เปลี่ยวรัก

นิยายเรื่องนี้ของบัวกระด้ง เป็นโรมานซ์สายรักนะคะ 

คือมีโรมานซ์เป็นพักๆ มีรักตลอดทั้งเรื่องจ้า ฮิ้ววววว! 

เรื่องของเจ้านายสุดเนี้ยบที่หลงรักเลขาของตัวเองมานาน แต่หล่อนมีแฟนอยู่แล้ว เขาจึงต้องทนเก็บความรู้สึกเอาไว้

กระทั่งวันที่หล่อนเป็นอิสระ เขาจึงเดินหน้ารุกแบบไม่ยั้ง อยากได้ เอ๊ย! หลงรักมาตั้งนาน มีโอกาสจะปล่อยให้หลุดมือได้ยังไง 

เรื่องนี้ไม่มีปมหนัก มีแต่รักกับโรมานซ์เท่านั้นค่ะ สนองนี้ดดดดดดดล้วนเนอะ ฝากติดตามด้วยนะค้าาาาาาาาา

  ด้งรักคนอ่านเสมออออออ  

ปล.ลงให้อ่าน 70% เหมือนเดิมเนาะนักอ่านที่รัก 

“โอเค ถ้าคุณเข้าใจแล้วก็ดี งั้นคุณก็ไม่ต้องกังวล ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง”

“รับผิดชอบ? ยังไงคะ เซ็นเช็คแล้วส่งให้ฉันยื่นให้ตัวเองงั้นเหรอ?” หล่อนประชดออกไปแล้วให้นึกแปลกใจตัวเอง ว่าทำไมน้ำเสียงต้องเหมือนมีความน้อยใจแฝงอยู่ หยดน้ำอุ่นรื้นขึ้นมาเกาะขอบดวงตาจนต้องกะพริบไล่

คนฟังรู้สึกแย่ เขาไม่คิดว่าหล่อนจะพูดแบบนี้ หากก็พอรู้ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาหล่อนแอนตี้เขาเรื่องนี้มาตลอด

“ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นกับคุณ ผู้หญิงทุกคนที่ผมนอนด้วย เราต่างมีข้อตกลงไว้แล้วว่ามันเป็นแค่เรื่องของความพอใจและมีค่าตอบแทน แต่กับคุณ...”

“ช่างมันเถอะค่ะ ไหนๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก เราควรจะลืมมันและจบทุกอย่างไว้ตรงนี้”

“จบ? ง่ายไป” เขาบอกพร้อมกับจ้องหล่อนราวกับกำลังโกรธ อะไรกัน หล่อนสิต้องเป็นฝ่ายโกรธ เขามีสิทธิ์อะไรมาโกรธหล่อนเล่า

“ง่ายก็ดีแล้วนี่คะ อย่าบอกนะว่าคุณคิดจะนอนกับฉันอีก หึ! ถึงฉันจะเป็นคนงก เห็นแก่เงิน แต่ฉันก็ไม่คิดขายศักดิ์ศรีตัวเองอย่างที่หมอนั่นดูถูกหรอกค่ะ” หล่อนมองเขาด้วยแววตาปวดร้าว “คุณอาจจะนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ได้โดยไม่รัก แต่สำหรับฉัน...ฉันนอนกับผู้ชายที่ไม่รักไม่ได้!”

“ก็นอนไปแล้ว รักตามมาทีหลังได้ไหมล่ะ”

มานินอึ้ง สับสน มึนงง จ้องตาเขาราวกับต้องการค้นหาบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งฝ่ายนั้นก็จ้องตอบไม่หลบไปไหน

คำพูดเขาเหมือนกำลังขอความรัก ทว่าสีหน้าเรียบเฉยเสียจนหล่อนไม่อาจคิดว่าเป็นแบบนั้นได้ อีกอย่างถ้าเขาคิดจะรักและรับผิดชอบหล่อนในทางที่ถูกต้อง เขาคงไม่ห้ามให้ธันวาบอกใครเรื่องนี้หรอก

เขาอายและไม่อยากให้ใครรู้...นั่นคือสิ่งที่หล่อนสรุปได้ในใจ