[All Story] Coffee Love ... ?

ลำดับตอนที่ #1 : [Coffee cup ] Cappuccino :: In Love

 

By Chart

หมายเหตุ :: ฟิคนี้ชาร์ตอายุ 17 และ มาทำภารกิจที่อังกฤษ

    ปัง ปัง ปัง!!!


  เสียงปืนยิ่งอย่างไม่ขาดสาย เขม่าควันสีเทาฟุ้งกระจายไปแทบทุกทิศทาง ชายหนุ่มผมส้มวิ่งหนีอย่างกระหืดกระหอบอย่างใกล้หมดแรง เขาเหลียวกลับมามองข้างหลังปรากฏร่างชายชุดดำที่วิ่งมาเป็นขบวนอย่างถูกระเบียบแถว จนมาถึงซอยทางตันดวงตาสีเขียวสดหันมองอย่างครุ่นคิดเมื่อกลุ่มชายดังกล่าวหยุดปิดทางหนีเขา ชาร์ตหันมองที่สายไฟฟ้าที่ไม่มีการหุ้มทองแดงพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปาก

"ทีนี้ก็หมดทางหนีแล้วสินะ ... ไอ้นักฆ่าเฮงซวย!!" หัวหน้ากลุ่มชายชุดดำยิ้มกรุมกริ่มพร้อมย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ชาร์ตยืนมองพร้อมอมยิ้มอยู่ซึ่งแน่นอนว่าหัวหน้านั่นคงไม่พอใจอย่างแน่นอน ชาร์ตค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบปืนจากด้านหลัง เป็นเวลาเดียวกับที่ชายตรงหน้าลั่นไกปืนพอดิบพอดี

        ปัง!!!

"นายยิงไปที่ไหนกันนะ ?? " ชายหนุ่มตรงหน้าร้องถามอย่างเยาะเย้ย ชาร์ตเองพยายามเอี่ยวตัวหลบแต่ว่านั่นกลับทำให้เขาไม่ได้ระวังอย่างอื่น !!

ควับ!!

ลูกน้องของชายด้านหน้าพุ่งมาพร้อมใช้มีดคมปาดที่ลำคอ แต่โชคดีที่ชาร์ตหลบได้จึงได้แค่แผลบนใบหน้าเท่านั้น และ ผลงานที่ชาร์ตทำไว้ก็เกิดผล

      สายไปที่ไร้ทองแดงหุ้มร่วงมาที่กลุ่มชายชุดดำอย่างถูกเป้าบางคนที่พยายามหลบก็เหยียบแอ่งน้ำขังถูกไฟช๊อตตายอยู่ดี พวกโจรพวกนี้คงไม่ขนามือของท่าซาครอส ชาร์ตคนนี้หรอก ชาร์เก็บปืนเข้ากระเป๋าก่อนที่จะก้าวออกจากมุมมืด

"แหม ... ไม่เคยวางแผนก่อนเลยสินะ" ชาร์ตหันมองตามเจ้าของเสียง

"นักฆ่าชั้นเซียนแบบผมน่ะ ไม่ต้องการวางแผนหรอก" ชาร์ตตอบพร้อมหันมองดวงตาแดงเพลิงของแม่สาวตรงหน้าก่อนที่จะหันกายพิงขอบกำแผงไว้

"'งั้นก็ระวังหน่อยระกัน พ่อนักฆ่าชั้นเซียน"เด็กสาวตรงหน้าเดินมาพร้อมใช้มีลูบบาดแผลนั้น ก่อนที่จะนิ้วมือเปื้อนเลือดนั้นขึ้นมาใกล้ๆหน้าชาร์ต "เพราะไม่งั้นก็จะเป็นแบบนี้" ชาร์ตมองนิ้วเปื้อนเลือดนั่นอย่างไม่ใส่ใจ

