[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #19 : Valentine's Day [Who do you chooes ?] II

[จุ ดเ ริ่ ม ต้ น ทั้ ง ห ม ด มั น ก็ เ ริ่ ม ที่ นี่ แ ห ล ะ]


'มันก็แค่วันเริ่มฤดูธรรมดาเท่านั้น'
ร่างสูงนั่งคิดพร้อมถอนหายใจอย่างธรรมดา ความคิดนี้เป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมา
ในหัวของเขาก่อนที่จะมีมารผจญแบบทุกครั้ง ไม่ต้องถามว่าเพราะอะไร ....
เขาเห็นเด็กหนุ่มผมส้มที่ทำหน้าหน้าตายิ้มกรุ่มกริ่มเหมือนเคย เขาจึงถอนหายใจอย่างปลงๆ

"พี่ชายคร๊าบ~"
เด็กแสบร้องทักอย่างร่าเริงเกือบทุกที

"แกมีเรื่องอะไรอีก?"
เอลริคตอบอย่างไม่สบอารมณ์ แต่แอบฉายแววตาสงสัยไว้

"โธ่! พี่ชายอ่ะ ไม่คิดว่าผมมาเยี่ยมเลยรึไง"
คนร่างเล็กบู่ปากอย่างหน้าหมั่นไส้ก่อนที่จะเดินมาเอาหัวถูไถแขนของคนร่างสูงอย่าง
(อ่อย)ออดอ้อนแต่ก็โดนคนร่างสูงสะบัดกระเด็นซะก่อน

"ไม่เคย ... เพราะตลอดมาแกไม่เคยมาดีซักครั้งไง มีอะไรบอกมา"
ด้วยเสียงรำคาญบ่นเซ็งของเอลริค มิสชงจึงยอมบอกแต่โดยดีเพราะไม่งั้นเขาอาจ
กลับไปเป็นชิ้นๆมากกว่าครบสามสิบสองมากกว่าถ้ากวนคนๆนี้

"ก็คือว่า ... เราอยากให้พี่ชายเล่นละครเป็นพระเอกให้โบสถ์เราหน่อยสิครับ!"
สิ้นเสียงมิสชง คนร่างสูงจึงกรอกตาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนตอบ

"อืม ... ก็ได้" เขาแอบยกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย "แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทนล่ะ ?"

และคราวนี้เป็นฝ่ายที่มิสชงยกมุมอย่างเจ้าเล่ห์แทน ดวงตาสีแดงอ่อนฉายแววประกาย
เล็กน้อยก่อนที่จะตอบข้อแลกเปลี่ยน

"เดี๋ยวตอนแสดงพี่ก็รู้!"

เอลริคไม่ตอบอะไรมากจึงเดินกลับไปอย่างเชื่องช้า ส่วนมิสชงเองก็ยืนส่งคนร่างสูงจน
ลับตาเช่นกัน ... ไม่รู้ว่าทำไมนะ แต่ทันทีที่เขาทำข้อตกลงเมื่อครู่เสร็จก็รู้สึกถึงไอเย็นประหลาด
รอบต้นขอจนขนหัวลุก หรือว่า .... ผีตนนั้นที่บีลีฟพูดถึงกำลังโกรธเขา!!!

"รีบกลับดีกว่าเรา ... บรื๋อออ "







"ห๊า!!! เอล ... นี่แกจะแสดงละครเหรอ!!?"

ชาร์ตทวนเสียงสูงพร้อมทำหน้าแบบคนเจอผี ส่วนบุคคลที่ถูกถามกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
จนน่าอัด อาคิระเองก็สงสัยเช่นกันว่าข้อแลกเปลี่ยนแบบไหนกันเพื่อนเขาถึงยอมแสดง
ให้กับโบสถ์นี้กัน

"อืม ... ใช่"
คนหัวแดงตอบอย่่างไม่คอยสนใจเท่าไหร่ แต่นั่นยิ่งกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็น
ของคนหัวส้มซะ ... แล้วมีหรือที่จะปล่อย

"ขอรายละเอียดมากว่านี้ได้ไหม !!? "
ชาร์ตร้องตะโกนอัดหน้าคนที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่แล้วคนหัวส้มก็หันมาขอความช่วยเหลือแทน
"อาคิ! นายมาช่วยอ่านใจไอ่นี่หน่อยเซ่!" และแน่นอนว่าอาคิก็แค่ส่ายหน้าอย่างยิ้มๆเหมือนเคย

"แล้วเอลไม่ซ้อมละครเหรอครับ ??"
และในที่สุดสนามรบก็ถูกลบล้างไปด้วยคำถามสบายๆแทน

"ไม่ต้องซ้อมก็ได้"
คนร่างสูงว่าแล้วก็ยิ้มออกมา .... เช่นเคย

'แค่ได้แสดงกับเธอก็ดีใจแล้วล่ะ .... '









."ถึงจะอย่างนั้น ... งืม .... ฉันก็แค่อยากบอกให้เธอรู้ อ่า... "

เขามองภาพคนร่างเล็กนั่งจำบทตัวเองอย่างเคร่งเครียดแบบยิ้มๆ ดวงตาสีแดงสดที่มุ่งไป
ที่แผ่นกระดาษเล็กๆนั่นทำให้เขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ อย่างนี้ต้องเข้าไปกวนซะหน่อย

"ท่องบทไม่ง่ายรึไง ?"

