[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #80 : [Fic valentine #?] Stardust

 

ความมืด...
เป็นสิ่งทีใครๆก็ต่างเกลียด
ทั้งมืดมิด ทั้งไร้ทางออก ทั้งน่าหวาดกลัว

ราวกับว่าเป็นสิ่งที่ไร้ความหมาย...

แต่ว่า ...
ดวงดาวจะไม่ส่องสว่าง
ถ้าหากปราศจาก 'ความมืด' 

.... ทั้งที่น่าจะลืมไปแล้ว ทุกสิ่งที่เป็นเธอ
แต่ทำไมกลับจดจำได้ดีเหมือนกับเพิ่งเจอกันเมื่อวานนะ?

ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมเธอถึงยิ้มแบบนั้น
รอยยิ้มที่เจ็บปวดจนน่าอดสู...

เกลียด... รอยยิ้มแบบนั้น

เหมือนที่เจอกันครั้งแรก...



'@$%$^&*()_#$%^&*()_'

           เสียงดังเซ็งแซ่จากกลุ่มคนที่ยืนออสั่งอาหารของตัวเองอยู่หน้าเคาท์เตอร์ ... ฟังดูแล้วช่างน่ารำคาญยิ่งกว่าเสียงยุ่งเวลาบินข้างหูจริงๆ ... ไม่มีระเบียบหรือการเสียสละเลยสักนิด ... ซึ่งเป็นธรรมดาของมนุษย์ ที่เอารัดเอาเปรียบเพือประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น

"ฉันเอาชุด 3 !"

"ฉันชุด 6 !! "

"ทำไมฉันมาก่อนถึงได้ที่หลังล่ะ!!?"

" ครับๆ ช่วยกรุณารอสักครู่ "

          ในตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจอย่างอื่นนอกจากการทำงาน... เพราะความคิดที่ยึดติดกับความร้ายกาจของใจคนที่ยากแท้จะหยั่งถึง

แต่ทั้งหมดที่เขาคิด .... ดูเหมือนจะไม่ใช่กับเธอ

           ขณะที่เขากำลังถอนหายใจ ก็เหลือบไปเห็น... เด็กสาวผมดำยาวเข้าคู่กับดวงตาสีชมพูประกายที่กำลังยืนอยู่อย่ากล้าๆกลัวๆอยู่นอกแถว จนคนที่มาที่หลังนั้นแซงแล้วแซงอีก ... แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้บ่นหรือโวยวายอะไร

... กำลังคิดบ้าอะไรอยู่นะ?

          เฮียวคิดอย่างหงุดหงิด .... ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ

"เฮ้ย!! จะไปไหน "

"มารับออเดอร์ก่อนสิ!!"

"ฉันยังไม่ได้สั่งเลยนะ!!! "

            เลยตัดสินใจที่จะเดินออกไปพบหาเธอโยไม่สนใจคำโวยวายของลูกค้า...

"รับอะไรดีครับ? "
 แต่การปรากฏตัวที่รวดเร็วของเขาจำทำให้เธอตกใจอยู่หน่อยๆ

"คะ! อ่า... เอ่อ ... ขะ ขอ... ชุดที่ 4 ค่ะ "
ส่วนเธอที่เห็นอย่างนั้นจึงหันกลับมาตอบอย่างเก้อเขิน ...
ซึ่งอาจจะเพราะสายตาจิกกัดของพวกลูกค้าที่อยู่ด้านหลังนั่นก็เป็นได้...

... นั่นเป็นประโยคแรกที่ได้คุยกัน

      

--------------------------------------------
 

และในตอนนั้น...  ก็พบเธออีกครั้ง

... ในวันนั้นเขาเดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะตอนเย็น
แต่เพราะเหตุใดก็ไม่ทราบที่ทำให้เขาลืมเวลาจนปาไปสองทุ่มกว่า...

