เศษเหล็ก

เนื้อเรื่อง

ผมเคยได้ดู UBC ตอนหนึ่งที่องคมนตรีท่านหนึ่ง (ท่านสุเมธ ตันติเวชกุล)
เล่าประสบการณ์ดีดีที่พระบาท สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้ทรงรับสั่งให้กำลังใจ ซึ่งเป็น
ประโยคที่ดีมาก... อยากเล่าต่อตั้งนานแล้วจน เกือบลืมเลยครับ...
คงได้ประโยชน์กับบางคนที่กำลังเจอมรสุมกับงานจะได้รู้สึกดีขึ้น ผมจำมาถูกบ้างผิดบ้าง เนื้อหาประมาณนี้ครับ...

องคมนตรีท่านบอกว่า...
ตอนนั้นผมกำลังทำงานอยู่ในสภาพจิตใจที่แย่มากมันไม่มีกำลังใจจะทำอะไร
ท้อแท้กับงานมากไม่มีใคร เข้าใจเหมือนทำดีแต่ไม่ได้ดี
ในหลวงท่านทรงเสด็จมาพอดี และท่านได้เห็นสีหน้าผมไม่สู้จะดี
ท่านได้สอบถามจนได้ความว่าผมกำลังท้อ
แท้กับงานท่านจึงตั้งคำถาม+รับสั่งว่า.....

ท่านสุเมธเคยขายเศษเหล็กไหม?
เศษเหล็กเหล่านั้น เวลาขายคุณค่ามันต่ำมากใช่ไหม? คงได้เงินมาไม่กี่บาทใช่ไหม?
แล้วถ้าเราเอาเศษเหล็กเหล่านั้นมาหลอมรวมกันเป็นแท่งเวลาหลอมนี่
เหล็กมันคงรู้สึกร้อนมากใช่ไหม? พอหลอมเสร็จเรานำมาทำเป็นดาบ
คงต้องนำมาตีให้แบนอีกใช่ไหม? เวลาตีก็ต้องคอยเอาไปเผาไปด้วย ต้องตีไปเผาไป
อยู่หลายรอบนกว่าเป็นรูปเป็นร่าง ดาบอย่างที่เรา ต้องการ
ต้องผ่านความเจ็บปวดร้อนอยู่นานแถมเมื่อเสร็จแล้วถ้าจะให้สวยงามดังใจ
ก็ต้องนำไปแกะลวด ลายอีกใช่ไหม?
เวลาที่แกะลวดลายก็คงต้องใช้ของแข็งมีคมมาตี ให้เป็นลวดลายอีก
แต่เมื่อเสร็จเป็นดาบที่งดงามก็จะมีคุณค่าที่สูงมาก เทียบกับเศษเหล็กคงจะต่างกันลิบลับ...
จะเห็นว่ากว่าที่เศษเหล็กไม่มีคุณค่า มากนัก
จะกลายเป็นดาบอันงดงามนั้นต้องผ่านอุปสรรคมามากมาย
ทั้งความเจ็บปวดต่างๆ กว่าจะประสบความสำเร็จดังนั้นขอให้จำไว้อย่างหนึ่งว่า ...

"ใครไม่เคยถูกตีถูกทุบ เจอเรื่องเลวร้ายในชีวิตมาเลยนั้น จงอย่าได้คิดทำการใหญ่"