พระจันทร์เที่ยงคืน

ลำดับตอนที่ #2 : พระจันทร์คือใคร

 เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น 
             "ปาได้รายละเอียดของกิจกรรมแล้วใช่ไหม ขอให้โชคดีกับการไปปราณบุรีนะจ๊ะน้องสาว"
ข้อความของอรอุมานั่นเอง
             
               เช้าวันเสาร์ที่สดใสกำลังรอปาลีอยู่ ปาลีขึ้นรถจากหน้าร้าน โดยที่พี่อรเป็นคนหารถมาให้ จากกรุงเทพฯถึงปราณบุรีใช้เวลาไม่มากนัก ไม่นานรถก็มาจอดอยู่หน้าโรงแรม พนักงานขนสัมภาระ ทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง คนมากมายเต็มหน้าโรงแรม หลังจากเช็คอินได้ห้องพัก ปาลีก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อน และเตรียมตัวเข้าสัมมนาในตอนกลางคืน ห้องในโรงแรมเป็นห้องขนาดกลางมีเตียงนอนสองเตียง โดยที่ปาลีจะต้องแบ่งอีกหนึ่งเตียงให้กับอีกหนึ่งคนซึ่งไม่รู้ว่าคือใคร เธอเลือกเตียงที่ติดกับกระจกเลื่อนเพราะจะได้มองเห็นทะเลอย่างถนัดตา นาฬิกาตั้งโต๊ะที่อยู่ภายในห้องบอกเวลา สิบห้านาฬิกา ยังเหลือเวลาอีกมากกว่าจะถึงตอนค่ำ

“ยังเหลือเวลาอีกมาก ไปเดินเล่นที่ชายหาดดีกว่า” ปาลีไม่สันทัดกับทะเลมากนัก ด้วยเกิดในสภาวะแวดล้อมที่เป็นป่าเขา มีลำธารน้ำตก เธอจึงไม่ค่อยชอบกับการมาทะเลเท่าไหร่นัก

ชายหาดมีผู้คนอยู่ไม่มาก เนื่องจากอากาศที่ร้อน และแสงแดดที่ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลง จึงทำให้คนไม่นิยมเดินริมชายหาดในเวลานี้

“ดีเหมือนกัน จะได้เดินแบบเงียบๆคนเดียว” ปาลีคิดในใจ

น้ำทะเลที่นี่ใสสะอาด ทรายละเอียดเดินแล้วนุ่มเท้า แต่ยังไงก็ยังขอเลือกเดินบนโขดหินที่ธารน้ำตกจะดีกว่า เพราะมีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นกว่าเยอะ เดินห่างจากหน้าหาดของโรงแรมมาไม่ไกลมาก ก็พบกับหน้าหาดของอีกโรงแรมที่สวยไม่แพ้กัน

 แสงแดดส่องประกายระยิบระยับเมื่อตกลงมาบนผืนทราย คล้ายเวลาหยุดหมุนไปชั่วขนาด ดวงหน้าอันหมดจดที่เวลาต้องแสงอาทิตย์แล้วดูเปล่งปลั่ง จมูกที่รับกลับใบหน้า ริมฝีปากบางชมพูระเรื่อคล้ายหญิงสาววัยแรกรุ่น เหยียดออกเล็กน้อยเวลายิ้ม แขนที่ดูแข็งแกร่งกับอกเปลือยป่าวของบุรุษเพศ เวลาที่กระโดดขึ้นตีลูกบอลลมในมือ ช่างเหมือนเป็นภาพฝันที่จิตรกรวาดขึ้น ราวกับไม่ใช่ความจริง ปาลีหยุดยืนนิ่งห่างจากวงลูกบอลไม่ไกลนัก มองดูชายหนุ่มที่อยู่ห่างออกไปกำลังคลื่นไหว ตามลูกบอลลม เธอแน่นิ่งเหมือนเขาได้พรากลมหายใจไปจากเธอ ลูกบอลลมลอยมาไกลจากอีกฝั่งของชายหนุ่ม ตกลงไม่ไกลจากหญิงสาวมากนัก ชายหนุ่มวิ่งมาเก็บลูกบอลอย่างว่องไว เขาหยิบลูกบอลและอุ้มมันไว้ด้วยสองมือ เดินไปอีกสองสามก้าวแล้วหันกลับมา เขาเอี้ยวตัวมามองเธอในขณะที่ในมือกำลังถือลูกบอล เธอจ้องมองเขาราวกับไม่เคยพบอะไรแบบนี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขามองตอบเธอชั่วคณะ แววตาและสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดียวกันกับเธอ ปาลีเก็บซ่อนอารมณ์ที่ครุกรุ่นอยู่ภายใน หัวใจเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ แต่เขาสิอ่านสีหน้าไม่ออกเลย ชั่วคณะหนึ่งหลังจากเห็นใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่ายชายหนุ่มก็หันหลังกลับ และเดินผละไป เขาไม่ได้สนใจอะไร เพียงแค่ไม่เคยเห็นคนทำหน้าได้เฉยขนาดนี้มาก่อน ผิดกับเธอที่หลังจากได้จ้องใบหน้าเรียบเฉยของเขา ก็กลับมานั่งคิดเหม่อลอยอยู่ตลอดทั้งเย็น

