คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เราสองคนบนเตียง
บทที่ 1
เราสองคนบนเตียง
ตึก! ตึก! ตึก!
ผมวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะผมมาเรียนสายไง เปิดเรียนวันแรกก็ก็สายเลยมีหวังโดนอาจารย์ดุแน่ๆ ซวยแล้ว...จางอี้ชิง
ปัง!
ผลักประตูเข้าไปในห้องแต่ดูท่าเสียงมันจะดังเกินไปหน่อยเลยทำให้นักศึกษาทั้งห้องก็เลยมองมาที่ผมเป็นตาเดียว
“จาง...!อี้...!ชิง...!” อาจารย์ใส่แว่นหนาเตอะมองผมเหมือนผมเป็นอาหารว่าง อาจารย์ครับผมไม่อร่อยหรอกคราบ~~~
“เปิดเรียนวันแรกนายก็มาสายเลยนะ...คิดว่าที่นี้เป็นร้านสะดวกซื้อรึไงถึงได้จะมาเมื่อไหร่ก็ได้” มาเป็นชุดเลย...เฮ้อ~~
“ก็ที่พักผมอยู่ไกลนะครับ อาจารย์เข้าใจผมหน่อยสิ” ผมพยายามแก้ตัวทั้งที่บ้านผมอยู่หลังมหาวิทยาลัยแค่นี้เอง
“โอเค...แต่ครั้งนี้ต้องเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะ”
“ครับ ^^” ผมยิ้มหวานก่อนจะไปนั่งที่ ฮ่าๆ (หัวเราะสะใจ)
“นายมาช้า...” ผมหันไปมองหน้าไอ้คนที่มันหาว่าผมมาช้า (ก็ช้าจริงมั้ยล่ะ)
“มันเรื่องของฉัน”
“พูดกับพี่รหัสดีหน่อยสิ” ผมมองพี่รหัสที่โคตะระหล่อของผมตาขวาง คนอะไรจะหล่อขนาดนั้น
“ใครพี่รหัสใครไม่ทราบ!” ผมเผลอพูดเสียงดัง ทำให้อาจารย์หันมามองผมด้วยสายตาไม่พอใจ
“ถ้าไม่อยากเรียนออกไปข้างนอกมั้ย?”
“ไม่ล่ะครับ ขอโทษครับ” ผมโค้งให้อาจารย์ก่อนจะหันมาทำตาขวางใส่คนที่มันนั่งหัวเราะผมอยู่
รอยยิ้มนั่นมันทำให้ผม...ใจเต้นแรง...-///-
ทำไมเป็นแบบนี้นะ....
หลังเลิกเรียนผมออกมานั่งรอลู่หานที่หน้ามาหาวิทยาลัย แต่นั่งรอมาเกือบชั่วโมงแล้วทำไมยังไม่มาอีกล่ะ แถวนี้ยิ่งมีข้าวลือเรื่องผีอยู่ด้วย มันหน้ากลัวน่า.....>0<!
~ตึก! ตึก!~
อ่า~~~ เสียงไรอ่ะ...0.0!
~~ตึก!ตึก!~~
อ่า~~ อย่าเข้ามาน่า......>0<! พุธโท พุธโท >/\<
ผมนั่งพนมมือตัวสั่นกอดกระเป๋าไว้แน่น
“หึ!” เสียง เสียง เสียงไรอ่ะ >/\<
“อย่ามาหลอกมาหลอนเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะทำบุญไปให้” ผมพึมพำ
“ฉันไม่ต้องการส่วนบุญส่วนกุศลของนายหรอก” เสียงนั่นหล่อจังว่ะ
ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้น แล้วผมก็เจอ! เจอ! ไอ้รุ่นพี่หัวท้องที่ทำให้ผมโดนอาจารย์ดุเมื่อกลางวัน =_=;
“ท่าทางนายจะเป็นคนจิตหลอนนะ”ฮึ่ย! เพราะนายนั่นแหละไอ้เงิงเอ้ย!
“นายด่าฉันเหรอ!” เฮ้ย! รู้ด้วย
“นาย นายรู้ได้ไง?”
“ก็นายทำปากขมุบขมิบอ่ะ” นายนั่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม
แชะ!
เสียงแฟลตดังขึ้น ผมหันไปมองตามเสียงนั่นแล้วผมก็เห็นรุ่นน้องคนหนึ่งกำลังยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปผมกับไอ้เงิงนี้
“ทำไรของนายนะ” ผมหันไปมองเด็กคนนั่น แต่นายนั่นก็วิ่งหนีหางจุกตูดหายไปอย่างรวดเร็ว
“เขาแค่ทำตามหน้าที่ของเขา นายอย่าไปถือสาเลย” กระผมโดนแอบถ่ายนะครับไอ้คุณคริส
“หน้าที่อะไรของนาย เป็นสต็อกเกอร์ก็เป็นหน้าที่รึไง?” ผมยกคิ้วอย่างกวนๆ
“นายนั่นเป็นปาปารัสซี่ต่างหาก”
“ฮ่ะ!” เวรแล้วไง ยังไม่อยากเดือดร้อนตั้งแต่เปิดเรียนนะเว้ย
“กลับบ้านไงฉันไปส่งมั้ย?” ไอ้คุณคริสถ้าผม แต่อยากจะบอกว่าหน้ามันนิ่งมากๆ
“ไม่ต้องฉันไม่อยากโดนสาวๆของนายรุมตบ” ผมพูดพร้อมเดินหนี
“แต่ทางกลับบ้านนายมันอันตรายนะ” คริสพูดเสียงเย็น
“น่ากลัวตรงไหน ฉันกลับของฉันแบบนี้เกือบทุกวัน” ซ่ะที่ไหนหล่ะปกติลู่หานต้องมารับแต่วันนี้ไม่รู้หายไปไหน คอยดูนะผมจะฟ้องคุณน้าให้ตัดค่าขนม
“ฉันเตือนนายนะเลย์”
“ไม่ต้องการคำตักเตือนโว้ย! ไปแล้ว” ผมเดินหนี อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยไอ้คนบ้า!