"บ้าชิบ... "

เขาพึมพำกับตัวเองพลางมองนาฏิกาข้อมือที่บอกเวลาให้กลับบ้านได้แล้ว

ก่อนที่จะชะงักไปกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือ...

พอชะโงกตัวเข้าไปในพุ่มไม้ก็พบว่า ... เป็นเด็กสาวคนเดิมในตอนนั้น!!

ซึ่งสภาพขอเธอตอนนี้กำลังถูกลวดหนาวพันอยู่รอบตัว จนต้องเข้าไปช่วย...

"ขอบคุณนะคะ ... อ๊ะ! คุณพนักงานร้านแมค!!"

"... ถ้าจะเรียกฉันอย่างนั้น เรียกฉันว่าเฮียวกะเถอะ"

     เฮียวตอบเสียงเนือยๆ พลางมองเด็กสาวหัวเราะแห้งๆ

"แล้วเธอ?"

" ซายาริน อารุค่ะ ... ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เฮียวกะซัง"

"... ซายาริน ทำไมถึงไม่รีบกลับบ้านล่ะ? นี่ก็มืดค่ำแล้วนะ"

"บ้าน... สำหรับฉันคงไม่มีคำนั้นหรอกค่ะ..."

         ซายารินหัวเราะแห้งๆอย่างหดหู่... ส่วนเฮียวที่เกลียดการถามเรื่อง
อดีต... จึงตอบกลับไปคำสั้นๆแค่

"'งั้นเหรอ... "

"ถ้าไม่รังเกียจ ... เฮียวกะซัง สนใจมาดูดาวด้วยกันไหมคะ?"


                       

          และในตอนนี้เขาก็ต้องคิดผิด.... ที่ตอบรับคำเชิญแบบนั้น

เพราะการที่มานั่งดูดาวแบบนี้ ไม่ต้องอะไรกับการมานั่งเงียบอยู่สองคนเลย...
แถมบรรยากาศตอนนี้ก็น่าอึดอัดจนเกินบรรยาย...

"เฮียวกะซัง... ชอบดวงดาวไหมคะ?"

"... ไม่รู้สิ"

"ฉันน่ะ ... ชอบดวงดาว เพราะมันเป็นสิ่งสวยงามที่สุดสิ่งเดียวที่ฉันสัมผัสได้ค่ะ"

เธอว่าอย่างยิ้มๆ เหมือนกับกำลังให้กำลังใจ ... 

แต่ ... ทำไมต้องยิ้มเศร้าแบบนั้นด้วยนะ

"ไม่ใช่หรอก... สิ่งสวยงามที่สุดในโลกนี้น่ะ 
ไม่สามารถสัมผัสได้ด้วยตา หรือ ด้วยมือ ...
แต่สัมผัสได้ด้วยใจต่างหากล่ะ"

ดูเหมือนคำพูดนี้จะทำให้เธอยิ้มสดใสได้นิดหน่อย...
... แต่ไม่นานก็หายไป

"แล้วสิ่งที่สวยงามที่สุดคืออะไรเหรอคะ ? "

" ... ... ... มันก็คือ.. "




"เฮียวกะซังค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!! ตื่นได้แล้วค่าา~~~~~~~!!!!"

'เฮือก!!!!'

       รู้ตัวอีกทีก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงไซเรนซะแล้ว ...  
ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคำพูดสุดท้ายที่ได้คุยกันคืออะไร!!

"แหม~ หน้าแดงอย่างนั้น ฝันถึงผู้หญิงอยู่รึไงคะ?? "

"... อืม ผู้หญิง... ที่สวยและน่ารักสุดๆเลยล่ะ.... "

อยากเจอเธออีกครั้งจังเลย...

เพราะคำพูดสุดท้ายที่ยังไม่ได้บอกเธอ 

คือสิ่งสวยงามที่เรียกว่า [ รั ก ] ไงล่ะ
 

Sweet Kind