"แล้วไง? ก็แค่แผลแมวข่วน" เด็กหนุ่มพูดพร้อมเชิดหน้า

"หึ! .. ครั้งหน้าจะแค่แมวข่วนรึป่าวเถอะ" เด็กสาวบ่นอุบอิบเบาๆ

"ห่วงรึไง ?" ชาร์ตถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

"จะบ้าเหรอ!!! ใครจะห่วงคนอย่างนาย!!"  นามิหันไปอีกด้านด้วยหน้าแดงๆปาดมะเขือเทศสุก ชาร์ตก็ได้แต่หยักไหล่อย่างไม่สนใจให้กับใบหน้าแดงๆ ก่อนที่พวกเขาจะเดินกลับองค์กรลับของพวกเขา

"นี่ ... นามิ "

"อะไร ? " เด็กสาวหันกลับไปด้วยหน้าแดงๆที่ใกล้จะแดงเหมือนเส้นผมเธอแล้ว

"มีภารกิจใหม่อะไรไหม ?? แค่นี้มันน่าเบื่อจะตาย"

"หา? แค่นี้นายยังเกือบพลาด แล้วยังจะซ่าทำภารกิจใหม่แล้วเหรอ? " เด็กสาวผมแดงเข้ามาขวางด้านหน้าเด็กหนุ่มพร้อมเท้าเอวตวาดจนใครหลายๆคนในระแวกนั้นต้องหันมามอง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวยังไม่รู้เลย

"บ่นเป็นยายแก่ไปได้! บอกมาเถอะน่าเอายากๆด้วย!! " ดูเหมือนเสียงเด็กสาวตรงหน้าจะสู้ไม่ได้แล้ว เธอเลยตอบด้วยเสียงนิ่ง "ก็มีอยู่อย่างนะ ... " แต่ดูเหมือนเสียงนั้นจะเป็นเสียงที่กลั้นสะอื้นไว้มากกว่า

"อะไร ? "

"พาตัวเด็กกลับมาให้นายจ้าง ... "  ชาร์ตรู้สึกเหมือนโดนล้อเล่น แต่ตั้งแต่ที่เขาอยู่กับนามิมายัยนี่ไม่เคยที่จะโกหกเขาสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนว่าโดนล้อเล่นเหมือนกับว่าเขาเป็นเด็กที่ไม่รู้ภาษา ว่าอะไรเป็นอะไร

"ฉันจะเชื่อเธอได้ไหมเนี่ย " เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงเหนือยๆ

"แล้วฉันเคยโกหกนายรึป่าวล่ะ " คำตอบของนามิทำให้ชาร์ตมั่นใจ เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อยพร้อมหันกลับมาถามเด็กสาวอีกครั้ง

"แล้วภารกิจที่ว่านี่ มีรายละเอียดว่ายังไงบ้างล่ะ ? "

    เด็กสาวไม่ตอบแต่กลับชี้ไปที่ตึกอาพาร์ตเม้นที่ตั้งสูงตะหง่าอยู่ใจกลางเมือง ก่อนที่เธอจะหันมาตอบ แต่ทว่า ... ก่อนที่เธอจะตอบเด็กหนุ่มผมส้มก็กลับวิ่งไปหาอาพาร์ตเม้นที่ว่าก่อนจะฟังรายระเอียดเสียแล้ว

"โธ่เอ้ย! แล้วจะหาเจอไหมล่ะนั่น" ซึ่งแน่นอนว่าเธอทำได้เพียงบ่นอุบอิบเท่านั้น

------------------------------------------------

     ชาร์ตวิ่งมาหยุดอยู่ที่อาพาร์ตเม้นดังกล่าวพร้อมก้มลงหอบแฮกๆ จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงล่ะเล่นวิ่งมาทั้งๆที่พึ่งผ่านศึกหนักมาอย่างนั้น  แต่ ... ก่อนที่เขาจะหายเหนื่อย ... เขาก็เพิ่งนึกได้ เรายังไม่ได้ถามห้องกับชั้นเลย!!!! แล้วก็ไม่รู้ด้วยเด็กคนไหน!!!!!  เชร็ดถ้วยยยยยยยยย!!!

