[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #15 : Valentine's Day [Pirate]

 

 

 

 

(ขอยิมภาพบอสมาใช้ค่ะ เพื่อความสงบสุขของโลก)

"นี่ๆเวล หนังสือเล่มนี้น่ะมันคืออะไรงั้นเหรอ ?? " ร่างสูงเจ้าของเรือนผมน้ำตาลเข้มล่ะสายตาจากการเก็บของพร้อมเงยหน้ามองหญิงสาวที่ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นแบบสุดๆ เขาถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนที่จะเดินเข้าไปสำรวจหนังสือปกสีน้ำตาลเข้มที่เจ้าหล่อนถืออยู่

"ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ให้จัดของเฉยๆไม่ใช่ให้ค้นของ..." ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่สนใจเท่าไหร่ เธอเอาแต่จังหน้าสือเล่มนั้นตลอดเวลาแถมทำท่าเหมือนจะงัดมันออกด้วยล่ะ จทำให้ร่างสูงแอบยกมือกุมขมับอย่างอดไม่อยู่ด้วยภาพตรงหน้าที่เธอเริ่มใช้เท้าในการงัดแล้ว ....
            

         ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมหญิงสาวเรือน ผมสีน้ำทะเลเข้มหรือ'อควา'มาอยู่ที่นี่ ... เหตุผลเพราะเจ้าหล่อนชอบไปตีชาวบ้านชาวช่องจนถูกจับบ้างถูกปล้นบ้างและคนที่ต้องไปไกล่เกลี่ยก็คือเค้าแทบทุกที เลยตัดปัญหาง่ายๆให้เธอมาอยู่บนเรือเขาดีกว่า ... แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังสร้างปัญหาให้เค้าอยู่ดีนั่นแหละ

"อควา ... "

"โอ้ยทำไมไม่ออกนะ!!" เธอไม่สนใจที่จะฟังเขาสักนิด ...

"อควา .... "

"ที่ใส่กุญแจทำด้วยเหล็กไหลรึไงนะ!!!" ยังไม่ฟังอยู่ดี

"อควา ... "

"ออกเซ่!!!!! "

"อความารีน เมดิคาเรนฟรอยส์!!!!! " สิ้นเสียงร่างบางเจ้าของชื่อกับสดุ้งพร้อมหันกลับมาแบบงงๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเกือบทำให้เวลหลุดขำกับท่าทางงงงวยของเจ้าหล่อน

"โอ้ย! อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ย" จบคำพูดนั้นก็ทำให้ร่างสูงหลุดขำออกมาจนได้แต่เมื่อขำได้ไม่นานก็หยุดลงเพราะสัญญาหน้ามุ่ยของคนตรงหน้า

"ฉันว่าฉันเรียกเธอตั้งนานแล้วนะ เลยต้องตะโกนไง" เขาขยี้หัวตัวเองเบาๆแกมเสยผมก่อนที่จะยื่นมือขอหนังสือคืน 

"เฮ้ๆ ฉันยังไม่ได้อ่านเยนะ"อควารีบกอดหนังสือไว้พร้อมเริ่มทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ เวลจึงมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาขำๆ แต่ก็ย่างก้าวเข้าไปหาเธอเข้าทุกทีและเธอก็ค่อยๆเริ่มถ่อยหนีทุกทีจนติดกำแพง

"ขี้โกง! "ร่างบางร้องขึ้น

"เธอคิดว่าใครขี้โกงกว่ากันล่ะ ... นั่นมันหนังสือของฉันที่ฉันไม่ได้อณุญาติให้เธออ่านน เธอค้นมันโดยที่ฉันไม่อณุญาติ "เสียงกึ่งตำหนิกึ่งสอนของร่างสูงดังขึ้นทำให้คนตรงหน้าทำหน้าโดนขัดใจแต่ก็ส่งหนังสือคืนแต่โดยดี

           เวลจึงถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะก้มมองร่างตรงหน้าที่ทำหน้ามุ่ย

"ถ้าเก็บของเสร็จ ฉันจะอ่านให้ฟังก็ได้นะ ... "

            สิ้นเสียงนั้นก็ทำให้อควาลุกขุ่มมากระโดดโลดเต้นเหมือนเพิ่งชาร์ตแบตใหม่พร้อมทำตาโตวาววาบจนเหมือนสุนัขโลดแล่น "จริงนะ!!" เวลแอบลอบยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้าเล็กๆแต่นั้นทำให้คนที่โดนของล่อใจรีบขมักเขม้นรีบทำงานใหญ่

ดูเหมือนวันนี้เค้าคงไม่ต้องทำแล้วนะ .... คิดแล้วก็ยิ้ม


----------------------------------------------------------





"เวล!!! ฉันทำเสร็จแล้วนะ!!! "  หายไปสักครู่ เจ้าหล่อนก็กลับมาในแบบสภาพเหงื่อโทรมการแต่ไม่มีทีท่าที่จะเหนื่อเลยสักนิด เมื่อได่ยินเช่นนั้นเวลเองก็เดินสำรวจตามที่บอกโดยมีเจ้าตัวเดินตาม
 
           ปรากฏตอนนี้เรือนี่มันสะอาดจนน่ากลัวทีเดียวเชียว ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็แทบเป้นเงาสะท้อนไปหมดจนหลอนไปตามกัน ... 