            “อะไรกัน ใจฉันไม่เคยเต้นแรง และถี่ขนาดนี้เลย เป็นเวลานานแล้วสินะ” ปาลีนึกย้อนถึงครั้งสุดท้ายที่หัวใจเธอเต้นถี่ขนาดนี้ ตอนมัธยมปลายกลับความรักแบบวัยรุ่น นานแล้วสินะ
             ปาลีเรียกสติของตัวเองกลับมา หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาเพื่อดูเวลา อีกสิบนาทีจะได้เวลาแล้ว ปาลีรีบเดินขึ้นไปยังโรงแรมเพื่อทำกิจกรรมกับคนอื่นๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากเสร็จสิ้นการสัมมนาอันยาวนานตลอดสองชั่วโมง พนักงานของบริษัทก็ทยอยขึ้นห้องพักของตน บ้างก็ขอตัวไปทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ ส่วนปาลีแล้วเธอดูเหนื่อยล้าและอิดโรยจากเมื่อเย็นอย่างเห็นได้ชัด ขณะมีเพื่อนที่ทำกิจกรรมด้วยกัน ทักว่าเธอดูเหม่อลอยคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา เธอทำได้เพียงส่งยิ้มและบอกว่าไม่มีอะไร เพราะเธอก็ไม่ทราบเหตุผลที่เป็นนี้ ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรทำไมเธอถึงเป็น หรือมีอาการแบบนี้

หญิงสาวมองดูนาฬิกาเรือนโตที่ตั้งตระหง่านอยู่ในห้องทำกิจกรรม เข็มชี้บอกเวลาสามทุ่มครึ่ง

“ทำไมไม่ง่วงนอนเลย ทั้งที่รู้สึกเหนื่อยแท้ๆ” ปาลีเอามือแตะหน้าผาก บริเวณรอบคอ ต้นแขน สำรวจความผิดปกติของร่างกาย

“ไปเดินเล่นชายหาดฝั่งโน้นดีกว่า” เธอลำพังในใจ แต่ลึกๆแล้วเธอก็ยังหวังจะได้พบเขาคนนั้น คนที่ทำให้เธอใจเต้นอีกครั้ง  แสงไฟจากเรือน้อยใหญ่ ส่องแสงริบๆอยู่ในทะเล คลื่นลมที่พัดเอื่อยๆมาเป็นละลอก ฟังดูเหมือน ผ้าที่แม่สะบัดเวลาตาก เธอเดินมาถึงชายหาดบริเวณที่เธอพบเขาเล่นกับเพื่อนๆ ภาพประทับใจจากเมื่อเย็นวิ่งขึ้นมาในความรู้สึกของเธอทันที เธอชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินมุ่งตรงมาที่ชายหาด หญิงสาวชะงักและตกใจเล็กน้อย เธอเดินต่อไปสองสามก้าว และหันหน้าเข้าหาทะเลคล้ายกลับไม่รู้สึกว่ามีคนเดินมา ชายหนุ่มเมื่อเดินมาถึงชายหาด เขาก้าวลงบันได หยุดยืนกางแขนและบิดไปมา