     ชาร์ตทำหน้าอดอาลัยตายอยากอยู่ไม่กี่วิพร้อมเด้งตัวขึ้นด้วยแววตาฮึดสู้กว่าเดิม ถ้าไม่รู้ก็ต้องหาสิ!!! พร้อมกับวิ่งเข้าอาพาร์ตเม้นดังกล่าวไป

ชั้น 1 ห้อง 49

ชาร์ต : ขอโทษนะครับ มีเด็กอยู่ในห้องไหม !?

หญิงแก่ : แหม เด็กๆจะดีอะไร มาเล่นกับป้าดีกว่า

ชาร์ต : ม่ายยยยยยยยย!!!!

ชั้น 1 ห้อง 32

ชาร์ต : มีเด็ก .....

ชายวัยกลางคน : จะบ้าเหรอ !!! ฉันไม่เคยทำผู้หญิงท้อง!!

ชั้น 2 ห้อง 8

ชาร์ต : ด .... เด็ก

หญิงสาว : ขอบใจนะจ๊ะ พี่ดูเด็กขนาดนั้นเชียวเหรอ ??

 และอีกหลายครั้งด้วยกัน ....

   ชาร์ตพยายามลากตัวเองไปต่อ แต่ว่าเพราะสภาพที่วิ่งไปวิ่งมาทำให้เขาอยากจะนั่งรถเข็นมากกว่า ตอนนี้เขารู้แล้ว .... ภารกิจนี้มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ไม่น่าเล๊ย ไม่น่าเลย  ชาร์ตเริ่มอยากที่จะหยุดภารกิจนี้แล้วสิ ... เขารู้สึกปวดหัวมาก ...

ชั้น 3 ห้อง 57

    ถ้าห้องนี้ไม่ใช่อีกล่ะก็พอกันที !!!!!

ก๊อก ก๊อก ...

    แต่ก่อนที่ประตูจะเปิดออกเขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างมากระทบกับหัวเขาอย่างแรงจนทำให้สติดับวูบลงไป ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงอุทานของเด็กสาวคนหนึ่ง ... ซึ่งไม่รู้ว่าใคร 



---------------------------------------------------------------------


เฮือก!!!!!

  ชาร์ตลืมตาขึ้นก่อนที่จะเด้งตัวลุกออกจากเตียง ... ซึ่งถ้าสังเกตุดีๆ นั่นไม่ใช่เตียงเขา!!! และนี้ไม่ใช่ห้องในองค์กรที่เขาอาสัยอยู่อีกด้วย เพราะห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยโทนสีของเด็กผู้หญิงและมีของอะไหล่ต่างๆนานาหล่นกระจายไปหลายที่

   เขาพยายามหวาดตามองรอบห้องอย่างระมัดระวังก่อนที่จะสะดุ้งเฮือกกับดวงตาสีเขียวใสที่ไม่ต่างจากเขาจ้องมองอย่างไม่ละสายตาย

"เอ่อ ... " 

"นายมาสลบอยู่หน้าห้องฉัน ... " เด็กสาวผมเกลียวกล่าวพร้อมเดินมองรอบตัวชายหนุ่มอย่างพิจารณา ปรกติเขาต้องเป็นคนมองเธอด้วยแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ท่านซาครอส ชาร์ตไม่ยอมให้ใครมองด้วยสายตาเช่นนี้หรอก

"เธอรู้ไหมว่าผมเป็นใคร ?" ชาร์ตพยายามถามด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เข้มที่สุดเพื่อพยายามสยบเด็กหญิงตรงหน้าให้กลัว แต่คุณเธอกลับหันมามองเขาตาแบ๋ว

"รู้สิ!"

บิงโก!

"คนที่สลบอยู่หน้าห้องชั้นไง"

พรืดดดด!!!

