ลำดับตอนที่ #65
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : [Chapter 8] Sunshine
"คือ.... สรุปแล้วที่เป็นแบบนี้ก็เพราะผู้หญิงที่เป็นรักแรกของประธานเหรอคะ?"
"ก็ใช่...."
"แล้วที่บอกให้ฉันเรียกชื่อไปแบบนั้น...ม ม มันดีจริงๆเหรอคะ? ทั้งๆที่ชื่อนั่นทำให้ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นแท้ๆ"
"ดีสิ"
"ทำไมล่ะคะ?"
"เพราะหลังจากนี้... ผมอยากให้มันเป็นเสียงของเธอแทน"
เธอชักไม่แน่ใจเท่าไหร่....
ว่าคำถามเธอตอนนั้นเขาได้เข้าใจมันว่าอย่างไร
เธอยืนกอดอกเอียงคอมองเจ้าประตูสีดำบานใหญ่ตรงหน้า... ไม่ว่าจะลองหมุนเจ้าลูกบิดไปมาสักกี่ครั้งเจ้าประตูนั้นก็ไม่สามารถเปิดได้ แถมขนาดเคยเอากิ๊บหนีบผมไปพยายามสะเดาะออกก็ไม่ขยับอยู่ดี ถึงจะกลัวอยู่บ้าง แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันก็มีมากกว่านี่นะ
“ฮึ่ย” เธอพ่นลมหายใจออกมาเบาๆแล้วจ้องเจ้าประตูอย่างแค้นๆ แล้วหมุนตัวเดินออกไป
รู้งี้ไม่น่าปฏิเสธเขาตอนนั้นเลยนะ…
เธอก้าวออกไปเรื่อยๆจนถึงห้องครัวแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งก่อนเอาหน้าวางบนเคาน์เตอร์
“ท่านไซเดอร์คะ?” เมดสาวคนหนึ่งสังเกตุสาวผมส้มที่เดินมาด้วยใบหน้าเซ็งๆจึงหันไปทักพร้อมกับเตรียมจะเดินไปหยิบน้ำให้เธอ แต่เธอยกมือโบกไปมาในอากาศเป็นเชิงปฏิเสธ
“ร ร เรียกไซเดอร์เฉยๆก็ได้ค่ะ!!” แม่บ้านสาวอมยิ้มนิดหน่อย
“เรียกไซเดอร์ก็ได้ค่ะ ถ้าท่านไซเดอร์ต้องการ”
“ง่า...” สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรไปเลยนี่หว่า “จะว่าไป... ค่ำๆแบบนี้ท่านประธานไปไหนเหรอคะ?”
“แบบนี้... คิดว่าท่านอาจจะไปเล่นสนุ๊กเกอร์น่ะค่ะ”
“อา...” เธอส่งเสียงรับในลำคอ ทั้งที่บอกให้เธอรออยู่บ้านแต่ตัวเองกลับออกไปเที่ยวเนี่ยนะ ฮึ่ม!
“ทำไมเหรอคะ?”
“ป ป ป ป เปล่าค่ะ!! ไม่มีอะไรหรอกค่ะ!” อ้าว ร้อนตัวไปอีก
รู้งี้น่าจะไปแฮงค์เอ้ากับพวกเพื่อนดีกว่า... โดนทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี้น่าเบื่อจะตาย แถมงานบ้านนี่ก็แทบจะช่วยเมดทุกคนจนทำเสร็จหมดแล้วอ่ะ พูดเลยว่าพื้นตอนนี้น่ะสะอาดใส่กิ๊งจนขนาดลงไปนอนกลิ้งกับพื้นได้เลยล่ะ เพราะเป็นแบบนี้ก็เลยว่างมากๆเลยน่ะสิ ปกติเวลาแบบนี้เขาจะต้องมาเล่นดนตรีไม่ก็มานั่งดูทีวีด้วยกันแล้วสิ ...อย่างน้อยๆก็จะต้องอยู่บ้านสิ!!
...เอ๊ะ เดี๋ยวนะ? แล้วออกไปแบบนี้ไม่ใช่ว่าต้องมีสาวๆอยู่ข้างๆด้วยเหรอ
ไม่นะ ไซเดอร์...เธอคิดมากอีกแล้ว!!
