[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #17 : Valentine's Day [Stella]

ถ้าหากคุณปรารถนาบางสิ่งในอดีด

ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ .... คุณต้องการสิ่งใด ?

ก่ิอนที่คุณจะสูญเสียทุกอย่าง


 

              
              เพราะอากาศหนาวเย็นจึงทำให้นอนไม่หลับ ... เด็กสาวพยุงตัวขึ้นจากเตียงขาวพร้อมทอดมองไปยังหน้าต่างบานใหญ่ในห้องซึ่งบ่งบอกอย่างแน่ชัดว่ายังไม่ถึงเช้า และนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ชี้เวลา'3.00' เธอทำเสียงอิดออดเล็กน้อยกับเวลาตื่นแบบนี้ แล้วถ้าให้ไปนอนต่อก็คงยังหลับไม่ลง

"ไม่ง่วงด้วยสิ ... " เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะลุกเดินออกจากเตียงและคว้าเสื้อกันหนาวสีขาวชมพูอ่อนจนตัดกับเรือนผมสีครีมอ่อน แต่นั่นก็ไม่ทำให้เธอเป็นที่ดึงดูดสายตาคนเหมือนกัน

              และเมื่อเปิดหน้าต่างออกมาสายลมหนาวหอบใหญ่จึงเข้าปะทะใบหน้านาวลเป็นการทักทาย แต่นั่นก็ไม่ทำให้เธอย่อท้อกับทางข้างหน้า เพราะโรงเรียนไม่ได้เปิดให้เด็กไปเที่ยวเล่นอย่างอิสระ นักเรียนที่อยากเที่ยวจึงต้องใช้ความพยายามกันหน่อย เหมือนเธอในตอนนี้ไง ...

'ถ้ามีบรรไดหน่อยก็ดีนะ'

               เธอคิดขณะปีนขอบหน้าต่างชั้นอื่นอย่างระมัดระวัง ... ถ้าส่งเสียงหน่อยนี่จบเลยนะ ครูจะจับได้อย่างคาหนังคาเขาเลยว่าเธอพยายามหนีออกนอกตึกพักอย่างนี้ ถึงจะใช้คำแก้ตัวนับ100ก็อาจทำให้เธอหนีไม่รอดชัวร์ๆ ... ความจริง ... นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแอบหนีเป็นครั้งแรกหลังจากสำรวจทางหนีทีไล่มานาน   แต่ยังไง ... มันก็ต้องมีมารผจญ

พรืดดดดดด!~!!!

"กรี๊ดดดดดด !!! " เพราะหิมะที่แข็งตัวตามขอบหน้าต่างจึงทำให้เธอลื่นแล้วร่วงลงมาด้วยความเร็วสูง เธอจึงปิดตาพร้อมส่งเสียกรี๊ดตามประสาคนขี้กลัว ไม่ตายก็หลังหักแน่!

โครม!!!

               และด้วยความแรงและเร็วจึงทำให้เธอตกลงมากระแทกหิมะอย่างจังจนกระจายไปทั่วทิศ และ ... เท่าที่รู้ เธอเห็นร้องเท้าของคน!! หวา!!~ แย่แล้วอาจาร์ยรึป่าว!!  เธอคิดขณะที่ฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และดวงตาสีฟ้าอ่อนกำลังระริกมากขึ้นเช่นกัน

"นี่เธอ ... "

"นะ ... นะ ... หนูขอโทษค่ะ! คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ พอดีว่าผ้าเช็ดหน้าร่วงมาที่ด้านล่างหนูเลยลงมาเก็บ อะ ... เอ่อ แล้วก็หนูไม่อยากรบกวนคนอื่นเลยลงมาทางหน้าต่างแทน อย่าว่าหนูเลยนะคะ!! หนูขอโทษ ฮือออ~" ร่างเล็กปิดตาพร้อมกับสรรหาคำขอโทษขอโพยมาจนลิ้นแทบพันกัน ก่อนที่ร่างจะสั่นเล้กและสะอื้นในที่สุด