    แปลก ... เขารู้สึกเหมือนว่าเด็กคนนี้ทำให้เข้าเสียเซลฟ์ซะอย่างนั้น ทั้งๆที่หลายปีไม่เคยมีคนทำได้ แต่เด็กประหลาดคนนี้กลับทำได้!!!

"นี่ !! ... " ชาร์ตหันกลับมาทำท่าเหมือนจะตวาดเด็กหญิงแต่กลายเป็นว่า .... 

"นายนี่จริงๆเล๊ย ดึกดื่นแบบนี้ยังจะมาตะโกน เดี๋ยวห้องข้างๆก็มาว่าหรอก!"กลายเป็นว่าเขาโดนเด็กที่อยุต่ำกว่า 10 ขวบสั่งสอนซะนี่

"แล้วนายไม่มีบ้านใกล้กลับรึไง นายไม่ใช่คนระแวกนี้นี่? หรือพวกนักท่องเที่ยว?" เพราะคำถามนี้ทำให้ชาร์ตถึงกับลิ้นจุกอยู่ที่คอ เขาต้องห้ามบอกใครเรื่องทำภารกิจ 

    เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป เธอจึงกระตุกแขนเสื้อร่างสูงพร้อมชี้ไปที่โซฟาสีเขียวเข้ม

"ถ้านายไม่มีที่ไป ก็นอนตรงนั้นก็ได้"

     เดี๋ยวนะ ... เหตุการณ์มันกลับตาลปัตรหมดเลย เขาไม่ใช่นักท่องเที่ยว เขาแค่มาทำภารกิจแต่กลายเป็นว่า เด็กสาวใสซื่อตรงหน้ากลับเข้าใจว่าเขาเป็นนักท่องเที่ยว .... กำ ปรกติแค่มีใครได้ยินชื่อเขาหรือแค่เห็นหน้าก็ต้องกลัวจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ!? แต่เด็กคนนี้กลับไม่มีความเกรงกลัวสักนิด .... นี่มันอะไรกันเนี่ย

   ชาร์ตพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนที่เขาจะเดินไปที่โซฟาแต่กลับถูกขัดไว้ก่อน

"ฉันไปอาบน้ำล่ะ ห้ามแอบดูล่ะ" สิ้นเสียงเด็กหญิงตัวน้อยก็เดินเข้าห้องน้ำเล็กๆนั่นไป ความจริงเขาอยากจะตะโกนใจจะขาด 

'ไอ่บ้าหน้าไหนมันจะมีอารมณ์กับเด็กวะเนี่ย' แต่สุดท้ายก็ได้แค่คิดในใจ

    ชาร์ตสบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัวพร้อมทิ้งตัวลงบนโซฟายาว และด้วยอากาศที่หนาวเย็นทำให้เขาผล่อยหลับลงอย่างง่ายดาย ความเย็นในห้องทำให้เขาต้องกอดอกขดตัวเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย

ชาร์เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมหันซ้ายหันขวาด้วยความระแวง แต่ความระแวงนั้นก็หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อสายตาของเธอปะทะกับโซฟาเขียวที่มีชายหนุ่มร่างสูงนอนอยู่ ชาร์จึงเดินเข้าไปใกล้ๆพร้อมยืนมอง

.... หลับสนิท ....

"เป็นคนดีกว่าที่คิดนะเนี่ย ... เอ๊ะ? " เด็กสาวพูดrพร้อมถอนหายใจ แต่กลับติดขัดเล็กเมื่อเธอเห็นร่างสูงตรงหน้าตัวสั่นด้วยความหนาว แต่จะไม่ให้อย่างนั้นได้ไงล่ะ ผ้าก็ไม่ห่ม แอร์ก็ไม่ปรับ สมควรอยู่หรอก

"เจ้าบ้าเอ้ย ... " ชาร์พูดพร้อมเดินไปหยิบผ้าห่มให้คนตรงหน้า แต่ปรากฏว่าผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม ร่างเล็กจึงหันซ้ายหันขวาลังเลอยู่สักครู่ ก่อนที่จะยิ้มออกมา ดวงตาสีเขียวใสมองที่ร่างตรงหน้า 'แค่สักคืนคงไม่เป็นไร ... เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนี่นา'

