ADORE (DARAGON)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3

Chapter 3

 

"ท็อป!!"

 

 

ดาร่ากับบอมประสานเสียงกันทันที

อ๋อเนี่ยอะนะท็อปไรนั่น แล้วไงวะ

"แกเป็นใครวะ"

ท็อปถามจียง จ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง

"แล้วแกจะทำไมวะ"

ฝ่ายนี้ก็ไม่แพ้กัน จ้องกันจนตาจะหลุดออกจากเบ้า

"แกมากอดดาร่าของฉันอย่างนี้ได้ยังไง มีสิทธิ์ไรวะ"

"หึ ก็ฉันเป็นแฟนกับดาร่าของแกไง อ่อ หรือจะให้ถูก ต้อง ดาร่า ของ ฉัน !!"

จบคำว่า ฉัน จียงก็เอื้อมมือไปคว้าดาร่ากลับมาอยู่ในอ้อมแขน

"พูดอะไรของแกวะ ไอ้เปี๊ยก!!"

"เฮ้ย พูดจาให้มันดีๆหน่อยเหอะไอ้หน้าลิง!!"

ทั้ง2ทำท่าจะเข้าไปแลกหมัดกันซะให้ได้ ดีที่บอมกับยองเบมาลากตัวไว้ก่อน

บอมจับท็อปให้นั่งเฉยๆอยู่ที่โต๊ะ เช่นเดียวกับทางยองเบและจียง

"ทะเลาะกันทำไมเนี่ย"บอมพูดขึ้น เหมือนตั้งใจจะดุท็อปมากกว่าจียง

"ก็ดูมันดิ แล้วนี่ดาร่าอ่ะทำไมต้องไปนั่งใกล้มันขนาดนั้นด้วย"

ดาร่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ

 

ให้ตายเถอะ นี่มันอะไรกันเนี่ย

 

"ดาร่าเธออธิบายสิ เดี๋ยว2คนนี้มันก็ลุกขึ้นมาต่อยกันอีกอ่ะ"ยองเบบอกดาร่าเมื่อเห็นว่าจียงและท็อปเริ่มมองหน้ากันอีกแล้ว

ดาร่าถอนหายใจรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง

และเริ่มอธิบายให้คนมาใหม่ผู้ไม่รู้เรื่อง

 

 

 

 

 

"แล้วทำไมต้องเป็นดาร่าของฉันด้วย"

หลังจากอธิบายจบคำถามแรกก็พุ่งเข้าใส่จียง

"จะทำไม?"จียงก็ยังกวนไม่เลิก

"ตอบดีๆหน่อยมึง ดูตัวเขากับตัวมึงสิ สู้ไหวเหรอไอ้จียงง"ยองเบหันมาด่า

"ไปเรียนกันเหอะ"ดาร่าพูดขึ้น

"ป่ะ ที่รักไปเรียนกัน"จียงวางแขนลงที่ไหล่ดาร่าอีกครั้ง แสดงความเป็นเจ้าของแบบสุดตัวเท่าที่จะทำได้

"ให้มันน้อยๆหน่อย"ท็อปส่งสายตาเอาเรื่องมาก่อนจะเดินกลับไปเข้าเรียน

 

"นายนี่มันตัวสร้างปัญหาของฉันจริงๆ"

"จะถือว่าเป็นคำชมละกันน้าา"

"เรียนเสร็จแล้วไปหาไรกินกันมั้ย"จียงถามดาร่า

"เลี้ยงป่ะล่ะ"

"แน่นอนครับ"

"ไปดิ"

"ยัยเห็นแก่กิน"

ย๊าส์"

 

 

บอมและยองเบที่เดินตามหลังดาร่ากับจียงมา

หันมามองหน้ากันสักพัก

"มันไม่เหมือนคนแกล้งทำเลยเนอะว่ามั้ยยองเบ"

"มันต้องมีอะไรแน่ๆมากกว่านั้นแน่ๆ"

 

 

 

 

 

------------------------------
 

 

"กินไรดีหล่ะที่รัก"จียงหันมาถามแฟนสาว(หลอกๆ)ของเขา

"เลิกเรียกที่รักสักทีเถอะน่า ฟังแล้วมันจั๊กจี้อ่ะ"ดาร่ามุ่ยหน้าอย่างจริงจังจนน่าขำ

จียงหันมามองหน้าดาร่าอย่างขำๆ

"จะทำไมอ่ะ ที่รักที่รักที่รักที่รักๆๆๆ"

"ย้าาาาาส์"

 

 

 

 

ทั้ง2คนเถียงกันไปเถียงกันมาเรื่องอาหารเย็น สุดท้ายก็มาจบที่ร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆมหาลัยอีกเช่นเคย