"ฮะ ... ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆ !!!" แต่แทนที่เธอจะได้คำต่อว่ากลับเป็นเสียงระเบิดหัวเราะแทน และเสียงน่าหมั่นไส้แบบนี้เธอก็น่าจะรู้ตัวดีว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร จึงทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตากลับเริ่มแดงไปด้วยความเขินอาย บุคคลตรงหน้าหยุดหัวเราะก่อนที่จะเปลี่ยนมือจากที่กุมท้องมาเป็นกอดอกแทน

"กลัวคนไม่รู้รึไงว่าแอบหนีอยู่เนี่ย ฮ่าๆ " ดวงตาสีแดงมองมาที่คนที่นั่งท่ามกลางหิมะอย่างกวนโอ้ย

"..."

"อ่อ! แล้วก็ฉันเห็นเธอปีนตั้งแต่หน้าต่างเธอแล้ว ปีนแบบนั้นก็สมควรร่วงอยู่หรอก"

"..."

"แล้วก็ ..."

"นายน่ะเป็นพวกถ้ำมองรึไง!!" อยู่ๆคนตัวเล็กที่กายชื้นไปด้วยหิมะกลับลุกขึ้นมาแล้วตะโกนใส่หน้าคนที่พูดระรื่นอยู่จนเขาหยุด ... แต่สายตาเธอก็พาไปหาคำตอบที่เธอถามเขาไปเมื่อกี้ ... ตราสารวัตรนักเรียน!!! ซวยแล้วปากพาจนจริงๆ เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงหน้าซีดก่อนที่จะยืนนิ่งพร้อมถูกลงโทษ

กระทงแรก .... แอบปีนออกนอกโรงเรียน
กระทงสอง .... ตะโกนใส่ห้าสารวัตรนักเรียนอีก


"โห ... เธอนี่ อัพสกิลแล้วสินะ !~" ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตัวสูงอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะทำหน้าฉงนใส่เจ้าของคำพูด และดูเหมือนเข้าจะรู้จึงชิงตอบเธอก่อนที่เธอจะอ้าปากถาม

"ก็ตั้งแต่ตอนเข้าโรงเรียนใหม่แล้วนี่ ตอนที่ฉันกวนประสาทเธอ ... เธอไม่แม้แต่จะต่อว่าหรือค้อนอะไรซักอย่างเลยนิ ดูตอนนี้สิ ... เธอกล้าเถียงฉันแล้วนี่"คนร่างสูงว่าพร้อมปรบมือให้

                     มิเนียมองคนที่ปรบมือชื่นชมเธออย่างอึนแดกก่อนที่จะเริ่มเดินไปทางเขาตึกพัก แต่ก่อนที่เธอจะเดินชายหนุ่มร่างสูเงเมื่อครู่ก็รั้งเธอไว้ด้วยคำพูดซะก่อน "ทางออกอยู่ทางนั้นนี่ ... ไปผิดทางแล้วนะ~"

"เอ๋? นายจะต้องจดชื่อฉันนี่คะ? ฉันไปที่ห้องสารวัตรน่าจะถูกนี่คะ" เด็กสาวพูดพร้อมเอียงคออย่างฉงนเช่นเดิม ซึ่งเรียกร้อยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์จากคนที่มองอยู่ด้วย เขาเสยผมสีแดงให้หิมะร่วงก่อนที่จะเดินเข้าไปจับแขนเจ้าหล่อนแรงๆแล้วตัวตัวชิดกับผนังตึก

"นะ ... นี่!"

