[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #14 : Valentine's Day [Kabe]

(สีตาไม่เหมือนเบย ;w; #กำโทษค่ะ มองให้เป็บีลีฟล่ะกันนะ ถถถ)

by Believe


 

14 / 02


       วันนี้ไม่บอกก็คงรู้สินะว่าวันอะไร ....  ใช่วันนี้เป็นวันแห่งความรัก 'วันวาเลนไทน์' แต่สำหรับฉันมันคงจะเหมือนวันธรรมดาๆวันหนึ่งก็เพียงเท่านั้น ยกเว้นเสียแต่ว่าปีนี้มันชักจะแตกต่างจากปีอื่นๆน่ะสิ ...

"นี่~ บีลีฟ วันนี้วันอะไรเอ่ยยยยยยย" ฉันเงยหน้าจากหนังสือเล่มหนาพร้อมมองหน้านอยส์ที่ตอนนี้กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงสีเรียบของฉันด้วยสีหน้าเบื่อโลก- - นอยส์ยิ้มหลอนๆให้ฉันสะพรึงอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เขาจะบู่ปาก

"อย่าบอกนะว่าเธอลืมวันนี้~? " นอยส์ยังคงพูดอยู่เหมือนเดิม ฉันจึงแค่หันไปมองปฏิทินตั้งโต๊ะอย่างงงงวย

"วันจันทร์ ?? "

"โธ่!! เธอเป็นผู้หญิงนะ!!! ลืมวันนี้ได้ไง " นอยส์เปลี่ยนท่ามานั่งบนเตียงแทนพร้อมกล่าวคำกึ่งตำหนิมา เออสิ ฉันฉันก็เป็นผู้หญิงแบบนี้ล่ะ - -***

"แล้วสรุปวันนี้วันอะไร ??? "

         ทันทีที่จบคำถามนอยส์จึงฉักยิ้มเล่ห์ขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เขากระโดดลงจากเตียงราวกับติดสปริงก่อนที่จะเดินมาจ้องหน้าฉันจนฉันเริ่มรู้สึกสะพรึงอีกครั้ง และอยู่ๆเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะซะจนโบสถ์สนั่นหวั่นไหว 

"เธอนี่คงจะไม่รู้จริงๆสินะ ฮะๆๆๆๆ"เขาว่าพร้อมหัวเราะด้วย

"ใช่สิ! ฉันไม่รู้รีบบอกมาเร็วๆเถอะ ตอนนี้นายกำลังทำลายเวลาอันมีค่าของฉันอยู่นะ!!!!" ถ้าหมอนั่นยังไม่ยอมบอกอีกฉันอาจจะเอาสันหนังสือทุบหัวเข้าให้แยกเป็นแฉกๆก็ได้!!

"อ่าๆ ก็ได้ๆ อย่าเพิ่งโกรธน่าาา ... วันนี้ก็วันวาเลนไทน์ไง!!~ ตื้นเต้นใช่ม้าาา~ "

ตื่นเต้น!? ... ไม่เลยซักนิด!!! - - นี่ฉันเสียเวลาอ่านหนังสืออันมีค่าของฉันมาเล่นทายวันปัญญาอ่อนแบบนี้น่ะเหรอ ... เสียเวลาชะมัดเลย!! ฉันหันมองหน้านอยส์เป็นครั้งสุดท้ายพร้อมหันกลับมาสนใจหนังสือในมือต่อและฉันตั้งใจว่าจะไม่สนใจเขาอีกเป็นครั้งที่สอง แต่แล้วนอยส์ก็พูดบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องสดุ้งสุดตัว

"เอลริคจะให้อะไรอะไรเธอหรือเปล่าน้า~ " เขาพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน

"นายว่าอะไรนะ !?"

