โลกสีเทาของ ด.ญ.ไอซากิ

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1-ฝันร้ายในโลกแห่งความจริง...((1))

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินดังเป็นจังหวะ ประสานกับเสียงหอบระรัวจากร่างเล็กๆของเด็กหญิงวัย9ปีดังมาตลอดทั้งทาง


       เธอเลี้ยวผ่านเข้าประตูของบ้านหลังหนึ่งเข้าไป บ้านหลังนั้นดูก็ธรรมดาๆเหมือนกับบ้านหลังอื่นๆในละแวกนั้น ไม่ได้มีอะไรพิเศษกว่าหลังอื่น


    เด็กหญิงหยุดฝีเท้าลงที่หน้าบานประตูไม้ที่ถูกทาด้วยสีขาวบริสุทธิ์เช่นเดียวกับสีเสื้อนักเรียนของเธอ เธอจ้องมองบานประตูนั้นอยู่ชั่วขณะหนึ่งเหมือนลังเลว่าจะเปิดดีไหม มือเล็กๆกำสายสะพายของกระเป๋าเป้สีชมพูด้านหลังแน่นก่อนจะตัดสินใจบิดลูกบิดประตู


     ทันทีที่ประตูเปิดออกเธอก็ต้องผงะกับกลิ่นบุหรี่ที่โชยคลุ้งเข้ามาแตะจมูก ด้านในบ้างค่อนข้างมืด เพราะไม่ได้เปิดไฟ เปิดไว้เพียงหน้าต่างระบายอากาศเหนืออ่างล้างจานในห้องครัวพอให้แสงลอดผ่านหน่อยๆเท่านั้น


    เด็กหญิงเดินเข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆทั้งที่เป็นบ้านของตนเองแท้ๆ เธอวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะอาหารแล้วเดินอย่างช้าไปหยุดที่หน้าประตูห้องครัว... ห้องครัวเล็กๆที่มีเพียงอ่างล้างจาน  ตู้เก็บของที่ถูกนำมาใช้สำหรับเก็บจาน ตู้เย็น และเตาไมโครเวฟเท่านั้น


     ร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง...เรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลังถูกมัดรวบไว้อย่างลวกๆ กางเกงขายาวสีดำที่เธอสวมอยู่ถูกรีดจนเรียบต่างจากเสื้อสีครีมนั่นที่ดูยับยู่ยี่ เธอยืนอยู่ที่ที่อ่างล้างจาน เธอกำลังก้มหน้าก้มตาหั่นกระหล่ำหัวใหญ่ที่วางอยู่บนเขียง ความจริงจะเรียกว่าหั่นก็ไม่ใช่ เพราะเธอจะค่อยๆยกมีดคมกริบขึ้น แล้วจึงวางมีดลงบนหัวกระหล่ำก่อนจะกดมีดลงอย่างแรง


"กลับมาแล้วเหรอ..ไอ.."เสียงเย็นๆเอ่ยถามเด็กหญิงที่ยืนตัวสั่นอยู่เบื้องหลัง โดยไม่มีทีท่าว่าคนพูดจะหันกลับมามองเธอเสียด้วยซ้ำ "ค..ค่ะ..คุณแม่"


"เหรอ.."มือที่หั่นกระหล่ำอยู่หยุดกระทันหัน "เหนื่อยมากไหมวันนี้"น้ำเสียงที่พูดออกมามันไม่เหมือนกับที่แม่ควรจะพูดกับลูก แต่ราวกับผู้หญิงคนนั้นกำลังสมเพชเด็กหญิงอยู่


     ร่างเล็กสั่นเทิ้มอย่างหวาดกลัว จนต้องหลุบตาลงต่ำ จึงทำให้เธอได้เห็นกระป๋องเบียร์4-5กระป๋อง กับซองบุหรี่ที่เปิดแล้วตกอยู่ "คุณแม่ดื่มเหล้าเหรอ..คะ"


    "อืม ไม่ได้ดื่มตั้งนาน คราวนี้ก็เลยดื่มล้างซวย เพราะวันนี้.."เธอเว้นวรรคเล็กน้อย "ตัวซวยจะต้องหมดไปจากบ้านนี้ซะที" น้ำเสียงนั้นฟังดูน่าขนลุกจนเด็กหญิงอยากจะวิ่งหนีไปซะให้รู้แล้วรู้รอด


   เธอรู้.. ก่อนพ่อจะจากโลกไป พ่อเคยพูดว่า "อย่าให้แม่ดื่มเหล้านะ"


