:: ครั้งแรกของเรา ::

ลำดับตอนที่ #1 : แล้วเราก็พบกัน

เช้าวันลมแรงวันหนึ่ง ฉันเดินไปหน้าตึกเรียน จู่ๆก็มีสมุดเล่มบางปลิวตกลงมา ฉันได้อ่านข้อความอันยาวเหยียด ที่ถูกเขียนด้วยลายมือที่แสนจะน่ารัก ดูเหมือนจะเป็นบันทึกของใครบางคน และข้อความในสมุดเล่มนั้นก็มีอยู่ว่า...

"เธอๆ มีชีทเศรษฐศาสตร์ครบป่ะอ่ะ" ตอนฉันกำลังนั่งรออาจารย์มาติดประกาศคะแนนสอบ อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงมาคุยกับฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นใครมาจากไหน แต่ยังไงคนอย่างฉันก็ยินดีคุยกับทุกคนอยู่แล้วอ่ะนะ

"อืม มีครบแหละ แล้วก็มีชีทของอาทิตย์หน้าด้วย อาจารย์ฝากไว้ แล้วเธอไม่มีเหรอ"

"ไม่มีอ่ะ พอดีเราไม่ค่อยได้เข้าเรียน เรายืมชีทเธอได้ป่ะ?"

"เอ่อ พอดีว่าวันนี้เราเอาชีทมาไม่ครบอ่ะ เดี๋ยววันหลังเราเอามาให้ละกัน"

"งั้นเราขอเบอร์เธอไว้ได้ป่ะ เผื่อเอาไว้โทรไปถาม"

"ได้สิ เอากระดาษมาเดี๋ยวจดเบอร์ให้"

พอฉันยื่นกระดาษจดเบอร์โทรศัพท์ของฉันให้ เค้าก็จดเบอร์ของเค้ามาให้ "นี่เบอร์เรานะ เผื่อจะได้ไม่งงเวลาเราโทรไป"

นี่เรียกว่าการแลกเบอร์โทร.กันรึป่าวเนี่ย แต่เราก็ไม่คิดอะไรมากหรอก เรายินดีช่วยเหลือเพื่อนร่วมห้องเสมอ ว่าแต่ว่า..ฉันยังไม่ทันได้ถามชื่อเค้าเลย แล้วตอนนี้เค้าก็หายไปไหนก็ไม่รู้ แย่จัง..ไว้วันหลังเจอแล้วค่อยถามก็ได้

พอฉันออกมานอกห้องเรียน ว้าย!!! ฝนตก แย่แล้ว ทำไงดี กลับหอตอนนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิ นั่งแหง่วอยู่กับเพื่อน 2 คน

เอ้อ..ลืมบอกไปว่าฉันชื่อหลิง วันนี้มากับเพื่อน แต่มันก็ได้แต่นั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา แบบว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ เป็นเวลาของการกลับบ้าน หลังจากอยู่หอพักนานถึง 5 วัน มันเลยอยากกลับบ้าน แต่ฝนตกเลยยังกลับไม่ได้ สงสัยมันคงเซ็งมาก

ปกติแล้วฉันกับเพื่อนๆ เป็นพวกชอบกลับบ้าน ก็ไม่มีที่ไหนสบายเท่าอยู่บ้านอีกแล้วนี่นา วันศุกร์ทีไร เป็นต้องรีบกลับหอ เก็บข้าวเก็บของกลับบ้านทุกที บางคนก็นั่งรถตู้ รถโดยสารกลับ ฉันสบายหน่อยมีพ่อ หรือบางทีก็แม่มารับ

ฉันก็เพิ่งเข้าปี 1 มา ยังเป็น freshy อยู่เลย ก็ยังไม่อยากไปเที่ยวมาก (เดี๋ยวไม่มีที่ไป แล้วจะเบื่อ) มีเวลาอีกหลายปีในรั้วมหาวิทยาลัยที่ให้ฉันทำตัวเกเร เถลไถล ตอนนี้ก็ทำตัวเป็นเด็กดีไปก่อนนะ

"ฝนหยุดตกแล้ว" เพื่อนฉันมันว่างั้น "กลับบ้านกันเถอะ เย็นมากแล้ว"

"เจอกันวันจันทร์นะ บ้ายบาย"

เสาร์ อาทิตย์เป็นวันที่สบายเหลือเกิน ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงาน เพราะเพิ่งสอบกลางภาคเสร็จ ก็ดีเหมือนกัน พักสมองซะบ้าง จำได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากอ่านหนังสือ กับกินข้าว คืนนึงนอนยังไม่ทันได้ชั่วโมง ก็ต้องตื่นมาอ่านต่อ มันช่างน่าเบื่อจริงๆ

คืนวันอาทิตย์ผู้ชายคนที่ยืมชีทฉันก็โทรมา..