"อ๋อ! เมื่อกี้ฉันบอกว่านางเอกละครปีนี้ชื่อเอลรี่ล่ะ" ฉันมีความรู้สึกว่าที่นอยส์พูดเมื่อกี้มันแถชัดๆ - -

"แต่ฉันว่านายไม่ได้พูดอย่างงั้นนะ!!! " ยังไม่ทันที่ฉันจะหันมองเขาได้เต็มหน้าเต็มตานอยส์ก็ชิ่งหนีไปเสียก่อนแล้ว ... ไปเร็วเนอะ

แต่ ... ถ้าวันนี้วันวาเลนไทน์จริง แสดงว่าโบสถ์ก็คงมีงานเหมือนทุกปีและแสดงว่าฉันคงต้องไปช่วยด้วยล่ะไม่งั้นคงเหมือนคนเห็นแก่ตัวเป็นแน่ ฉันจึงจำใจวางหนังสือลงบนโต๊ะที่เดิมก่อนที่จะเดินไปที่โถงกลาง ... ปีนี้ฉันหวังว่าคงไม่มีงานอะไรที่ต้องทำอีกนะ ....

 

จริงด้วย ... แสดงว่านอยส์ไม่ได้อำฉันเพราะห้องโถงกลางตอนนี้ยุ่งสุดกู่โดยเฉพาะเจ๊มารี ทำไม
น่ะเหรอ ?? เพราะต้องทำงานตกแต่งรวมถึงแจกใบปลิวด้วยน่ะสิ จึงไม่แปลกที่จะเห็นเจ็หอบลังเครื่องตกแต่งวิ่งไปวิ่งมาจนแทบแยกร่างได้ พี่ยูคาสเหมือนกันอยู่ฝ่ายเตรียมละครเวที ... ต้องเตรียมบทนู่นี่เยอะและห้ามซ้ำกับปีอื่นๆด้วย และพี่โฮพคอยจัดการทุกอย่างให้เข้าที่ นอกเหนือจากนั้นคงไปซื้อของ ...

ส่วนฉัน ... ปีนี้คงหน้าที่เหมือนเดิมคือนางเอกละคร ตอนนี้ยูคาสยังคงเตรียมบทให้พระเอกอยู่ฉันจึงว่าในขณะนี้

"นี่ๆ ... มอชทำอะไรอยู่เหรอ ?? " ฉันจึงมาขลุกอยู่กับมอชแทน เพราะหน้าที่ของมอชคือกล่าวคำอวยพรในงานตอนนี้จึงว่าเหมือนฉัน ... ไม่สิดูเหมือนจะไม่ว่างเท่าไหร่

"อ๋อ ก็ทำของขวัญให้พวกพี่ชายกับเพื่อนอยู่น่ะสิ " มอชหันมาตอบอบู่ชั่วครู่ก่อนที่จะหันไปขมักเขม้นกับสิ่งที่ทำต่อ

"เอ่อ ... แล้วกล่องนั้นล่ะ ? " ฉันว่าพลางชี้กล่องที่วางอยู่ห่างไกลจากพองพวก

"อ่า ... อันนั้นฉันว่าจะให้อาจาร์ย ... เอ้ย! พี่เอสน่ะ แต่ว่า..."มอชพูดพร้อมเกาแก้มอย่างเก้ๆกังๆ "แต่ว่าพี่เอสน่ะต้องมีคนให้เยอะอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ไม่ว่าจะเป็นพวกเพื่อนในชั้นของมอชเอย ... สาวต่างโรงเรียนเอย ... และยังไม่นับรวมในโรงเรียนอีกนะ! พี่เอสอาจจะเห็นของฉันเป็นขยะก็ได้ แค่คิดก็เสียความรู้สึกจะตาย!" ฉันพยักหน้าเบาๆก็คำพูดของมอช ....

ไม่ยักกะรู้ว่าเด็กสาวคนเก่ง'มอชตาร์ ลูบิส'จะมีความคิดเรื่องรักแบบนี้นี่เอง แต่ว่าหลังจากที่ฉันพูดไปแย่างนั้นมอชจึงเริ่มแผ่รังสีมาคุออกมาทันตา ฉันจึงค่อยๆถอยหนีออกมาโดยเร็ว

"นั่นสินะ ... คนหล่อขนาดนั้น แล้วถ้าเป็นเอล.. อุ๊บ!"ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะยกมือขึ้นปิดปาก! ฉันเกือบจะหลุดชื่อเขางั้นหรอ? ไม่ๆๆ ฉันจะไม่คิดถึงเขาอีกเลยต่างหาก! หลังจากวันนั้นฉันก็แทบจะไม่ได้เจอเอลริคอีกเลย! ไม่รู้ว่าหายไปไหน แต่ฉันว่าแบบนี้ก็ดี! ชีวิตของฉันมันสงบดี!!