    เธอจำได้ ครั้งสุดท้ายที่แม่ดื่มเหล้า ตอนนั้นแม่เสียสติและทำร้ายร่างกายเธอจนเกิดรอยแผลเป็นอยู่หลายที่ แต่คุณอากาโกะที่อยู่ข้างบ้านเข้ามาเห็นจึงโทรแจ้งตำรวจ


     แม่เลยต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิต ประสาท  ตอนนั้นเธอและพี่สาวเลยต้องไปอยู่กับพ่อที่โอกินาวา  แต่หลังจากนั้น1ปี แม่ก็ออกจากโรงพยาบาล พวกเธอเลยต้องกลับมาอยู่กับแม่ แล้วไม่นานทางนู้นก็ส่งข่าวมาว่าพ่อเสียแล้ว


      เธอไม่ได้ไปงานศพพ่อด้วยซ้ำ  แม่ไม่เคยคิดจะพาไป  แถมยังทำเป็นไม่รู้สึกรู้สากับการตายของพ่อด้วย


     เธอเสียใจมาก  เคยคิดจะแอบขึ้นรถไฟไปงานศพพ่อที่ที่โอกินาวากับพี่สาว แต่ก็โดนแม่จับได้ซะก่อน เลยโดนแม่เฆี่ยนซะหนัก


    บางทีเธอรู้สึกอิจฉาเพื่อนที่มีแม่แสนดี คอยห่วงใยลูก ต่างจากแม่ของเธอที่ ลูกจะเป็นยังไงก็ช่าง...


"นี่ไอ"เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้เด็กหญิงตื่นจากภวังค์


"นี่..เรา..มาเล่นซ่อนหา..กันไหม..ลูก"น้ำเสียงนั่นฟังดูราวกับกำลังเย้ยยัน "ไปสิ แม่จะนับถึง10 ไปสิ ไอซากิ.."


เด็กหญิงสั่นหนังกว่าเดิมเธอรีบวิ่งออกไปเพื่อ 'หาที่ซ่อน'


หญิงสาวกำมีดในมือแน่น แล้วยิ้ม "แม่จะไม่ให้มีตัวซวยในบ้านเราอีกแน่นอน ไอ.."


************************************** 


      ประตูไม้สีขาวถูกเปิดออก หญิงสาววัยแรกรุ่นเรือนผมสีน้ำตาลยาวในชุดฟอร์มของมหาวิทยาลัยชื่อดังก้าวเข้ามา


เธอหันมองไปรอบๆบ้านอย่างงุนงง "ทำไมไม่เปิดไฟกันนะ" พึมพำกับตัวเองเบาๆ
 
   
      "ไอซากิกลับมารึยังเนี่ย.."


           หญิงสาววางกระเป๋าสพายไว้บนโต๊ะ พอสังเกตเห็นกระเป๋าของไอซากิเธอเลยเงยหน้าขึ้นมามองซ้ายมองขวาหาเจ้าของกระเป๋าอีกที..แต่ก็ไร้วี่แวว..


"ไอ..อยู่ไหน..แม่คะ หนูกลับมาแล้ว"ว่าพลางสาวทางไปทางห้องครัว แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะในนั้นก็ไม่มีใครอยู่


"ไอ...พี่กลับมาแล้ว"..เงียบ...หญิงสาวเริ่มจะมีน้ำโห...บ้าจัง..หายไปไหนกันหมดบ้านเนี่ย..


    แอด...เสียงคลายประตูเปิดดังมาจากแถวๆบันได


          หญิงสาวรีบสาวเท้าไปทางต้นเสียงทันทีก่อนจะพบกับประตูของห้องเก็บของใต้บันไดที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย


"ใคร..อยู่ในนั้นน่ะ"ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ


เธอแง้มประตูออกอีกนิดก่อนจะก้าวไปยืนกลางห้อง..


