งอยู่....
เฮ้ย นั่น
"ดาร่า!"
ขาไวกว่าความคิด จียงวิ่งไปที่โต๊ะและนั่งเก้าอี้ตรงข้ามที่ดาร่ากำลังนั่งเขียนงานอยู่
"อ่าว เฮ้ยไอ้จี แหมมึงเจอสาวแล้วทิ้งเพื่อน!"
ดาร่าเงยหน้ามามองนิดหน่อยแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อ
"ทำไรอ่ะ"
"..."
"ทำงานเหรอ"
"อือ"
"มีเรียนป่ะ ตอนบ่าย"
"ไม่มี"
เงียบ ไม่มีใครพูด ดาร่าไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองจียง
"งานเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ"
"..."
"เยอะขนาดที่แค่เงยหน้ามาคุยกับคนที่ไม่ได้เจอกันเลย2อาทิตย์นี่ไม่ได้เลยเหรอ"
"เป็นอะไรจียง"
"เปล่า เธอทำงานไปเถอะ ฉันไม่กวนแล้ว"
จียงลุกขึ้นเดินไปหายองเบที่กำลังสั่งกาแฟ
"ยองเบ ฉันกลับหอก่อนนะ"
"อ่าว เดี๋ยวดิ!"
แล้วจียงก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากร้านกาแฟ
"อะไรของมัน เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย"
ยองเบหันไปมองทางดาร่าที่กำลังนั่งมองจียงเดินออกไปจากร้าน
หรือมันทะเลาะกัน?
ขาไวกว่าความคิดอีกเช่นกัน ยองเบเดินไปนั่งกับดาร่าทันที
"มีอะไรยองเบ"ดาร่าหันมามองยองเบที่นั่งจ้องตัวเองอยู่
"ฉันสิต้องถาม มีอะไรรึเปล่าดาร่า"
"อะไร จะมีอะไรล่ะ ฉันไม่มีเวลาคุยเรื่องไร้สาระหรอกนะ"พูดจบดาร่าก็ก้มหน้าทำงานต่อ
"เรื่องไอ้จียงมันไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอกนะ.."ยองเบพูดน้ำเสียงจริงจังจนดาร่าต้องหยุดเขียนแล้วเงยหน้ามาสบตาคนพูด
"....นายหมายถึงอะไร"
"จียงมันเป็นอะไร"
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ!"
"เธอไม่รู้จริงๆเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"เฮ้อ นี่เธอดูไม่ออกรึไง ไอ้จีมันคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้ว มันอยากเจอ อยากคุยด้วย แล้วดูเธอทำกับมันไม่สนมัน ป่านนี้น้อยใจตายคาห้องแล้วมั้ง มีปัญหาอะไรกับมันรึเปล่า บอกฉันได้นะ"
ดาร่าอึ้งไปครู่หนึ่ง
คิดถึง? งั้นเหรอ? ฉันเนี่ยนะ?
"..หมอนั่นจะคิดถึงฉันทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"นี่เธอดูไม่ออกเหรอดาร่า"ยองเบพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ดาร่านั่งแก้ปริศนาจากคำพูดของเขา
ดูไม่ออก? อะไร..
หรืองอน? โถ่นี่ฉันต้องไปง้อรึไง งานก็ยังไม่เสร็จ
ถึงในความคิดจะบ่น แต่สุดท้ายดาร่าก็เก็บงานใส่กระเป๋าแล้วเดินไปที่หอพักอยู่ดี
แล้วดาร่าก็มายืนอยู่หน้าห้องจียงแล้ว กระเป๋างานอะไรต่ออะไรยังไม่ได้เก็บเลยด้วยซ้ำ
แค่ง้อผู้ชายคนเดียว! เดี๋ยวก็หาย! สู้ซานดาร่าสู้!
ก๊อก ก๊อก
เงียบ..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ก็ยังเงียบ..
ทำอะไรของเขาอยู่นะ ตายแล้วรึไง?!
ดาร่ากำลังจะรัวเคาะประตูห้องจียง แต่คนข้างในดันเปิดประตูออกมาก่อน
"อะ เอ่อ.."
"มีอะไร"
"เอ่อ ฉันไม่มีอะไรทำน่ะ ขอไปนั่งเล่นห้องนายนะ!"พูดจบดาร่าก็วิ่งผ่านช่องเล็กๆหลบจียงเข้าไปในห้อง
"เธอบ้ารึไง เข้ามาทำไม"
"นายสูบบุหรี่ด้วยเหรอจียง"
ดาร่าถามเมื่อเดินเข้ามาในห้องที่มีแต่กลิ่นบุหรี่ลอยฟุ้ง
"อืม"
"หนักรึเปล่า"
"ไม่ค่อย"
"ทำไมถึ.."