"สวัสดี..เราคือคนที่ยืมชีทเศรษฐศาสตร์เธออ่ะนะ วันจันทร์เอามาให้เราด้วยล่ะ ขอบใจมาก แค่นี้ก่อนนะ เราต้องไปทำงานต่อแล้ว"

ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..

อ้าว!!! วางไปซะแล้วยังไม่ทันได้ถามชื่อเลย  [?_?]

พอถึงวันจันทร์ ฉันตื่นสายแทบไปเรียนไม่ทัน อย่าพูดถึงเรื่องเอาชีทเศรษฐศาสตร์ไปให้เค้าคนนั้นเลย หนังสือเรียนตัวเองยังลืมเอาไป แล้วผู้ชายคนนั้นก็โทรมา

"เธอ..เรารออยู่ใต้ตึกเรียนรวมนะ"

"เอ่อ.."

ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..

อีกแล้ว..เบื่อจริงๆพวกวางสายเร็วเนี่ย แล้วฉันก็ต้องไปเจอเค้าน่ะสิ อืมม..ก็ดีจะได้ถามชื่อด้วยเลย ไม่ได้ถามมาตั้งหลายครั้งแล้วหนิ  [^_^]"

"สวัสดี..เราลืมเอาชีทมาอ่ะ พอดีเมื่อเช้าตื่นสาย ขอโทษนะ เออ..ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ???"

"ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ก็ได้.. ว่าแต่เรายังไม่ได้บอกชื่อเหรอ แย่จัง..โทดทีนะ..เราชื่อเนม แล้วเธอล่ะ ชื่ออะไรเหรอ???"

"เราชื่อหลิง เราว่าเธอต้องเรียนคนละคณะกับเราแน่ๆเลย เราไม่ค่อยคุ้นหน้าอ่ะ"

"อืม..ใช่ คนละคณะกัน พอดีเราลงเศรษฐศาสตร์เป็นวิชาเลือกอ่ะ เลยได้มาเรียนห้องเดียวกับเธอ"

"อ่านะ..ยังไงเราก็ยินดีที่ได้รู้จักกับเธอนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกันเนอะ วันนี้เราต้องไปแล้วอ่ะ เพื่อนเรารออยู่ที่โรงอาหาร"

"หลิง..เดี๋ยวคืนนี้เราโทรไปหานะ" เสียงของเนมตามหลังฉันมา หลังจากฉันปั่นจักรยานออกไปแล้ว

เนมโทร.มา ตอนสี่ทุ่มแล้ว ฉันกำลังจะนอน แบบว่าวันนี้เหนื่อยมากเลย เรียนหนักทั้งวันเลย แต่ฉันก็รับโทรศัพท์นะ สงสัยเป็นเพราะรำคาญเสียงโทรศัพท์อ่ะ

"สวัสดีหลิง เนมเองนะ พรุ่งนี้อย่าลืมชีทอีกล่ะ แล้วเธอมีเรียนกี่โมงเหรอ"

"9 โมงครึ่งอ่ะ"

"เหมือนกันเลย งั้นตอน 9 โมงเรารอที่ใต้ตึกนะ"

"เอ่อ..เนม เราขอเป็น 9 โมง 15 ได้ป่ะ เผื่อกินข้าวกับเพื่อนก่อนอ่ะ"

"ได้ๆ ไม่เป็นไร ไม่รีบ"

"เนม..แค่นี้ก่อนนะ เราง่วงมากเลยอ่ะ"

"อืม..ฝันดีนะ"

แล้วฉันก็วางสายไป ก็คนมันง่วงอ่ะ ให้ทำไง ถ้าฉันไม่ง่วงนะคุยอีกยาวอ่ะ ฉันเป็นพวกคุยโทรศัพท์มาราธอนอยู่แล้ว

