คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 ไม่ยอมอ่อนแอ
หาดกับปลาดาวเดินเข้ามาในบ้าน โดยมีลุงฉ่ำและภรรยาเดินตามเข้ามา ปลาดาวนั่งลงบนเตียงช้าๆ ขณะที่หาดก็ยืนอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้าน
ลุงฉ่ำหันมามองหาดด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ไอ้หาด.. เอ็งไปยืนอะไรอยู่ตรงนั้น มานั่งบนเตียง ข้างๆนังหนูนี่สิ”
หาดหันมามองลุงฉ่ำด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยเต็มใจ ก่อนที่จะทำตามคำสั่งของลุงฉ่ำ เขาเดินไปนั่งลง โดยเว้นช่องว่างระหว่างเธอและเขา ลุงฉ่ำมองทั้งสองด้วยแววตาที่สงสัยในตัวทั้งคู่
“เอาละ… ต่อไปนี้ เอ็งสองคนก็เหมือนเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะ จะพูดจะจาอะไรก็ขอให้พูดคุยกันดีๆ โดยเฉพาะไอ้หาด..”
ลุงฉ่ำหันมามองใบหน้าของหาดที่ดูเฉยเมย ไม่สนใจในสิ่งที่พูด ก่อนจะส่ายหน้าให้กับการกระทำของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย
“นังหนู.. ถ้าไม่ถือสาอะไร ก็ให้อภัยกันไปน่ะ ข้าขออวยพรให้เอ็งสองคน มีความสุขในการใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน… แล้วอีกอย่าง อย่าลืมมีหลานน้อยๆ ให้ข้าอุ้มไวๆน่ะ”
ปลาดาวดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะค่อยๆหันมามองใบหน้าของหาดด้วยแววตาที่กระสับกระส่าย หาดหันหน้าของเขาออกไปทางอื่นโดยไม่สนใจเธอ
“เอาละ… หมดธุระของข้าล่ะ ข้ากับบังอรขอตัวกลับก่อนล่ะกัน”
ปลาดาวยิ้มกริ่มๆก่อนจะไหว้ขอบคุณลุงฉ่ำและป้าบังอร ก่อนที่ท่านทั้งสองจะปิดประตูบ้านให้ทั้งสอง แล้วเดินออกจากบ้านไป…
หาดรีบลุกขึ้นยืน ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อออก แล้วปาเสื้อใส่ปลาดาวด้วยความไม่สบอารมณ์ ปลาดาวมองหาดด้วยแววตาที่ไม่พอใจ ก่อนจะรีบหลบสายตาไม่มองไปที่เขา
“ฉันจะไปอาบน้ำ…”
หาดรีบคว้าเอาผ้าขาวม้าที่พาดอยู่ แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน ก่อนจะรีบออกไปจากบ้าน โดยไม่สนใจเธอ
ปลาดาวมองหาดด้วยสีหน้าที่เศร้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆให้กับการกระทำของชายหนุ่ม..
…
คืนนี้ก็เป็นเช่นทุกๆคืน..
หาดยังคงนอนกับพื้นบ้าน ห่างจากตัวปลาดาวที่นอนอยู่บนเตียงนอน
ทั้งคู่..หันหลังให้แก่กัน ในความมืดมิด
สายตาของปลาดาว ก็คงหลับไม่ลง เธอมองออกไปที่ผนังเพดาน ด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิดและหนักใจ
ส่วนหาดเอง เขายังคงหลับไม่ลงเช่นกัน.. ดวงตาที่แสนจะเย็นชาของเขา ยังคงเปิดค้างอยู่ ..
แม้จะเป็นค่ำคืนที่พิเศษ..
แต่การวิวาห์ในครั้งนี้ .. ไม่ได้ทำให้ทั้งสองคน มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดสนิทกันมากขึ้น เช่น คู่รักสามีภรรยาทั่วๆไป..
นี่อาจจะเป็น… วิวาห์หลอก ที่เข้าแผนการแก้แค้นปลาดาวของเขา ก็เป็นได้..
…
รุ่งเช้า…
ปลาดาวยกถังน้ำขึ้นเทน้ำใส่ตุ่มทุกตุ่มในห้องน้ำจนเต็ม ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอด้วยความเหนื่อยล้า
ความเหนื่อยล้า.. ทำให้เธอนึกถึงภาพในอดีต สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ระหว่างเธอกับปกรณ์..
“มา.. ฉันช่วย”
ปกรณ์ในชุดนักศึกษา รีบวิ่งเข้ามา ก่อนจะเอามือยกกองหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะของปลาดาวทันที ปลาดาวยืนมองปกรณ์ด้วยรอยยิ้ม
“นายรู้ได้ไง? วันฉันอยู่ที่นี่”
“ฉันต้องรู้สิ.. เพราะเธอคือคนพิเศษของฉันนิ”
ปกรณ์พูดออกมาก่อนจะส่งสายตาหวานๆออกไป ปลาดาวมองปกรณ์ก่อนจะอมยิ้มออกมา
“หนักไหม? ฉันถือเองได้นะ”
“ไม่ต้องหรอก… ฉันบอกแล้วไง ว่าจะไม่ทำให้เธอเหนื่อย และหนักใจ”
ปกรณ์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่หวังดี ปลาดาวมองปกรณ์ด้วยแววตาที่รู้สึกขอบคุณ ทั้งสองเดินไปด้วยกันอย่างมีความสุข
ภาพในอดีตลอยแล่นผ่านไป…
ปลาดาวย้อนมองดูตัวเองในปัจจุบัน เธอช่างเหนื่อยล้า และหนักใจมากที่สุดในตอนนี้..