"ฉันทำดีแล้วใช่ไหมล่ะ ! เพราะฉะนั้นมาอ่านให้ฟังซะดีดี" เวลหันมองสีหน้าที่เต็มไปด้วยคาดหวัง พร้อมเอาหัวถูไถแขนเค้าเหมือนเด็กตัวเล็กๆ

           บางทีเวลก็แอบคิดเหมือนกันว่าคนที่เกาะแขนเขาเดาใจยากมาก! บางครั้งก็เคร่งเครียดเหมือนผู้ใหญ่แต่บางครั้งกับทำตัวเอาแต่ใจเหมือนเด็กตัวเล็กๆเหมือนตอนนี้ และที่สำคัญ ... ดูเหมือนจะไม่ค่อยระวังตัวด้วยนะ ...

"โอเค ... เดี๋ยวฉันอ่านให้ฟัง เลิกทำแบบนั้นซะที" สิ้นเสียงอควานั้นก็ทำตามแต่โดยดี

            ร่างสูงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยพร้อมที่จะจูงร่างเล็กเข้าไปที่ห้องส่วนตัวก่อนจะให้เจ้าหล่อนนั่งบนโซฟายาวจากถังไม้ และเขาจึงนั่งข้างๆร่างบาง

"มันเป็นเรื่องของวันเวเลนไทม์ ... หรือเกี่ยวกับความรักเธอจะฟังไหม ? " เวลว่าพลางยกคิ้วขึ้นเชิงถาม

"ฟังสิๆๆ ฉันเหนื่อยแทบตายไม่ยอมที่จะอดฟังหรอก" เธอรีบตอบอย่างไม่ลังเล ร่างสูงจึงลอบยิ้มเล็กๆก่อนที่จะเริ่มอ้าปาก ... แต่ไม่ทันไรก็ถูกขัดไว้อีก

"เดี๋ยวนะๆ ฉันมีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับความรักน่ะ ... " 

"เรื่องอะไรล่ะ ? " เวลเงยหน้าจากหนังสือก่อนที่จะสบตากับดวงตาสีน้ำทะเลเช่นเดียวกับสีผมคนตรงหน้า

"ก็ ... การที่เราทำเรื่องอย่างว่าน่ะ มันคือความรักรึป่าว ?? " คำถามนั้นเกือบทำให้ผู้ถูกถามกระอักเลือดตายในคราเดียว แต่เมื่อเขาเงยหน้าสบดวงตาคู่เดิมที่ฉายความไร้เดียงสามาให้ก็แทบจะปฏิเสธไม่ได้

"อะ ... อืม กะ .. ก็ใช่นะ "

"งั้นก็หมายความว่านายรกฉันน่ะสิ!" น่าจะกระอักเลือดตายยิ่งกว่าเดิม ... เพราะความไร้เดียงสาของเธอนั้นแทบจะทำให้เขาอยากหายไปเสียดื้อ 

"หยุดๆ พอเลย ถ้าเธอขัดอีกฉันจะเอาหนังสือไปเก็บแล้วนะ! " เมื่อได้ยินแบบนี้ก็อควาแทบหน้าถอดสีจึงนั่งเงียบปากแต่โดยดี ... เวลจึงเริ่มอ่านอีกครั้ง


The Prince... 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเจ้าชายองค์หนึ่ง 

เขาได้ออกเดินทางเพื่อตามหาเจ้าหญิงที่สวยที่สุดในโลก 

เขาเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเล ท่องเที่ยวไปหลายประเทศ 

จนกระทั่งวันหนึ่งเขาเจอเจ้าหญิงองค์หนึ่ง 


เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในชีวิต 

ทำให้เขาหลงรักเธอ และอยากได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต 

แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาคิดไว้... 

มีเจ้าชายที่มาจากหลายๆ อาณาจักรเข้ามาขอเธอแต่งงาน 

แต่การที่จะแต่งงานกับเธอได้ต้องผ่านการทดสอบมากมายนานนัปประการ 

ซึ่งในที่สุดเขาก็สามารถผ่านการทดสอบเลือกคู่มาได้แต่เพียงผู้เดียว 

ทว่า... ก่อนที่เขาจะได้แต่งงานกับเจ้าหญิงนั้น 

มีมังกรท่าทางดุร้ายตัวหนึ่งได้ลักพาตัวเจ้าหญิงไป 

เขาได้ออกตามล่าเจ้ามังกรจนตามทันและขับไล่มันได้สำเร็จหลังจากที่ต่อสู้กับมันอย่างดุเดือด 

และได้แต่งงานกับเจ้าหญิงและอยู่อย่างมีความสุขที่ปราสาทของตน... 