“ท่านไซเดอร์คะ? ท่านไซเดอร์!”
“ ค คะ!?”
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
“อ่อ! เปล่าค่ะ!! ไม่เป็นอะไรเลย! ฮะๆๆๆๆ” มีพิรุธหนักมาก...
เธอโบกมือไปมาอีกสักนิดก่อนที่จะขอตัวออกไปก่อน ถ้าหากอยู่นานกว่านี้คงจะทำหน้าแปลกๆไม่ก็ท่าทางโก๊ะเปิ่นๆออกไปอีกแน่เลยๆ พอพยายามใช้ความคิดว่าควรจะทำอะไรต่อดีก็นึกคำพูดที่เขาบอกกับเธอเมื่อวาน
อ๊ะ!? จะว่าไปประธานบอกว่าเสาร์จะมีงานเลี้ยงนี่นา... แต่ชุดนี่คงไม่ต้องหาก็ได้มั้ง ที่คอนโดเธอก็ยังพอมีชุดราตรีเก่าๆที่เก็บไว้อยู่บ้างล่ะนะ เพราะงั้นก็แทบจะไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย
...สุดท้ายก็ว่างจนไม่รู้จะทำอะไรเลยนะ
นาฬิกาบ่งบอกเวลา 22.00
ปี๊บ ปี๊บ
เธอที่กำลังเดินยู่ตรงทางเดินหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่าเพื่อนหนุ่มชาวแก๊งวิศวะของเธอส่งภาพโซจูมายั่วพร้อมกับแคปชั่น ‘มาตอนนี้ยังทันนะ’ พอเห็นแบบนี้เธอก็มุ่ยหน้าลงเล็กน้อย ในใจสองจิตสองใจว่าควรเลือกไปดีมั้ยนะ
แต่... ไหนๆก็ว่างแบบนี้แล้วนี่! ไปซักหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
แต่พอกำลังจะพิมพ์ตอบกลับไปอยู่ๆ ก็มีมือปริศนาดึงโทรศัพท์ออกจากมือของเธอไปซะอย่างนั้น
“ท ทำไมกลับมาไวจังเลยคะ!? นี่เพิ่งสี่ทุ่มเอง” ปกติเวลาไปทำอะไรแบบนี้กว่าจะกลับก็ต้องดึกกว่านี้หน่อยสิ ไม่ก็อาจจะกลับเช้า
“พรุ่งนี้ต้องทำงานนะ อย่าลืมสิ” เธอหันกลับไปมองเขา ใบหน้านั่นขึ้นสีแดงระเรื่อนิดหน่อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ กลิ่นตัวก็กลายเป็นกลิ่นเหล้าแรงๆเช่นกันแต่ไม่มีทีท่าโงนเงนเลยแม้แต่น้อย
“อา...”
“แล้วก็คิดว่าไซเดอร์คงไม่อยากให้ผมกลับดึกเท่าไหร่” เธอหน้าแดงออกมาเล็กๆ
ที่เขาพูดมาก็จริงทั้งหมดเลยนี่นา.... แต่เขินได้อยู่ไม่นานก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบๆกับคำพูดต่อจากนั้นของเขาซะได้
“แต่ผมไม่อยู่แค่แป๊บเดียว ก็จะหนีเที่ยวซะแล้ว เป็นแมวที่เกเรจริงๆ”
“ม แมวอะไรกันคะ!?”
“แถมยังจะไปกับผู้ชายคนอื่นด้วย”
“นั่นเพื่อนฉันทั้งนั้นเลยนะคะ!!”
เธอโพล่งขึ้น ในขณะที่เขาทำแค่ยกโทรศัพท์ของเธอขึ้นในระดับสายตา
“รู้งี้ผมไม่น่ารีบกลับเลยเนอะ” เขาว่าพร้อมฉีกยิ้ม
“ก็กลับไปสิคะ ฉันไม่ได้ห้าม” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เสียงก็ดูนิ่งเรียบไปซะเฉยๆ
ไม่นานโทรศัพท์ในมือเธอก็สั่นขึ้นอีกครั้ง เป็นแจ้งเตือนจากเมลที่เข้ามาใหม่ เธอเลยรีบคว้าคืนจากเขาแล้วเปิดดู
“ใครอีก?”