ตอนเช้าเราก็เอาชีทไปให้เนม วันนี้เนมแต่งตัวเรียบร้อยมากเลย ไม่เหมือนวันก่อนที่เราเห็น เนมผูกไทด์ เสื้อใส่ในกางเกง ดูดีเลยล่ะ สงสัยเป็นเพราะยังเช้าอยู่ วิญญาณปีศาจเลยยังไม่ตื่น อิอิ  [*o*]

"หลิง..เดี๋ยวเราเอามาคืนพรุ่งนี้นะ"

"จ้า..ยังไงก็ได้ เรายังไม่รีบอ่านอ่ะ ขี้เกียจอยู่เลย"

แล้วฉัน กับเนมก็แยกย้ายกันไปเรียน แต่วันรุ่งขึ้นเนมโทร.มาบอกว่า เรายังไม่เอาไปคืนนะ ยังไม่ได้เอาไปถ่ายเอกสารเลย เป็นวันหลังละกัน เราก็ไม่ได้ว่าอะไรอ่ะ วันหลังก็วันหลัง (เริ่มแอบเคืองเล็กๆ)

..หายไป 2 วัน เนมก็เอาชีทมาคืนฉัน แล้วก็บอกว่า "ขอโทษนะหลิง ที่เอาชีทไปดองไว้ซะนาน"

ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่บอกว่า "ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็ยังไม่ได้อ่านอยู่แล้ว"

2 เดือนผ่านไป..ไวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..วันสอบปลายภาคเศรษฐศาสตร์ก็มาถึง

พอทำข้อสอบเสร็จ ฉันก็ออกมารอเพื่อนนอกห้อง แล้วก็เห็นคะแนนสอบกลางภาคติดอยู่ (วันแรกที่ฉันเจอเนม อาจารย์ติดฝน เอาคะแนนมาติดไม่ได้)

ผู้คนมากมายหลั่งไหลมาดูกัน ด้วยความที่ฉันตัวเล็กเลยแทรกเข้าไปดูได้ โอ้! เกือบตกมีนแหนะ ขนาดเข้าเรียนทุกครั้งนะเนี่ย คน Top มันก็ Top ซะเกือบเต็มเลย ไม่ใช่คณะฉันอีกด้วย ขนาดคณะฉันนี่ขั้นเทพแล้ว เซ็งพวกเทพมาเรียนกันเหลือเกิน

ด้วยความเซ็ง ฉันและฝูงเพื่อนก็ไปหาขนมกินที่ร้าน จังหวะเดียวกับที่เนมโทร.มา

"หลิงๆ คะแนนเป็นไงมั่ง เศรษฐศาสตร์อ่ะ"

"ผ่านมีนมา 2 คะแนนเองอ่ะ เออ..คณะเธอ Top หนิ ใครอ่ะ เก่งจัง เกือบเต็มแหนะ"

"อ๋อ..เราเองอ่ะ"

"ฮะ! เนมเนี่ยนะ ทำไมไม่ยุติธรรมเลย คนไม่เข้าเรียน Top อ่ะ เลี้ยงขนมเลย คน Top ต้องเลี้ยงขนม"

"ได้ไงอ่ะ เกี่ยวอะไรกันอ่ะ แต่ไม่เป็นไร วันหลังเราจะเลี้ยงข้าว แบบตอบแทนเรื่องชีทละกัน"

"ขอบใจๆ หุหุ เราจะได้ประหยัดตังค์" คำพูดแอบงกของฉันหลุดออกมาแล้ว  [*_*]"

แล้วก็คุยกันได้ไม่นานหรอก เพราะฉันต้องปั่นจักรยานกลับหอ มันคงไม่สะดวกนัก และที่สำคัญวันนี้วันศุกร์ต้องรีบกลับบ้าน เย้ๆ

หายไปเลย..หลังจากนั้น ฉันกับเนมก็ไม่ได้คุยกันอีก จนเปิดเรียนเทอม 2 เนมโทร.มาขอยืมหนังสือที่ฉันเรียนเทอมที่แล้ว แล้วฉันก็ให้ยืมอีกตามเคย