"สั่งไรเยอะแยะ กินหมดเหรอ"จียงนั่งมองดาร่าสั่งอาหารอยู่สักพักก็พูดขึ้น คนตัวเล็กตรงหน้าเขาสั่งเยอะมากจริงๆ 

"หมดสิ เห็นอย่างนี้ฉันกินจุนะ"

"กินจุแล้วทำไมไม่อ้วน"

"ก็ฉันออกกำลังกายย่ะ มีกล้ามท้องด้วยนะคิคิ"

"ขี้โม้เหมือนกันนะเรา ฮ่าๆ"

"พูดจริงงงงไม่ได้โม้"

"ตัวเล็กอย่างเธออ่ะนะ"

"แน่นอน"

 

"เอ่อ..ทั้งหมดแค่นี้นะครับ?"

เถียงกันไปเถียงกันมาจนลืมว่าพนักงานหนุ่มก็ยืนรอออเดอร์อยู่ตรงนี้เหมือนกัน

"เอ่อค่ะ แค่นี้ค่ะ"

ดาร่าหันมายิ้มเขินให้พนักงาน

"ดูสิเพราะนายนั้นแหละพนักงานเลยต้องรอ น่าอายชะมัด"

"น่าอายตรงไหน ฮ่าๆ"

"นี่ดาร่า"

"ฮืม?"

"ตกลงท็อปมันเป็นอะไรกับเธออ่ะ"

"เพื่อนไง"

"ใช่เหรอ"

"ก็ใช่สิ ทำไมอะ"

"ก็หมอนั้นมันดูหวงๆเธอดีเนอะ"

"เป็นเรื่องปกติ"

"เล่าให้ฟังบ้างสิ"

"มีสิทธิ์อะไรที่ฉันต้องเล่าให้นายฟัง"

"เราเป็นแฟนกันน้าาาาา"

"(ส่งสายตาจิก)เหรอ?"

"ย๊า เธอนี่มัน.."

"ฮึฮึ อาหารมาแล้วกินซะ อยากกลับหอแล้วเหนื่อย"

"รีบกลับได้ไงง นี่เดทแรกของเราเลยนะ"

"ใครบอกกันว่านี่คือเดท นี่คือการเลี้ยงข้าวโง่ๆของควอนจียงคนโง่ต่างหาก"

"แล้วแต่จะคิดครับ"

ซานดาร่านี่ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆที่น่าเบื่อจริงๆ น่ากลัวว่าถ้าคุยกันแบบนี้ทุกวันจะตกหลุมรักเข้าไปจริงๆ..

 

 

เมื่อทั้งคู่รับประทานอาหารเย็นที่จียงเรียกมันว่าเดทเสร็จ ก็..

"ไปดูหนังกัน ใกล้ๆมหาลัยมีห้างอยู่"

"ไม่"

จบลงที่การเถียงเหมือนเดิม

"ไปหาซื้อเสื้อผ้ากัน"

"ไม่จียงฉันจะกลับแล้วววว โอะ!"อยู่ๆดาร่าก็ร้องขึ้นแล้ววิ่งหายไปไหนก็ไม่รู้ท่ามกลางผู้คน

"วิ่งไปไหนแล้วเนี่ยยัยเด็กซนเอ๋ย!"

จียงเดินหาแถวๆนั้นอยู่สักพักก็เจอคนตัวเล็กยืนอยู่ที่หน้าร้านอะไรสักอย่างที่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เต็มร้าน..

 

"ทำไรอ่ะ วิ่งหายมาแบบนี้ได้ไงคนเขาเป็นห่วงนะ"

"..."

ไม่สนใจ ไหน..กำลังดูอะไรอยู่ถึงไม่สนใจกันเลยเนี่ย

จียงเดินเข้าไปใกล้ดาร่าเพื่อดูว่าคนตัวเล็กกำลังสนใจอะไรอยู่

และสิ่งนั้นก็คือ..

"แมว?"

"น่ารัก.."

"ฮืม?"

"แมวไง น่ารัก"

ตอนนี้ดาร่ากำลังเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เจอของที่ตนถูกใจ

อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้จัง!

"อาาา จียงนายดูเจ้าตัวเล็กนี่มองฉันสิ มันต้องอยากกลับบ้านไปกับฉันแน่เลย เนอะเจ้าแมวน้อย"

ดาร่าชี้ไปที่แมวพันธุ์สก็อตติช โฟลด์ (Scottish Fold) สีเทา-ขาวตัวเล็กน่ารัก

"อยากได้เหรอ"

"อืมมมมมมมม"

"อยากได้ก็เอาสิ"

แล้วจียงก็จูงมือดาร่าเดินเข้าไปในร้าน

"เอาแมวตัวที่อยู่หน้าร้านน่ะครับ"จียงไม่รอช้ารีบบอกพนักงานคนสวยทันที

"จียง เดี๋ยวสิแล้วจะเลี้ยงยังไง เอาเข้าหอได้ด้วยเหรอ"

"ได้สิ ยองเบมันสนิทกับเจ้าของหอ"

"นี่!"