--------------------------------------------------------------------

    


       แสงตะวันอ่อนค่อยๆรอดเข้ามาจากผ้าม่านสีขาว ชาร์ตพยายามหลบแสงที่เข้ามาแยงตา แต่ตอนที่จะหันตัวหลบแสง ... เขาก็รู้สึกถึงบางอย่าง ... มันคือ ลมหายใจอุ่นๆของคนที่เปารดต้นคอเขา ... ร่างสูงค่อยๆก้มลงอย่างไม่มั่นใจก่อนที่เขาจะเห็น!!

หวืดดดดดด

     จะเรียกว่าตกใจสุดขีดสำหรับเขาดีไหมนะ ? 

     ชาร์ตตกใจจนเด้งตัวไปด้านหลังทำให้โซฟาสีเขียวเข้มพลิกไปด้านหลัง ทำให้เขาต้องมานอนหงายไปกับพื้นเย็น ... และยังไม่พอ เด็กหญิงตัวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆเขาเมื่อครู่กลับมานอนบนตัวเขาพร้อมซุกหน้าลงที่อกเขาอีก

'เอาล่ะ ... ขอถอนคำพูดเรื่องนั้น' เขาสถมบทตัวเองในใจ

เขาพยายามจะยกตัวเธอออกแต่พอวางลงกับพื้นเท่านั้นล่ะ .... 

"ฮะ ... เฮ้ย!!" เด็กหญิงตรงหน้าดึงเขาลงมากอด ทำให้เด็กหนุ่มที่ยังไม่ทันตั้งหลักถึงกับล้มไปหาเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เขาตื่นตัวพอ ... พอที่จะใช้แขนยันพื้นไว้ไม่ให้ทับเด็กสาวตรงหน้า ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ... แย่แน่

'ตัวอันตราย ตัวอันตราย!!'

ขืนใครเข้ามาเห็นภาพแบบนี้ เขาต้องโดนตีตาหน้าไปอีกหลายพันปีแน่ว่า'ไอ่กินเด็ก' แต่เขาจะหนียังไงล่ะ!!!! สภาพตอนนี้คือ เขาใช้สองแขนคล่อมเธออยู่ และ เด็กสาวตรงหน้าเองก็กดเอวเขาไว้เหมือนกัน ตาย ตาย ตาย!!!

    ชาร์ตค่อยรวบรวมสติก่อนที่จะค่อยๆดึงแขนของยัยตัวอันตรายออกจากเอวช้าๆ .... แต่พอเขาเริ่มดึงเท่านั้นล่ะ  อ้อมกอดนั่นกลับรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมซะอีก!

"ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ภารกิจล่มแน่ๆ" เขาว่าเบาๆแบบปลงๆกับตัวเอง

"อะไรล่มนะ ?? "

"ภารกิจไง!!"

      เอ๊ะ !? เมื่อหันกลับไปมองดีๆ 'ยัยเด็กนี่ตื่นแล้วนี่!!!!!' ชาร์ตถึงกับค้างเมื่อเห็นคนตรงหน้าค่อยๆคลานออกจากตัวเขาพร้อมบิดขี้เกียจแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เด็กสาวหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมปล่อยให้คนตรงหน้าค้างยิ่งกว่าเดิม

"ธะ ... เธอ คิออะไรอยู่น่ะ ฉันเองก็เปนผู้ชายนะ!!" เมื่อหายค้างเขาก็เด้งตัวพร้อมหันไปหาเธอ

"อื้ม! ฉันก็ไม่ได้เห็นนายเป็นผู้หญิงนี่" กวนกันอีกแล้ว!ด

"ไม่ได้หมายความอย่างนั้น!! แต่คือ ... ตอน ... ที่ .. เอ่อ"

"ตอนที่ฉันนอนกับนายน่ะเหรอ ? ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่"