"บีลีฟ!!!! " ฉันเงยหน้ามองเจ้าของเสียง พี่ยูคาส ? สงสัยฉันเดินใจลอยจนมานอกโบสถ์เพราะดูจากสภาพพี่ยูคาสเหงื่อท่วมตัวแบบนั้นคงวิ่งหาฉันให้วุ่นเลยสินะ แต่ในขณะที่ฉันจะอ้าปากเอ่ยคำว่าขอโทษฉันก็สบตากับพี่แกพอดีจึงเห็นภาพการแสดงของฉันที่ผ่านไปได้ด้วยดี ปีนี้เป็นปีที่สงบสุขดี ผู้คนมาหน้าหลายตาถ่อมาดูละครของโบสถ์เรารวมถึงคนสำคัญ แต่! ฉันกลับไม่เห็นเอล ... โอ้ย! อย่าตบหัวตัวเองดังๆ ฉันคิดอีกแล้ว!!!

"บีลีฟ!! รู้ไหมพี่หาเราซะทั่วเลย! มาซ้อมเร็วเข้า" แต่ก่อนที่ฉันจะหลุดลอยไปมากว่านี้เสียงพี่ยูคาสก็เรียกสติฉันไว้ก่อน ฉันจึงรีบเดินตาพี่ยูคาสไปแต่โดยดี แต่ฉันก็คงจะต้องยอมรับ ... ว่าหยุดคิดเรื่องที่เอลริคจะไม่มางานจริงๆ ...

 

เป็นไปตามอย่างที่เห็นจริงๆ .... ในตอนแสดงถึงฉันจะกวาดตามองรอบงานเท่าไหร่ฉันก็ไม่แม้แต่จะเห็นบุรุษหัวแดงในงานเลย ถ้าเป็นงานแบบนี้เขาต้องมาป่วนจนงานแทบพังเกือบทุกรอบ แต่ตอนนี้ฉันไม่เห็นเงาของเขาสักกะพลีก การแสดงของพวกเราเป็นไปได้ด้วยดีจวบจนงานจบ

แต่เช่นเดิมว่าไม่เห็นเขาเช่นเดิม ....

"เฮ้อออออ งานจบจนได้สิน้า~ " ฉันหันมองเจ็มารีบิดขี้เกียจไปมาอย่างโล่งใจเมื่องานจบ แต่ฉันยังคงนั่งหน้าหงุดอยู่บนโซฟาห้องรับรอง ฉันรูสึกหน่วงๆอยู่ในใจประหนึ่งถูกมีดแทง ฉันไม่เข้าใจว่านี่หรือเปล่าคือความรู้สึกที่'ผิดหวัง' พี่โฮพมักจะบอกเสมอว่าถ้าเรามีความรูสึกแบบนี้มันคืความผิดหวังในสิ่งที่เราตั้งความรู้สึกไว้แต่ตอนนั้นฉันคงไม่เข้าใจสินะ

"แต่ก็ยังมีงานเก็บกวาดรอพวกเราอยู่นะครับ ... "พี่โฮพพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ฉันจึงเหล่มองนาฬิกาดิจิตอล 22.42 แค่คิก็เหนือยแล้ว! แต่ก็น่าเสียดายนะเพิ่งจะตกแต่งเมื่อเช้าและต้องถอดออกตอนเย็น และตอนนี้พวกเราก็เหนือยๆกันอยู่ด้วย แต่ถ้าไม่ทันมันก็จะเละมาในตอนเช้าที่ต้องเปิดโบสถ์

"งั้นเรามาเริ่มเลยไหม ? " มิสชงพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นจากโซฟาเช่นเดียวกับเลียฟที่ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ สองคนนี้ถึงจะหายไปทั้งช่วงบ่ายแต่ก็กลับมาในสภาพสะบักสะบอมจนแทบดูไม่ได้จึงเหนื่อยพอๆกับเรา ตอนนี้จึงไม่มีใครทีจะมีแรงพอที่จะเก็บกวาดซักคน ...