"เป็นเด็กดีจริงนะ ... " เดนิสว่าพร้อมค่อยดันตัวเองให้ชิดกับคนใต้วงแขนมากขึ้นจนหน้าผากทาบกัน

"ปล่อยนะ!!" และก่อนที่เด็กสาวจะเริ่มดิ้นสู้ เข้าก็ชิงปล่อยก่อนทำให้เธอล้มไปตามแรงผลักคนตัวเองจนล้มใส่กองหิมะขาวอีกครั้ง และก็ไม่วายที่จะส่งสยตาเคียดแค้นมาให้คนที่ยืนขำนิดๆ

                       และเมื่อบรรยายกาศระหว่างทั้งคู่เริ่มเงียบลง ... เขาจึงชิงพูดทำลายความเงียบก่อน

"ไม่สนใจเป็นเด็กไม่ดีบ้างเหรอ ? "



------------------------------------------------------------



"ว้าว! สวยจัง"
 

                          ร่างเล็กของเด็กสาวว่าทั้งที่ดวงตาสีฟ้าอ่อนยังจับจ้องอยู่ที่หิมะที่ตัดอยู่กับแสงไฟในเมื่องใหญ่ ตอนนี้ ... ทั้งคู่ยืนอยู่ที่จุดชมวิวริมหน้าผาที่แสดงภาพเมืองใหญ่ที่ห่างไกลจะโรงเรียน ชายหนุ่มที่เห็นอย่างนี้ก็แอบที่จะยิ้มออกมากับการเห็นท่าทางดีใจที่ส่วนใหญ่มักไม่ได้เห็นกับเธอคนนี้

"เธอยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อจะมาดูอะไรกิ๊กก๊อกขนาดนี้เชียวเหรอ" มิเนียอดหันไปค้อนกับคำพูดเมื่อครู่ไม่ได้จึงหันไปพร้อมพูดเน็บแนมเล็กๆด้วย

"ค่าาาา ฉันไม่ได้เห็นมันบ่อยเหมือนคนในเมืองนี่ค่ะ!"

                          ร่างสูงไม่ตอบแต่เพียงยกมือลูบหัวของคนตัวเล็กแทน และก็มาพร้อมกับการกลั่นแกล้งเล็กที่ติดมากับการลูบหัวครั้งนี้ด้วย

"คุณเดนิส!!" ร่างเล็กค้อนพร้อมปัดเศษหิมะชื้นออกจากหัว เรียกเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียว

"ทำไมเธอถึงอยากมาดูอะไรแบบนี้ล่ะ ... ?" ก่อนที่เธฮจะเริ่มล้างแค้นอะไรเสียงนี้ก็ดันหยุดเธอไว้ก่อน มือเล็กค่อยๆวางหิมะก้อนลงก่อนที่จะหันมาพิงราวกั้นแทน ดวงตาใต้เส้นผมฉายแววบ่งบอกถึงความหม่นหมองอย่างได้ชัด เขาที่ถูเธออยู่จึงมองอย่างเงียบๆแทน

"ก็เพราะ ... หนังสือหลายเล่มบอกตรงกันน่ะสิคะ ... ว่าถ้าเรามาอยู่ตรงนี้นานๆมันจะย้อนเวลาได้ ... " เธอตอบพร้อมซบหน้าลงกับราวกั้น

"ทำไมถึงอยากย้อนเวลา ... ?"  เพียงคำถามสั้นๆแต่งได้ใจความทำให้คนร่างเล็เงยหน้าออกมาพร้อมกับกั้นน้ำตาไว้ให้เห็นเพียงแต่รอยยิ้มอ่อนๆเวลาพูดคุย แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงจะจับได้เป็นธรรมดา

"ฉันอยากย้อนเวลากลับไป ... ไม่ให้ตัวเองตกหลุมรัก ... 'คุณโฮพ' "

                            ทันทีที่ได้ยินชื่อบาทหลวงแสนดีนั่น เขาก็ถึงกับสะอึก ... ก็แน่อยู่ที่คนแบบนั้นหลายคนก็ควรที่จะตกหลุมรัก แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นเธอที่ตกหลุมรักเช่นกัน ... แต่เพราะบาทหลวงโฮพเขามีคนที่รักอยู่แล้ว ... อาจจะทำให้ใครหลายคนนั้นเจ็บปวด ...

