คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 6
Part 6
“อะแฮ่มๆ เอาล่ะค่ะ ต่อจากเมื่อกี้เลยนะคะ ดิฉันจะขอกล่าวเปิดงานเลี้ยงต้อนรับ ณ บัดนี้ค่ะ” แล้วพิธีกรก็กล่าวเปิดงานบลาๆๆๆไป จนถึงเวลาที่ทั้ง 3 หนุ่มจะต้องขึ้นไปกล่าวแสดงความรู้สึก
“ขอเชิญฟลิปปี้ขึ้นมาบนเวทีค่ะ ^^” พิธีกรกล่าวเชิญให้สเปลนดิดซึ่งยิ้มแป้นเดินขึ้นมาบนเวที “รู้สึกยังไงบ้างคะฟลิปปี้ ที่จู่ๆคุณครูก็ย้ายคุณเข้ามาอยู่ในพวกหัวกะทิอย่างห้อง A ได้”
“ก็...” ฟลิปปี้เริ่มพูด แต่ไม่รู้ทำไม ฉันแอบเห็นเขามองมาที่ฉันแวบนึงด้วยล่ะ “ประหลาดใจเลยล่ะครับ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาอยู่ห้อง A จากที่โดนคนทั้งโรงเรียนกล่าวขานว่าเป็นฆาตกรโรคจิต มันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ^^”
“ขอเสียงปรบมือด้วยค่าาา ^O^;” พิธีกรพูดเสียงใส “ต่อไปขอเชิญแฮนดี้เลยค่ะ”
แฮนดี้ก็พูดคล้ายๆกับฟลิปปี้แต่ว่าแค่ไม่มีเรื่องฆาตกรโรคจิต สเปลนดิดก็เช่นกัน
“อะแฮ่มๆ ต่อไปนี้ก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยกันแล้วนะคะ แถ่น แทน แท้นนนน!!” พิธีกรพูดเสียงตื่นเต้น “ไปแดนซ์กันเลย ฮู้ววว!!!”
สิ้นเสียงพิธีกร เสียงเพลงป๊อบก็ดังขึ้น แล้วทุกคนก็เต้นกันสนุกสนาน
“ที่รัก ไปเต้นกันเถอะ ^^” ฟลิปปี้ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันชวน
“ฉันเต้นไม่เป็นอ่ะ -O-” ฉันบอก ก็ดูนิสัยฉันหน่อยสิ จะไปแดนซ์กับเขาซะที่ไหน - -*
“เอาเถอะน่าา เดี๋ยวฉันสอน” ฟลิปปี้ไม่รอคำตอบ เขาเลยจูงมือฉันไปกลางห้อง
แล้วเขาก็สอนฉันไปเรื่อยๆ จน...
เพล้ง!
“กรี๊ดดดดดด!!!”
“ว้ายยยยย!!”
เสียงเพลงที่เคยดังกระหึ่มก็ดับลง เพราะเสียงคล้ายของบางอย่างที่เป็นแก้วกระทบลงพื้นจนแตก ฟลิปปี้กับฉันและคนอื่นๆต่างก็วิ่งเข้าไปกรูกันที่จุดเกิดเหตุ
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เมื่อเข้าไปถึงแล้วฟลิปปี้ก็ถามเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งซึ่งน่าจะเห็นเหตุการณ์ และดูเธอจะตกใจอละกลัวมากที่ฟลิปปี้มาถามเธอ แต่เธอก็ตอบแต่โดยดี
“คือว่า...ชิฟตี้กับลิฟตี้น่ะ”
“อีกแล้วหรอ!?!? ทั้งที่ฉันบอกไม่ให้พวกมันก่อเรื่องแล้วแท้ๆ!!!! พวกมันหนีไปแล้วใช่มั้ย!?” เพททูเนียที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเรานักถามเพื่อนคนนั้นซึ่งพยักหน้าหงึกหงัก
คนอื่นดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยวิตกกังวลซักเท่าไหร่ แต่....
น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้กลับหลั่งออกมาอย่างไม่ขาดสาย เมื่อเห็นว่าสิ่งที่แตกนั้นคือแจกันที่คุณย่าท่านซื้อให้ฉันมาตกแต่งที่บ้าน ที่ฉันเสียใจก็เพราะว่า ตอนเด็กๆคุณพ่อของฉันพาฉันไปเล่นที่บ้านคุณย่าที่อยู่นอกตัวเมืองบ่อยมาก จนวันหยุดไหนไม่ได้ไปฉันจะร้องไห้งอแงเสมอ เพราะอย่างนั้นฉันจึงรักคุณย่าเป็นพิเศษ
“ฟ..ฟลากี้ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ใหม่” ฟลิปปี้เข้ากอดฉันไว้แล้วพูดปลอบ แทนที่น้ำตาจะหยุดไหล มันกลับพรั่งพรูออกมามากกว่าเดิม
“ใช่ๆ เดี๋ยวฉันจะไปลากคอมันมากราบเธอเองนะ” กิ๊กเกิ้ลปลอบด้วยอีกคน
“แต่นี่มันเป็นของที่คะ..คุณย่าซื้อให้ฉะ...ฉันนะ ฮึก..ฮือๆๆ” ฉันพูดไปร้องไห้ไป
“งั้นเดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” สิ้นสุดเสียงเพททูเนียฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
ฟุ่บ!
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะคะ ^^
ความคิดเห็น