[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #77 : Deep-Sea boy

                          

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ... ที่จมอยู่กับความมืดอย่างนี้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ... ที่อยู่เพียงคนเดียวแบบนี้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ... ที่กักขังตัวเองแบบนี้

 

ฉันชอบอยู่คนเดียว... อืม ก็เป็นแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว

เพราะฉันฉลาด... เพราะฉันเก่งน่ะสิ เลยไม่ต้องการใครทั้งนั้น

 

... มันเป็นแบบนี้นจริงๆงั้นเหรอ? 

 

ไม่ใช่หรอก .... เพราะกลัวว่าสักวันหากฉันออกไปในโลกที่ควบคุมไม่ได้ล่ะก็

ทั้งผู้คนแปลกหน้า... ทั้งคำพูดที่ฟังดูสวยหรูแต่แทงข้างหลัง...

ไม่ว่าอะไรก็ตามที่มันหนักเกินกว่าฉันจะรับไหว

 

... เลยหยุดตัวเองอยู่หน้าบานประตูนั้น

 

เพราะถ้าออกไปคงเป็อย่างที่คิด...

 

แต่ยิ่งกักขังตัวเอง... ก็ยิ่งเหมือนกับจมลงไปในทะเลที่ไร้จุดสิ้นสุด

การลืมตาเพียงง่ายๆ ยังเป็นสิ่งที่หน้าลำบาก

 

จะไม่มีใครสังเกตุเห็นตัวฉันที่กำลังจะหายไปเลยเหรอ ?  

 

ตอนนี้ฉันควรจะทำอะไร? อะไรจะเกิดขึ้นต่อ?

... ถ้าหากวันหนึ่งฉันหายไป

 

แต่แล้ว ... วันหนึ่งฉันก็พบแสงสว่างที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ความอบอุ่นที่มาพร้อมกับรอยยิ้ม...

แต่สุดท้าย ... คนแบบฉันก็ไม่สามารถที่จะไขว่คว้ามันได้

...จนแสงนั้นหายไป

 

พอแล้ว ... ไม่เอาแล้ว ... ฉันไม่อยากเจอแสงสว่างแบบนั้นอีกแล้ว

 

เพราะถ้ามันหายไปอีกก็คงจะไม่มีค่าอะไร

 

ฉันอยากจะหายไป...

 

ดิ่งจมลงสู่ห้วงทะเลที่มีแต่ความมืด...

 

 

เหมือนกับว่าโชคชะตาจะเล่นตลก...

ฉันกลับเห็นแสงสว่างแบบนั้นอีกครั้ง...

กับมือนั้นที่ยื่นลงมาหาราวกับจะไขว่คว้าตัวฉันขึ้นไป

 

...แตาฉันจึงเลือกที่จะหันหลังให้แสงสว่างแบบนั้น

ความอบอุ่นที่เหมือนกับตอนนั้น... ถึงจะอยากสัมผัสหรือแตะต้อง

แต่สุดท้ายคนที่ไร้ความนึกคิดอย่างฉัน ก็ไม่คู่ควรที่จะได้มัน....

 

ฉันไม่ต้องการให้มันหายไป... 

 

"อย่ามายุ่งกับฉันนะ!! ... ฉันไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น!!!"

 

ถึงจะตะโกนออกไปแบบนั้น... แต่นายจะสังเหตุรึป่าวนะ?

ว่าใบหน้าของฉันเริ่มปริ่มไปด้วยน้ำตาแบบนี้...

 

ขอร้องล่ะ... อย่าเข้าใกล้ฉันอีกเลย

 

แต่ยิ่งพยายามหนีมากเท่าไหร่... ก็ยิ่งถูกตามมากขึ้น

 

กว่าจะรู้ตัวอีกทีกก็จมลงไปลึกขึ้น...

 

มองไปทางไหนกลับพบแต่ความมืดมิดไร้จุดสิ้นสุด...

 

 

 

ฉันกลัว... ยิ่งอยู่กับความมืดเท่าไหร่ 

 

ตัวเขากลับยิ่งเลือนลางหายไปเรื่อยๆ 

 

'มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ... ที่เขาจะหายไป'

 

ฉันถามกับตัวเอง...

ถึงอยากจะตอบออกไปว่าดี แต่ว่าฉันกลับไม่มีความกล้าพอที่จะมอง

เขาหายไปต่อหน้าต่อตาเลยสักนิด ทั้งความรู้สึกสั่นระรัวในใจ

 

... ฉันควรทำยังไงดี

 

... ฉันควรจะทำอะไร

 

 ฉันได้แต่ถามตัวเอง ก่อนที่จะเอื้อมมือออกไปท่ามกลางความมืด

 ทั้งความร้อน ทั้งความกลัว ทั้งใจที่สั่นระรัว 

รวมกันจนกลายเป็นความรู้สึกที่แสนประหลาด

 

ถ้าฉันคว้าได้เพียงความว่างเปล่าล่ะ ?

 

ถ้าฉันต้องสูญเสียแสงสว่างอีกครั้งล่ะ?

 

... ไม่เอานะ 

 

ถ้าอย่างนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างแล้ว...

 

ฉันบอกกับตัวเองทั้งความกลัวแล่นไปทั่วกาย

 

แต่สุดท้ายมือที่ไขว่คว้าความมืดอยู่นั้นกลับรู้สึกถึง

ความอบอุ่นจากอีกมือที่ยื่นมาหากัน

 

"จะไม่ปล่อยมือนี้อีกแล้วครับ"

 

นายพูดอย่างนั้นพร้อมกับรอยยิ้มให้กับคนอย่างฉัน

คนที่ทำร้าย เย็นชาใส่ อย่างฉันที่ไม่คู่ควรกับนายเลยสักนิด

 

คนที่ว่างเปล่าฉัน ... 

 

"... ขอบคุณนะ ... "

 

นั่นเป็นเพียงคำเดียวที่ฉันสามารถเอ่ยออกไป

แค่คำเดียวที่แสนสั้น ถึงจะไม่สามารถเทียบกับความรู้สึกจริงได้หมด

แต่นั่นเป็นเพียงคำเดียวที่ฉันอยากบอกที่สุด

 

 

                                    ----------------------------------------------------------------------


ตามสัญญา!
ลงคินจมน้ำเรียบร้อย! เพิ่งได้แตะคอมใหญ่
หลังจากไม่ได้แตะมานาน!! 

/ปาด

                        

สุดท้ายนี้....






































































ไปเจอภาพนี้เข้าค่ะ 5555

 

 

ว่างๆอาจจะแต่งคู่นี้------- #ผิดๆ