          กลิ่นอับๆลอยเข้าแตะจมูก เธอย่นจมูกเล็กน้อยพลางมือก็คลำหาสวิทต์ไฟ "อยู่ไหนนะ..อ้ะ!"เธอร้องอย่างตกใจเมื่อมือเย็นๆของใครบางคนจับหมับเข้าที่ข้อเท้าทั้งสองข้าง


"น..นี่...อะ.."หญิงสาวตั้งท่าจะร้องแต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน


"ชู่ว~ เงียบๆนะ อย่าร้องเด็ดขาด"เสียงเล็กๆกล่าวขึ้นอย่างสั่นๆ หญิงสาวก้มลงมองเจ้าของเสียงแล้วจึงเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจ"ไอ..ไอซากิ..นั่นน้องใช่ไหม"


"อือ"เด็กหญิงปล่อยข้อเท้าของผู้เป็นพี่ ลุกขึ้นกอดพี่สาวของตนพลางร้องห่มร้องไห้
 

"ทำไมเพิ่งจะกลับมาล่ะ ทำไมไม่กลับมาเร็วๆ มาช่วยหนู หนูอยากไปจากที่นี่"


     เธอมองน้องสาวตัวเองอย่างงุนงง แล้วคลำหาสวิตท์ไฟ แต่ไอซากิกลับร้องห้าม
 

"อย่านะ นางาเสะ พี่อย่าเปิดไฟนะ"


"เห? ทำไม" แต่เด็กหญิงไม่ตอบ เอาแต่ส่ายหน้า แล้วก็พูดว่า "แม่ แม่บ้าไปแล้ว แม่ แม่จะฆ่าหนู ฮึก~ พี่ต้องช่วยหนูนะ พาหนูออกไปจากที่นี่ที"


"แม่ดื่มเหล้า แล้วก็ตอนนี้แม่ก็กำลังตามหาหนูไปรอบบ้านเลย แม่บอกว่า จะกำจัดตัวนำโชคร้ายให้หมดไปจากบ้าน"เธอพูดไปสะอื้นไป


       แววตาของนางาเสะ จากที่เคยงุนงงกลับกลายเป็นตื่นตะหนก เธอกอดน้องสาวไว้แน่น "ได้ พี่จะพาไอซากิหนี เราจะไปจากบ้านนี้กัน"


"จริงๆนะ"


"อืม...เราไปกันเถอะ"


"...."


        นางาเสะจูงมือน้องสาวออกมาจากห้อง แต่ก่อนที่จะทันได้จับลูกบิดประตู เธอก็ชะงัก แล้วหันมาจ้องไอซากิด้วยแววตาคล้ายๆคนสิ้นหวัง "พี่...ลืมกระเป๋าเงินไว้ข้างบน" เธอพูดเสียงสั่นๆ


"แต่ ไม่ต้องเอาไปก็ได้นี่ ตอนนี้เราต้องรีบนะ"


"ไอ...ถ้าไม่มีเงิน เราออกไปอยู่ข้างนอก เราก็จะอยู่ไม่ได้ เราจะอดตาย"


ไอซากิเบือนหน้าหลบสายตาของนางาเสะ "แต่.."


เสียงกุกกักบางอย่างดังมาจากชั้นบน เด็กหญิงสะดุ้งเล็กน้อย "แม่อยู่ข้างบนนะ"


         นางาเสะมองไอซากิอย่างลังเลเล็กน้อย เธอกำลังเลือก ระหว่าง การเสี่ยงเพียงครั้งเดียว ที่อาจจะทำให้พวกเธอไม่อดตาย กับการออกไปอย่างปลอดภัย แต่ออกไปอยู่อย่างขอทาน


ไอซากิบีบมือของพี่สาวแน่น มือของนางาเสะชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก...


"นางาเสะ ตกลงพี่จะเอายังไง....ตกลงพี่จะ..."


"ไอ...รอพี่อยู่ตรงนี้นะ ถ้าได้ยินเสียงพี่สั่ง ให้รีบออกจากบ้าน แล้วไปหาคุณอากาโกะ เข้าใจไหม"


"พี่..นางาเสะ"


"พี่ต้องเลือก ไอ แล้วพี่ก็เลือกทางนี้ แม้มันจะเสี่ยง แต่ถ้าสำเร็จ ผลที่ได้มันจะดีกว่าการที่เรารีบออกไปตอนนี้เลย"


"แต่...ฮึก...งั้น หนู...จะไปกับพี่ด้วย"เด็กหญิงพูดไปร้องไห้ไป นางาเสะก้มลงไปกอดไอซากิไว้แนบอก "ไม่เอา มันอันตราย อย่าดื้อ รออยู่นี่นะ"


"ไม่เอา ถ้าไม่มีพี่ หนูจะอยู่กับใครล่ะ"


"แต่.....เฮ้อ ก็ได้ แต่ต้องสัญญากับพี่ก่อนนะ ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ไอจะไม่ลังเลที่จะต้องวิ่งหนีไปก่อนโดยทิ้งพี่ไว้"


"ก็....ก็ได้ หนูสัญญา"นางาเสะคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะค่อยๆจูงมือไอซากิไปที่บันได