The Princess... 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเจ้าหญิงองค์หนึ่ง 

เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก 

เธออยู่ในอาณาจักรที่ห่างไกลและเจริญรุ่งเรือง 

เธอชอบออกไปเดินเล่นในป่าเป็นประจำด้วยความรักที่มีต่อธรรมชาติ 

จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้พบกับพ่อมดรูปงามคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนั้น 

ทำให้เธอหลงรักเขา และอยากอยู่เคียงข้างเขาชั่วชีวิต 

แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดไว้... 

มีเจ้าชายที่มาจากหลายๆ อาณาจักรเข้ามาขอเธอแต่งงาน 

พวกเขาได้ฝ่าฝันกับการทดสอบเลือกคู่ของพระราชาซึ่งเป็นพ่อของเธอ 

ซึ่งในที่สุดก็มีเจ้าชายคนหนึ่งที่สามารถผ่านการทดสอบมาได้แต่เพียงผู้เดียว 

ทว่า... เธอไม่ได้รักเจ้าชาย เธอไม่อยากแต่งงานกับเขา ต่อให้พ่อมดจะมีหน้าตาน่ารังเกียจกว่าเจ้าชาย เธอก็ยินดีที่จะเลือกพ่อมดมากกว่าเสียอีก 

ก่อนวันแต่งงาน เธอขอร้องให้พ่อมดคนที่เธอรักส่งมังกรมาพาตัวเธอไปให้ไกลๆ 

แต่เจ้าชายก็ตามมาทันพร้อมทั้งสู้กับมังกรจนกระทั่งมันพ่ายแพ้บินหนีไปและพาตัวเธอกลับไป 

เธอไม่มีโอกาสได้เจอกับคนที่เธอรักอีกเลย ถึงได้แต่งงานแต่ก็ไม่มีความสุข... 

The Wizard... 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีชายหนุ่มหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่ง 

เขาเป็นคนที่มีจิตใจดีงามมาก 

เขาอยู่ในป่าแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างจากอาณาจักรมากนัก 

ซึ่งในอาณาจักรนั้นมีเจ้าหญิงที่สวยที่สุดในโลกอยู่ด้วย 

เขาแอบชอบเจ้าหญิงมานานแล้วแต่เพราะหน้าตาไม่สู้จึงฝึกฝนเวทมนตร์เพื่อเป็นพ่อมด 

และก็หาโอกาสออกมาพบกับเจ้าหญิงจนได้ 

เขาได้ใช้เวทมนตร์เสกให้รูปกายให้งดงามยิ่งกว่าผู้ชายคนไหนในโลก 

ซึ่งเจ้าหญิงก็ตกหลุมรักเขา เขาตั้งใจว่าจะให้เธอรักเขาก่อนแล้วค่อยเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง 

แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้... 

เขาเกิดกลัวขึ้นมาว่าถ้าเธอเห็นหน้าตาจริงๆ ของเขาแล้วเธออาจจะรับไม่ได้ 

เขาก็เลยรู้สึกท้อใจ และคิดว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ดีแน่ 

จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้ข่าวว่ามีเจ้าชายรูปงามองค์หนึ่งผ่านการทดสอบเลือกคู่ของพระราชาได้ 

ทว่า... ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมแต่งงานกับเจ้าชายเลย 

ก่อนวันแต่งงาน เธอเข้ามาของร้องให้เขาพาเธอไปไกลๆ เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน 

เขาก็เลยเห็นว่าน่าจะเป็นการดีเลยส่งมังกรพาตัวเธอไปแล้วให้เจ้าชายไปช่วยเพื่อที่จะให้เธอเห็นว่ามีคนที่ดีกว่าเขา 

เขาสั่งให้มังกรออมมือให้เจ้าชายและหนีทันทีที่เห็นว่าสู้มานานพอแล้ว แล้วเธอก็ได้แต่งงานกับเจ้าชายในที่สุด... 

"หวังว่าเธอคงจะมีความสุขนะ..."

 

"จบแล้ว ... " เมื่ออ่านจบเขาจึงหันมองร่างที่นั่งนิ่งเงียบฟังอย่านานด้วยสีหน้าข่มขืนเล็กน้อย ... "เศร้ารึไง หืม ??" เขาจึงยื่นหน้าหาเธอเล็กน้อย ... 

"ก็ใช่น่ะสิ ... น่าสงสารเจ้าหญิงกับพ่อมดจะตาย" เธอกล่าวพร้อมหลบตาลง 
 
"อยากหาเศร้าไหมล่ะ ... " ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มยี่ยวนก่อนที่จะเริ่มกดร่างเล็กให้ติดกับโซฟาไม้ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววขัดขืนเล็กน้อยก่อนที่จะบ่นออกมา "งี้โกงที่สุด..."

"ไม่ขอปฏิเสธ ... หึหึ" 


--------------------------------------------------------

ไปจิ้นหลังไมค์ค่ะ ...  จบแบ้ว 'w'\ //น้ำตาตกใน

คู่นี้ทำหนูน้ำตาตกในค่ะ

คู่ต่อไปอะไรดีอ่ะ ถถถถ





 

APPLEPIE★