ถ้าหากเข็มนาฬิกา สามารถย้อนเวลา กลับไปวันนั้นได้..ก็คงจะดี
ดีกว่าการทนทุกข์ทรมาน และความเจ็บปวดรวดร้าว กับเรื่องราวที่สับสนในปัจจุบันนี้…
ปลาดาวถอนหายใจออกมา แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ เธอกำลังจะเดินไปนั่งพักที่แคร่ไม้หน้าบ้าน
แต่ก็ต้องหยุดชะงัก.. เมื่อเธอมองเห็นว่า หาดกำลังนั่งคุยอยู่กับทิพย์ที่ตรงนั้น
ทั้งสองพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง และดูสนิทสนมกัน
“อร่อยมั้ยจ๊ะ? พี่หาด.. ทิพย์ทำเองกับมือเลยน่ะจ๊ะ ถ้าพี่หาดชอบ ทิพย์จะทำมาให้พี่หาดทานทุกวันเลยน่ะจ๊ะ”
“ขอบใจมากๆน่ะจ๊ะ..ทิพย์”
ทิพย์ยิ้มออกมาด้วยความพอใจในตัวชายหนุ่มพลางมองดูหาด ที่ลงมือทานต้มยำปลาฝีมือเธออย่างเอร็ดอร่อย
ปลาดาวแอบมองทั้งสองคนด้วยแววตาที่เจ็บปวดรวดร้าว..
“นี่ใช่ไหม? .. ที่คุณต้องการ ให้ฉันเป็น”
ปลาดาวพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่เธอจะหันหลังให้กับเหตุการณ์ตรงนั้น แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ลำธาร
ปล่อยให้ทั้งสองคนนั้น ได้นั่งอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนม..
…
ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมือง..
กฤษฏ์กับพลอย นั่งรับประทานอาหารอยู่ด้วยกัน
กฤษฏ์มองพลอยที่แววตาของเธอดูเศร้าและเหม่อลอยออกไปทางหน้าต่าง
“อาหารไม่อร่อยหรอครับ?”
พลอยสะดุ้ง ก่อนจะหันมามองกฤษฏ์ที่มองเธอด้วยแววตาที่เป็นห่วง
“เปล่าคะ.. พลอยแค่คิดถึงปลาดาว”
พลอยพูดขึ้นน้ำเสียงเศร้าๆ กฤษฏ์ได้ยินดังนั้น ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักกะทันหัน
“คุณกฤษฏ์ค่ะ”
“ครับ”
“เราไปแจ้งตำรวจดีไหมค่ะ? หรือไม่ก็จ้างนักสืบที่เก่งๆ ตามหาตัวปลาดาว”
พลอยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน กฤษฏ์มองพลอยอย่างครุ่นคิด และรู้สึกสับสน
…
ที่สวนสาธารณะ…
พลอยเดินมาเรื่อยๆ มองออกไปรอบๆ ด้วยจิตใจที่เหม่อลอย
กฤษฏ์ที่เดินตามหลังพลอยอยู่ห่างๆ เขามองพลอยด้วยแววตาที่กระสับกระส่าย
แล้วนึกถึงน้ำเสียงของปกรณ์ ที่บอกกับเขาทางโทรศัพท์ ในวันนั้น..
“แกไม่ต้องตามหาปลาดาว”
“ปลาดาว… อยู่กับฉัน”
กฤษฏ์นึกขึ้นได้ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาอย่างแรงด้วยความหนักใจ พลอยได้ยินเสียงถอนหายใจของกฤษฏ์ ก่อนจะหันมามองเขาด้วยความแปลกใจ
“คุณกฤษฏ์.. เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ?”
กฤษฏ์มองพลอยด้วยสีหน้าที่หนักใจ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระอึกกระอัก
“คุณพลอยครับ.. ผม..มีเรื่องจะบอก”
พลอยมองใบหน้าของกฤษฏ์ด้วยความสงสัย กฤษฏ์เดินเข้ามาใกล้ๆพลอยด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจ
“ตอนนี้ คุณปลาดาว อยู่กับเจ้าปกรณ์ครับ”
“อะไรน่ะค่ะ!”
พลอยทำสีหน้าตกใจ เมื่อได้ยินในสิ่งที่กฤษฏ์พูด
“แต่ปกรณ์.. ตายไปแล้ว ไม่ใช่หรอค่ะ?”
พลอยเอ่ยถามกฤษฏ์ด้วยความแปลกใจ กฤษฏ์มองพลอยก่อนจะพูดความจริงออกมา
“ปกรณ์.. ยังไม่ตายครับ มันโทรมาหาผม ผมจำได้..ว่านั่นคือเสียงของปกรณ์จริงๆ”
พลอยมองกฤษฏ์ด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ พลางเป็นห่วงเพื่อนสาว..
…
ที่ลำธารหลังบ้าน..
สายน้ำใสๆที่ไหลริน มีหมู่ปลาที่แหวกว่ายอยู่ใต้น้ำใสๆนั้น..
ปลาดาวกำลังนั่งอยู่บนโขดหินริมลำธารด้วยท่าทางที่ครุ่นคิด ดวงตาของเธอก้มลงมองเงาของตัวเองที่อยู่ในน้ำด้วยแววตาที่สับสน
ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมาจากน้ำ แล้วมองออกไปรอบๆ พลางถอนหายใจออกมาช้าๆ
“ฉันจะต้องพิสูจน์ หาความจริงบางอย่าง เกี่ยวกับตัวคุณให้ได้ ปกรณ์..”
ปลาดาวพูดขึ้นมากับตัวเองเบาๆ ก่อนที่เธอจะมองออกไปข้างหน้า ด้วยแววตาที่หนักแน่นและต้องการเอาชนะ
เธอจะไม่ยอมอ่อนแอ.. ให้กับการถูกแก้แค้น ในวันนี้..
ความคิดเห็น