"เธอเข้ามาทำไม"
จียงตอนนี้ เป็นจียงที่ดาร่าไม่เคยเห็น จียงที่เย็นชา ไม่สนใจเธอเลย
"นายเป็นอะไรจียง"
"เปล่า แล้วนี่เธอทำงานเสร็จแล้วรึไงถึงว่างมานั่งเล่นห้องคนอื่นอย่างไม่มีเหตุผล"
ผู้ชายอะไรขี้ประชด
"หยุดประขดประชันฉันนะจียง นายเป็นอะไรก็บอกกันมาดิ"
"..."
"เงียบทำไม พูดดิ ร่าเริงดิ กลับมาเป็นจียงคนเดิมดิ"
"..."
จียงไม่พูดอะไรแล้วเดินผ่านดาร่าไปที่ระเบียง เดินผ่านไปเหมือนไม่ได้อยู่ในห้องนี้
ขาเดินมาที่ระเบียง มือหยิบบุหรี่ขึ้นสูบ
เย็นชา..
ไม่ชอบเลย..
"จียง..."
"นายเป็นอะไร"
"พูดสิ.."
"ตอบสิ.."
"เลิกทำท่าทางเย็นชาใส่ฉันได้มั้ย.."
"ถ้านายโกรธที่ฉันไม่สนใจนายวันนี้ เพราะงานมันเยอะ ฉันขอโทษแล้วกัน"
"นายไม่ต้องยกโทษให้ฉันก็ได้ แต่อย่าทำท่าทางเย็นชาแบบนี้อีกนะ..ฉันไม่กวนแล้วล่ะ"
ดาร่าพูดน้ำเสียงเศร้าแล้วหันหลังตั้งใจจะกลับไปที่ห้อง
แต่อยู่ๆก็มีไออุ่นจากใครอีกคนเข้ามาสวมกอด
"...."
"...."
ต่างฝ่ายก็ต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร
จียงกอดดาร่าไว้แน่น จนดาร่ารู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก
"จีย.."
"คิดถึง"
จียงพูดเสียงอู้อี้เสียงเบาเหมือนคุยกับตัวเอง แต่เพราะกอดกันอยู่แบบนี้ดาร่าเลยได้ยินชัด
"..."
จียงกอดดาร่าไว้นานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านมาเท่าไหร่แล้ว
แล้วจียงก็ค่อยๆคลายอ้อมกอดนั่นช้าๆ
"ขอโทษนะ.."
จียงจับไหล่ดาร่าให้หันมาฟัง
"....ขอโทษเรื่องอะไรจียง"
"ขอโทษที่กอดเธอแบบนั้นไง"
จียงพูดไปหน้าก็เริ่มขึ้นสี
"...."
"...."
"ขอโทษทำไม.."
"...."
"ก็เราเป็นแฟนกันไม่ใช่รึไง"
"...."
"หายโกรธรึยัง"
"ยัง"
"จริงเหรอ"
"อือ"
"ไม่หายจริงอ่ะ"
"อือ"
"งั้น ทำไงถึงจะหายโกรธฉันอุตส่าห์ยืนให้นายกอดตั้งนานเมื่อยขาจะแย่"
"ขอโทษ.."
"หยุดขอโทษสักทีเถอะน่า! นี่นายเป็นใคร นายมันไม่ใช่จียง"
"ยัยบ้า"
"ฮ่าๆ หายโกรธแล้วใช่ป่ะ"
"ยัง"
"ย๊าส์จะโกรธไรนักหนาหะ?"
จียงยื่นหน้าไปใกล้ดาร่า จนคนตัวเล็กต้องถอยหนี
จียงก็ยังไม่หยุดเดินยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆจนดาร่าถอยไปติดประตูระเบียง
ตอนน้ีหน้าทั้ง2คนใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ
ดาร่าหน้าร้อนผ่าว พลางเอามือดันออกจียงไว้
"น..นาย"
"หืม..?"
"ถ..ถอยไปนะ"
"ทำไม?"
"ย๊าส์ ควอนจียง!"
"อะไร ทีวันนั้นทำเก่ง วันนี้มาอายอะไรหืมซานดาร่า"
"นี่!!"