"ตกลงเอาแมวตัวนั้นน่ะครับ"

"ค่ะ ได้ค่ะ"

แล้วพนักงานสาวก็อุ้มเจ้าแมวตัวที่จ้องกับดาร่าอยู่นานสองนานมาให้

จียงไม่ลืมที่จะซื้ออุปกรณ์สำหรับเลี้ยงแมวและอาหารแมวให้เรียบร้อย

"ป่ะ กลับหอกัน"

"ทำไมนายดูเชี่ยวชาญจัง"

"ฉันเลี้ยงหมา"

"หมาเหรอ?"

"อืม 2ตัวตัวใหญ่มากเลยนะอ้วนเหมือนหมูเลย แต่น่ารักมากๆอยู่ที่บ้านฉันน่ะ เฮ้อไม่ได้เจอมันเลยคิดถึงชะมัด เธอเจอมันเธอต้องชอบแน่เลย"

"เอ่อ ฉันคิดว่าคงไม่"ดาร่าบอกเสียงเศร้า

"ฮืม?"

"ฉันกลัวหมาน่ะ"

"ไม่เห็นน่ากลัวเลย เธอน่ะน่ากลัวกว่าหมาฉันอีก"จียงแกล้งแหย่ให้คนตัวเล็กอารมณ์ดี

ดาร่าตอนไม่ร่าเริงนี่ไม่ชอบเอาซะเลย

"ย๊า!"

"จะตั้งชื่อว่าอะไรดีล่ะแมวน้อยแสนอาภัพที่ต้องมาอยู่กับซานดาร่า"

"อาภัพตรงไหน โชคดีต่างหากเนอะเจ้าเหมียว"

"เอาเป็นชื่อ จียงที่2ดีมั้ย"

"บ้ารึไง เดี๋ยวฉันจะคิดเองชื่อน่ะ"

"ได้ไง ก็ฉันเป็นพ่อนะต้องช่วยกันคิดสิ"

"ใครให้นายเป็นพ่อกัน"

"ก็เธอเป็นแม่ฉันก็ต้องเป็นพ่อสิ เอาเป็นชื่อ....อืม.. ซานยง ดีม๊าาา"

"ซานยง? ทำไมถึงชื่อซานยง"

"ก็ ซาน ที่มาจากซานดาร่า ยง ที่มาจากจียงไง ซานยง!ซานยง! ชื่อไม่เหมือนใครดีด้วย ชอบไหมเจ้าเหมียวชื่อซานยงน่ะ"

"ก็แน่แหละจะไปเหมือนใครได้ไงชื่อประหลาดขนาดนั้น"

"ตกลงเอาชื่อซานยงนี่แหละ"

"อืมซานยงก็ซานยง อย่างน้อยมันก็ดีกว่าจียงที่2แล้วกัน"

"ซานยงของจียงและซานดาร่า"

"ไปเจ้าเหมียวกลับบ้านกันอย่าไปสนใจจียงเลย"

 

แล้วดาร่าก็เดินนำกลับหอไปไม่รอจียง

 

 

บางทีผมอาจจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้จริงๆก็ได้.........

 

จียงยิ้ม มัวแต่คิดนู่นนี่จนตอนนี้ดาร่าได้เดินไปไกลแล้ว

"นี่! ดาร่า! รอด้วยสิ!"

 

"พี่จียง!!"

 

โอ้มายก้อดดดเสียงนี้!?

อยากจะใส่เกียร์หมาวิ่งหายไปเลยจริงๆ

"พี่จียงหยุดเลยนะ!"

 

ดาร่าเดินหายเข้าหอไปแล้วอ่ะ โอ้วววทำไงดี

 

"สวัสดีค่ะพี่จียงที่รัก"

โซฮี......T_____T

"อ้าวมาทำอะไรเนี่ยโซฮีนี่มันเย็นมากแล้วนะ"

"มาหาพี่ไงคะ"

"มาทำไมมาตอนนี้จะกลับก็ดึกกันพอดี มันไม่ปลอดภัยนะรู้มั้ยกลับบ้านดึกๆน่ะ"

"ใครว่าจะกลับล่ะคะ"

"ฮืม?"

อย่าบอกนะว่า...

"ฉันจะมาอยู่กับพี่ค่ะ!"