    ชาร์ตคิดว่ายัยเด็กนี่เป็นเด็กที่ประหลาดยิ่งกว่าที่คิด เด็กผู้หญิงหน้าไหนมันจะมาพูดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไม่อายใครล่ะ ยิ่งถ้าพูดกับคนที่นอนด้วยแล้วนี่ก็ต้องยิ่งอายจนแทรกธรณีหนีเลยไม่ใช่เหรอ ?? แต่เด็กตรงหน้ากลับพูดออกมาได้หน้าตาเฉย แถมยังแกล้งในสิ่งที่ผู้ชายควรแกล้งอีก!

"กะ ... ก็ใช่น่ะสิ!! ฉันอาจ เอ่อ .. ทำแบบ .. อ่า.. "

"ถ้านายจะทำจริงๆ ... ก็คงทำไปนานแล้วล่ะ" เด็กสาวพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้คนที่โดนแกล้งค้างตามเดิม


~ Daisuki na no honto wa ne ~ 

     
     ก่อนที่สติจะหลุดลอยไปมากกว่านี้ โทรศัพท์เจ้ากำก็ดันเรียกสติเขากลับมาซะก่อน

- boss -

"มีอะไร ? "

"นามิเพิ่งมาบอกว่านายทำภารกิจ C67 อยู่ ฉันว่านายคงทำเสร็จแล้วนะ " ทันทีที่ได้ยินเสียงแห่งความคาดหวังร่างของเขาก็แข็งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ... 

"งั้นของทวนรายระเอียดอีกครั้งได้ไหมครับ บอส " 

"ก็ให้นำตัวเด็กที่ชื่อ ชาร์ ห้อง 57 ชั้น 3 มาที่ฐานเราน่ะสิ" 

   เมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาจึงวิ่งออกไปดูชั้นและห้องอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด ...

"ตอนแรกฉันก็นึกไม่ถึงว่านายจะทำ ... เราเลยส่งกำลังชั้นต่ำไปหลายคนเลยล่ะสิ"
   
     กำลังชั้นต่ำ ... ก็หมายถึงพวกพลกำลังหางแถว ตอนแรกเขาก็เคยเป็นพวกแบบนั้น การที่อยู่แบบนั้นเหมือนพวกสัตว์ใช้แรงงานทั้งหลาย สั่งอะไรก็ต้องทำ และองค์กรนี้หากขัดคำสั่งนั่นหมายถึงตายเท่านั้น!!!!

"โทรบอกฉันอีกทีล่ะกัน .... อ๋อ! ถ้าหากว่านายได้ตัวยัยเด็กนัน่ ฉันจะส่งพวกหางแถวไปรับตัว!"

คลิ๊ก 

   ชาร์ตพิงกำแพงพร้อมถอนหายใจยาว นี่เป็นครั้งแรกอีกเหมือนกัน ที่เขารู้สึกโลเลในหน้าที่ เขาเรียนรู้มาตลอดว่านักฆ่าที่ดีนั้นต้องไม่โลเลในหน้าที่ เพราะความโลเลแม้เพียงเสี้ยววินาทีมันก็อาจจะฆ่าเราได้ทั้งเป็น

"เมื่อกี้ใครโทรมางั้นเหรอ?" เด็กสาวเดินเข้ามาอีกครั้งพร้อมส่งชุดเสื้อผ้าที่ดูใหม่และสะอาดให้เขา ดวงตาของร่างสูงไม่ได้มองมาที่เสื้อผ้าแม่แต่น้อย แต่กลับมาไปที่เด็กสาวที่เคราะห์ร้ายโดยไม่รู้ตัว

"เพื่อน ... " 

"อ่อ ... นายรีบแต่งตัวเถอะ ต้องรีบไปไม่ใช่เหรอ ?? "

".... ?"