ไม่นานนักพวกเราทั้งหมดก็ออกจากห้องพร้อมลงมาที่โถงกลางอย่างจำใจ แต่ที่หน้าประหลาดใจที่สุดคือ .... ห้องที่น่าจะเละเป็นสนามรบนั้นกลับสะอาดมากกว่าที่โรงพยาบาลเสียอีก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พวกเราทั้งหมดจึงช๊อคกันไปโดยปริยาย อะไรเนี่ย!? กองทัพเอวาบุกมารึไง!!!!

"นี่เป็นฝีมือใครกันเนี่ย ... " เจ๊มารีเป็นคนแรกที่พูดออกมา

แน่นอนว่าไม่ใช่เราทั้ง7แน่นอน .... เพราแต่ละคนก็อยุ่ในสภาพ .. ก็นะ

พรึบ!!!

แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไรมากกว่านี้ ... ไฟที่เคยสว่างไสวก็ดับลงอย่าไม่ทันตั้งตัว!!!! ฉันหันซ้ายหันขวาด้วยใจไม่ดี สรุปนี่มันฝีมือใคร ??? นอยส์ ??? หรือเป็นเซอร์ไพร์จากใคร ?? มันน่าสับสนไปหมด .. และหลังจากที่ไฟติดทุกอย่างในสภาพโบสถ์นั้นก็เปลี่ยนไปจนแทบเป็นคนละที่ เพราะสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวและผืหญ้าสุดลูกหูลูกตา

"นะ ... นาย"

ฉันมองบุคคลผู้มาใหม่อย่างงงๆ นั่นเอลริค ??

"เธอบอกอยากได้ไม่ใช่เหรอ ?? " ฉันมองช่อดอกไม้ในมือเขา ... ดอกกุหลาบขาว18ดอก ... มีความหมายว่า'ฉันหมดรักในตัวคุณ'ทันทีที่เห็นฉันรู้สึกได้ถึงขอบตาที่เริ่มชื้นและร้อนระอุ ฉันเงยหน้ามองใบหน้าเรียบเฉยของคนร่างสูงที่ตอนนี้เริ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก

"เธอลองมองให้ดีสิ ... "เอลริคพูดอีกครั้ง ฉันจึงหลุบตาลงที่ดอกกุหลาบอีกครั้ง คราวนี้มีดอกไม้สีแดงแทรกอยู่ตรงกลาง ... 'ซึ่งมีความหมายว่า 'ในหมู่มวลผู้หญิงที่มากมายเธอคือคนเดียวที่ฉันเลือก' ฉันไม่รู้ว่าทำไมแต่เพราะสิ่งนี้มันกลับทำให้ฉันร้องไห้ออกมาเบาๆทั้งๆที่ควรไม่

"นี่ ... ยัย.. บีลีฟ" ฉันเงยหน้ามองใบหน้าเรียบเฉยซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ยากจะบรรยาย ก่อนที่จะรู้ตัว ... เขากอดตัวฉันอย่าหลวมๆไว้พร้อมซบหน้าลงที่ชุดเจ้าสาวที่เป็นการแสดงเมื่อครู่ จนใบหน้าฉันร้อนผ่าว .... ฉันจึงกอดเขาเช่นกัน ... ไม่ได้อยากกอดเขาหรอกนะ!!!! แต่แค่ตามมารยาทต่างหาก!!!!

"สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ ... "

_____________________________________________________________________________________


คาบีครองโลกแล้ววววววววววววววววววววววววววว์

แง่มๆหลังจากไม่ได้อัพฟิคตั้งนาน แต่งทีมือสั่นเบย(เวอร์) ถถถถถถถถถ
เริ่มสร้างโปรเจ็ควาเลนไทน์อย่างคนอื่นเค้าบ้าง
เลยประเดิมคาบีเบยยยยยยว์ (เผาสดบย)

ไปล่ะไม่พล่ามมาก เหมือนเดิมมมม ผิดตรงไหนประยุกต์อ่านเอา
คู่หน้าไรดีอ่ะ ... ;w;

#ตัวอักษรน่าปวดหัวมาก นั่งปรับนานเหยดดดดด สุดท้ายทำได้แค่นี้อ่ะ กำ


cinna mon