ภูพริบพราว

คำโปรย

“แล้วเขาดูเป็นไงมั่งอ่ะแก แซ่บไหม?”

“ไม่อ่ะ…แก่” พราวเดือนตอบเสียงเนือยแบบไม่ใส่ใจ เมื่อคิดถึงร่างสูงของหนุ่มคนกรุงสูงวัย (แต่กวนประสาทเหลือร้าย) ที่บังเอิญย้ายสำมโนครัวมาอยู่ในรั้วบ้าน

“ห๊ะ?!”

คนในสายอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหู เพราะสำนักข่าวใหญ่วงในอย่างกับอยู่ใต้เตียงดารา แอบกระซิบนินทามาว่าหนุ่มหล่อข้างบ้านของพราวเดือน แซ่บ มั่ก มากกกกก อย่างกับหลุดมาจาก Men’s Health แล้วเพื่อนกลับบอกว่าแก่? มันเป็นไปได้หรอ?

“ก็แกจะเอาอะไรมากกับคนอายุสามสิบหก สามสิบหกแล้วนะแก ไม่แก่ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”

ว่าพลางย่นจมูก เมื่อนึกถึงรอยจีบจางๆตรงหางตาเวลาใบหน้าคมคายยิ้มยั่ว เส้นผมดกหนาซึ่งน่าจะเคยเป็นสีดำสนิทก็แอบมีสีเหลือบเงินแซมแถวๆขมับอยู่หลายเส้น

นี่พูดไปตามเนื้อผ้านะ ไม่ได้ตอกไข่ใส่ความเลยสักนิด

“โอ๊ย ! อะไรกันสามสิบหกเขาเรียกว่ามะพร้าวเนื้อตัน ยิ่งแก่ยิ่งมันนะแก” เรืองฤทธิ์ทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียน พลางหัวเราะคิกคักมาตามสายอย่างไม่เห็นด้วย อะไรกันสามสิบหกเขาไม่ได้เรียกว่าแก่ เขาเรียกว่าวัยกำลังขบกรึ๊บ

“หึ! ก็ไม่เห็นจะมันตรงไหน”

พราวเดือนพ่นลมหายใจพลางเบ้ปาก กรอกตาไปมาเมื่อคิดถึงคนตัวสูงหุ่นแซ่บ ภาพลอนซิกแพคหกก้อนแน่นๆของหนุ่มข้างบ้านที่เธอบังเอิ๊ญ บังเอิญไปเห็น จนต้องล้างตาอยู่สองสามวัน ลอยเข้ามาในห้วงสำนึกแบบไม่ทันตั้งตัวจนต้องส่ายหัวไล่ภาพอุจาดตานั้นจนผมกระจาย

แหวะ ! ไม่เห็นจะเท่าไหร่ ก็งั้นๆแหละ

“ที่ว่าไม่มัน เคยลองแล้วหรอ?”

“……!!!!!!”

ผู้ชายอายุ 36 ปีนี่มันแก่ตรงไหนกัน??

                    จิร