Kris
ผมมองตามหลังเลย์ที่เดินจากผมไปแล้ว อยากลองก็จะให้ลอง นายเจอแน่เลย์ ฉันทำให้นายลืมไม่ลงเลยหล่ะ หึๆ
ผมเดินตามไอ้เด็กดื้อมาจนถึงซอยเปลี่ยวซอยหนึ่งซึ่งอยู่หลังมหาวิทยาลัย นายเสร็จฉันแน่ จางอี้ชิง
ผมกระโดนไปดักหน้าเลย์ด้วยร่างจริงของผม ตาสีแดง ปีกสีดำมันวาว พร้อมกับผิวขาวซีด และเขี้ยว ที่สำคัญหางลูกศร
“O.O!” เลย์หยุดนิ่ง มองผมพร้อมเบิกตามอง นี่เขาไม่กลัวผมเลยหรอ??
“ผี!” เลย์ตะโกนคำนั่นออกมาก่อนจะสลบไป....เป็นไรมากป่ะเนี่ย!
ถ้าเกิดตายขึ้นมาผมต้องโดนไอ้หยอยบ่นแน่เลย ข้อหาสร้างงานให้มัน
“เลย์ ! เฮ้! ลืมตาก่อนสิว่ะ ล่อเล่นแค่นี้เอง” ผมว่าคงต้องพาไปพักที่ห้องผมแล้วล่ะ จะให้เต็มที่เลย หึๆ
ตอนเช้าของวันต่อมา
Lay Talk
ทำไมเตียงมันถึงนุ่มจังนะ หมอนข้างก็อุ่น นี้ผมกำลังฝันอยู่สินะ ผมกระชับกอดหมอนข้างแน่นขึ้น เอ๊ะ! ทำไมหมอนข้างในห้องของผมถึงมีกล้ามด้วยหล่ะ ผมลืมตาขึ้นมองแต่เพราะแสงที่มืดสลัวทำให้ผมมองอะไรไม่ค่อยเห็น
“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงไอ้เงิงนิ งั้นที่ผมกอดอยู่นี้ก็...อ้าก!!!!!!
“นาย ! นายเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!” ผมลุกขึ้นนั่ง เฮ้ย! เสื้อหายไปไหนว่ะ
“นายเพ้อรึเปล่านี้มมันห้องฉันต่างหาก นายคิดว่าบ้านนายจะมีเงินซื้อเตียงนี้รึไง?”
“อย่ามาดูถูกฉันนะ!” ผมมองหน้านายนั่นเขม่ง
“เอ่อ...โอเค ไม่ดูถูกก็ได้” นายนั่นลุกขึ้นจากเตียง
“เฮ้ย! ><; ผมหลับตาปี๋ ก็นายนั่นไม่ใสเสื้ออ่ะ กลัวว่าชิ้นล่างจะไม่ใส่ด้วย
“อะไร เป็นไรของนายฮ่ะ ทำยังกะเด็กผู้หญิงไปได้” แล้วใครใช้ใหมันมาแก้ผาต่อหน้าผมว่ะ
“แล้ว! แล้วฉันมาอยู่ที่ห้องนายได้ยังไง?” ผมพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ 0o0! นายนี้ไม่ใช้คน
ผมลุกขึ้นจากเตียงของนายนั่นอย่ารวดเร็ว แล้วเสื้ออยู่ไหนว่ะเนี่ย!
“จะไปไหน!” คริสดึงแขนผม
“เรื่องของฉัน ฉันไม่อยากอยู่กับสิ่งมีชีวิตประหลาดแบบนาย” ผมพยายามหลบสายตาของคริสที่มองมาที่ผม ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมกลัว
“ฉันก็เป็นคนเหมือนนายหนิ รึนายไม่ใช่คน?” นายนั่นแหละไม่ใช่คน...นายเป็นปีศาจ
“ไม่นายไม่เหมือนฉันปล่อย!” ผมพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม
“ตรงไหนที่ฉันไม่เหมือนนาย”
“ก็ส่วนสูงไง!” มันเป็นความจริง นายนี้สูงตั้ง 186 ผมเหรอ 176 เอง
“ฮึ!” นายนั่นปล่อยผมให้เป็นอิสระ “ฉันไม่ปล่อยให้คนที่น่ารักน่าแกล้งอย่างนายไปหรอก”
ผมมองตามหลังของคริสที่เดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อของผมที่พาดอยู่หัวเตียง ดีนะที่นายนั่นไม่ได้ทำอะไรผม ฮึ้ย!!~ คิดแล้วสยอง กลับบ้านดีกว่า
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
ตอนแรกมาแล้วครับ...
กว่าจะเสร็จ...
ความคิดเห็น