"ก็นายเป็นนักท่องเที่ยวนี่นา ♥ "

-----------------------------------------------------------------

      และสุดท้ายเขาก็โดนยัยเด็กตัวแสบลากออกมาจนได้ .... ถ้าตอนแรกไม่มีหุ่นยนต์ไล่ฆ่าเขาก็คงไม่ต้องมาเดินเล่นเตรดเตร่แบบนี้หรอก และที่ที่เขาไปก็ไม่ใช่ที่ไหนเลยแต่เป็นสวนสนุก!! และมีปืนนักฆ่าอย่างเขาทำไมต้องมาที่นี่ด้วยนี่!!

"จะว่าไปนายเป็นนักท่องเที่ยวแบบไหนกัน ไม่ได้เตรียมแผนอะไรไว้สักอย่าง"

"ก็เป็นนักท่องเที่ยวแบบนี้ล่ะ ... "

"เจ้าบ้าเอ้ย ... "

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่ที่ในกลางสวนสนุก เด็กสาวตัวเล็มีท่าทีที่สนุกและตื้นเต้น ผิดกับชายหนุ่มที่นิ่วหน้าตลอดงาน ....

     เขาจะทำยังไงดีล่ะ ... ระหว่างงานที่ต้องจับตัวเธอหรือจะปกป้องเธอที่ไม่รู้อะไรเลย ความจริงแล้วเขาเลือกทำร้ายเด็กแบบนี้ไม่ลง แต่! ถ้าหากเขาไม่ทำล่ะ .... คิดแล้วก็ช่างปวดหัว แต่ยังไงเขาก็ต้องเลือก ...

~ Daisuki na no honto wa ne ~ 

   ชาร์ตรีบกดรับโทรศัพท์ก่อนที่เด็กสาวที่นั่งข้างๆเขาจะรู้ตัว ... ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัว เธอยังคงเพลิดเพลินกับโชว์ตรงหน้า

"ครับ ?"

"มีคนรายงานฉันว่าเห็นเด็กที่ว่าอยู่กับนาย"

"... ครับ "

"งั้นฉันจะส่งพวกหางแถวไปรับ ตกลงไหม ? "

"..."

"... ชาร์ต?"

" ... ไม่"

"หา!? ว่าไงนะ ชะ .... " ยังไม่ทันที่เขาจะวางสาย ชายชุดดำจากทุกทิศก็กรูกันเข้ามาเพื่อจะจับตัวเด็กหญิง!!!  ชาร์ตเอื้อมมือไปหยิบปืนสั้นที่เขาพกประจำ แต่ว่า!!! เขากลับพบแต่ความว่างเปล่า !! ก่อนที่เขาอยากจะตบหัวตัวเองดังๆ ตอนที่เขาเปลี่ยนชุดไง!!!

"บัดซบเอ้ย!"เขาสถมบทพร้อมคว้าตัวเด็กหญิงกอดไว้แน่นแล้วหงายตัวลงจากช่องว่างใต้อัฒจรรย์ ทำให้ร่างเขาตกกระทบพื้นปูนอย่างแรงแต่โชคดีที่เด็กสาวนั้นปลอดภัย ไม่มีเวลาที่จะให้พักหายใจ เขารีบพยุงตัวขึ้นก่อนที่จะเริ่มหนี

ปัง!!!

ชาร์ตหันมองตามต้นเสียง ปืนนั่นไม่ได้ตั้งใจจะยิงเขาแต่แค่เป็นสัญญาณบอกให้หยุด ... เขาวางเด็กหญิงลงพร้อมกุมมือไว้แน่น ก่อนที่จะหันไปมองบุคคลที่ถือปืน ... และจะเป็นใครไม่ไดนอกจาก ... !