“ก็เพื่อนคนเมื่อกี้ล่ะค่ะ ชวนไปดื่ม”
“ก็ไปสิ ผมไม่ได้ห้าม”
ยอกย้อน?
เธอหันมองเขา ใบหน้านั่นกำลังดูสนุกอยู่ไม่ใช่รึไง!? แต่คนฟังแบบนี้มันรู้สึกแย่นะรู้มั้ย!? เธอเบ้หน้าก่อนที่จะตอบกลับไปด้วยน้ำตาซึมๆ
“ประธานใจร้าย...”
พอเห็นแบบนั้นเขาก็แค่หัวเราะออกมานิดหน่อยพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ เขาก้มลงกระซิบบอกให้ไปรอที่ห้องรับแขก ก่อนที่อีกฝ่ายจะหมุนตัวออกไปจากห้อง
เธอจึงไปนั่งรอเขาที่โซฟาอย่างช่วยไม่ได้.... ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเชื่อฟังคำสั่งเขาขนาดนี้นะ!
ไม่นานนักผู้ชายใจร้ายของเธอก็กลับมาพร้อมถุงหิ้วที่เต็มไปด้วยขวดโซจูกับแก้วเป๊ก2แก้ว... เธอเงยหน้ามองเขาอย่างงงๆ
“อยากดื่ม ก็ดื่มกับผมไปละกัน”
“ง่า...” เธอพองแก้มหน่อยๆแต่ก็รับแก้วน้อยนั้นมาไว้ในมือ “ได้ค่ะ! งั้นมาผลัดกันเล่าเรื่องกันค่ะ”
“เล่าเรื่อง?”
“ก็สลับกันเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ แล้วแต่อีกฝ่ายจะถามแบบนี้ไงคะ ก่อนเล่าก็คนละช๊อทค่ะ!”
“น่าสนใจดีนี่...”
แล้วการดวลกันระหว่างแมวพยศกับเจ้าของก็เริ่มขึ้นแบบนี้เอง!
“ฮะๆๆๆ ~ ก็ตอนนั้นน่ะ ฉันน่ะตกหลุมร้ากกกก เขาจริงๆนะคะ ไอซาว่า สึบาสะคนนั้นน่ะ แบบบบบ ก็เหมือนตัวละครลับที่เทพซ่าสุดๆไปเลยค่าา อ้อ! แล้วก็ๆๆๆ เขาน่ะใจดีม้ากมาก ฮะๆๆ “
“หืม~ ..แบบนี้เองงั้นเหรอ?”
อา.... แต่เหมือนการแข่งครั้งนี้จะรู้ผลด้วยจำนวนโซจูเพียงแค่สี่ขวดเท่านั้นนะ เธอที่อยู่ในชุดนอนคอกว้างแบบนี้อยู่แล้วพอยิ่งขยับตัวมากๆก็ทำให้เสื้อไหลลงไปจนเห็นไหล่มนกับต้นแขนอีกนิดหน่อย ตอนนี้หน้าเธอแดงจัดมากๆ แถมร่างกายแค่แตะเบาๆก็พร้อมร่วงไปกองกับพื้นได้แล้ว
“แล้วประธานล่ะคะ~? เรื่องราวความรักที่มันโชโจวๆ ชวนหัวใจเต้นตึกตั้กน่ะค่ะ!”
“โชโจว? อยากฟังงั้นเหรอ” เขาพูด
“อยากกกกกกกกกกกกก” เธอพูดพร้อมกับขยับตัวมาซบกับอีกฝ่ายแล้วเอาคางวางไว้บนไหล่อีกฝ่ายไว้พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง เขายิ้มขำออกมานิดหน่อยกับท่าทางของเธอก่อนที่จะยกกระดกก่อนที่จะเล่า
“ก็... ตอนนั้นผมเจอผู้หญิงคนนึงล่ะ”
“โหวววววววว”
“ยังไม่ทันเล่าเลย...”
“เหะๆๆ~”
“ผู้หญิงคนนั้นน่ะ ค่อนข้างที่จะซุ่มซ่ามมากๆ แถมทำอะไรก็ดูลนตลอดเวลา ขนาดมาสัมภาษณ์งานยังกัดลิ้นตัวเองเลย”
“ง่า... แย่น่าดูเลยนะ ผู้หญิงแบบนั้นเนี่ย”
“ใช่ ทำกาแฟหกใส่เสื้อผมด้วย”
“แย่มาก!”