"คุณเดนิสคะ ... คุณเดนิสคะ "

                          แต่ก่อนที่เขาจะคิดอะไรมากว่านี้เขาก็ถูกเสียงใสขัดไว้ก่อน

"เธอนี่ ... โง่จริงๆเลยนะ " อ้าวกำ! แทนที่เขาจะต้องปลอบเธอดันกลายเป็นว่าไปทับถมเธอแล้วสิ!

"..."

"ไปหลงรักคนแบบนั้น ... คิดเหรอว่าเขาจะปรายตามองเธอ ฮ่าๆ!"

"..."

"จะบอกให้นะ ... ผู้หญิงโฮพรักน่ะ ... ทั้งสวยทั้งรวยทั้งเก่ง!"

"..."

"เธอร่ะไม่มีสิทธ์หรอกกก"

                               เสียงสะอื้นเบาๆทำให้ผู้พูดชะงักก่อนที่จะหยุดดูคนที่เอาแต่ก้มหน้าหงุดก่อนที่ ...

เพี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


                              เสียงตบดังขึ้นจนคนทั่วทั้งระแวกต้องหันมอง เด็กสาวมองคนหัวแดงที่หันไปตามแรงตบอย่างเคียดแค้นก่อนที่จะโกนใส่หน้าอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งที่ตะโกนดังสุดเท่าที่เธอเคยทำมา ผู้คนเริ่มค่อยๆเข้ามาดูแต่ก็ไม่กล้าห้าม

"ฉันรู้น่า!!! เพราะฉันรู้ไง!! ว่าฉันเทียบคุณแอมไซด์ไม่ได้ นี่คุณยังจะมาทับถมฉันอีกเหรอ!! ฉันแค่คิด ... แค่ฝัน เท่านั้นคุณยังมาทำลายมันอีก!!! ฉันเคยคิดว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้! แต่ไม่เลย!! ฉันไม่รูสึกอย่างนั้นอีกแล้ว เพราะคุณไง!! ฉันเกลียดคุณ!! เกลียดที่สุด!!! ... !" ร่างเล็กตะโกนโหวกเหวกพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่ใช่กันแบบนี้ ... ไม่ใช่คนที่โกรธแล้วอาละวาดแบบนี้ ...

ฉันเกลียดเขา ... เกลียดที่เขาทำร้ายจิตใจ

" ... !!"
                             แต่ก่อนที่เธอจะบ่นอะไรไปมากกว่านี้ เธอก็ถูกคนที่กล่าวร้ายเข้ากอดจนตัวแนบชิดกัน เขาก็แค่ซบหน้าลงกับบ่าของเธอที่เอาแต่ร้องไห้ ... ร้องไห้ .... และร้องไห้

"เป็นฉันได้ไหม .... "

   ต่อให้มีเสียงคนที่มุงดูดังแค่ไหน ต่อให้เธอจะเป็นจุดเด่นแค่ไหนดูเหมือนจะไม่สนใจอีกต่อแล้ว

"เป็นฉันได้ไหม .. "


                              คำพูดซ้ำเดิมถูกกรอกหเธอไปมาพร้อมกับสติที่เริ่มเลือนลางจากการอยู่ท่ามกลางหิมะนานๆ เหมือนเธอได้ยินเสียงเขาจากทั่วทุกแทบทิศ แต่เธอก็ยังไม่ได้ศัพท์คำพูด น้ำตาสีใจเริ่มไหลรินออกมามากขึนจนตาเริ่มพร่ามัวก่อนที่สติเธอจะดับวูบไปจริงๆก่อนที่จะได้ยินคำพูดคำสุดท้าย
 

"คนที่เธอรัก ..."

 

 

`★APPLE PIE.