เขาว่าพร้อมยิ้มออกมาแบบกวนๆ คนร่างเล็กตรงหน้าละสายตาจากกระดาษพร้อมมอง
เจ้าของดวงตาสีเขียวแบบเคืองๆ พร้อมบ่นอุบอิ๊บเบาๆ

"ใช่มันไม่ง่าย .... นายล่ะ!? ไปท่องบทนายไป๊"

เอลริคยิ้มพร้อมคุกเข่าลงต่อหน้าเธอมือหน้าค่อยๆกุมมือบางอย่างแผ่วเบา เขาพยายามทำ
สายตาให้น่าสงสารที่สุดและพยายามบีบเสียงให้ไม่เหมือนตัวเองปรกติ ไม่ต้องคิดอะไรหรอก
.... เขาก็แค่อยากแกล้งคนเท่านั้นเอง

"โธ่ ... มารีนเลีย ฉันน่ะรักเธอมากนะ "

เขามองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กที่ทำหน้าเหวอไปซักพักก่อนที่จะกลับมาแดงซ่านจน
มากกว่ามะเขือเทศสุก เขาแอบกระตุกยิ้มกับท่าทางแบบนั้นแต่ก็ไม่แสดงให้เห็นอะไรมาก
คนตัวเล็กที่หน้าแดงก็เกิดอาการสั่นเล็กๆ ก่อนที่จะ ...

"ยะ ... หยุดนะ !!!! "

เธอตะโกนพร้อมวิ่งหนีไปด้วยท่าทีเขินอาย ยิ่งทำให้คนที่ยืนมองนั้นได้ใจ
จึงหัวเราะออกมาเบาๆเหมือนกระแฮมอะไรซักอย่าง

และแล้วเขาก็ตัดสินใจวิ่งตามเธอไป 

"ทั้งๆที่ตัวเล็แบบนั้น แต่วิ่งไวชะมัด!"

เขาสถมบทออกมาก่อนที่จะเริ่มออกตามหาคนที่วิ่งหนีไป





และในที่สุด ... เขาต้องวิ่งแทบทุกทิศเลยกว่าจะหาเจอ ... 
แต่ตอนนี้เขาก็เจอเธอแล้ว สุสานหลังโบสถ์ สถานที่ที่ใครหวานกลัว ตอนนี้เขาไม่
กลัวอะไรทั้งสิ้นแล้ว ... เพราะมีความรู้สึกอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องน่ะสิ 

"อา ... คิ ... ระ? " เขาทวนชื่อเพื่อนตัวเองอย่าแผ่วเบา

ภาพตรงหน้าที่เขาเห็นคือภาพของผู้หญิงที่ตัวรักกับเพื่อนสนิทพูดบทละครที่เขาจะต้องแสดง
แต่ครั้งนี้ดูเหมือนบีลีฟจะไม่พูดผิดเหมือนตอนที่ซ้อมกับเขาซักครั้ง แถมยังยิ้มได้สมกับฉากมาก
ตอนนี้ตัวเขาเหมือนถูกสาปให้เหมือนหิน ไม่สามารถขยับได้ 

... ได้เพียงแต่มองภาพบาดตาบาดใจเท่านั้น

เหมือนโดนมีดแทงอกอย่างแรง ปรกติคนอย่างเขามักไม่สนใจความรู้สึกแบบนี้นี่
เขาแข็งแกร่งไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ทำไมเจอแบบนี้มันกับหมดแรงเสียดื้อๆล่ะ ?
ไม่เข้าใจเลยซักนิด ... 


"  .... ! "


เหมือนเจอมีดอีกเล่มพุงตรงมาที่กลางอก! เพื่อนรักของเขากำลังจูบกับ .... เธอ!
แล้วคราวนี้คนที่ตอบรับรสจูบแสนหวานนั่นกลับเป็นเธอเองอีกด้วย!!!
นอกจากจะมีมีดแทงเข้าที่กลางอกยังเหมือนมีหินขนาดใหญ่หล่นทับตัวเขาอีกด้วย

และก่อนที่เาจะคิดอะไรไปมากว่านี้ เสียงระฆังบอกเวลาการแสดงก็เริ่มขึ้นเสียงก่อน
และในขณะนั้นเหมือนฟ้าหรือฝนจะเป็นใจให้เขาได้สบดวงตาสีนิลที่มองมาทางเขา
แค่นั้นเขาก็รู็ตัวดี จึงได้เดินหันหลังเข้าประตูโบสถ์ด้านหลัังแทน 

ทั้งๆที่ก็รู้ถึง'ท่าทางดีใจของเจ้าหล่อนแบบนี้'แต่ทำไมยังรู้สึกหมดแรง ?
เขาไม่อยากทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ ...


'ขอแค่เธอมีความสุขก็พอแล้วล่ะ ... '


"ฝากเธอด้วยล่ะ ... อาคิระ"





#ไม่ต้องห่วงไปเอล ... ฮันเจ็บมากกว่านายอีก //โดนอัด

*อนึ่ง*

ฟิคนี้ก็แค่ความเว่นเวิ้อส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับประวัติหรือความบาดหมางใดๆทั้งสิ้นนะแจ๊ะ

 

  `★APPLE PIE.`★APPLE PIE.