"หาาาา จะมาทำไมมม เอ้ย จะมาอยู่ได้ยังไงที่หอพี่น่ะเหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"ไม่ด้ายยยยย หอพี่ห้ามคนนอกเข้า"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวโซฮีให้ป๊ามาคุยกับเจ้าของหอก็ได้"

พ่อนางเส้นใหญ่ครับ...

"ไม่ได้หรอกโซฮี จะมาอยู่กับผู้ชายได้ไง"

"ไม่เป็นไรค่ะโซฮีขอป๊ากับม๊าเรียบร้อย!"

โอ้พระเจ้า นี่พร้อมมาอยู่เลยสินะ ตายๆ

 

"ไม่ได้หรอกจ๊ะ"

 

หืม?

เสียงนี้..

"แก.."

"เธอจะมาอยู่กับจียงไม่ได้หรอกนะ"

"ดาร่า!"

ดาร่าเดินมาจากไหนไม่รู้ อยู่ๆก็ปรากฎตัวขึ้น

นี่ได้ยินหมดเลยเหรอ

"ทำไมจะไม่ได้?!?"โซฮีเริ่มเดือดแล้วครับโอ้ตาย..

ดาร่าเดินมาจับมือจียงให้โซฮีเห็น

"เพราะจียงนอนที่ห้องเดียวกับฉันไง ไม่มีที่ให้เธอหรอกนะเด็กน้อย"

"ไม่จริง พี่จียงนอนห้องเดี๋ยวกับมันเหรอคะ"

"นี่โซฮีเรียกดาร่าว่า มัน แบบนั้นได้ไงเขาเป็นรุ่นพี่นะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยรู้มั้ย"

"ไม่รู้แหละยังไงฉันก็จะอยู่ที่!นี่!กับ!พี่!จี!ยง!"

"งั้นก็นอนหน้าประตูแล้วกัน ป่ะที่รักกลับห้องกันเถอะ"

 

"นี่ดาร่าเธอคิดว่าทำแค่นี้โซฮีจะหยุดเหรอ"จียงรีบหันมากระซิบดาร่าระหว่างเดินเข้าหอพัก

"หยุดไม่ได้หรอกฉันเลยเตรียมไว้อีกแผนนึง"

"อีกแผน?"

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู จียงถึงเข้าใจในแผนของคนตัวเล็ก

มีคนใส่ชุดยามยืนอยู่หน้าประตู2คน

มันคงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้าหอนี้ไม่เคยมียาม..

โซฮีที่เดินกึ่งวิ่งตามมาก็ต้องโดนกักตัวไว้

"นี่ปล่อยนะ!"

"ไม่ได้ครับหอนี้คนนอกเข้าไม่ได้นะครับ"

"รู้มั้ยฉันเป็นใคร กรี๊ดปล่อยนะ! พี่จียงช่วยโซฮีก่อน!!"

"ฝันดีนะจ๊ะโซฮี"ดาร่าหันมาบอกโซฮีก่อนเดินเข้าไป

"ร้ายจริงๆ"

"อะไรคนอุตส่าห์ช่วย"

"ครับขอบคุณครับ แล้วนั่นไปเอายามมาจากไหน"

"ก็เห็นคนในหอเรานี่แหละใส่ชุดยามมาสงสัยมีงานที่มหาลัยก็เลยขอร้องให้ช่วยหน่อย"

"อ๋อ ยังไงก็ขอบคุณนะนึกว่าจะทิ้งแล้วกลับห้องไปคนเดียวซะอีก"

"ตอบแทนค่าอาหารเย็นวันนี้ไง"

"นึกว่าอยากจะช่วยจริงๆโถ่"จียงยื่นมือไปยีผมสีน้ำตาลนั้นจนยุ่งก่อนจะวิ่งเข้าห้องไป

"ฝันดีน้าาซานดาร่า ฝากบอกฝันดีซานยงด้วยย"

"หัวยุ่งหมด!"

 

 

 

ก่อนนอนที่ห้องของซานดาร่าและซานยง

"ซานยงอ่า นอนตรงนี้นะ"

"เมี๊ยว~"

"ฝันดีนะปะป๊าฝากมาน่ะ เจ้าเหมียวว"

ปะป๊าเหรอ? ตลกตัวเองชะมัดเลยซานดาร่า!

 

 

 

 

 

 

Writer talk

มาแล้วค๊าาา

ตอนใหม่กับสิ่งมีชีวิตตัวใหม่!!55555555

เม้นกันด้วยน้าาถ้าเม้นมีปริมาณที่น่าพึงพอใจไรท์จะรีบมาอัพให้เลยเย้!

ขอให้เพลิดเพลินค่ะ

Let's COMMENT!

k.butterfly