“อากาศดีจังเลย โว้ย วู้ว” ชายหนุ่มอุทานขึ้นอย่างลอยๆ

“ไม่ๆ!! ฉันไม่ได้...” ปาลีที่ยืนอยู่ถัดไปไม่ไกล ตกใจร้องเสียงดังขึ้น

ชายหนุ่มผงะไปชั่วขนาด เขาหยุดนิ่ง ยืนมองหญิงสาวด้วยอาการงุนงง เมื่อปาลีรู้สึกเหมือนถูกยืนจ้องจากด้านหลังก็หันกลับมา พร้อมกับทำอาการแปลกๆ

“เอ่อ ฉันขอโทษคะ” หญิงสาวนึกกลัวว่า เขาจะรู้ว่าเธอตามมาดูเขา

“ผมหรอ ขอโทษเรื่องอะไร” ชายหนุ่มชี้นิ้วเขาหาตัวเอง คิ้วยังขมวดเป็นวง พอให้รู้ว่าเขากำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“อ๋อ ป่าวคะฉัน... สงสัย ฉัน ลืมกินยานะคะ” ปาลีปฏิเสธแบบถูไถ

“ฮ่าๆ ลืมกินยา มันฟังดูแปลกๆนะคุณ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณมาขอโทษผม” ชายหนุ่มหัวเราะแค่นๆ หลังจากฟังคำปฏิเสธที่ดูไม่เป็นท่าของหญิงสาว

“คือป่าวคะ ฉันไม่ได้ขอโทษคุณ ฉันแค่ขอโทษลม ฟ้า อากาศ ตามภาษาฉันนะคะ คือเวลาฉันทำผิดฉันก็มักจะทำอย่างนี้บ่อยๆ” หญิงสาวบอกไปด้วยเหตุผลแปลกๆ

“อ๋อครับ  แปลกจริงๆด้วย แปลกดีนะ! คุณนะ ไม่ใช่ลม ฟ้า อากาศ ฮ่าๆ” ชายหนุ่มหันหลังกลับพร้อมทั้งหัวเราะร่า ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดงกับความทะเล้น และขัดเขินกับบทสนทนาสั้นๆที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา

ตลอดคืนนั้นเธอนอนเหม่อลอย อมยิ้มอยู่บนเตียง จนเพื่อนที่เข้ามาพักด้วยต้องเอ่ยถามขึ้น

"เธอๆเป็นอะไรรึป่าว นอนยิ้มอยู่ได้” สาวข้างเตียงถามด้วยอาการแปลกใจ

“ป่าวจร้า ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ” ปาลีตอบในขณะที่กำลังยิ้มอย่างเบิกบาน

กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่านอนลืมตายิ้มตลอดคืน เวลาก็ล่วงเลยมาถึงหกโมงเช้าของอีกวัน เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้น ‘เวลาหกโมงเช้า’ พอรู้ตัวอีกทีเธอก็ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้ว

เหลืออีกแค่วันเดียวการทำกิจกรรมก็จะเสร็จสิ้นลง นั่นเท่ากับว่าเวลาที่เธอจะได้เจอเขาก็สั้นลงทุกที ปาลีทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่นตลอดช่วงเช้าและสิ้นสุดในเวลาเที่ยง ช่วงบ่ายทางบริษัทอนุญาตให้ผู้เข้าร่วมพักผ่อนตามอัธยาศัยได้ ปาลีไม่รอช้าเธอวิ่งไปที่ชายหาด และมุ่งตรงไปยังบริเวณโรงแรมข้างๆ หัวใจเธอหมุนเขว้ง กระสับกระส่าย เมื่อไม่เห็นวี่แววของเขาแล้ว เธอถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง

‘คงจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว’ เธอลำพึงในใจ