“ก็ไม่ขนาดนั้น... ตอนนี้ดูไปก็น่ารักดี”
“งั้น~ ฉันต้องทำกาแฟหกใส่เสื้อประธานบ้างรึเปล่าคะ?”
“อย่าเลย...”
เขาพูดก่อนที่จะลูบผมเธอเบาๆ ซึ่งเธอก็คลอเคลียใส่เขาไปอย่างลืมตัว
“แล้วไงต่อคะ!? ประธานหลงรักเธอเหรอ!!? รักแรกพบเหรอคะ?”
“ก็ไม่ใช่รักแรกพบหรอก... แค่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี เพราะอะไรบางอย่างด้วยล่ะมั้งที่ทำให้เข้าใกล้กันเรื่อยๆ”
“ฉันไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเลย...” เธอพูดพร้อมกับกอดแขนเขาแน่นแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
“ทำไมล่ะ?”
“ก็ประธานพูดถึงเธอคนนั้นด้วยรอยยิ้มนี่คะ! ทีพูดกับฉันไม่เห็นจะทำแบบนั้นบ้างเลย!”
“จะฟังต่อมั้ย...?”
“ฟังค่ะ!” แมวจริงๆ....
“ตอนแรกผมก็ไม่รู้ตัวหรอกว่ามันคือความรักน่ะ... แต่ว่าพอได้จูบกันตอนนั้นก็เลยเข้าใจ”
“แล้วตอนนี้ประธานรักเธอมั้ยคะ?”
“ตอบดีมั้ยนะ?”
เธอพองแก้มออกมานิดหน่อยก่อนที่จะปล่อยตัวเองให้นอนซบอกเขาไปทั้งแบบนั้น ตอนแรกกะว่าจะลุกขึ้นมาพิงพนักโซฟา แต่รู้ตัวอีกทีหัวเธอก็หนักอึ้งจนยกไม่ขึ้นไปเสียแล้ว
“ไซเดอร์?”
“...”
“แล้วกัน”
“...งืม”
“จริงๆเลย”
เขาถอนหายใจเบาๆออกมาก่อนที่จะค่อยๆช้อนตัวเธอขึ้นด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิงพร้อมกับมองเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ
“รักมากๆเลยล่ะ ...ยัยแมวดื้อ”
หลังจากวันนั้นไปเธอก็เลยเลิกที่จะขอดื่มกับเขาอีกเลย... ก็เธอถามว่าเธอทำอะไรแปลกๆไปบ้างมั้ย แต่เขากลับตอบคำถามมาแค่รอยยิ้มแบบมีเลศนัยแบบนั้น! ก็คิดว่าจะต้องทำอะไรประหลาดๆออกไปแน่ๆเลย!!
...แต่ว่าเรื่องตอนนั้นมันไม่สำคัญแล้ว
...จำที่เธอบอกได้มั้ยว่าวันเสาร์นี้มีงานเลี้ยง
ถ้าคุณจำได้ล่ะก็ จะบอกว่าเธอจำไม่ได้(…)
แถมตอนนี้เหลือเวลาอีก2ชั่วโมงก่อนงานเริ่ม!!
ชุดก็ยังไม่ได้หา!! หน้าก็ยังไม่ได้แต่ง แถมคนที่แต่งหน้าไม่เก่งแบบเธอจะต้องไปออกงานใหญ่ขนาดนี้!! ต้องใช้เวลาขนาดไหนกันเนี่ย!?
“ป ป ประธานคะ... คืองานตอนค่ำนี้ เอ่อ...” เลยตัดสินใจเดินไปบอกคนที่น่าจะนั่งวางแผนงานอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ลืมไปเอาชุดที่คอนโดใช่มั้ย? หรือ... จริงๆเพิ่งนึกได้ว่ามีงาน?”
พอได้ยินคำพูดที่ถูกทุกอย่างแบบนี้ก็รู้สึกหน้าซีดขึ้นมานิดหน่อย เธอฝืนยิ้มแห้งๆมือข้างนึงม้วนผมเล่นเพื่อคลายความกลัว อา... งานที่เขาบอกล่วงหน้าขนาดนี้ แล้วเธอก็ดันไม่เตรียมตัวอะไรไว้เลยต้องโดนด่าแน่ๆ
“กะไว้แล้ว...”
