คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ตอนนี้ผมกำลังประสาทกินเพราะ มีไอ้เด็กประหลาดที่มันนั่งจ้องผมได้ทั้งวัน นี้ถ้าเดินตามผมอีกนะผมคงคิดว่าเขาเป็พวกโรคจิตแล้วล่ะ
“แล้วเจอกันครั้งหน้านะ กลับบ้านได้แล้ว” ผมบอกนักเรียนในห้องของผม
“เสี่ยวลู่ครับ ไปกินข้าวกันมั้ยครับ” เด็กหัวโจกของห้องแซวผม ไร้มารยาทจริงเด็กพวกนี้ เห็นผม
เป็นแค่ครูฝึกหัดก็เลยแหย่เล่นตามสบายเลย...เฮ้อ..
“นายเห็นครูเป็นเพื่อนเล่นรึไง”
“เปล่าครับแต่ผมเห็นเป็นคนสวยต่างหาก”
“ฮิ้ว~~~” เสียงคนทั้งห้องโห่กันใหญ่ เล่นเอาผมหน้าแดง เพราะโกรธ
“น่ารำคาญโว้ย!!!” เสียงไอ้เด็กที่มันนั่งจ้องผมดังขึ้น. ทำให้ทุกคนในห้องหันไปจ้องเขาเป็นตาเดียว
“กรี๊ด.....!!!~” เสียงเด็กผู้หญิงในห้องกรีดร้อง -_-* เริ่มจะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย
“ท่านเซฮุนพูดแล้ว อ้าย!” เอ่อ...แค่มันตะโกนว่าน่ารำคาญเนี่ยนะ
“ครูต้องไปแล้วนะ”
“เดี๋ยวสิเสี่ยวลู่” ไอ้เด็กนั่นยังไม่ยอมละความพยายาม
“อย่ามาเรียกอาจารย์แบบนั่นนะ!!~” ผมหันไปตะคอกใส่หน้าเด็กคนนั่นทำเอาผงะถอยไปเลย
“สมน้ำหน้า...” ผมหันไปมองเด็กประหลาดที่นั่งอยู่มุมหลังห้อง แต่...
!มันหายไปไหนแล้วว่ะ!
“มองหาผมเหรอครับ” เสียงมันอยู่ข้างๆหูผม ....มาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ ไอ้เด็กนี้ชักจะน่ากลัวขึ้นทุกวัน อ๋อ! ผมลืมแนะนำไปรึเปล่า ไอ้เด็กหัวสี (ระบุไม่ได้เพราะเปลี่ยนไปเรื่อย) ที่ยืนท้าทายผมอยู่ ชื่อ โอเซฮุน พึ่งย้ายมาจากโรมาเนียประเทศที่มีแต่ความแปลกประหลาด
“เปล่าสักหน่อย” ผมก้มหน้าหลบสายตาของเขา ทำไมหัวใจเต้นเร็วจังนะ
“เหรอครับ...แล้วเจอกันนะครับคุณครู...” ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้เด็กนักเรียนจอมกวนของผม ไม่อยากเชื่อว่าคนที่เรียกผมว่าคุณครูคนแรกกลับเป็นนักเรียนที่ไม้เอาไหนอย่างนายโอเซฮุน
“อ่า...แล้วเจอกัน” ผมมองตามหลังของนักเรียนร่างยัก ก็นายนั่นสูงกว่าผมตั้งเยอะอ่ะ
...อาจารย์ลู่หานอาจารย์ประจำห้อง2ปีสามเชิญที่ห้องผู้อำนวยการในเวลานี้ด้วยค่ะ...