"ฮ่าๆ แกล้งเธอนี่มันสนุกที่สุดแล้วจริงๆ"
"ย๊าส์"
"นี่แล้วงานน่ะเสร็จแล้วเหรอ"
"เออ!ใช่! งาน..งาน!! งานยังไม่เสร็จเลย ส่งพรุ่งนี้ด้วย"
"แย่แล้วซานดาร่าน้อยจะทำยังไงดีน้า"จียงยื่นมาบีบแก้มดาร่าพร้อมทำเสียงล้อเลียน
"นาย!!"
"หือ? ฉัน?"
"นายต้องช่วยฉันทำงาน!! เป็นเพราะนายฉันเลยทำงานไม่เสร็จ ฮืออออ"
"มาๆเดี๋ยวช่วยทำ"
แล้วเวลาก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้ห้าทุ่มครึ่งแล้วจียงก็ยังนั่งทำงาน ที่เจ้าของงานน่ะเหรอ..ฮึ หลับไปแล้ว!!
อะไรเนี่ยยยย งานตัวเองก็ไม่ใช่ต้องมานั่งทำ ยัยตัวเล็กเอ้ยยย
"เฮ้อ! เสร็จสักที!"
"นี่ดาร่าหลับแล้วเหรอ นี่กลับไปนอนที่ห้องมั้ย?"
เงียบ....
เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอแสดงว่าหลับแล้วจริงๆ จะพากลับไปห้องก็ไม่มีกุญแจ จียงก็เลยอุ้มคนตัวเล็ก ไปนอนที่เตียงของเขา
"ตัวเบาเป็นบ้า"
"คืนนี้นอนพื้นก็ได้วะ!"
จียงนั่งมองดาร่าที่กำลังหลับ พลางคิดว่าทำไมคนตรงหน้าเขาทำอะไรก็ดูน่ารักไปซะหมด จียงยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วประทับจูบเบาๆที่ริมฝีปากสวย แล้วก็มานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
"ฝันดีซานดาร่า"
"งืออออออ"
ดาร่างัวเงียตื่นขึ้นมาตอนเก้าโมงเข้าเศษ มองรอบห้องแล้วก็พบว่า..
"เฮ้ย! มานอนยู่นี่ได้ไงเนี่ย?!"
นี่มันห้องจียง?!
ดาร่ากลืนน้ำลายดังอึกแล้วเปิดผ้าห่มช้าๆ
....
"เฮ้อ ตกใจหมด"
"อะไรยัยบ้าคิดว่าฉันปล้ำเธอรึไง"
อยู่ๆจียงก็เดินเข้ามาในห้อง ดาร่าสะดุ้งหันไปมองจียง
"เปล่าซะหน่อย"
"เหรอ เอานี่ซื้อโจ๊กมาให้ กินซะวันนี้ไม่มีเรียนเช้าใช่มั้ย"
"อืม ขอบคุณนะ"
"อืม"
"เฮ้ย เดี๋ยวเมื่อคืนนายนอนไหนอ่ะ"
"พื้น!!"
"จริงเหรอ แฮะๆ"
"ยัยบ๊อง งานก็ไม่ทำ"
"เออใช่!! งาน งานเสร็จแล้วเหรอ?!"
"เสร็จแล้ว!! ฉันเนี่ยนั่งทำ!! นี่เธอตื่นรึยังเนี่ยดาร่า"
"แฮะๆ ขอบคุณน้าจียง"
"งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ ทิ้งซานยงไว้ในห้อง"
"เดี๋ยว อ่ะนี่"
จียงหยิบวัตถุสีเงินยัดใส่มือดาร่า
"กุญแจ?"
"อืม กุญแจห้องฉันเอง"
"ห้องนาย? แล้วเอามาให้ฉันทำไม"
"เผื่อต้องเข้ามาไง"
"บ้าเหรอ ฉันจะเข้ามาในห้องนายทำไมกัน"
"แล้วที่เธอยืนอยู่นี่มันห้องใคร?"
"เอ่อ ชั่งเถอะ! ฉันกลับห้องดีกว่า"
"ฮึฮึ"
ฉันไม่ปล้ำเธอหรอกดาร่า
แค่จูบนิดเดียวเอง
Writer talk
ทาดาาาตอนใหม่มาแล้วค่าาาา
เปิดมาก็ใส่ดราม่าให้ควอนจียงเลยแฮร่
ขอให้เพลิดเพลินค่ะ!
Let's COMMENT!
K.butterfly
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น