“ค คะ?”
“เตรียมไว้ให้แล้ว” เขาพูดประโยคนั้นด้วยรอยยิ้มตาปิดทำให้เธอเสียวสันหลังวาบๆก่อนที่เขาจะยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วพูดอะไรสองสามประโยค แล้วไม่นานนักก็มีเหล่าแม่บ้าน4-5คนเข้ามาในห้อง ทุกคนโค้งหัวเล็กน้อยก่อนที่จะเข้ามาจับแขนเธอไว้แน่นแล้วดึงๆให้เธอออกจากห้องไปโดยที่เธอยังงุนงงอยู่
“ป ประธานคะ?”
สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือเขาที่ยิ้มแล้วโบกมือให้เธอเบาๆ
“ผมท่านไซเดอร์นุ่มมากเลยค่ะ ลื่นมือสุดๆไปเลยด้วย”
“ผิวของท่านไซเดอร์ก็ดีนะคะ แต่คงต้องบำรุงให้มากกว่านี้... ลองบอกคุณชายให้ซื้อครีมบำรุงดูมั้ยคะ?”
เอาจริงๆตอนนี้เธอออกจะค่อนข้างเกร็งนิดหน่อยกับการที่มีคนมารุมทำผมแต่งหน้าให้เธอแบบนี้... ตอนแรกก็ค่อนข้างกลัวนิดหน่อยว่าแม่บ้านพวกนี้เอาอุปกรณ์มามากมายขนาดนี้ไม่ได้จะเอามาฆ่าเธอแบบลับๆใช่มั้ย!? แต่พอทุกคนดูขี้เล่นเป็นกันเองแบบนี้ก็ทำให้เธอสบายใจขึ้น
“ม ไม่ดีกว่าค่ะ” เธอตอบพร้อมหัวเราะแห้งๆ
“แต่ว่าน้า... ไม่ได้เห็นท่านดูอารมณ์ดีแบบนี้มานานแล้วเนอะ”
“นั่นสิ ปกติก็หน้านิ่งแล้วก็ ฮ แฮ่ม! ชงกาแฟให้ผมด้วย ตรงนี้ยังไม่เรียบร้อย จัดการด้วย... “
เมดคนหนึ่งกระแอ่มไอเล็กน้อยก่อนที่จะพูดเสียงต่ำเลียนแบบที่ผู้ชายผมแดงคนนั้นพูดซึ่งเรียกหัวเราะให้กับแม่บ้านคนอื่นรวมถึงตัวเธอด้วย ให้ตายสิ ขนาดพวกแม่บ้านยังเอาแต่บ่นถึงความน่ากลัวของเขาเลย!
“พูดงี้ ท่านมาได้ยินเดี๋ยวก็หัวขาดหรอก!”
“จะไปได้ยินได้ยังไงล่ะ!? คุณไซเดอร์ก็คงจะไม่เอาไปฟ้องเขาใช่มั้ยคะ”
“อ อื้ม!!”เธอพนักหน้ารัวๆ
คุยกับพวกนี้แล้วรู้สึกสบายใจกว่าพวกเพื่อนร่วมงานอีก
“ท่านไซเดอร์นี่ เป็นเหมือนพระอาทิตย์ของบ้านเลยนะคะ ทั้งสดใสแล้วก็อบอุ่นแบบนั้น ถ้าไม่มีท่านไซเดอร์ ท่านเขาก็คงไม่เปลี่ยนไปขนาดนี้หรอกค่ะ!”
