[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #4 : [Coffee cup ] Espresso :: Just you smile

By Honey

     เด็กหนุ่มมองทองพรมนิ้วลงที่เปียโนสีดำด้วยท่าทีที่สง่างาม เขาค่อยๆกดลองที่เมโลดี้อย่างแผ่วเบาและสง่างาม ... เขากดตัวโน๊ตตัวสุดท้ายพร้อมหันไปหาเก้าอี้อีกด้านที่ว่างเปล่า .... ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า ใกล้จะว่าเปล่า ....

"ว้าว! ฮันนี่เล่นเปียโนเก่งจังเลย"  เด็กสาวผมสีครีมอ่อนปรบมือพร้อมทำตาโตอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มแค่ยิ้มขอบคุณพร้อมเก็บแผ่นโน๊ตเพลง

"ถ้าอยากฝังอีกก็มาได้เรื่อยๆนะครับ"เด็กหนุ่มยิ้มพร้อมผายมือไปรอบห้อง เด็กสาวยิ้มพร้อมลุกขึ้นด้วยท่าทีดีใจอย่างออกนอกหน้า

"งั้นฉันจะมาทุกวันเลย!" เด็กสาวยิ้มอีกครั้งด้วยท่าทีที่ร่างเริงของเธอกลับทำให้เด็กหนุ่มอมยิ้ม เขาแอบขำเล็กน้อยพร้อมมองเธออีกครั้ง 'ขอแค่เห็นเธอมีรอยยิ้ม ... ผมก็มีความสุขแล้วครับ'เขาว่ากลับตัวเองพร้อมถอนหายใจ

ตึง!

"แล้วทำไมตอนนี้คุณไม่อยู่แล้วล่ครับ ... " เด็กหนุ่มกระแทกนิ้วลงกับเปียโน สิ่งที่ถามออกมาไม่ได้ต้องการคำตอบ ... แต่เขาแค่ต้องการระบาย ... ระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจจนยิ่งทรมาณมากกว่าอะไร

      เขาหันกลับมาที่โน๊ตเพลงอีกครั้ง ... เพลงที่เขาไม่มีวันเล่นจบ

"นี่ ... ฮัน "  เด็กสาวตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องห้องพร้อมทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม สีหน้าแสดงความเศร้าจนเด็กหนุ่มรู้สึกตื่นตระหนก ทำไมเธอถึงเป็นแบบนั้น? เป็นคำถามเดียวที่ผุดเข้ามาในหัวเขา

"อะ ... อะไรเหรอครับ ? "

"สัญญากับคาราเมลนะ ... ว่าถาคาราเมลไม่อยู่อย่าเล่นเพลงนี้จบ" เด็กสาวยิ้มอย่างเศร้าๆพร้อมวางมือทับกับมือหนาที่เล่นเปียโนนั่น ความอบอุ่นของมือ ... ทำให้เขารู้สึกหัวใจเต้นระรัวอย่างไม่มีสาเหตุ ทั้งความอบอุ่น หรือ ทั้งรอยยิ้ม

"ครับ ... ผมสัญญา"


      ฮันนี่พยายามสลัดไล่ความคิดเก่าๆในหัวที่เหือนฉายเทปซ้ำ ทำไมนะ ... ทำไมกันเธอถึงต้องจากไปด้วยล่ะ เด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนหน้าต่างกระจกออก เผยวิวทิวทัศน์ภายนอกที่สายงามแต่หากมองลงมาที่พื้นถนน เด็กสาวคนเดิม .... คาราเมล ยิ้มหวานให้กับหนุ่มผมส้มคนหนึ่ง ไม่ใช่ใครเลยแต่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง 

       ฮันนี่คลี่ยิ้มอย่างบางเบา ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปที่เปียโน เขาค่อยๆกดให้เสียงเพลงออกมาอย่าเชื่องช้า เขาไม่สามารถยอมรับมันได้ ระหว่างความรู้สึกที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเคล้าเดิม

       หน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้เหมือนจงใจที่จะให้เธอได้ฟังมัน ... เพลงท่อนสุดท้ายที่เธอไม่เคยฟัง

"ผมไม่ผิดสัญญาแล้วนะครับ .... " เด็กหนุ่มกล่าวกับตัวเองเบาๆ ในขณะที่มือยังไม่หยุดเล่น เสียงเพลงคลอเคลียแสนหวานนี่ ไม่ได้มีไว้ให้เล่นในงานพิธีมงคลหรืองานอะไรต่างๆนานา แต่งกลับเป็นเพลงที่เขาเขียนขึ้น ... ให้เธอ คนที่'พิเศษ'


--------------------------------------------------------------

"เสียงเปียโน ? " เด็กสาวผมทองครีมเงยหน้าขึ้นอย่างสนใจจนชายหนุ่มที่นั่งข้างๆเงยหน้าอย่างชวนสงสัย แต่เธอยังไม่ได้ตอบอะไร ดองตาสีฟ้าใสพยายามมองหาต้นเสียง ซึ่งนั่นเป็นเสียงเพลงที่เธอคุ้นเคย ...

     ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าใสของเธอจะหยุดลง ห้องเดิมทีเธอชอบมาหาเขาเสมอ

"ใครเป็นคนเล่นเหรอครับ ? "ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเสยผมขึ้นพร้อมก้มลงถามเด็กสาวตัวเล็ก และเธอก็หันกลับมาในแววตาเปล่งประกายเช่นเดิม "ฮันนี่เพื่อนเราไงค่ะ! "

"อ้าว! หมอนั่นก็เล่นเปียโนเป็นงั้นเหรอ ?"

"หรือว่า ... คุณเองก็เล่นเป็น? " เด็กสาวถามขึ้นพร้อมชี้ที่ตัวชายหนุ่มตรงหน้า เธฮรู้สึกตกใจอยู่ชั่วครู่เพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะมีอารมณ์ละเมียดละไมอะไรกับใครเค้าด้วย ก่อนที่เธอจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา

"ใช่ครับ ... คราวหลังผมจะเล่ให้ฟัง"

"ดีจังเลย!" เด็กสาวฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมเพราะเดินเข้าไปกอดแขนคนตรงหน้า ... ซึ่งการกระทำทั้งหมดก็เข้าไปอยู่ในสายตาของเด็กหนุ่มที่เล่นเปียโนอยู่เสียแล้ว เขาถอนหายใจอย่างเหนือยๆแต่เขาก็เป็นคนที่พูดเอง ...

'ขอแค่เห็นเธอมีรอยยิ้ม ... ผมก็มีความสุขแล้ว..'
 

------------------------------------------------------------

จบอีกเรื่อง .....

เรื่องนี้มันเกิดมาจากการว่างเกินไป ...

ไม่มีอะไรทำเลยนั่งคิดพล๊อตเล่น ;w;/  กำเบย

ความจริงอยากแต่งสามเรื่องพร้อมกัน ... (คิดเยอะเกิน)

ขอบคุณพี่น้องขนมหวานนะเคอะที่ให้ออริมายำ #โดนโบก 

search -rhythm