"ทิกาโระ เอวะ ... " ชายหนุ่มผมสีฟ้าเงินเสยผมขึ้นพร้อมควงปืนไปมา ดวงตาสีเข้มนั่นฉายแววเหยียดหยามอย่างเต็มที่ เด็กสาวตัวเล็กบีบมือเขาไว้แน่นเหมือนรับรู้อะไร

"โอ้ ... หายากนะเนี่ย นักฆ่าที่ช่วยชีวิตเด็ก " ชาร์ตเม้มปากไว้แน่น ในขณะเดียวกันที่ชาร์ดวงตาฉายแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ถูกกับอะไรพวกนี้อยู่แล้ว พวกนั้นต้องการแค่เงิน! และพวกที่เข้าใกล้เธอก็แค่อยากจับตัวเธอไว้เหมือนกัน และเธอก็ไม่อยากจะเชื่อว่าชายหนุ่มที่เธอเชื่อใจก็เป็นแบบนั้น

"ส่งเด็กนั่นมาให้ฉัน !" ชายหนุ่มผมจ่อปืนมาที่ชาร์ต 

"แล้ว .... ถ้าฉันไม่ให้ล่ะ!!! "

"ง่ายๆ ... แกก็ตายไปไงล่ะ!!!" เมื่อเขาพูดจบก็สาดกระสุนอย่างนับไม่ถ้วนใส่เด็กหนุ่มผมส้ม ชาร์ตพยายามเบี่ยงตัวหลบแต่ว่าอาการบาดเจ็บทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ดั่งใจ ทำให้เขาเองก็รับกระสุนไปเยอะเหมือนกัน .... 

"อึก! ... " 

"อีกแค่นัดเดียวนายก็ไม่รอด ... เอาล่ะ อยากตายตรงส่วนไหนล่ะ ... "

   ชาร์ตหลับตาลง เขาเองก็คิดว่าไม่รอดแล้วแน่ๆล่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของนักฆ่าผู้แสนเก่งกาจอย่างเขาจะมาจบชีวิตแบบนี้ .... ฮะๆ สมควรอยู่เหมือนกัน

ปัง !!!!

"อ๊าคคค !!!! "

   ชาร์ตรีบลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว อะไรน่ะ !? คนที่โดนยิงไม่ใช่เขา!! แต่กลับเป็นเอวะ ทะ ... ทำไมเป็นอย่่งนั้นล่ะ? เกิดอะไรขึ้น เขารีบหันมองตามต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ... คนที่กลับเป็น เด็กสาวคนนั้น ชาร์ ไงล่ะ!!

"แหมๆ อย่าดูถูกกันสิถ้าฉันจับตัวง่ายขนาดนั้น ... คงไม่ถึงมือนายหรอก " เด็กสาวพูดอย่างมาดมั่นพร้อมควงปืนไปมา ซึ่งถ้าดูดีๆมันก็ไม่ใช่ปืนทั่วไป 

"ธะ ... เธอเอาปืนมาจากไหน ?"ชาร์ตเค้นคำถามอย่างสงสัย ....

 ชาร์หันไปมองพร้อมยิ้มอย่างผู้ชนะ "ก็ ... สร้างเมื่อกี้ไงล่ะ แถมกระสุนนั่นน่ะมีพิษด้วยนะ " พูดจบชาร์ก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มผมเงินที่ดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าบูดเบี้ยว ก่อนที่จะแน่นิ่งไป และตอนนี้เขาเสียเลือดมากไปก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยพล่าลง

"ขอบคุณนะ ... "เขากล่าวเป็นคำสุดท้ายก่อนที่จะได้สัมผัสมือของเด็กสาวที่เย็นด้วยความตื่นตะหนก

แต่เขากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก .... นี่รึป่าวนะที่เขาเรียกว่า 'ความรัก?"

------------------------------------------------


จบอย่างงงๆ ตอนแรกที่วางพล็อตไว้รู้สึกว่ามันจะไม่ใช่แบบนี้นะ
แต่พอเปลี่ยนพล็อตนี่มันกลับยาวขึ้นแล้วก็ ...
หาทางจบไม่ได้ กำ (ใช้เวลาแต่ง 4 ชม เต็ม) ถ้ามันเขียนผิดตรงไหนก็ขี้เกียจดูแล้วล่ะ - -^

 

 

THE★ FARRY