เสียงประชาสัมพันธ์ขงโรงเรียนดังขึ้น จะมีอะไรรึเปล่านะ กังวลจัง เฮ้อ...(ถอนหายใจ)
ผมเดินตรงไปที่ห้องของผู้อำนวยการโรงเรียนทันทีที่ถามเด็กนักเรียนได้ว่าตึกบริหารไปทางไหน =_=; ก็ผมพึ่งมาทำงานที่นี้หนิ แล้วโรงเรียนนี้มันแคบซะที่ไหน
ผมหยุดยืนอยู่หน้าห้องฝ่ายบริหารที่อยู่อีกฟากตึก สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเคาะประตู
~ก็อกๆ!~
“เข้ามาได้!”เสียงดูมีอำนาจดังมาจากภายในห้อง ท่าทางจะแหะ
เมือผมเปิดประตูเขามาผมก็เห็นผู้อำนวยการ และ...โอเซฮุน สร้างปัญหาอะไรอีกรึเปล่าเนี่ย
“นั่งก่อนสิ ผมมีอะไรจะคุยกับคุณสักหน่อย” ผมนั่งลงข้างเซฮุนก่อนจะหันไปมองเด็กนั้นตาขวาง
“ผมอยากจะฝากให้คุณช่วยดูแลเด็กคนนี้หน่อย ถึงเขาจะเป็นคนเกาหลีแต่เขาก็เกิดและโตที่โรมาเนีย ผมกลัวว่าอาจจะมีปัญหา ผมก็เลยอยากให้คุณดูแลเขาให้ดีที่สุด”
“มันก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วหนิครับ” ก็ผมเป็นครูประจำชั้นหนิ
“ผมอยากให้คุณดูแลเขาเป็นพิเศษกว่าเด็กคนอื่นหน่อยเพราะเขาเป็หลานชายห่างๆของผม”
“หมายความว่างไงครับ ดูแลเป็นพิเศษ”
“ผมอยากให้เขาไปอยู่กับคุณ!!”
“เห!!!” อะไรกันเนี่ย!!!!!!~
ผมนั่งมองหน้าไอ้เด็กที่มันนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาของผม =_=; จะสบายเกินไปรึเปล่าเนี่ย
“นี้! เซฮุนทำไมมานอนอยู่ตรงนี้นายยังไม่เก็บขอเลยนะ” ผมดุไอ้เด็กตัวปัญหา
“ครูก็เก็บให้ผมสิ” ไอ้เด็กบ้าหนิ
“เก็บเองสิ ครูไม่ใช่คนใช้นะ” ผมนั่งลงที่ปลายโซฟา
“งั้นก็ว่างไวแบนั่นแหละ...เดี๋ยวผมไปเก็บเองแหละ” นายนั่นว่าหลับตาพริ้ม ช่างสุขสบายเหลือเกินพ่อคูณณณณณณณ~
“นายนอนข้างนอกห้องนะ แต่ของเก็บไว้ในห้องนอนฉันก็ได้”
“ผมไม่มีทางนอนที่โซฟาแคบๆนี้หรอก!”นายนั่นคำรามกราว ไอ้บ้าหนิ ฉันเป็นครูแกน่ะ
~~ตรู๊ด...ตรู๊ด~~
เสียงโทรศัพท์ของผมสั่นใครโทรมาตอนนี้เนี่ยจะสามทุ่มอยู่แล้ว
“ซอโบเซโย!..”
“นายอยู่ที่ห้องใช่มั้ย?” นึกว่าใครที่แท้ก็คุณคิมจงอินนี้เอง
“เอ่อฉันอยู่ที่ห้องนายมีอะไรรึเปล่า”
“ฉันมีเรื่องอยากปรึกษาว่ะ”
“เรื่องไรว่ะ มันดึกแล้วนะเว้ย!” ผมมองที่ไอ้เด็กบ้าเซฮุนที่นอนสบายใจเฉิบ
“เอ่อหน่า ออกมาเจอกันที่เดิมนะ...”
ตู๊ด!
“เฮ้ย! ไอ้บ้าหนิ อะไรของเขาอีกนะ” มันน่าตบนักไอ้เพื่อนบ้าคนนี้ “เซฮุน...อ้าว! หายไปไหนแล้ว” ผมกะว่าจะบอกให้เข้าไปนอนในห้องก็ได้เพราะผมอาจไปนอนห้องคุณจงอิน แต่พอหันมาไอ้เด็กนั่นก็หายไปแล้ว นายมันตัวประหลาดจริงๆนั่นแหละ
Sehun Tlak
ผมมองเสี่ยวลู่ที่กำลังนนั่งคุยโทรศัพท์อยู่กับใครสักคนแต่ที่แน่คนๆนั่นเป็นผู้ชาย หึ!ถ้ากลับมาเมื่อไหร่เห็นดีแน่ เสี่ยวลู่ของผม.....
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
จบแล้วเป็นไงบ้างครับ
งานนเขียนครั้งแรกของผม
ดีชั่วยังไงติชมได้นะครับ...
ความคิดเห็น