“พ พูดเกินจริงไปแล้วค่ะ!! ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”
พวกแม่บ้านสาวทั้งหลายมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่แต่ละคนจะหลุดขำออกมาดังๆ ส่วนเธอก็ทำได้แต่โบกไม้โบกมือไปมาอย่างลนๆ ใบหน้าคงขึ้นสีแดงจัดๆแน่ๆสัมผัสได้ถึงความร้อนวูบวาบเลย
“แหม… แต่เอาจริงๆ ฉันไม่คิดว่าท่านจะให้เอาชุดของคุณหญิงออกมาใช้อีกเป็นครั้งที่สองเลยนะคะ”
... เธอเหลือบมองไปยังหุ่นลองที่สวมชุดราตรีสีเงินระยิบระยับเข้าทรงสวยยาว รอบคอมีผ้าคลุมไหล่สีขาวสะอาด
พูดแบบนี้มันก็หมายถึงชุดของคนสำคัญเลยไม่ใช่เหรอ
แล้วก็เพราะมัวเม้าส์มอยกันเพลินไปบางช่วงก็เลยทำให้อีกครึ่งชั่วโมงสุดท้ายก็ต้องรีบแต่งองค์ทรงเครื่องอะไรให้มันเรียบร้อยก่อนที่คุณชายปีศาจจะมาตัดหัวทุกคนทิ้งรวมถึงเธอด้วย แต่ว่า... สุดท้ายผลที่ออกมาก็น่าเป็นที่พอใจอย่างมากเลย ทุกคนแทบจะยิ้มแก้มปริให้กับตัวเธอที่ยืนอยู่หน้ากระจก
ดวงตาของเธอพอได้รับการแต่งแต้มสีสันกับปัดมาสคาราแค่เพียงเล็กน้อยก็ทำให้ดูกลมโตขนาดนี้เชียวหรือไหนจะพวงแก้มที่กลายเป็นสีแดงอ่อนทำให้เธอดูเขินอายตลอดเวลาจนหน้าเอ็นดู ริมฝีปากบางที่ปกติทาแค่เพียงลิปมันบ่อยๆก็ถูกทำให้อมชมพูจนน่ามอง เส้นผมเธอถูกรวบขึ้นไปเพื่อโชว์คอขาวระหง
พวกแม่บ้านทำหน้าปลื้มปริ่มก่อนที่ตะโค้งแล้วขอตัวออกไปเหลือเพียงเธอ
....นี่เธอจริงๆเหรอเนี่ย?
เห็นอะไรแบบนี้ก็อดนึกถึงเจ้าหญิงในนิทานไม่ได้เลยจริงๆ เธออมยิ้มแล้วหมุนตัวอย่างร่าเริงตรงหน้ากระจก ไม่เคยคิดฝันด้วยซ้ำว่าชีวิตของคนธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรพิเศษอย่างเธอจะได้รับอะไรแบบนี้ ราวกับว่าตอนนี้เธอกำลังต้องเวทมนต์ของนางฟ้าแม่ทูลอยู่เลยล่ะ
“…!!” ก่อนที่จะสะดุ้งอย่างสุดตัวเมื่อเห็นใครอีกคนยืนอยู่ที่ประตูผ่านกระจกบานใหญ่ เขาก็ค่อนข้างแปลกตานิดหน่อย ทักซิโด้สีดำจริงๆก็แอบคล้ายชุดทำงานของเขาอยู่นะ แต่เพราะติดหูกระต่ายแบบนั้นเลยทำให้ดูแปลกตาแน่ๆเลย
“เหมาะกับเธอมากเลย” เขาเอ่ยปากชมเมื่อเห็นเธอหันกลับมาสบตาเขา
พอได้ยินแบบนี้คนฟังก็หน้าแดงออกมาอย่างห้ามไม่ได้ก่อนที่จะหันหลังให้เขาแทน แต่ก็กลายเป็นว่ายังมองเขาผ่านกระจกอยู่ดีล่ะนะ เขาเดินเข้ามาหาเธอช้าๆก่อนที่จะปลดสร้อยที่เคยให้ไว้ออกแล้วสวมสร้อยไข่มุกให้กับเธอแทน
“จบงานแล้วจะเอามาคืนนะ” เขากระซิบบอกแบบนั้น ซึ่งเธอก็พยักหน้าเบาๆ
ดวงตาสองคู่สบกันผ่านกระจกใส... เขาค่อยๆวางมือบนไหล่ของเธอเบาๆ ก่อนที่จะก้มลงจุมพิตที่ต้นคอเธอจากด้านหลัง
“รู้มั้ย...ว่าตัวเองเป็นใคร?”
“อ อ เอ่อ เป็นไซเดอร์ค่ะ!” เธอตอบออกไปอย่างซื่อๆทำให้เขาหลุดขำนิดหน่อย
“ไม่ใช่... เธอเป็นผู้หญิงของผมต่างหาก”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น